Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 20 Jul, 2007, 10:52:30

Title: Βασίλης Φαϊτάς
Post by: wings on 20 Jul, 2007, 10:52:30
Βασίλης Φαϊτάς

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/faitas.jpg)

[Φωτογραφία: Γιάννης Δ. Βανίδης (https://iannisvanidis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_766.html)]

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1942. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ χωρίς να πάρει το πτυχίο του. Εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος ως το 2002. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη λογοτεχνία στο περιοδικό «Νέα Εστία» το 1966.
 
Ποιητικές συλλογές:
«Άποικοι της νύχτας», Θεσσαλονίκη, 1966
«Γράμματα στον κόσμο», Θεσσαλονίκη, 1980
«Υστερόγραφα για το αύριο» (ποιήματα 1980-1984), εκδ. Μανδραγόρας, 2010
«Συνάντηση με το σύμπαν», εκδ. Μανδραγόρας, 2011
«Ρους και ροή», εκδ. Μανδραγόρας, 2014
«Ο αλχημιστής του χάους», εκδ. Μανδραγόρας, 2015
"Στο καφέ «Εντροπία»", εκδ. Μανδραγόρας, 2017
«Το δάκρυ του Ηράκλειτου», εκδ. Μανδραγόρας, 2018
«Σκάκι με την αιωνιότητα», εκδ. Μανδραγόρας, 2021
«Βαθύνοια», εκδ. Μανδραγόρας, 2023

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Re: Βασίλης Φαϊτάς
Post by: banned on 06 Aug, 2007, 19:54:38
Μια χαρακτηριστική ιστορία για τον Βασίλη Φαϊτά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οργανώθηκαν από την Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση και τη Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Β.Ε., υπό την αιγίδα του δήμου, μία σειρά από ετήσιες πανελλήνιες ποιητικές συναντήσεις στο Θέατρο του Κήπου. Όλες οι εκδηλώσεις είχαν μεγάλη επιτυχία και τις παρακολούθησε ένα κοινό 500 περίπου ατόμων.

Σε μία από τις συναντήσεις, ο Βασίλης Φαϊτάς διάβασε, μεταξύ των άλλων, και ένα ποίημά του που σίγουρα θα παραθέσεις εδώ, Βίκυ. Κατέβηκε μετά από τη σκηνή και κάθισε στη σειρά μπροστά μου. Εντελώς απρόσμενα τότε, ένα άγνωστο κοριτσάκι 7-8 χρονών έγειρε από πίσω και του χάιδεψε τα μαλλιά.

Με τον Βασίλη συναντηθήκαμε στο τάγμα έξω απ' τον Λοφίσκο, ένα χωριό κοντά στον Λαγκαδά. Εκείνος ήταν διμοιρίτης όλμων κι εγώ υποδιοικητής του λόχου βαρέων όπλων (καθόλου ποιητικές ιδιότητες). Ήμασταν εκεί μια τρομερή παρέα, εφτά έφεδροι ανθυπολοχαγοί του πεζικού που περίμεναν να τους στείλουν στον Έβρο και ολημέρα συνωμοτούσαν κατά της εθνικής κυβερνήσεως (πεζό κι αυτό).

Εκεί διαπίστωσα ότι, όπως υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας, έτσι υπάρχει και κεραυνοβόλα φιλία. Είχαμε παρόμοια ψυχοσύνθεση, κοινή αντίληψη του κόσμου, τα ίδια ενδιαφέροντα, την ίδια αίσθηση χιούμορ. Ήμασταν εξίσου οργισμένοι και οι δύο (βρίζαμε και με παρόμοιο τρόπο). Ως και το πρώτο μας ποιητικό βιβλίο είχαμε βγάλει την ίδια χρονιά (1966), εγώ με τίτλο «Οι άταφοι», εκείνος «Άποικοι της νύχτας». Γίναμε αχώριστοι.

Τις νύχτες που οι άλλοι την έβγαζαν σε σκηνές, εμείς σκαρφαλώναμε στην καρότσα ενός επιταγμένου φορτηγού, ξαπλώναμε στο σανίδι και μελετούσαμε τα άστρα (αυτό ποιητικό). Ο Βασίλης ήξερε τα πάντα για το διάστημα και έλυνε όλες τις απορίες μου. Για νόβες και σουπερνόβες, μαύρες τρύπες και λευκούς νάνους, U.F.O. και διαστημικά ταξίδια. Και η επωδός μας κάθε βράδυ ήταν «πότε θα έρθουν επιτέλους οι εξωγήινοι να βάλουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και να δώσουν ένα τέλος στην οδύνη αυτού του κόσμου» (ε, ναι, ουτοπικό, τι περίμενατε;).

