Νίκος Δόικος, Ο κόλπος του κομήτη
Συγκεντρώθηκαν όλοι στη Μεσογαία
για την συμφωνημένη, με φρυκτωρίες, σπονδή.
Συϊόνες, με κράνη δικέρατα, σπαθιά σιδερένια
και ξύλινες στρογγυλές ασπίδες,
όλο χάλκινα ελάσματα και ομφαλούς,
οδηγώντας πυκνόμαλλα θηλαστικά.
Δρυΐδες από γένη κελτικά,
σοφοί και καλλίφωνοι,
κομίζοντας ριζοφόρα δενδρύλλια
και ποιήματα σκαλισμένα σε πόρτες αργυροκασσίτερου.
Σκύθες ιπποτοξότες, με σκούφους μυτερούς,
ασπίδες ημισεληνόσχημες από λυγαριά και δέρμα,
πρόθυμα κουβαλώντας κάνιστρα κάνναβης.
Σαλαγασσοί και Τυρρηνοί, λαοί της θάλασσας,
πολύχρωμες οι ασπίδες, χιτώνες κυανόλευκοι,
χρυσόχρωμα τα κρόσσια να ποδογυρίζουν,
κρατώντας προσεκτικά,
απλωμένα στις κερκίδες,
φύκια πολύτιμα δυναμωτικά.
Νούβιοι μισθοφόροι μεγαλοπρεπείς,
συνοδεύοντας γαζέλες λυγερόκορμες
που χοροπηδούσαν γύρω τους με χάρη.
Βουσμάνοι του λαού των Σαν
καλάθια ζαλωμένοι καλαμένια,
γεμάτα τανταλίτη
των παρόχθων του Ζαμβέζη ορυχείων.
Κουράκα ευγενείς από το Κούσκο,
φορώντας σκούφους με παρωτίδες χρυσοκέντητες,
ολόχρυσα περικάρπια καταλάμποντα
—ήλιοι φορητοί,
φυλαχτά και υπομνήσεις— φέροντας
με τους δείκτες περασμένους σε κρικέλια μπρούντζινα,
ζυγαριές ισοσκελείς κι ένα μολύβδινο αλφάδι.
Ιερείς του Πετέν, με καλύπτρες φτερωτές, περίτεχνες,
ο πρώτος ρυθμικά παίζοντας τύμπανο
από όστρακο χελώνας σκαλιστό και γυαλισμένο,
ο δεύτερος ριπίζοντας βεντάλια από φτερά κουεψάλ
κι ο τρίτος, ο μικρότερος, ο πιο ηλιοκαμένος,
στον ώμο καμαρώνοντας σφιχτόπλεκτο ταγάρι κρεμαστό,
γιομάτο αλάτι πεντακάθαρο από το Γιουκατάν.
Αβορίγινες στιγματισμένοι ωχροκόκκινης μοίρας
—ελεύθερες γραμμώσεις σαν χαρακιές άνυδρης γης—
βαστάζοντας πήλινους κύλικες μεστούς πολύχρωμες κονίες,
καλές για χρώματα ζωγραφικής και γιατροσόφια.
Λύκιοι μισθοφόροι κραδαίνοντας αμφίλοχα ακόντια
και περίεργες, αστραφτερές σμίλες και σφύρες,
μαχητές μαζί και μαΐστορες ορθίων λαξευμένων τάφων.
Ινδοί πεζοτοξότες ζωσμένοι παλίντονα τόξα,
περασμένα διαγωνίως απ' τους ώμους ως τα ισχία,
ευθυγραμμίζοντας με βουκέντρες φιλντισένιες
βόες καλοθρεμμένους.
Πολέμαρχοι του Λουνγκ Σαν ντυμένοι στο μετάξι,
άγριοι χρυσοκέντητοι δράκοι ν' ανεμίζουν
κι οι μούλοι φορτωμένοι μελανόμορφα αγγεία,
σειρές μικροτεχνήματα κι άσωστες εφευρέσεις.
Πρέσβεις των βασιλιάδων της Σριβιτζάγια,
θαλασσοπόροι του ανατολικού αρχιπελάγους,
ισορροπώντας στον ώμο τον δεξί ξυλόγλυπτους
αμφορείς, που ξεχείλιζαν καμφορά και ρητίνες.
