Νίκος Μυλόπουλος

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μετά όλα καλά θα πάνε (I)

[Ενότητα Μετά όλα καλά θα πάνε]

I
 
Κρατώντας μόνο μιαν ομπρέλα κλειστή
Ξεκίνησα για πρωινό συνοικέσιο
Τα σύννεφα ταξιδιάρικα και ασταθή
Δεν καταδέχτηκαν ποτέ ν’ ασχοληθούν μαζί μου
Αργότερα πέταξα το χέρι που κράταγε την ομπρέλα
«Θα τα καταφέρω κι έτσι» μονολόγησα
Μπροστά στον σπασμένο καθρέφτη
ι ο άνεμος
Τότε ξεκίνησαν φονικές καταιγίδες
Καταστρέφοντας ολοσχερώς τα αισθήματα
Καθώς σίμωνε η μελαγχολία του απόβραδου
Τυλίχτηκα αν και μονόχειρας σε χρώμα κόκκινο
Γιατί είχα αμέτρητα κεριά και πεπρωμένα
Να φωτίσω ακόμη.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μετά όλα καλά θα πάνε (II)

[Ενότητα Μετά όλα καλά θα πάνε]

II
 
Κάθε Σάββατο περιμένοντας να νυχτώσει
Φτιάχνεις με τα μάτια διαδρόμους μακρινούς
Ύστερα ξανοίγεσαι σ’ αυτούς αν και αισθάνεσαι ξένη
Κι όμως είναι εικόνες βγαλμένες απ’ τη ζωή
Που κάποια στιγμή δραπετεύουν στη φαντασία
Φτάνεις πάντα εκεί όπου ο δρόμος χωρίζει
Παίρνεις από ένστικτο τον αριστερό
Μόνη κι έρημη ποια να σε συμπονέσει ομορφιά
Αναρωτιέσαι πώς θα ήσουν αν διάλεγες τον άλλο
Φωνάζεις δυνατή να μη μοιάζεις με ξένη
Διπλώνεσαι να μη φαίνεσαι μόνη
Ώσπου κατάκοπη αποκοιμάσαι.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Απέραντης διάρκειας στιγμές (I)

[Ενότητα Απέραντης διάρκειας στιγμές]

I
 
Ανέμελη σαν στρόγγυλο βότσαλο
Ειλικρινής σαν χώμα οργωμένο
Κι απόμακρη όσο η θέα παραδείσου νοερού
Αβίαστα η χρυσαλλίδα φτερουγίζει
Με την ανακούφιση από τη γνώση
Να σβήνει το τίμημα της ανασφάλειας
Πώς θ’ αποφύγει διακριτικά
Το μοιραίο αγκάλιασμα με τη λάμψη
Όπως συνήθιζαν οι πρόγονοί της
Στις ιδιαίτερες στιγμές τους.

Γνωρίζει η χρυσαλλίδα... Γνωρίζει!
Της ζωής της το νήμα φαντάζει αμέτρητο.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Απέραντης διάρκειας στιγμές (III)

[Ενότητα Απέραντης διάρκειας στιγμές]

III
 
Δεν έχει πια καμία σημασία
Το ποιος αθέτησε τα αυτονόητα
Κοστίζει ακριβά η κακοποίηση των χρωμάτων
Η παρείσακτη νότα στις πέντε γραμμές
Η χαρτογράφηση του πυθμένα του παραλήπτη
Η ασυνέχεια της περιπέτειας
Η ερήμωση.

Η ομορφιά ξετυλίγεται απαρατήρητη.
Στα νερά της φορές ξεδιψούν τα πουλιά
Μα εμείς ξεχάσαμε να κολυμπάμε.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μα δεν είχαμε λησμονιά (I)

[Ενότητα Μα δεν είχαμε λησμονιά]

I
 
Ανταλλάσσουμε χείλια,
Κουρασμένη ανάμνηση,
Ν’ αγκαλιάσουμε το τίποτα
Ξενιτευόμαστε αργά
Προς τη ρίζα της γης
Λυγμοί ξεβάφουν το πράσινο

Ανυπεράσπιστη γη
Ανυπεράσπιστα σύννεφα
Σπασμένοι διακόπτες στο σώμα
Κι η αγάπη
Σαν να μη χάραξε ποτέ
Αχτένιστη, θαρρείς να απειλείται.