Δεν βλεπόμαστε συχνά τα τελευταία χρόνια, όμως η φιλία μας παραμένει ακέραια ως τώρα (για την ακρίβεια ως χθες το μεσημέρι που πήγαμε για φαγητό). Τη δεκαετία του '80 εγώ τον πάντρεψα, τη δεκαετία του '90 εκείνος βάφτισε τον Νίκο μας (σε ηλικία 15 ετών εννοείται για να πάρει την απόφαση μόνος του). Ο Βασίλης είναι φοβερό παιδί (οι γνήσιοι ποιητές, όπως και τα ξωτικά, δεν έχουν ηλικία) αλλά, όσο κι αν γκρίνιαζα επί χρόνια, τρίτο βιβλίο δεν έβγαλε. Έχει όμως μερικά ποιήματα αδημοσίευτα που θα του τα πάρω για την ανθολογία με το ζόρι.  

Κι ακόμη περιμένουμε τους εξωγήινους.
Title: Re: Βασίλης Φαϊτάς
Post by: wings on 06 Aug, 2007, 19:59:32
Τελικά τα μικρά παιδιά δεν θα πάψουν ποτέ να μας εκπλήσσουν και να μας δίνουν χαρά με τον αυθορμητισμό και την ανεμελιά τους. Αχ, αυτά να τα βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι.
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Απουσία
Post by: wings on 01 Jan, 2008, 19:37:03
Βασίλης Φαϊτάς, Απουσία

Έφυγε έτσι, ξαφνικά
και δεν ήξερες αν
αλήθεια είχε έρθει ποτέ.
Η φωνή του ερχόταν απ’ το χθες
τα μάτια του απ’ το αύριο
και το σώμα του ήταν
μια βαλίτσα
κι είχε κλεισμένο μέσα
ένα φεγγάρι.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Re: Βασίλης Φαϊτάς, Απουσία
Post by: λinaπ on 02 Jan, 2008, 17:07:33
Βίκυ,

Η Απουσία
αγγίζει χορδές
ξεκουρδισμένες
ξεχασμένες
που θυμίζουν
ότι ζούμε ακόμα

Ευχαριστώ
Title: Re: Βασίλης Φαϊτάς, Απουσία
Post by: wings on 02 Jan, 2008, 17:13:11
Ναι, δεν έχεις άδικο. Καλή μας χρονιά, Λίνα μου! Δεν θα μας βλάψει, ωστόσο, αν λιγοστέψουν οι απουσίες, ε;
Title: Re: Βασίλης Φαϊτάς, Απουσία
Post by: λinaπ on 02 Jan, 2008, 17:15:23
Έως καθόλου! Χρόνια πολλά και καλά!
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αυτοβιογραφικό
Post by: wings on 27 Jun, 2008, 11:18:00
Βασίλης Φαϊτάς, Αυτοβιογραφικό

Μετά από τόση κούραση, τόση φθορά,
η καρδιά μου ακόμα είναι νέα
και σφυρίζει θλιμμένα.
 
Μετά από τόση αποσύνθεση, τόσο κακό,
η καρδιά μου ακόμα είναι νέα
γνέφει στον πρωτόπλαστο άνθρωπο
έκπληκτο βρέφος
αντικρίζει το πρώτο πουλί.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ενθύμιο
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 06:27:55
Βασίλης Φαϊτάς, Ενθύμιο

Δεν ξέρεις
πόσο σε είχα αγαπήσει
εκείνες τις ώρες
που φεύγουν τα πουλιά
και στα έρημα πάρκα
αργοστάζουν οι φωνές που έχουν μείνει.
Τις γυμνές νύχτες
που στο παράθυρό μου
λάμπει ο αποσπερίτης
κι έξω στο δρόμο τα παιδιά τόσο μεγαλώνουν.
 
Αγάπη του χειμώνα μου
μιαν ώρα μέσ’ από τη ζωή μου πέρασες
κι έφυγες
άστρο που πέφτει.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Μια φούχτα φως
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 19:22:05
Βασίλης Φαϊτάς, Μια φούχτα φως

Θα πρέπει να πέρασε πολύς καιρός
μια εκπυρσοκρότηση από χρόνια
ίσια στην καρδιά μας,
ένα παράξενο κοχύλι μ’ ανοιγμένα φτερά
τη ζωή μας κόβει στα δυο
μας μαθαίνει να κοιταζόμαστε στα μάτια.
 
