Χμμ... το κείμενο δεν μιλάει πουθενά για κάτι τέτοιο, αν και θα με βόλευε πάρα πολύ. Νομίζω πως πρόκειται περισσότερο για την εμπλοκή του Ηροδότου στη διαδικασία της αφήγησης/εξιστόρησης: η συγγραφέας διακρίνει δύο φωνές, του αφηγητή, και του ίστορος. Με την πρώτη ο Ηρόδοτος κρίνει και αφηγείται τις ιστορίες που έχει ακούσει από άλλους. Με τη δεύτερη προσαρμόζει τις ιστορίες αυτές έτσι ώστε να αποτελούν μια συνεχόμενη και ενιαία αφήγηση, μια νέα τρόπον τινά αφήγηση βάσει των παλαιών δεδομένων. Όταν λειτουργεί ως ίστωρ, ο Ηρόδοτος εμπλέκεται με πιο προσωπικό τρόπο, γιατί δεν είναι πλέον ο αποστασιοποιημένος αφηγητής της πρώτης φωνης που απλώς επαναλαμβάνει, αλλά συμπληρώνει, και κατά συνέπεια ερμηνεύει κατά καποιον τρόπο.
Ευχαριστώ, πάντως :-) Το λάθος δικό μου, που δεν εξήγησα νωρίτερα.