Αρχίζει να βρέχει μοναξιά.
Μετέωρος ξεντύνομαι
Πίνοντας άμμο.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μα δεν είχαμε λησμονιά (III)

[Ενότητα Μα δεν είχαμε λησμονιά]

III
 
Το πάθος μυρίζει λιωμένο σκηνικό
Παράταση αθόρυβη της δυσκολίας
Προσπαθείς να φυτέψεις μια στάλα όνειρο
Γέλια συλλεκτικά που κόπηκαν στη μέση
Μονάχα η μνήμη τρύπια θαλπωρή
Κι από μέσα ο χρόνος χυμένος
Η γνώση κι οι έρωτες τρένα αμήχανα
Κάποιοι προτείνουν πάλι ποσοστά
Η ευθύνη της άρνησης με δυσβάσταχτες λέξεις.

Σε ατέλειωτους μοναχικούς περιπάτους
Σκοντάφτεις σε πέτρες αιχμηρές
Και πληγώνεσαι.
Αδιάφορη η αιωνιότητα προσπερνά με την ομίχλη.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μα δεν είχαμε λησμονιά (V)

[Ενότητα Μα δεν είχαμε λησμονιά]

V
 
Το ένα πορτόφυλλο κλειστό
Το άλλο
Το μισό σφιχτό σου σώμα
Τα μάτια εγερτήριο
Μια χούφτα λίμνες μεταξιού
Βουίζουν βασανιστικά
Καπνούς κι ομίχλες

Αψηφώντας του κορμιού την παραίτηση
Τα φευγαλέα αγγίγματα, τη σπουδή
Κατακτούμε σε πνιγμένα νερά επιθυμίες.

Παγωμένος ο ήλιος στο βασίλεμα,
Στροβιλίζεται άταφος
Στα κρεμασμένα όνειρά μας.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μα δεν είχαμε λησμονιά (VI)

[Ενότητα Μα δεν είχαμε λησμονιά]

VI
 
Έλα, μου έλεγες.
Να κλέψουμε αθόρυβα φωτιές
Μα δεν είχαμε χέρια
Να ιδούμε άγρια τριαντάφυλλα
Κώδικες να πληγώνουν
Μα δεν είχαμε μάτια
Να κυλήσουμε φύλλα ελεύθερα στον ποταμό
Μα δεν είχαμε λησμονιά.

Στην ασχημάτιστη πλήξη
Των φονιάδων καιρών
Πορευόμασταν.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ιστορίες τρελών ονειροπόλων (I)

[Ενότητα Ιστορίες τρελών ονειροπόλων]

I
 
Θα πρέπει να βράδιαζε
Αφού το ρολόι είχε παραιτηθεί
Απ’ το να δείχνει διφορούμενες ώρες
Έφτιαχνα συνέχεια γέφυρες και ουρανοδείχτες
Ανεμόσκαλες και καταφύγια πουλιών
Ανάπηρα σύννεφα αδύναμα για καταιγίδες
Ώσπου οι σοφοί, οι πόρνες κι εγώ
Δεν κρύβαμε πια το κοινό μυστικό μας
Που δεν ήτανε άλλο απ’ τα μικρά μας ονόματα
Καθώς έστεκαν αχρονολόγητα.
Στα νυχτέρια των μικρών επιθέτων.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ιστορίες τρελών ονειροπόλων (II)

[Ενότητα Ιστορίες τρελών ονειροπόλων]