Αν είχα πατρίδα
θα σ' έπαιρνα μαζί μου
στο αύριο,
μ’ ένα κλαδάκι ανθισμένη βροχή
στα μαλλιά σου ξεχασμένο,
μια φούχτα ανεμοδαρμένο φως
στη νιότη σου.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Τελευταία υπόσχεση
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 20:08:59
Βασίλης Φαϊτάς, Τελευταία υπόσχεση

Αύριο θα σου χαρίσω ένα τραγούδι
Μια προσευχή στα χρόνια σου
Θα ’χει το χρώμα από τα μάτια σου
Να το κεντήσεις μ’ άστρα και βροχή
Και να το πλέξεις στα μαλλιά σου
Πριν χαθείς πίσω από τ’ αγάλματα
Και κάποιες ξεχασμένες απογευματινές χειρονομίες.
 
Αυτό το γαλάζιο φως γύρω από τα μάτια σου
κι η προσμονή στα δάχτυλά σου
είναι ο γυάλινος κόσμος που με συνθλίβει.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Άποικοι της νύχτας
Post by: wings on 12 Aug, 2008, 13:00:32
Βασίλης Φαϊτάς, Άποικοι της νύχτας

Δεν φθάσαμε σ’ άλλη γη
εμείς οι πρώτοι άποικοι της νύχτας
τα χρόνια μας τ’ αφήσαμε στις φτωχογειτονιές
να μεγαλώνουν να γερνούν και να πεθαίνουν
τα μάτια μας τα εξαντλήσαμε
ακύμαντα και σιωπηλά τις νύχτες.
Σ’ αυτή τη θάλασσα
ριζώσαμε,
Σ’ αυτούς τους δρόμους τη ζωή μας σπαταλήσαμε
την ηχώ μας ανέκκλητα ξεχάσαμε.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ένας μεθυσμένος από το αύριο
Post by: wings on 12 Aug, 2008, 13:16:20
Βασίλης Φαϊτάς, Ένας μεθυσμένος από το αύριο

Άιντε λοιπόν καρδιά μου
ας τραγουδήσουμε
για το παιδί που ’φυγε χρόνια πριν
μιλώντας σ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
για το αύριο που θ’ αναδυθεί
απ’ τις παλιές μας πατρίδες.
 
Ονειρευτήκαμε πολύ
ονειρευτήκαμε,
όπως ο μεθυσμένος που περπατάει
κοντά στο άπειρο
το δέντρο που βυθίζεται στον άνεμο.
 
Ας τραγουδήσουμε κι ας ξαναγεννηθούμε
στο σφυγμό της απεραντοσύνης μέσα.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς: Φύλλα ημερολογίου (Β')
Post by: wings on 14 Aug, 2008, 02:38:15
https://www.youtube.com/watch?v=Gao9j6BV-Wk

Βαγγέλης Βέττας & Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος, Το όνειρο δεν έχει ηλικία
(τραγούδι: Καλλιόπη Βέττα / δίσκος: Στο φως (1999))


Βασίλης Φαϊτάς: Φύλλα ημερολογίου (Β')
 
Δεν έχουμε πια ηλικία
δώσ’ μου το φτερό σου
αιμοσφαίριο του έρωτα, πρόσωπο της αγάπης
τόσες ξεριζωμένες Κυριακές
για ένα χέρι που αγκαλιάζει
τόσες ρυτίδες που τις σκάβει η βροχή
για να χτίσουμε το φως.

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Χρυσαλλίδα
Post by: wings on 14 Aug, 2008, 16:14:39
Βασίλης Φαϊτάς, Χρυσαλλίδα
 
Απόψε θα τυλιχτώ το μανδύα του γαλαξία
και θ’ αγρυπνήσω
στέλνοντας γράμματα σε πρόσωπα
γεμάτα χρόνο, σε καιρούς γυμνούς
γιατί η ψυχή μας αιμορραγεί στη μοναξιά
το κάθε πράγμα στη σιωπή του.
 
Μεταμορφώνομαι
πεθαίνω αδιάκοπα, αλλάζω
κύματα, δέντρα και πουλιά
στίγματα μιας χαμένης γλώσσας
ένα μπουκάλι μ’ ένα μήνυμα παλιό στο αίμα σου, 
αγωνίζομαι
γράφοντας γράμματα, βαθιά σαν το πηγάδι
να μπω στο φως
με τη φωνή σου
να μιλήσω.