Σουμέριοι γέροντες, ιερείς-αστρονόμοι,
παραμάσχαλα αγκαλιάζοντας, προσεκτικά,
αστερισμών σκαριφήματα
και μαθηματικά θεωρήματα,
σύμβολα σφηνοειδή εξηκονταδικού συστήματος,
εγχάρακτα σε πλάκες χονδροκόκκινου πηλού,
που μοσχοβολούσαν ισορροπία και ήθος αιώνων.
Λαγέτες και Τελεστές
από την Πρόσυμνα και την Εύτρηση,
αχθοφορώντας λιθόγλυπτες κύμβες θαυμάσιες,
γεμάτες θεσμίσεις και κλώνους ελιάς.
Και τα δώρα τοποθετήθηκαν όλα με τάξη στον πρόδρομο.
Στην θέση του, στην ρίζα του βωμού την ανατολική,
το χάλκινο ευρύστομο σφαγείον, τα σφάγια στη σειρά.
Και είδαν όλοι και συμφώνησαν
πόσον ο Κόλπος του Κομήτη
—η ευλογία της Μεσογαίας—
ήταν ήρεμος και κρυστάλλινος,
πως δεν του έπρεπε θυσία, πως αρκούσε η σπονδή,
και παρά τις ετερότητες
και τις γλώσσες με τα πολλά σύμφωνα,
τραγούδησαν μαζί και χόρεψαν σε κύκλους ομόκεντρους,
και το αμφιθέατρο των ζώων και των φυτών
αντηχούσε ιαχές χαράς και θρόους αρμονίας.
Και κράτησαν οι αιώνες
ως τα χρόνια της Έπαρσης,
ώσπου, καθώς μου λεν οι μεσοκράτορες,
ξαναμαζεύτηκαν στην Μεσογαία
για την διαδικτυακώς συμφωνημένη αυτοψία.
Πρέσβεις ενεργειακών αγκυλώσεων.
Τεχνοκράτες υποθαλάσσιων υποσχέσεων,
με βαθυσκάφη και συστήματα ακριβούς καταγραφής
συντεταγμένων ακριβών κοιτασμάτων.
Υπερμονοπώλια παραγωγής λογισμικού
βουτηγμένα ως το λαιμό στη φιλανθρωπία.
Μόδιστροι συντηρητές πολύχρωμων προσχημάτων.
Ιδιοκτήτες συμπαντικής αλυσίδας ταχυφαγείων,
φέροντας δίσκους επάργυρους κατάφορτους εδέσματα
μαγειρεμένα σε χρόνους μελλοντικούς.
Συντάγματα οικονόμων τεχνητής νοημοσύνης.
Βιομήχανοι Εναλλακτικής Υγείας φορτωμένοι
ελιξίρια σκευάσματα και νευρομορφικούς εγκεφάλους
παντός καιρού
φυλαγμένους σε ψηφιακές θερμοκοιτίδες.
Αόρατοι-stealth κατασκευαστικοί κολοσσοί,
εξειδικευμένοι στις από αέρος κατεδαφίσεις,
στις άμεσες ανακατασκευές και ανασυγκροτήσεις.
Και τα δώρα τοποθετήθηκαν όλα με τάξη στον πρόδρομο.
Στην ρίζα του βωμού την ανατολική,
αντί του χάλκινου ευρύστομου σφαγείου,
ένας ευρύστομος χαλύβδινος αγωγός
ξερνάει αίμα.
Ο Κόλπος του Κομήτη αναστενάζει.
Ανοιχτή καρωτίδα,
αιμορραγία ακατάσχετη.
Αίμα πηχτό ασφαλτώνει τις αμμουδιές.
Ρόγχος επιθανάτιος της Έπαρσης.
Και το αμφιθέατρο των φυτών και των ζώων
εσίγησε.
Μονάχα οι ακακίες σιγοτραγουδούν ακόμα,
αργόσυρτα και ρυθμικά:
τα λίγα τρέφουν τα όνειρα
κι η σπάνη τις χαρές.
Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
