Τόλη, σου απάντησα ήδη με προσωπικό μήνυμα αλλά οφείλω να επαναλάβω τα ίδια λόγια κι εδώ, δημόσια.
Εγώ σας ευχαριστώ όλους και για όλον αυτό τον ψυχικό πλούτο που μου προσφέρετε καθημερινά - ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Νιώθω πως μέσα στο 2007 έχω γίνει καλύτερος και σοφότερος άνθρωπος μέσα από την ποίησή σας. Και πολύ πιο ευσυγκίνητη και «ευάλωτη» σε κάθε μορφή τέχνης υψηλού επιπέδου. Πολύ πιο τακτικά απ' όσο στο παρελθόν δακρύζω με κάποιους στίχους που διαβάζω στα βιβλία σας, με κάποιες αράδες στα πεζογραφήματά σας, με κάποια ωραία τραγούδια, με κάποιους ωραίους πίνακες ζωγραφικής. Κι αυτό το χρωστώ στους ποιητές της Θεσσαλονίκης. Πίστεψέ με, αυτό που λέω δεν έχει το παραμικρό ίχνος υπερβολής.
Όχι πως είχα ποτέ πρόβλημα στη γραφή και την ανάγνωση, αλλά τώρα πια αλλιώς διαβάζω τα κείμενα που έχω για μετάφραση, αλλιώς τα μεταφράζω - συχνά με σκανδαλώδη άνεση στη διατύπωση, γεγονός που εκπλήσσει ακόμα κι εμένα την ίδια. Κι όλα αυτά δεν μπορώ παρά να τα αποδώσω στη συνεχή τριβή με την εντυπωσιακότερη μορφή του γραπτού λόγου, την ποίηση.
Η ανθολογία αυτή δεν θα υπήρχε καν αν δεν υπήρχατε εσείς. Το δικό σας έργο θα υπηρετεί πιστά όσο περνάει από το χέρι μου. Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς τους ποιητές της πόλης που έχω γνωρίσει ως τώρα, τόσο για την ενθουσιώδη ανταπόκρισή σας από την πρώτη στιγμή που μάθατε για την ανθολογία του Translatum όσο και για τη στήριξη που μου προσφέρετε απλόχερα με την αγάπη και τη ζεστασιά σας. Και, πρωτίστως, γι' αυτή καθεαυτή την ποίησή σας που είναι πηγή χαράς, έως και ευδαιμονίας, για όλους εμάς τους αναγνώστες σας. Να είστε πάντα γεροί, γεμάτοι έμπνευση και ζωντάνια, όπως όταν σας πρωτογνώρισα, ώστε να μπορείτε το 2008 να προσθέτετε συνεχώς θησαυρούς στο σεντούκι της ανθολογίας μας! Έτσι τα χαμόγελά μας θα φτερουγίζουν στα ματόκλαδα σαν πεταλούδες!
