Γιώργος Θ. Βαφόπουλος

[wings]

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος, Τραγική συμφωνία

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Ω ενθύμηση, το πνεύμα μου σαν Ερινύα που ακολουθείς,
ίσκιε ενός ίσκιου, μάταια που γυρεύει τη γαλήνη·
εχθρέ της ησυχίας μου φθονερέ, κι αν φαίνομαι απαθής
στην αναπόλησή σου, όμως κάτι η ψυχή μου κλείνει

από τη θύελλα των μαχών, κάτι απ’ του ζοφερού ωκεανού
την τρικυμία, κάτι απ’ τη συντριμμένη Καρχηδόνα,
όταν του πάθους μου τη θάλασσα μ’ ενός σου σκοτεινού
την τρίαινα βλέμματος, σκληρέ, ταράζεις, Ποσειδώνα!

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: Σώπα! Μην κλαις

[Ενότητα Τα ρόδα της Μυρτάλης]

Σώπα! μην κλαις κι ας νύχτωσε. Σ’ αυτό το μέρος δεν μπορείς
να κλάψεις και τον πόνο σου να πεις, φτωχή μου ωραία.
Αύριο πρωί χυδαίοι θα ’ρθουν άνθρωποι εδώ, πολύ νωρίς,
τον πόνο μας να σμίξουνε μ’ αισχρά λόγια αγοραία.

Στρέψε γενναία τα δάκρυα σου στην τραγική τους την πηγή
κι αστόχαστα του πόνου σου η κραυγή ας μην αντηχήσει.
Κάθε μια στάλα πρέπει από τα δάκρυα μας ως την αυγή
να ξεραθεί και κάθε ηχώ του πόνου να ’χει σβήσει.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (I)

[Ενότητα De profundis clamavi]

I

Ω δάσος μεγαλόπρεπο, των θλίψεών μου γαληνευτή,
δέξου με τώρα ελεύθερο από αγάπες κι από μίση.
Ποια ανθρώπινη κακία το πνεύμα μου, που ’ρθε να μαγευτεί
από την αρμονία σου, να ταράξει θα τολμήσει;

Λίκνισε την ψυχή μου, που την έκφρασή της έχει βρει
στην κίτρινη αγωνία του φθινοπωρινού θανάτου,
γιατί έχει νόημα πιο βαθύ κι απ’ τη ζωή, όταν απ’ τη δρυ
πέφτει το φύλλο και χλωμό γλιστράει στην πέτρα κάτου.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=tSzPP-mzIm0

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος & Χαριτίνη Ξύδη, Καινούρια ματαιότητα (τραγούδι: Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος)

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (II)

[Ενότητα De profundis clamavi]

II

Ποιος είπε πως στο θάνατο τρέμεις μπροστά, ψυχή δειλή,
συ που έμαθες τα πάντα να σαρκάζεις;
Πες: «Φτάνει! η ζωή ήταν όνειρο κακό – κι αυτό ήτανε πολύ»,
τώρα που το άγνωστο άπειρο μου τάζεις.

Χαίρε, ψυχή, της παγκοσμίας συνείδησης μόριο μικρό!
Του Σύμπαντος σε κράζει η αιωνιότη.
Των μυστικών δυνάμεων η ζωή μας ήτανε σκληρό
παιχνίδι και τα εγκόσμια ματαιότη.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=w8CnhVEE0Ng

Κώστας Γανωσέλης & Βασίλης Ζαρούλιας, Χρονοναύτης
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Χρονοναύτης (1983))

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (III)

[Ενότητα De profundis clamavi]

III

Ποια θεία βουλή εκδικητική την τιμωρία στέλνει σ’ εμέ,
για κρίματα που άλλοι έχουν καμωμένα;
Μια λάσπη μ’ αίμα πλάθεται που εχύθηκε άλλοτε και με
τα δάκρυα των προγόνων μας χυμένα.