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αλήτες
Post by: wings on 17 Aug, 2008, 00:28:03
Βασίλης Φαϊτάς, Αλήτες

Περάσαμε αλήτες
παιδιά κάποιου εξόριστου θεού
μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα
μ’ ένα σπασμό στο βλέμμα
με τα χέρια να γράφουν σκοτεινούς κύκλους.
Το περιβόλι με τ’ αστέρια ποτέ
δεν φθάσαμε.

Μείναμε προσηλωμένοι χρόνια
σε κάποιους δρόμους
στων ανθρώπων το πλήθος.

Στην κλειστή ζωή μας
περίγυρο ο έρωτας
και καρδιά ο ανεμοδείχτης.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανώνυμος
Post by: wings on 25 Aug, 2008, 14:52:06
Βασίλης Φαϊτάς, Ανώνυμος
 
Μπορείς να μ’ ονομάσεις όπως θέλεις
σύννεφο, κύμα, ουτοπία
κι ακόμα,
αρνητή, επαναστάτη, διαφθορέα
μα ’γώ κοιτάζω στο βάθος της ύπαρξής σου
εκεί που η καρδιά σου είναι
ακαθόριστο σχήμα και χρώμα
και ξέρω πως άλλο δεν έχω,
παρά το όνομα του κόσμου που θα ’ρθει.

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Γέννηση
Post by: wings on 30 Aug, 2008, 16:19:20
Βασίλης Φαϊτάς, Γέννηση

Κανείς δε με ρώτησε από πού έρχομαι
αιμοσφαίριο της αιωνιότητας
εκσφενδονισμένο
ανάμεσα σ’ αυτούς τους τοίχους
 
Μπορώ κι ακούω την καρδιά μου να χτυπάει
το αίμα μου να κυλάει
και τη μνήμη μου κάποιες λέξεις να τυραννούν,
ζωή και θάνατος
ελευθερία.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ταξίδι
Post by: wings on 05 Sep, 2008, 20:21:19
Βασίλης Φαϊτάς, Ταξίδι

Βρεθήκαμε στις άδειες αίθουσες ενός μουσείου
πρόσωπα άγνωστα μαρμαρωμένα.
Σ’ αυτό το απέραντο αντηχείο
ο θόρυβος των κλειδιών στην πόρτα
και τα βήματα του φύλακα
μας θυμίζουν ένα ταξίδι.
Μέσα μας πλαταίνει μια άλλη ζωή
(πατρίδα αντίο)
μέσα μας υφαίνεται μια καινούργια σημαία
για την καινούργια πατρίδα τους καινούριους καιρούς.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η λίμνη
Post by: wings on 26 Sep, 2008, 13:50:51
Βασίλης Φαϊτάς, Η λίμνη

Είναι ένας θάνατος
που ενεδρεύει στα φυλλώματα της ψυχής
στις χαμηλόφωνες κουβέντες.
Είναι ένας βαθύς κοφτερός θάνατος
Γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα σαν τη βροχή
στις ζεστές παλάμες.
Στις πιο μυστικές ραφές της στέρνας μου λιμνάζει           
ο θάνατος.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η τελευταία άνοιξη
Post by: wings on 10 Oct, 2008, 16:58:44
Βασίλης Φαϊτάς, Η τελευταία άνοιξη
 
Γράφω για την τελευταία άνοιξη,
θα ’ρθει πυροβολώντας στα έγκατα του ύπνου μας
μ’ ένα πολύχρωμο μπαλόνι
ένα τραπεζομάντιλο γεμάτο παπαρούνες.
 
Για την απολιθωμένη πατρίδα μου γράφω,
τ’ αγάλματα και τα μνημεία που σαπίζουν στη βροχή
τα σπίτια που λυγίζουν έξω απ’ τον καιρό τους
τις φλέβες της που χύνονται στο τίποτα.
 
Με το αίμα μου γράφω
Για σένα που με κοιτάς στα μάτια
σαν ανοιγμένη καρδιά
μικρού παιδιού.

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Έκρηξη
Post by: wings on 21 Nov, 2008, 20:52:08
Βασίλης Φαϊτάς, Έκρηξη

Εδώ ήταν το σώμα μου και διαλύθηκε
ένα φτερό δυο σταγόνες αίμα
και κείνος ο απελπισμένος άνεμος.
Εδώ που ακουμπάς ήταν μια χίμαιρα
ένας σπόρος για τη ζωή ή για το θάνατο.
 
Αν σου μιλώ
για καταποντισμένα χρόνια
για κείνους που έφυγαν,
είναι γιατί όταν βραδιάζει
στα λιμάνια τα βαπόρια σφυρίζουν
είναι γιατί η φωνή καταρρέει
και πάει βαθιά στο χώμα.
 
