Παναγιώτης Αργυρόπουλος

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Στους πρόποδες της Εδέμ
 
Νερά λιγώνονται απ’ τα γέλια
σταφύλια κοκκινίζουνε από έρωτα
ψυχές το σκάνε απ’ το κλουβί τους
και κελαηδούν.

Από τη συλλογή Εκεί που χτυπάει η φλέβα (2005)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Λαθρεπιβάτης στο όνειρο

Η ελπίδα με βρήκε αχθοφόρο
σε λιμάνι υποσχέσεων.
Πρότεινε αποκέντρωση
στις πολυπληθείς ταραχές μου.
Κι αφού δε μου συγχώρεσε
ούτε το τραγικό της άγνοιας
ούτε τη γνώση του τραγικού
με βάζει λαθρεπιβάτη στο όνειρο
και μου επιτρέπει να φύγω.
Μ’ ανακάλυψε στην πορεία
λοστρόμος καημός
που έπλενε σκάλες
ξεπληρώνοντας χρέη
στον εφοπλιστή μισεμό σου
και με πετάει στη θάλασσα.
Με πιάνει στα δίχτυα του
συγκρατημός ψαράς και με σώζει.
«Έτσι είναι το όνειρο», μου ’πε.
«Οργώνεις μια θάλασσα
και πνίγεσαι σε μια κουταλιά δάκρυα».

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Επίδεκτος μαθήσεως

Εντάξει, μη βαράτε, αντιξοότητες
θα μάθω, μαθαίνω, έμαθα
να συντονίζομαι με τους ήχους σας.
Θα μάθω, μαθαίνω, έμαθα.
Όντως, δεν ήταν δύσκολο
ν’ αποστηθίσω της ψυχραιμίας το εμβατήριο.
Ακούγεται άλλωστε τόσο συχνά το σουξέ της αποτυχίας.
Όσο για κείνη την όμορφη πιθανότητα
που καθόταν στα πόδια μου τις προάλλες
κι ήμουν έτοιμος να βγάλω μαχαίρι
όταν τη φλέρταρε με αναίδεια ένας αυθάδης ρεαλισμός
έβαλα την ουρά μου στα σκέλια καθώς την είδα να φεύγει
αγκαλιά με μια λάγνα παράταση
που την έλεγαν στο επώνυμο χρόνου αορίστου.
Ύστερα από τόση εξόντωση
έχω δικαίωμα να ξαπλώσω στης ενδοσκόπησης την αιώρα
να σιγοψήσω καμιά προσευχή
σε φλόγα τρεμοπαίζοντος καντηλιού
να πάρει κι ο θεός ό,τι δικαίως του ανήκει
κι ύστερα πάλι δουλειά
την τσάπα ακονισμένη στο χέρι
και σκάψιμο ως της απόπειρας το υπέδαφος
μέχρι ν’ ανακαλύψω
τις ερωτογόνες ζώνες της ευτυχίας
και γίνω επάξια εραστής της.

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ατενίζοντας το απρόσιτο

Τόσα χρόνια
καθόμαστε απέναντι, ουρανέ
και δε συστηθήκαμε.
Ονομάζομαι άπειρος.
«Δες σύμπτωση», μου απάντησε
«κι εγώ άπειρος είμαι.
Προγιαγιά μου η αιωνιότητα
και παππούς μου το χάος».
Μάλλον πρόκειται για συνωνυμία, του είπα.
Εγώ κατάγομαι απ’ την έλλειψη πείρας.
Μητέρα μου ήταν η άγνοια.
Ορφανός.
Με μεγάλωσε η αναζήτηση.
Μιας και φαίνεσαι όμως άκληρος, ουρανέ
και τυχαίνει να ’χουμε ομόηχο όνομα
δε με υιοθετείς στο απέραντο
για ν’ αλλάξω και σημασία;

Μη λικνίζεσαι επιδεικτικά, ουρανέ.
Σκανδαλίζεται η θνητότητά μου.
Κι όταν καλπάζεις
στους δρόμους του ανέφικτου
να φοράς τις οπλές σου συμπόνια
για ν’ απορροφώνται
οι κραδασμοί της υπεροψίας σου.
Με τρομάζουν οι ήχοι του απρόσιτου.

