Κουράστηκα πολύ να κατακτήσω τον Ελύτη. Και ήταν φυσικό, γιατί δεν διέθετα βοηθήματα. Βέβαια ο Βαλερύ λέει πως ένα βιβλίο που δεν αντιστέκεται στον αναγνώστη του είναι λιγότερο από τίποτα. Μα δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος. Η γνώση γενικά εισχώρησε με αργό ρυθμό μέσα μου κι όταν ήθελε, και πάντα πονώντας με. Με κυρίεψε περισσότερο με ύπουλες προδοσίες, ανοίγοντας στο σώμα μου ρήγματα που απειλήσανε τη στεγανότητά μου.
Θέλω να πω πως δεν έχω τίποτα παλιό μέσα μου. Είμαι πάντα νεοφώτιστη. Γι' αυτό πάντα συγκινημένη, αθεράπευτα τρωτή, αλλά και γι' αυτό εκστατική, μπροστά στις ίδιες μου τις ανακαλύψεις, που ορμούν σαρωτικοί άνεμοι και με λευτερώνουν, εκτοπίζοντας την ερημιά απ΄την καρδιά μου. Όλα μου τα φώτισε εκτυφλωτικά η οδύνη.
Είμαι αδύνατη μπροστά στον Ελύτη. Όχι γιατί είναι μεγάλος ποιητής - όσο είναι, μα γιατί είναι μια μεγάλη φέτα Ελλάδα. Και για μένα ο τόπος μου είναι ένα από τα δύο ιερά τέρατα της ζωής μου.
Δεν ήμουν λοιπόν απλώς συγκινημένη ξεκινώντας την εργασία αυτή.
Υπάρχουν ελάχιστοι δημιουργοί και τα γεννήματά τους, που όταν τους μελετώ, τους ψηλαφώ, τους προσεγγίζω, νιώθω να μου παραλύουν το κορμί, να με αδειάζουν όπως ο ερωτικός σπασμός.
Λιλή Ζωγράφου, Ο ηλιοπότης Ελύτης
Από ομιλία της συγγραφέως που έγινε στις 25 του Γενάρη του 1971 στο θέατρο "Κάβα" του Χατζίσκου, ως προσφορά στην επέτειο των γενεθλίων του Οδυσσέα Ελύτη.