Τη ζωή μου έζησα μακριά
εκεί που οι άνεμοι χάνονται μέσα στην πόλη
κι οι δρόμοι βουλιάζουν
φορτωμένοι ερημιά.
 
Ποιο χέρι μας έδεσε
στην παλίρροια μέσα των εποχών
ποια μνήμη μάς πήρε στο βυθό της
τ’ αβέβαια εκείνα δειλινά.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ταξιδιώτες
Post by: wings on 23 Dec, 2008, 16:19:42
Βασίλης Φαϊτάς, Ταξιδιώτες

Χρόνια περιμέναμε στο σταθμό ένα τραίνο που ποτέ δεν πέρασε
με τις αποσκευές στα χέρια
το πρόσωπο προσηλωμένο στην τελευταία στροφή
έτοιμοι πάντα για αναχώρηση.
Κάπου θέλαμε να ταξιδέψουμε
και μείναμε εκεί στο σταθμό
περιμέναμε ένα τραίνο που δεν πέρασε
μαρμαρωμένοι ταξιδιώτες
έτοιμοι πάντα για αναχώρηση.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Εφηβεία
Post by: wings on 25 Oct, 2009, 13:08:24
https://www.youtube.com/watch?v=pnpEUVSVHVA

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Έφηβα γεράκια
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Θάλασσα στη σκάλα (1999))


Βασίλης Φαϊτάς, Εφηβεία

Εδώ που ρίζωσα και υψώνομαι
ένα αίνιγμα στο ανεξιχνίαστο
μέσα στις λυπημένες κραυγές των πουλιών,
ακούω την ψυχή μου να σπάει,
γιατί πάει καιρός που δε με κοίταξε κανείς
βαθιά στα μάτια.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το μαυσωλείο
Post by: wings on 21 Jan, 2010, 00:14:08
https://www.youtube.com/watch?v=S9IFj8pZuFk

Χρήστος Νικολόπουλος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Αγάπησέ με (με τον Γιάννη Πάριο)

Βασίλης Φαϊτάς, Το μαυσωλείο

Είμαι ο τελευταίος ξέρεις που υπερασπίζεται τον έρωτα
σε μιαν άδεια πόλη,
γεμάτη συνθήματα και υποσχέσεις.
Αγκυροβολημένος εδώ
σ’ αυτό το μαυσωλείο των χρωμάτων,
ίσως να ’χω φτάσει σε μιαν ώρα
που όλα τελειώνουν ή αρχίζουν.

Έτσι που τα πράγματα βαραίνουν μες στην ανωνυμία
πάνε χρόνια τώρα που ζωγραφίζω ένα παράθυρο στην ψυχή σου
γεμάτο θάλασσα,
κάθομαι ώρες και προσπαθώ να σου πω
πως ο έρωτας είναι η τελευταία επανάσταση στη ζωή μας.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς: Φύλλα ημερολογίου (Α')
Post by: wings on 25 Mar, 2010, 21:22:24
https://www.youtube.com/watch?v=3sI5uQkazWA

Δημήτρης Ζερβουδάκης, Λήθη
(τραγούδι: Δημήτρης Ζερβουδάκης, Σοφία Γεωργαντζή & Θοδωρής Κοτωνιάς / δίσκος: Πώς να αναπνεύσω (2010))


Βασίλης Φαϊτάς: Φύλλα ημερολογίου (Α')
 
Κάθε μέρα το αύριο ντουφεκίζεται
έξω απ’ την πόρτα μας.
Κοίταξε πόσο ρήμαξε ο τόπος,
οι άνθρωποι φιλιούνται και χάνονται στη λήθη
τα παιδιά μας ξαναγυρίζουν στο χθες.
Πόσο λοιπόν θ’ αντέξουμε
με τη ζωή μας αγκυροβολημένη στο χάος;

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αναμονή
Post by: wings on 16 Jul, 2010, 19:32:27
https://www.youtube.com/watch?v=ewz46qemuCo

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Προσωπικές οπτασίες
(δίσκος: Ζεστά ποτά (1985) / βίντεο από την εκπομπή «Πρόβα» της Λιλάντας Λυκιαρδοπούλου στην ΕΡΤ το 1986)


Βασίλης Φαϊτάς, Αναμονή

Ονειρεύτηκα ανθρώπους κι ουρανό
μες στους κλειστούς πύργους της ερημιάς
τ’ ανοιχτά παράθυρα που φυσούν οι άνεμοι.
Σκόρπισα τη ζωή μου στους ατέλειωτους δρόμους
στις κορφές των δέντρων
κρέμασα ένα χαμόγελο
στο πιο ψηλό κλαδί της ιτιάς
και περίμενα την άνοιξη
μέσ’ απ’ τους βράχους τα νερά και τα δέντρα.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το ανθρώπινο στίγμα
Post by: wings on 31 Dec, 2010, 01:52:25
https://www.youtube.com/watch?v=4Z1Puu_VRX0