Βρέχει.
Παραπονιέται πάλι ο ουρανός.
Σκληρή η μοναξιά του αχανούς.
Είσαι τουλάχιστον αιώνιος, ουρανέ.
Σκέψου λιγάκι και εμάς.
Και μόνοι και εφήμεροι.

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Όνειρο χωρίς επίθετο

Μου συστήθηκες όνειρο
κι εγώ είχα απορήσει.
Τι σκέτο; Χωρίς κάποιο επίθετο;
Ξέρεις πόσα όνειρα
φλερτάραν ξυπνήματά μου
αφήνοντας πάνω στα χείλη μου
ανώνυμες καληνύχτες;
Πώς να σε βρω στη χάση σου;
Να ήσουν φεγγάρι
θα καρτερούσα τη φέξη σου.
Δε γίνεται, θα σου δώσω επίθετο.
Μήπως να σε πω δικό μου;
Όμως δικό μου είναι και το δάκρυ.
Φοβάμαι μη σας μπερδέψω
με τέτοια συνωνυμία.
Άσε που από αυτή τη συγγένεια
μπορεί να προκύψει
τέκνο εφιάλτης.
Να σε πω αιώνιο;
Θα θυμώσει το χάος
που του κλέβεις τον τίτλο.
Καλύτερα να σε πω αληθινό
γιατί ακόμα κι αν δεν είσαι
τ’ οξύμωρο
στα όνειρα ταιριάζει.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Τα κεράσματα της νύχτας

Η μέρα κατέβασε τα παντζούρια της.
Αρκετοί ηδονοβλεψίες θόρυβοι την ενόχλησαν και σήμερα.
Η νύχτα αγουροξυπνημένη και κακόκεφη
σκόνταψε πάνω στην υπομονή των άψυχων, στην αδιαφορία των έμψυχων
και στην αναμονή τη δική μου.
Με κέρασε μιαν αστροφεγγιά να με χαλαρώσει.
Την ήπια μονορούφι, παρήγγειλα κι άλλη.
–Δεν έχω να σε πληρώσω, της είπα
τα ’δωσα όλα στην εγκαρτέρηση.
–Κερασμένη απ’ τον απέναντι ουρανό, μου αποκρίθηκε.
Μου ’φερε σ’ ένα μπολάκι λίγη αρμυρή αύρα από θαλασσινούς περιπάτους.
–Να βάλεις κάτι στο στόμα σου για να μη σε πειράξει.
–Να με πειράξει; Εδώ κατέβασα τόσες αναπάντητες ελπίδες και δε ζαλίστηκα.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Αναμνήσεις παλαίωσης