Ανήμπορε θνητέ, τυφλών δυνάμεων είμαστε στη γη
έρμαια, την ύπαρξή μας που προστάζουν.
Όμως εσύ περήφανος στάσου, χωρίς υποταγή,
κι άφησε το αίμα σου οι πληγές να στάζουν.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (IV)

[Ενότητα De profundis clamavi]

IV

Τι ακόμα εμείς χρεωστούμε στην ανήλεη μοίρα μας, ψυχή,
αγλύκαντη ψυχή μου, που να μην το ’χουμε δώσει;
Απ’ των ματιών μας τον θολό ουρανό τα δάκρυα μας βροχή
χύθηκαν, κι αίμα στην καρδιά δε μένει στάλα τόση.

Α! θεία κι ανθρώπινα με μια μανία μάς πολεμούν τυφλή.
Για εξιλεασμό πια τίποτε δε μένει, συλλογίσου!
Όλα τα εδώσαμε, κι αφού μαζί πονέσαμε πολύ,
τώρα γονάτισε και πες, ψυχή, την προσευχή σου!

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος: De profundis clamavi (V)

[Ενότητα De profundis clamavi]

V

Λοιπόν; Στο Σύμπαν είμαι εγώ σα μια σταλαματιά νερό;
Σα μια άναρθρη φρίκης κραυγή στο χείλος μιας αβύσσου;
Λύρα απολλώνια, όργανο σε χέρια ανάξιων φθονερό,
τάχα με δάχτυλα άτονα χτυπώ τη θεία χορδή σου;

Απόλλωνα, της τραγικής γενιάς σου ακολουθώ τυφλά
την τυφλή μοίρα, δέσμιος του σκληρού μου πεπρωμένου.
Α! ο πόνος, απ’ τα δάχτυλα το αίμα στη λύρα όταν κυλά,
δεν είναι κι απ’ τη φρίκη πιο σοφός του απελπισμένου;

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (1)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

1

Έτσι σκυφτοί περνούσαμε, χεροπιασμένοι οι δύο.

Ώρες βαδίζαμε άσκοπα, πικρέ αδελφέ, κι η λύπη,
πικρή αδελφή κι αυτή, μας εσυντρόφευε στον δρόμο.

Κι ως σέρναμε άβουλα, δίχως σκοπό, τα βήματά μας,
ήτανε σα να μοιάζαμε εραστές απελπισμένους,
που ένα πρωί, έτσι ξαφνικά, τους άφησε η καλή τους.

Μοιάζαμε σαν τους στρατηγούς, που ένα πρωί ξυπνήσαν
άδοξοι, για να πάρουνε της εξορίας τον δρόμο.

Έτσι σκυφτοί περνούσαμε, απογοητευμένοι οι δύο.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (2)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

2

Μια νύχτα ακόμα επέρασε, γεμάτη από αγωνία.

Τρεμόσβησε το φως του λυχναριού στην κάμαρά μου,
σα μια δειλή ψυχή, που πάει μακριά να ταξιδέψει.

Μες στο βαθύ σκοτάδι, που γεννάει τη στενοχώρια,
παράδερνε απ’ τον πυρετόν η σκέψη μου αναμμένη,
ενώ έσταζε του ενδεχομένου η πίκρα στην καρδιά μου.

Της φαντασίας σκιές τρελούς χορούς τριγύρω εστήσαν
κι ο πυρετός με βύθισε σ’ ατέλειωτη μια νάρκη.

Μια νύχτα τρόμου επέρασα, μια αγωνιώδη νύχτα.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (4)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

4

Κι η μέρα αυτή θε να περάσει, όπως οι μέρες οι άλλες.

Στο καφενείο το απόγευμα θα βρω τους ίδιους φίλους,
στο ίδιο τραπέζι, τα ίδια πράγματα να ξαναλέγουν.

Και προς το βράδυ, παίρνοντας τον ίδιο πάλι δρόμο,
θα βρω, στην ίδια τη γωνιά, τον χθεσινό ζητιάνο,
κι ο νους μου θα βαρυθυμήσει, όπως κι εψές το βράδυ.

Και προσπερνώντας θε να πω, με το ίδιο επίσημο ύφος,
στη σκεφτική γειτόνισσα, όπως χθες, το «καλησπέρα».

Κι η μέρα αυτή απαράλλαχτα θα ’ναι όπως οι άλλες μέρες.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (5)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

5

Πώς σας θυμούμαι πάντοτε, ω ευγενικιά Κυρία.