Λίνος Κόκοτος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σαν κάτι έρημα πουλιά (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/08/09/kostas-papadopoulos-san-kati-erima-poulia-linos-kokotos-lefteris-papadopoulos-manolis-mitsias-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF/)
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Αποχαιρετισμός (1973))


Βασίλης Φαϊτάς, Το ανθρώπινο στίγμα

Ο άνθρωπος είναι
πιο αδύναμος απ’ τα πουλιά
πιο μικρός
χωράει μέσα στις μικρές
λυπημένες κραυγές τους
 
Ο άνθρωπος είναι
πιο τρυφερός απ’ τα πουλιά,
όταν κλαίει και περιμένει
στην βαθιάν ερημιά του.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Επικό ταξίδι
Post by: wings on 28 Jan, 2012, 14:23:02
https://www.youtube.com/watch?v=k_JSu02-daw

Μενέλαος Λουντέμης & Σπύρος Σαμοΐλης, Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε και φέτος
(ερμηνεία: Ισιδώρα Σιδέρη / δίσκος: Κραυγή στα πέρατα (1976))


Βασίλης Φαϊτάς, Επικό ταξίδι

Είμαι έτοιμος πια
για ένα επικό ταξίδι
ένα υγρό θρόισμα
στο απρόσιτο γαλάζιο
τις νύχτες κυματισμοί θλίψης
μ’ ανασηκώνουν στα χείλη της παλίρροιας.

Πάντα ήμουν παντού
κι όταν οι κερασιές ανθίζαν
το τέλος των δρόμων μού έγνεφε
με αδιόρατα σινιάλα
τραυματισμένες νότες
στα φθινοπωρινά βλέμματα των γυναικών.
Πάντα ήμουν εκεί
στα κύτταρα της νιότης
του γητευτή του χάους,
κάπου βαθιά στους θορύβους της άνοιξης
ξεχασμένη από χρόνια η αγάπη
ίσως ξαναγυρίσω
πάνω στη ραγισμένη ηχώ μιας χορδής
από ένα λάθος του χρόνου.

Η ψυχή ανήκει στα χελιδόνια και στους χαρταετούς.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Fata morgana
Post by: wings on 28 Oct, 2013, 12:22:14
https://www.youtube.com/watch?v=UMlRsFQP9wk

Νίκος Καββαδίας & Μαρίζα Κωχ, Φάτα Μοργκάνα
(ερμηνεία: Μαρίζα Κωχ / δίσκος: Μαρίζα Κωχ (1977))


Βασίλης Φαϊτάς, Fata morgana

Έρημος που είναι ο τόπος μου
ο αγέρας κατοικείται από χρησμούς
και γερασμένο φως
η ιστορία μια αμυχή στο κενό
κυλιόμενες αυταπάτες,
στα λιμάνια επίμονα ξαναγυρίζει η fata morgana
άγρυπνοι άγγελοι τρικλίζουν στις αποβάθρες
οι αρχαίοι θεοί νεκροί
περικυκλωμένοι απ’ τον καιρό
ντυμένοι λυκόφως και αιώνες βροχής
ένα-ένα ξεκαρφώνουν στον Όλυμπο
τ’ απολιθωμένα άστρα
κι εγώ γεννημένος Έλληνας με καταγωγή
στους βαθείς ωκεανούς του πλανήτη
γιος και γεννήτορας του πατέρα μου
δε θυμάμαι παρά τα όνειρα των άλλων
και τον Νηρέα ξεχασμένο από παλιά
κάτω απ’ τα νερά.

Μακριά κολυμπούν γαλήνια
τα εκμαγεία των θρύλων.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ροή
Post by: wings on 21 Dec, 2014, 17:36:24
Βασίλης Φαϊτάς, Ροή

Γύρω μου διακτινίζονται σιωπές
ανάμεσα σε μια Κυριακή
και στο φουρτουνιασμένο χάος
ποτάμια περνούν απ' το παράθυρό μου
χύνονται στην παιδική ηλικία του γαλάζιου.
Τα βράδια ένας σκοτεινός άνεμος
δραπετεύει από το κελί του
τραβάει σ’ ανακυκλωμένες διαστάσεις
όπου οι συνειδήσεις ονειρεύονται
ξεχασμένους προορισμούς
αθώες εκτάσεις μοναξιάς.