II
 
Ύστερα ξεχύθηκε ένα δροσερό αεράκι
Τόσο που ανατρίχιασε το περιλαίμιο των αναμνήσεων
Όμως αυτό ήταν το πρώτο από μια σειρά γεγονότων
Που μ’ έκαναν να ομολογήσω
Πως όποιος την ελευθερία του γρήγορα κερδίζει
Είναι χαμένος για πάντα
Αφού μένει δέσμιος μιας μοναξιάς
Που αναγκαστικά τον επέλεξε.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ιστορίες τρελών ονειροπόλων (IV)

[Ενότητα Ιστορίες τρελών ονειροπόλων]

IV
 
Το χαμόγελο γινόταν χλεύη
Στα χείλια των μικρών θεών
Που νόμιζαν πως εύκολα μπορούσαν να στήνουν παγίδες
Έκλεινα τότε τα μάτια κι έβλεπα το παρελθόν
Τα άνοιγα και δεν έβλεπα τίποτα
Άκουγα συνέχεια βήματα αλλά δεν έφερναν κανέναν
Τα άρρωστα όνειρα δεν έπαιρναν ποτέ γιατρικό
Άκουγαν μόνο συνταγές κάποιων τρελών ονειροπόλων
Έτσι τη μέρα καθένας τραβούσε το δρόμο του
Το βράδυ όμως μοιράζαμε την απόσταση με τ’ αστέρια
Ανοίγοντας άλλο ένα παράθυρο στην ψευδαίσθηση
Κι από κείνα τα ψίχουλα ανέτειλε κάθε αυγή
Ένας ολόφρεσκος ήλιος μέσ’ απ’ τη θάλασσα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ο μικρός ναύσταθμος (II)

[Ενότητα Ο μικρός ναύσταθμος]

II
 
Όλος ο τοίχος σκεπασμένος εικοσιτετράωρα
Όμως αν και τελικά δεν σ’ απόχτησα
Κατάλαβα πως το μόνο που απέμεινε είν’ η ελπίδα
Το μέτρο αντοχής στην παιδική αθωότητα
Η χλωμάδα της θάλασσας
Από ένα σύννεφο μικρό
Που τόλμησε να την τρομάξει.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ο μικρός ναύσταθμος (III)

[Ενότητα Ο μικρός ναύσταθμος]

III
 
Ανακουφισμένες βαθιά απ’ την απόσταση
Το απαραίτητο κίνητρο για ν’ ανταμώσεις
Ψηλαφώ ένα φιλί στα πεταχτά
Βυζαίνοντας χρώματα στο εφήμερο
Βουλιάζω στο απερίσκεπτο σκοτάδι
Οι ανάσες ορμητήριο δυσδιάκριτο
Όσο η επιθυμία απ’ την ανάγκη
Κι η φαντασία απ’ την απώλεια.

Καθώς η νύχτα απαλλάσσεται
Από βραχύβιες δεσμεύσεις
Ο μικρός ναύσταθμος γεμίζει σαπιοκάραβα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Τα πολύτιμα δευτερόλεπτα (I)

[Ενότητα Τα πολύτιμα δευτερόλεπτα]

I
 
Ανάβω φως λεπτή παρήχηση
Να δω τα πρόσωπα τα σκορπισμένα
Δίχως σωσίβιο και γυρισμό
Υποκρινόμαστε.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Τα πολύτιμα δευτερόλεπτα (II)

[Ενότητα Τα πολύτιμα δευτερόλεπτα]

II
 
Κάποιος διατάζει να ρίξουν τις λέμβους
Ποτέ δεν πιστέψαμε σε κοινές σωτηρίες
Πατάμε στο νερό να σώσουμε τις ανάσες μας
Μπερδεύουμε το όνειρο με τον εφιάλτη
Στο βάθος κάτι κουνιέται κι ασπρίζει
Τρύπησαν ήδη οι ημικύκλιοι κώδικες
Ελπίζουμε πάντως στα πολύτιμα δευτερόλεπτα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)