Ο ξερός, βιαστικός κρότος της πένας
διασχίζει την αρυτίδωτη επιφάνεια του χαρτιού
– μια μηχανή καϊκιού στη δικιά της θάλασσα
Γιώργος Χουλιάρας, Ο Μπόρχες στην Κρήτη Τον οδηγήσαμε ακριβώς στο σημείο από όπου φαντάσθηκε ότι ξεκίνησε. Οι πέτρες έκαιγαν στα ερείπια καθώς ο ήλιος τώρα τρύπωνε παντού σε ένα μεθοδικά ακάλυπτο παρελθόν. Κοιτάζαμε χωρίς να βλέπουμε. Εδώ θα ήταν ο λαβύρινθος εκείνος μονολογούσε χαμένος σε σκέψεις που δεν είχε διαφθείρει το φως. Εδώ θα ήταν απολύτως σκοτεινά όπως τώρα, έλεγε, το βλέπω ενώ με θόρυβο τα τζιτζίκια ακόνιζαν τα κέρατα του ταύρου. Θα προχώρησε προς την έξοδο με το χέρι σφιγμένο σε κουβάρι που η άκρη του δεν φαινόταν ούτε τώρα αν υπήρχε. Γιατί τον χάσαμε από τα μάτια μας σε μια στιγμή όπως μας στράβωσε ο ήλιος σε μυθικό καθρέφτη φυγαδεύοντας το πραγματικό είδωλο ενός ανύπαρκτου κόσμου. Από τη συλλογή Γράμμα (1995) | Yiorgos Chouliaras, Borges in Crete We led him precisely to the point where he imagined he had started. The stones were intensely hot in the ruins as the sun now penetrated everywhere in a methodically uncovered past. We looked without seeing. Here must have been that labyrinth he was telling himself lost in thoughts uncorrupted by light. Here it must have been entirely dark just like now, he was saying, I can see it while noisily the cicadas sharpened the bull’s horns. He must have wandered to the exit his hand tightly held in a ball that its end was not visible not now either if it existed. Because we lost him from our eyes in a moment as we were blinded by the sun giving flight in a mythical mirror to the real idol of a nonexistent world. © translation: David Mason and Yiorgos Chouliaras Source: http://www.mediterranean.nu/?p=509 |
Γιώργος Χουλιάρας, Άτιτλο (Λυπάμαι που δεν προλάβαμε καθόλου...)
... Λυπάμαι που αν ήμασταν μαζί
δεν θα υπήρχε ούτε ένα γράμμα
Γιώργος Χουλιάρας, Ανυπεράσπιστη πόλη Η γυναίκα μου δεν γεννήθηκε στο Μεσολόγγι. Αργότερα, κατέβηκε μόνη της στο νερό τελείως επίπεδο, χωρίς κύματα διαρκώς έτοιμο να δεχθεί τον ήλιο όταν τελικά αποφάσιζε να μαλακώσει τα χρώματά του στην λιμνοθάλασσα κοκκινίζοντας ασύστολα τις γραμμές ενός ορίζοντα χωρίς προοπτική. Προς τα πού να έφυγαν, όσοι σώθηκαν βγαίνοντας από την πόλη στις αγκαλιές των κοριτσιών της έχοντας πεθάνει ο κουτσός ποιητής που έφερε τόσα λεφτά για την επανάσταση; Αργά, πριν χιλιάδες χρόνια στο Λονδίνο βγάζοντας τα δύο σκυλιά μαζί μας καταλάβαμε ότι ο ιστορικός θα ήταν πολύ αυστηρότερος με τους Έλληνες ή τουλάχιστον εμάς, αν δεν μας φιλοξενούσε. Πληρώσαμε ακριβά τα λεφτά του Μπάιρον. Ήταν τα χρόνια μιας άλλης επανάστασης όπως έλεγαν στην Ελλάδα και ο Άγγλος φιλέλληνας θεωρούσε υπεύθυνους μόνον τους απογόνους εκείνων που είχαν τότε σωθεί. Έχω δει και εγώ από μακριά το αλάτι να στεγνώνει περισσότερο διψασμένο δίπλα στο νερό που αδιάφορα εκθέτει τη γυμνή υγρασία του στους συμπατριώτες του νεκρού ποιητή όταν τόσο αργεί να δύσει ο ήλιος διαγράφοντας το κενοτάφιο της αυτοκρατορίας. Σε μια δεξίωση στην Αγγλία ο Δον Χουάν για όσους θεωρούν αυτοβιογραφικό κάθε ποίημα άκουσε ή του είπαν για μια γυναίκα που αυστηρά προειδοποίησε την κόρη της: Μην τον κοιτάς. Είναι επικίνδυνος όταν τον κοιτάζεις. Ζω για να σε κάνω ευτυχισμένη δεν της είπα, γιατί, αν αυτό είναι αδύνατον προτιμώ να είσαι δυστυχής θα έλεγαν όσοι τους αρέσουν οι καθαρές κουβέντες και πεθαίνουν μονολογώντας σε μικρές, καθημερινές επαναστάσεις. Δύσκολη ιστορία ο γάμος. Δύσκολος ο γάμος με την ιστορία. Η γυναίκα του Σέλεϊ, η Μαίρη, γέννησε ένα τέρας, δικό μας. We are all Greeks, της έλεγε ο άντρας μας όπως ακόμη ακούω από συμπατριώτισσές του που θα προτιμούσαν να είμαι Άγγλος. Ο Σολωμός, χωρίς ποτέ να έχει διδάξει σε αγγλικό σχολείο όπως ο Κάλβος, αποφάσισε να μη γίνει Ιταλός ποιητής. Ξενοδουλεύτρα η μάνα της