Εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου και θα σχολιάσω δύο πράγματα. Λες πως "ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς"... νομίζω είναι πολύ απόλυτο. Το ίδιο βέβαια και το "what you don't know can't hurt you", που είναι στην άλλη άκρη... Το σωστό είναι κάπου στη μέση: η αλήθεια πρέπει να λέγεται, αλλά some things are better left untold.
A truth is to be known always,
to be uttered sometimes.
GibranΑυτό που εννοώ είναι ότι όταν τα γεγονότα είναι τετελεσμένα, η νοητική μας στάση προς αυτά, μπορεί να καθορίσει τη μετέπειτα ποιότητα ζωής μας (Ίσως είναι λίγο πολύπλοκο για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με ψυχολογία ή θεωρίες νοητικής διαχείρισης, π.χ.
As a Man Thinketh).
Το δεύτερο πράγμα που ήθελα να πω είναι οτι διαφωνώ με την άποψη σου πως χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε όποιον μας άνοιξε τα μάτια. Εντάσσεται βέβαια σε μια γενικότερη τάση "οικουμενικής καλοσύνης"(ξέρω οτι μάλλον δεν είναι κατανοητό αυτό αλλά θα μακρηγορούσα επικίνδυνα αν προσπαθούσα να εξηγήσω) και διαψεύδεται από πολλά και διάφορα παραδείγματα. Το παιδί που έμαθε την σημαντική αλήθεια ότι ο πόλεμος είναι μια μάστιγα, επειδή σκοτώσαν τους γονείς του, όχι, δεν χρωστάει ευγνωμοσύνη σε αυτούς που ξεκίνησαν τον πόλεμο... Η γυναίκα που έμαθε να είναι προσεκτική στο δρόμο επειδή την βιάσανε δεν οφείλει ευγνωμοσύνη στον βιαστή της. Ο άντρας που κατάλαβε οτι δεν μπορεί να εμπιστεύεται την άτιμη γυναίκα του όταν την βρήκε να τον κερατώνει, δεν μπορεί να είναι ευγνώμων στον εραστή της κ.ο.κ.
Δεν διαφωνώ στα περισσότερα. Ωστόσο, αυτό που εννοώ εγώ, εντάσσεται αφενός στη λογική του παραπάνω σχολίου μου περί τετελεσμένων, αφετέρου σε «ήπιας» μορφής περιστατικά (πέρα από γενοκτονίες, βιασμούς, αποκεφαλισμούς και λοιπά μακελειά).