Emily Dickinson, Because I Could Not Stop for Death

[λinaπ]

Because I could not stop for Death Because I could not stop for Death— He kindly stopped for me— The Carriage held but just Ourselves— And Immortality. We slowly drove—He knew no haste And I had put away My labor and my leisure too, For His Civility— We passed the School, where Children strove At Recess—in the Ring— We passed the Fields of Gazing Grain— We passed the Setting Sun— Or rather—He passed us— The Dews drew quivering and chill— For only Gossamer, my Gown— My Tippet—only Tulle— We paused before a House that seemed A Swelling of the Ground— The Roof was scarcely visible— The Cornice—in the Ground— Since then—’tis Centuries—and yet Feels shorter than the Day I first surmised the Horses’ Heads Were toward Eternity—

Αφού για κείνον δεν γινόταν να σταθώ Αφού για κείνον δεν γινόταν να σταθώ έκανε ο Θάνατος για χάρη μου μια στάση – μόνο για Μας είχε τ’ Αμάξι του ετοιμάσει και την Αθανασία. Αργά πηγαίναμε – χωρίς βιάση καμία. Κι εγώ στην τόση του αβρότητα μπροστά άφησα κατά μέρος κάθε ανεμελιά και κάθε μου εργασία. Κήπους περάσαμε, χωράφια έξω στη φύση –τον ουρανό τα στάχυα αγέρωχα αγναντεύαν– σχολειά περάσαμε –τ’ αγόρια πώς παλεύαν–  του Ήλιου τη νέα τη Δύση ή μάλλον μας προσπέρασε εκείνη. Τρέμιζε η πάχνη η παγερή στο δειλινό, τούλι με τύλιγε, μ’ έναν ιστό απαλό μι’ αράχνη μ’ είχε ντύσει. Φτάσαμε τέλος σ’ ένα δώμα χαμηλό που δεν ξεχώριζε σχεδόν από τη γη – γυμνό ένα πρόστεγο, μια ταπεινή σκεπή τον λάκκο εκεί σκεπάζουν. Μυριάδες χρόνια πέρασαν – μα λίγα μοιάζουν εμπρός σ’ εκείνη την Ημέρα που νοερά προς την Αιωνιότητα είδα, πρώτη μου φορά, τ’ Άλογα να καλπάζουν.

Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης

[Pit]

Λατρεμένη ποιήτρια, λατρεμένα ποιήματα...