Πέρα μακριά αναδύεται η αύρα
ενός απρόσιτου ωκεανού.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Τύψη
Post by: wings on 22 Dec, 2015, 02:08:00
Βασίλης Φαϊτάς, Τύψη

Πήγα και κάθισα κάτω απ’ το κόκκινο φανάρι
στη στροφή του δρόμου με τους στεναγμούς
η βροχή έκανε ποτάμι τ’ άστρα.
Άνοιγε μέσα μου ο κύκλος.
Το ρολόι έδειχνε δώδεκα και πίκρα.
Ήρθαν και με βρήκαν
απ’ τις τέσσερις γωνίες της νύχτας
με αλλόκοτους ψίθυρους
και κλειδώθηκαν βαθιά στο αίμα μου
οι πέτρες με τα γαλάζια μάτια
τα πουλιά με τα γαλάζια νύχια
και μάτωσαν τη συνείδησή μου.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Καλοκαιρινή ιστορία
Post by: wings on 22 Dec, 2015, 02:16:16
Βασίλης Φαϊτάς, Καλοκαιρινή ιστορία

Ένα αμφίβολο καλοκαίρι
κρυβόταν πίσω από τη φωτιά και τα σύννεφα.
Κατηφορίζαμε το λόφο.
Αριστερά και δεξιά
οι νεκροί είχαν ξαπλώσει πάνω στη γη τους
στην κόκκινη χλόη
τα μάτια τους κοίταζαν τους καπνούς
που ανέβαιναν στον ουρανό.
Προχωρούσαμε σκυφτοί σιωπηλοί
άντρες που έκαναν αγάπη τον πόλεμο
αγόρια που ξέχασαν ανοιχτά τα βιβλία τους
μικροί γιοι του πολέμου.

Ο αφρικανικός άνεμος
σκόρπιζε το καλοκαίρι πάνω στα μαλλιά της άμμου
αντίκρυ
τα σκοτεινά μάτια της Ασίας μας παρακολουθούσαν
και μεις κατηφορίζαμε
ένα μικρό απόσπασμα ελπίδας.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αποικία
Post by: wings on 22 Dec, 2015, 02:26:45
Βασίλης Φαϊτάς, Αποικία

Ο γιαλός, αυτές οι νύχτες, αυτός το πλήθος
θα ξανάρθει,
όμως εμείς δεν θα είμαστε πια.
Απ’ τις ρωγμές του καθρέφτη
φεύγουμε μακριά πολύ.
Αυτά τα κουρασμένα σώματα
θα ξαναγυρίσουν,
όμως άλλες αταίριαστες ψυχές θα μας καλούν μέσα τους.

Από τους ήχους, το σκοτάδι και το φως περνούμε
φωνές του καλοκαιριού και του χειμώνα,
φεύγουμε βαθιά πολύ,
ώσπου να γκρεμιστεί μέσα μας η απεραντοσύνη.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το όραμα
Post by: wings on 22 Dec, 2015, 02:32:39
Βασίλης Φαϊτάς, Το όραμα

Κάποτε ο καιρός θα ’ρθει
μέσ’ απ’ το γυάλινο κουκούλι του,
ένα ήσυχο πρωινό ή
ένα βράδυ που οι άνεμοι το πάνε.

Εκείνος που πάει μόνος
θα χαθεί
σηκώνοντας στους ώμους του το πλήθος.
Μ’ ένα βαθύ σχίσιμο στη φωνή
ένα χαμηλωμένο φως στα μάτια
πέρ’ απ' τις κομματιασμένες εποχές
θα ταξιδέψει
στην ελευθερία.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ρυτίδα
Post by: wings on 22 Dec, 2015, 02:39:46
Βασίλης Φαϊτάς, Ρυτίδα

Κάποτε έρχεσαι από το βάθος
όπως μια μοναχική πατημασιά.
Σκαρφαλωμένος στα γυμνά κλαδιά, στις φλέβες των δέντρων
στις φλέβες της ζωής που χύνονται στον ουρανό,
έτσι σε θυμάμαι
σαν μια άγρια ρυτίδα
που προεκτείνεται στον ύπνο μου.

Ένα γράμμα που ταξιδεύει είν’ ο κόσμος, έλεγες,
και η ζωή φεύγει, φεύγει, φεύγει,
μόν’ η ψυχή μας που τη γδύνει η βροχή
απορημένο σύννεφο
που έχασε τον ουρανό του.