Το τασάκι ήταν γεμάτο σβησμένες σκέψεις
καπνισμένες μέχρι γόπας.
Ο καπνός καύσης τους πηγαινοερχόταν
νευρικός στο δωμάτιο.
Κάθε τόσο με κοιτούσε κατάματα.
Καιροφυλακτούσε για κανένα απολωλός δάκρυ μου
να το μετατρέψει σε όξινο.
Δε θα κλάψω απόψε, συλλογίστηκα.
Αρκετή ρύπανση υπάρχει γύρω μου.
Άνοιξα το παράθυρο να μπει λίγος φρέσκος συλλογισμός.
Η νύχτα έξω κεφάτη λικνιζόταν στις μελωδίες των τζιτζικιών.
Ο ουρανός, γενναιόδωρος καβαλιέρος
την έραινε με ευώδη άστρα.
Την είδα να μου κάνει νόημα μ’ έναν μπράβο τριζόνι
να τη συνοδεύσω στον επόμενό της χορό
αλλά της απάντησα ότι ήμουν βιαστικός
κι ας έβλεπα κάθε βράδυ το πρόγραμμά της μέχρι τέλους.
Θα της έκανα μήνυση για ψυχική παρενόχληση
αλλά δε βρέθηκε ούτε ένας μάρτυς κατηγορίας.
Της έκλεισα απότομα το παράθυρο.
Έριξα μια ματιά στο ζευγάρι των καλεσμένων μου.
Η μοναξιά έριχνε λίγο κρασί στα μάτια της
αποφασισμένη κι απόψε να το ξενυχτήσουμε.
Ο πόνος χάζευε στις ειδήσεις των δώδεκα.
Ξεχνιόταν λίγο με τις δυστυχίες των άλλων.
Άνοιξα καινούριο μπουκάλι, κρασί παλαίωσης.
Θύμωσα όμως μαζί του γιατί μου υπενθύμισε
ότι αυτό που παλιώνει γίνεται δυνατότερο.
Κι εγώ είχα τόσα παλιά στο μυαλό μου.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος: Ένας τέλειος κόσμος...

Κανείς δε μας κάνει έξωση
από τούτη την κόλαση.
Ο δημιουργός παραιτήθηκε.
Τα ένοχα μήλα τέλειωσαν.
Εξάγονται οι πειρασμοί τελευταία.
Αφήνουν έτσι περισσότερο κέρδος.
Ο πονηρός όφις άλλαξε επάγγελμα.
Έγινε ασφαλιστής συνειδήσεων.
Αποζημιώνει αφείδωλα
προκατασκευασμένα ατυχήματα
ετοιμόρροπων σχέσεων.
Η γύμνια θεωρείται προνόμιο.
Γυμνό κυκλοφοράει το ψέμα
χωρίς διόλου να ντρέπεται.
Μόνο η αλήθεια φοράει
φύλλο συστολής
για να μην περιγελούν το ανεπίκαιρό της.
Η αδελφοκτόνος ιδιοτέλεια
μοιράζει πλήθος αυτόγραφα
στους επίδοξους θαυμαστές της.
Τριγύρω τα πουλιά τραγουδάνε το θάνατο
πιασμένα σε σχήμα πετρελαιοκηλίδας.
Κι ο άψογος άνθρωπος
πλάθεται πια από μεταλλαγμένο πηλό
γαρνιρισμένο με καθαρή διοξίνη
κι εντός του εμφυσάται πνοή
διοξειδίου του άνθρακα.
Ένας τέλειος κόσμος
στην απόλυτή του ευτέλεια.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[wings]

Παναγιώτης Αργυρόπουλος: Όταν οι σελίδες θυμώνουν...

Οι σελίδες του τετραδίου ήταν πανικόβλητες
και θυμωμένες συνάμα.
Αιμορραγούσαν ακατάσχετα
από μελάνι νωπής προσδοκίας
κυλιόντουσαν μες στο βούρκο
μουτζουρωμένων εντάσεων
σκίζονταν απ’ τους θυελλώδεις ανέμους της ψυχής
τσαλακώνονταν από ανταριασμένους σπασμούς αισθημάτων
πληγώνονταν απ’ τις επιθέσεις της αιχμηρής πένας
που κάρφωνε κάθε τόσο στο λευκό τους κορμάκι τελείες
προσπαθώντας μάταια να τελειώσει
όνειρα που ’χαν μείνει μισά.
Οργισμένες οι σελίδες απαιτούσανε σεβασμό.
Πρόβαλαν επιχείρημα την υψηλή τους καταγωγή.
Μιλούσαν για τους σπουδαίους προγόνους τους
τα υπερήφανα δέντρα.
Όταν όμως τους έδειξα εικόνες
της εν τη αγκάλη σου ευδαιμονίας μου
σκηνές της πτώσης μου απ’ την καρδιά σου
με δήμιο την αναίτια φυγή σου
τότε μόνο σώπασαν λέγοντας:
– Υπάρχουν και χειρότερα.

