Κι έπινα μέσ’ από τα χείλια σου…
Ιδού ει καλός, ο αδελφιδός μου, και γε ωραίος•
προς κλίνη ημών σύσκιος, δοκοί οίκων ημών κέδροι,
φατνώματα ημών κυπάρισσοι.
ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ Α 16-17
Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,
κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε
το γλυκό σου μάτι,
και τα χέρια σου πλεκόντουσαν
στο κορμί μου γύρω-γύρω
κι έπινα μέσ’ από τα χείλια σου,
γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,
και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου
γλυκά λόγια σαν τα μύρα,
κι ήταν άσπρό το κρεβάτι μας
κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα…
Έτσι, αγάπη μου, σε χόρτασα
Κι έτσι, τη γλυκάδα σου ήπια
μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα
στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια
κι απ’ το μέλι ποθοπλάνταζε
το κορμί σου και το μάτι
κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι…
Το ποίημα αυτό, όταν δημοσιεύτηκε το 1910 στο περιοδικό "Ανεμώνη" προκάλεσε σκάνδαλο.