Σοφία Πόταρη

[wings]

Σοφία Πόταρη, Του πατέρα

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Σήκω πατέρα μου καλέ, σου ’χω ετοιμάσει τον καφέ
στο φλιτζανάκι π’ αγαπάς, κείνο απ’ την προίκα της μαμάς
σήκω και πλύσου κι άλλαξε κι ήλιος τη μέρα χάραξε
κι έλα να κάτσεις στην αυλή, που με κανάκευες παιδί
κι έλα ’πό κάτου απ’ τη μηλιά, που κελαηδούνε τα πουλιά
και στρίψε το μουστάκι σου και πιες το καφεδάκι σου
σήκω να πιάσεις με καημό, εκείνον τον παλιό σκοπό
και να μου δώσεις προσταγή με τη γλυκιά σου τη φωνή
«κόρη μου, σύρε να χαρείς, φαγί να φτιάσεις, μην αργείς»
σήκω πατέρα μου καλέ, κι έλα να πιεις γλυκό καφέ

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη, Του Μανιάτη

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Απόκαμες κορόνα μου και κίνησες να φύγεις
κουράστηκε η ψυχούλα σου κι άλλο δε θες να μείνεις
και φεύγεις μέρα Κυριακή, μέρα ευλογημένη
που ’χει του ήλιου η φωτιά τη γη μας γλυκαμένη
πού πάεις άντρα μου καλέ, πού πάεις αετέ μου;
πώς θ’ απομείνω μοναχιά χωρίς εσέ καλέ μου;
κορόνα μου, πορφύρα μου, σγουρέ βασιλικέ μου
άστρο μου και φεγγάρι μου και γαλανέ ουρανέ μου
στον κάτω κόσμο που θα πας να μη με λησμονήσεις
ταίρι σου είμαι και θα ζω όσο εσύ μ’ ορίσεις
ήσουνα υπερήφανος, κι ο λόγος σου περνούσε
όλοι σε λογαριάζανε, το μπόι σου μετρούσε
πρώτος ερχόσουν στη βολή πρώτος και στο ζευγάρι
μα πάνω απ’ όλα δίκαιος και άξιο παλικάρι
το σπίτι μας το τίμησες με της αντρειάς τη μπέσα
ήξερες σ’ όλα να σταθείς και σ’ όλα να ’σαι μέσα
ώρα καλή σου άντρα μου, τον πύργο κατεβαίνεις
και τ’ άρματά σου τα χρυσά απάνω σου τα δένεις
λεβέντη μου περήφανε, λιοντάρι της γενιάς σου
σε χαιρετάν η μάνα σου και τα χρυσά παιδιά σου
κι εγώ το μαυροταίρι σου στη θέση σου θα μείνω
κι εσύ να είσαι ήσυχος κι υπόσχεση σου δίνω
πως όπως όλα τ’ άφηκες έτσι και θα απομένουν
κι εκειός που λόγο δεν κρατά τα χρόνια του να φτένουν
ώρα καλή σου άντρα μου κι αφέντη του σπιτιού μας
περήφανος κι εκεί που πας, καμάρι του σογιού μας

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)

[wings]

Σοφία Πόταρη: Της Πόλης – Εάλω η Πόλις

[Β' μέρος – Μοιρολόγια-Θρήνοι]

Βαρύς βογκάει ο ουρανός και κλαίει ξαρματωμένος
καρφιά τ’ αστέρια γίνονται και το φεγγάρι βέλος
το άγιο σώμα σπαρταρά, ματώνει και ξεπνέει
επήρανε την Πόλιν μας κι ο αετός μας κλαίει

της εκκλησιάς το ιερό οι σκύλοι μαγαρίζουν
κορμιά κλαδεύουν και πατούν, κεφάλια τα θερίζουν
κρύψου φεγγάρι τ’ ουρανού κι εσείς πουλιά σωπάστε
επήρανε την Πόλι μας, τον θρήνο μας κοπάστε

το κλάμα και το αίμα μας ποτάμια να σας πνίξουν
μαύρες φουσκώνουν θάλασσες, μαύρο βυθό θ’ ανοίξουν
μαύρο υφαίνουν σάβανο που πάνω σας θα πέσει
επήρατε την Πόλι μας και ποια καρδιά ν’ αντέξει;

Μα θά ’ρθουν χρόνοι και καιροί που πάνω σας θα ρίξουν
τα άγια που πατήσατε κατάρες να σας πνίξουν
στοιχειά οι νεκροί που δεν ξεχνούν κι αιώνια ματώνουν
στης Βασιλεύουσας τη γη ήλιο χρυσό θα υψώνουν

Από τη συλλογή Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι (2017)