Από τη συλλογή ΑΡ.ΠΑ σε περισυλλογή (2001)

[spiros]

τότε μόνο σώπασαν λέγοντας:
- Υπάρχουν και χειρότερα.

And worse I may be yet: the worst is not
So long as we can say "This is the worst".

Shakespeare, King Lear, Act 4. Scene I

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=am9rOJIGa7o

Μάνος Χατζιδάκις & Αλέκος Σακελλάριος, Πες μου μια λέξη
(τραγούδι: Μάρω Κοντού & Δημήτρης Χορν / ταινία: Αλίμονο στους νέους (1961) του Αλέκου Σακελλάριου)

Παναγιώτης Αργυρόπουλος: [Πες μου τα λόγια...]

Πες μου τα λόγια
που δίχως αυτά, όλα
μοιάζουν γελοία.

Από τη συλλογή Ασυγκράτητα που είναι τα όνειρα όταν μεθύσουν (2007)

[wings]

ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ - ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ- ΜΑΡΙΑ ΘΩΙΔΟΥ - YouTube

Μαρία Θωίδου, Του πόνου
(τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας & Μαρία Θωίδου / δίσκος: Της νύχτας τα μακριά μαλλιά (2004))

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ο πολυτονισμός του πόνου

Τι σημασία έχει
αν παίρνω λύπες
ή περνώ λύπες.
Ο πόνος δε ρωτάει
πού τονίζεσαι.
Σα βροχόπτωση πέφτει
και χτυπάει όποια συλλαβή σου
τύχει να βρει ακάλυπτη.
Κάποτε μάλιστα
σε τονίζει παντού
κι ας φωνάζεις
πως είσαι καρδιά
μονοτονικής αντοχής.

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=uaEoEll0cPI

Μιχάλης Χατζηγιάννης & Λήδα Ρουμάνη, Πάρε με αγκαλιά και πάμε
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / δίσκος: Όλα στο φως (2004))

Παναγιώτης Αργυρόπουλος: [Στο χέρι μέσα...]

Στο χέρι μέσα
επωάζω το χάδι
να σε ζεστάνω.

Από τη συλλογή Ασυγκράτητα που είναι τα όνειρα όταν μεθύσουν (2007)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=hf08yh-c9T8

Λένα Πλάτωνος & Μαριανίνα Κριεζή, Στον αστερισμό του πιγκουίνου
(τραγούδι: Σαβίνα Γιαννάτου / δίσκος: Σαμποτάζ (1981))

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Δύο μοναχικοί ποιητές

Ένας νεαρός μοναχικός πιγκουίνος
Έγραφε με το ράμφος του πάνω στον πάγο
Ποιήματα για του ψύχους τη μοναξιά.
Τα αντέγραφε ο ήλιος με τις αχτίδες του
Και τα ’στελνε σ' όλη τη γη.
Ελάχιστοι τα διαβάζανε.
Ανάμεσά τους ένας γέρικος κάκτος
Που ζούσε μόνος στην έρημο.
Έγραφε κι αυτός ποιήματα με τ’ αγκάθια του
Πάνω στης άμμου το δέρμα.
Οι δύο ομότεχνοι
Αντάλλασσαν μεταξύ τους τα ποιήματά τους
Με τη βοήθεια του ήλιου.
Ο πιγκουίνος σ' ένα ποίημά του ευχόταν
Να γέμιζε γύρω του ο τόπος με άνθη
Κι ο ίδιος να γινόταν μια μέλισσα
Και να ’φτιαχνε πασίγλυκο μέλι.
«Τι λόγια είναι αυτά;»
Του έστειλε απάντηση ο κάκτος.
«Η κάψα και το χιόνι μας κάνανε ποιητές
Κι εσύ θα τ’ άλλαζες όλα αυτά
Για να γίνεις ζαχαροπλάστης;»

Αδημοσίευτο (2008)

[lefty]

Αχ, καταπληκτικό!