Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η μη ύπαρξη του Μήτρου Λίτζα
[Ενότητα Το χρώμα «Axis»]
— Θα ήθελα να πείτε...
Κύριε, ποιος εμποδίζει τη στάχτη του πόθου μας να την προσφέρουμε, σε χρυσοποίκιλτους κρατήρες, στο σκίτσο της πόλης∙ παραφράζοντας σε κάθε κρατήρα τα τρομαγμένα ποιήματα του απειράριθμου ποιητή
Καθώς
Η ομήγυρις των εκλεπτυσμένων χαρταετών
υπέμενε ικανοποιητικά το σήμα κινδύνου
ενός ανελκυστήρος
Καθώς
Η δόξα μιας εφήμερης περούκας
Καθώς
Οι υποσχέσεις των ποιητών.
Ίσως έτσι
εγώ και η ατμόσφαιρα
προωθούμε το αδιέξοδο
των απολεσθέντων σχεδίων
μιας ελπίδας
ως τα όρια μιας ομφαλικής ευγένειας.
— Θα ήθελα να πείτε...
Κύκλος οπτικά ανεπαίσθητος, φυσιολογικά νοητός όπως και πρέπει στους ιδιώτες
(ίσως γιατί δεν θυμίζει το σύντομο τρυπάνι μιας άλλης εποχής).
Προμετωπίδα-παρωπίδα-προσωπίδα.
Μια ανάμνηση ασθματική γονάτισε στο λαιμό της, στο κολιέ της επετείου για το λάθος
Η στάχτη, η στάχτη, η στάχτη της
Στον ύπνο μας κάθε βράδυ νεκροί με δωδεκάχορδες κεφαλές τραγουδούν:
Οι ύπεροι μιας εικόνας ξεχασμένης, τα παθητικά δοξάρια
μιας βροχής, σχιζοθυμούν την μονόχρωμη ηδονή.
(Μια σημαντική τάση χαρακτηρίζει από τότε τον αιώνα: Η τάση για μεγαλύτερους εγκεφάλους.)
Από τη συλλογή Έσοπτρος (1982)