γλώσσας του που αποσπάσματά της σώθηκαν λες και υπήρξε αρχαίος συγγραφέας. Απέναντι, οι δυο τους συντροφιά στην πλατεία υποδέχονται τους τουρίστες στην Ζάκυνθο που κάνουν και καμιά βουτιά στα θολά νερά του πολιτισμού. Θα έπρεπε να ήσουν εκεί, μου λέει στο πανηγύρι της εξόδου τώρα τρία μερόνυχτα πίνοντας και με τα άλογα γυρνώντας από ταβέρνα σε ταβέρνα ενώ μπροστά τύμπανα παίζουν μόνον οι τσιγγάνοι. Ήταν πόλη το Μεσολόγγι πριν γεννηθεί ο Παλαμάς και ήταν χωριό η Αθήνα και πρωτεύουσα του βασιλείου. Σε μέρες δημοκρατίας πρώην διάδοχος παντρεύτηκε πριγκιποπούλα αμερικανικής δυναστείας και το παιδί τους θα πρέπει να χορεύει σαν Έλληνας όπως ο Άντονι Κουίν. Ένας φίλος ήρθε να μας δει στην Νέα Υόρκη όπου ζούμε όχι πολύ μακριά από το νερό. Αγοράζουμε ελληνικό αλάτι. Σχεδιάζουμε κάθε χρόνο την έξοδο. Από τη συλλογή Δρόμοι της μελάνης (2005) | Yiorgos Chouliaras, Defenseless city My wife was not born in Missolonghi. Later, she would go down alone to the water perfectly smooth, waveless ever ready to accept the sun when it finally decided to soften its colors upon the lagoon shamelessly reddening the edges of a horizon without perspective. Where were they going, those who saved themselves escaping to the embraces of the girls from the city where the crippled poet died, having brought all that money for the revolution? Late in the day, thousands of nights ago in London as we took the dogs out for a walk we realized that the historian would have been much harder on the Greeks or at least with us, had we not been his guests. We paid dearly for Byron’s money. Those were the years of another revolution as they used to say in Greece, and the English philhellene held accountable only the descendants of those who were saved in the exodus. I have also seen the salt from a distance getting drier and thirstier while the neighboring water so carelessly flaunts its glaring wetness to the dead poet’s countrymen while the sun sets ever so slowly tracing the cenotaph of the empire. At a reception in England Don Juan for those who consider every poem autobiographical overheard or was told of a woman who sternly warned her daughter: Don’t look at him. He is dangerous when you look at him. I live to make you happy I didn’t say to her, because, if it’s impossible I prefer you to be unhappy is what they’d say those who like straight talk and die talking to themselves in little, everyday revolutions. Marriage is a difficult story. Marrying history is difficult. Shelley’s wife, Mary, bore a monster of our own. We are all Greeks, her husband used to tell her just like I still hear from his countrywomen who would prefer that I were English. Solomos, without ever having taught at an English school like Kalvos did, decided not to become an Italian poet. His mother’s language a domestic servant and in fragments it survived as if he were an ancient author. Across the water, the two of them keeping company in the Zakynthos square greet the tourists taking a little plunge into the murky waters of culture. You would have to be there, she tells me at the exodus festival of today – three days and nights of drinking and making rounds on horseback from tavern to tavern while in front the drums are played only by Gypsies. Missolonghi was a city before the birth of Palamas and Athens was a village and the capital of the kingdom. In days of democracy a former successor to the throne gets married to a little princess of an American dynasty and their kid must dance as Greeks do just like Anthony Quinn. A friend came to see us in New York where we live not too far from the water. We buy Greek salt. We plan the exodus every year. © translation: Peter Hasiakos and Yiorgos Chouliaras Source: http://www.mediterranean.nu/?p=509 |