| Το φεγγάρι Δημήτρης Παπαδίτσας Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά Στις μύτες των ποδιών μου Πήρα όλα τα οστά μας Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ Στο φεγγάρι Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν Και στο τέλος αποχωρίζονται απʼ τις μητέρες τους Θα επαναληφθεί κι εδώ Και τότε μʼ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει Θα το 'χουμε στα χέρια μας Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι Και κάτι άλλο Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό Πες τους ένα ψέμα: Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι Αυτό που είναι στον ουρανό. | La lune Dimitris Papaditsas (μετάφραση: Θωμάς Ευθυμίου (http://www.info-grece.com/agora.php?read,24,38286)) N'as-tu pas réalisé, qu'une nuit, en cachette, Sur la pointe des pieds, J'ai pris toutes nos ossements Et les ai plongés (qu'on ne l'apprenne pas, je vous prie) Dans la lune? Et maintenant, chantons la lune, Personne ne dira que nous l'avons en nous, comme un embryon. Il est bien connu que les embryons croissent Et que, finalement, ils se détachent de leur mère . Cela va à nouveau se reproduire, Et alors, surpris, les parents, les amis, nous-mêmes aussi, Nous mènerons la lune en promenade. Nous lui chanterons et elle nous chantera. Nos mains se tiendront. Dans notre esprit, avec l'habitude de nous éveiller tôt, Il n'y a pas de raison d'y réfléchir, La méditation se tient toujours dans la lune. Et, autre chose, Si on te demande de dévoiler le secret Réponds par un mensonge: Il n'y a qu'une seule, et bien aimée, lune Celle qui est au ciel. |