Το ωραίο που μου χαρίσατε βιβλίο πάντα μου φέρνει
μια ευχάριστην ανάμνηση καιρών ευτυχισμένων.

Τάχα να ζουν στη μνήμη σας οι ωραίες εκείνες ώρες,
που πλάι σας καθιστός στη δροσερότατη βεράντα,
με μια κατάνυξη σας διάβαζα τους νέους μου στίχους;

Σα σκιά θαμπή, στο αβέβαιο του παρελθόντος φόντο,
σας ξεχωρίζω ανάμεσα απ’ τις σκέψεις του παρόντος.

Ποτέ δε σας ξεχνώ, καλή κι ευγενικά Κυρία.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (6)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

6

Ως πότε πια φριχτά θα βασανίζομαι απ’ τη θλίψη;

Στα εύθυμα λόγια που γρικώ, νόημα βαθύ δε βρίσκω
να εναρμονίζεται στην πιο λεπτή χορδή του πάθους.

Την ευθυμίαν αποζητώ, σα μια έξαλλη μητέρα,
που έχοντας την προαίσθηση κάποιου κρυφού κινδύνου,
τρέχει να βρει στη γειτονιά το ωραίο της αγοράκι.

Όμως ελπίζω πάντοτε, σα δυο γονιούς, που ακόμα
προσμένουν το χαμένο τους παιδί για να ξανάρθει.

Ως πότε πια η ψυχή μου θε να ορίζεται απ’ τη θλίψη;

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (8)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

8

Μια νύχτα αγρύπνιας πέρασα, πλάι στα θλιμμένα ρόδα.

Η ανάμνησή σου, που άλλοτε τόσο γλυκιά μου εστάθη,
βάραινε εντός μου σαν το μύρο των θλιμμένων ρόδων.

Ήχοι σβησμένοι εφτάνανε απ’ της πολιτείας το βάθος
και, σαν τοξότες μυθικοί, βέλη βουερά τοξεύαν,
να διώξουν την ανάμνηση, που πλάι μου φτερουγούσε.

Τα ρόδα εσκύβανε χλωμά, σε λήθαργο υπνωμένα,
μα η ανάμνησή σου επίμονα μεθούσε απ’ το άρωμά τους.

Μια νύχτα σκοτεινή νοσταλγικά σ’ αναπολούσα.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (9)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

9

Έλα, το πάθος λίκνισε στου ονείρου μου τον ίσκιο.

Κάθισε αντίκρυ μου και με τα γαληνά σου χείλη,
που τρέμουν μόνο στου έρωτα τον πόθο, μίλησέ μου.

Πες μου ξανά την όμορφη κι ατέλειωτη ιστορία,
για εκείνο τον ευγενικό κι ωραίον ιππότη, που ’χε
τόσες φορές απ’ του έρωτα τον πόνο ξενυχτήσει.

Μ’ αν έρθει ο ύπνος, με του ονείρου τα ελαφρά σαντάλια,
ατέλειωτη η μοιραία αυτή ιστορία θα μείνει πάλι.

Έλα, η ψυχή μου λαχταρά τον ύπνο της γαλήνης.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=FoYDPCI4baU

Απόστολος Καλδάρας & Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Όνειρο απατηλό
(τραγούδι: Σταμάτης Κόκοτας / δίσκος 45 στροφών (1967))

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (10)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

10

Τη μουσική φωνή της πια δε θα την ξανακούσω.

Το ευγενικό χαμόγελο, σα φύλλο που ριγούσε
πάνω στα χείλη της, δε θα δονήσει την ψυχή μου.

Όμως μια ελπίδα αστόχαστη με βασανίζει πάντα,
στ’ όνειρο μιας αναμονής μάταιης λικνίζοντάς με,
πως θα ξυπνήσουν την ηχώ πάλι τα βήματά της.

Κι ακόμα σαν να αισθάνομαι, στου ονείρου μου το βύθος,
τ’ άυλά της δάχτυλα απαλά να εγγίζουν την ψυχή μου.

Μα ένα όνειρον απατηλό πόσο μπορεί να ζήσει;

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)