Charles Baudelaire, La soupe et les nuages (Σαρλ Μπωντλαίρ, Η σούπα και τα σύννεφα, μετάφραση: Ζ. Δ. Αϊναλής)
Ma petite folle bien-aimée me donnait à dîner, et par la fenêtre ouverte de la salle à manger je contemplais les mouvantes architectures que Dieu fait avec les vapeurs, les merveilleuses constructions de l’impalpable. Et je me disais, à travers ma contemplation : « — Toutes ces fantasmagories sont presque aussi belles que les yeux de ma belle bien-aimée, la petite folle monstrueuse aux yeux verts. »
Et tout à coup je reçus un violent coup de poing dans le dos, et j’entendis une voix rauque et charmante, une voix hystérique et comme enrouée par l’eau-de-vie, la voix de ma chère petite bien-aimée, qui disait : « — Allez-vous bientôt manger votre soupe, s…. b….. de marchand de nuages ? »
|
Το νόστιμο μικρό τρελό μου μ’ είχε καλέσει για δείπνο, κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο της τραπεζαρίας αγνάντευα τις κινούμενες αρχιτεκτονικές που ο Θεός φτιάχνει με τους υδρατμούς, τις θαυμαστές κατασκευές του μη απτού. Και μονολογούσα αγναντεύοντας: «Όλες αυτές οι φαντασμαγορίες είναι σχεδόν τόσο όμορφες όσο και τα μάτια της όμορφης αγαπημένης μου, της μικρής τρελής ακόλαστης με τα πράσινα μάτια.»
Και τότε στα καλά καθούμενα νιώθω ένα βίαιο χτύπημα με τη γροθιά στην πλάτη κι ακούω μια φωνή τραχιά και γοητευτική, μια φωνή υστερική και σα βραχνιασμένη απ’ τη ρακή, τη φωνή της όμορφης μικρής αγαπημένης μου που φώναζε: «– Τι θα γίνει επιτέλους ρε γαμιόλη μπάσταρδε έμπορα σύννεφων, θα ‘ρθεις να φας τη σούπα σου;»
|