Μοιρολόι (κλαρίνο: Πετρολούκας Χαλκιάς / δίσκος: Δρόμοι της ψυχής (1995))
Γιώργος Καφταντζής, Μνημόσυνα
I
Το σπίτι μνήμα σε πενθεί
και τα πορτοπαράθυρα χορτάριασαν κι ο τοίχος
αράχλιασε και δεν ανθεί
στον κήπο λούλουδο μηδέ γρικιέται πουλιών ήχος.
Κρέμονται μαύρα, θλιβερά
τα ρούχα, τα στολίδια σου που τα ’βρεξα στο δάκρυ
δροσιά και μόσχος μια φορά
μα τώρα σου τα σκέπασε η σκόνη σε μιαν άκρη.
Της πικροδάφνης το ζουμί
όλη τη μέρα το ρουφώ στάλα με στάλα κι όλη
τη νύχτα τής ζωής καημοί
σειούνται σαν τον απήγανο στο έρημο περβόλι.
II
Στίχος και ρίμα και ρυθμός
ω, μάταιος κόπος κι αχαμνός πόθος για να σε ζήσω!
Λιώνεις, αλάλητος καημός
κυπαρισσόκορμη ποτέ που δε θα σ’ αντικρίσω.
Τον ήχο τον πραγματικό
δε βρίσκω της φωνής σου πια και μες στη φαντασία
μέρα τη μέρα το γλυκό
χάδι σ’ αγγίζει πιο θολή, πιο μακρινή οπτασία.
Χρώματα, μύρα και χυμοί
τριαντάφυλλο στο εντάφιο σου αίμα ευωδιάζει
εσύ ’σαι το πικρό ψωμί
εσύ και το λιαστό κρασί που το τραπέζι αγιάζει.
Από τη συλλογή Τα μοιρολόγια της Ιωάννας (1940)