Έτσι σε θυμάμαι
ν’ ανασηκώνεσαι άνοιξη στη διαφάνεια του χειμώνα
σαν την καρδιά των θρυμματισμένων καιρών
π’ απλώνει το χέρι της
και κείνο το τριζόνι που μας γνέφει μέσ’ απ’ τη μοναξιά του.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Εξομολόγηση
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 20:30:56
Βασίλης Φαϊτάς, Εξομολόγηση

Εγώ δεν έχω τίποτα
ούτε ένα καλοκαίρι
μια πέτρα να γείρω το κεφάλι.

Εγώ δεν έχω κανέναν
ούτε μια φυσιογνωμία ν’ αγαπήσω
ένα φιλικό χαμόγελο να κρατηθώ.

Μέσα σ’ ένα κοχύλι έκλεισα τη ζωή μου
στις άδειες του κάμαρες καθρεφτιζόμουν.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ζωή
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 20:33:36
Βασίλης Φαϊτάς, Ζωή

Όταν θα πεθάνω
μιαν άσπρη μέρα
πλάι στο βοριά
στο πλατύ ποτάμι
των αρχαγγέλων η φωνή
και η δροσιά του Αυγούστου φτάνει.

Όταν θα πεθάνω
σύννεφο της νυχτιάς μου
στις όχθες τ’ ουρανού
θες να με δεις και πάλι
μες στο τραγούδι των πουλιών
και τη φωνή του ανέμου.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Πορεία
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 20:36:48
Βασίλης Φαϊτάς, Πορεία

Μετά από χίλιους αιώνες
θα με δεις να κλαίω
αναζητώντας
το χαμένο δισκοπότηρο
ψηλά μέσα στα σύννεφα
ν’ ανεμίζω
την πεντάστικτη σημαία μου.
Την απεραντοσύνη έχω δέσει
με τις αλυσίδες μου.
Μ’ ένα καράβι
θα με δεις να φεύγω
μαύρο σαν τη νύχτα
όταν ανθίζει ο κάμπος
σ’ ανθρώπους που ξεχάσαν πια τον πόλεμο
σ’ άλλες χώρες
στην αγάπη.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Χαμόγελο
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 20:40:24
Βασίλης Φαϊτάς, Χαμόγελο

Κοριτσάκι
της φτωχογειτονιάς χαμόγελο
πάνω απ’ την πόλη τους γαλάζιους κύκλους σαν κοιτάζαμε
τα μάτια σου έχανα
κι άκουγα τη φωνή μου ψηλά να περιπλανιέται
ανέβαινες
και μέσα στ’ άστρα σ’ αναζητούσα.

Κοριτσάκι
της φτωχογειτονιάς χαμόγελο ανέμελο κι αθώο
σκάλωναν άστρα και προσευχές στα ξέπλεκα μαλλιά σου
και γέμιζαν τα χέρια μου απ’ τις μπούκλες σου
και τα αθώα δεκαπέντε σου χρόνια.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανταύγειες
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 20:45:49
Βασίλης Φαϊτάς, Ανταύγειες

Ο δρόμος
το πέλαγος
ο ανεμοδείχτης
ψηλά στη γέφυρα τ’ ουράνιου τόξου
η αγάπη με τη σιωπή της
η νύχτα με τ’ ακρογιάλια της
λάμπουν μακριά μας
σαν τ’ άνθη
σαν τον άνεμο.
Το άστρο
η βροχή
το καράβι
φέρνουν από μακριά
ένα τραγούδι
ένα θρήνο
σαν παραμύθι
σαν το παιδί που κλαίει.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το άστρο
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 20:56:50
Βασίλης Φαϊτάς, Το άστρο

Τούτη τη νύχτα
ένα άστρο λάμπει μες στο στήθος μου
φωτεινό σαν τη ζωή
σιωπηλό σαν την αγάπη.
Στην πλάτη μου νιώθω τα μεγάλα μάτια του ανέμου
και τις άψυχες ώρες να χτυπούν.

Τούτη τη νύχτα
είμαι πιο πάνω
από τα παιδιά που πηγαίνουν να πεθάνουν
στις μακρινές φτωχογειτονιές
το ατέλειωτο πλήθος της μοναξιάς.
Τα τραγούδια των ανθρώπων
έρχονται από πολύ μακριά
σα θρήνος σαν παράπονο.

Από την πύλη
της αγαπημένης μου πολιτείας
ένα-έφυγαν τ’ άστρα
κι έμεινε μόνο
ένα άστρο μες στο στήθος μου
φωτεινό σαν τη ζωή
σιωπηλό σαν την αγάπη.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο κήπος
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:01:08
Βασίλης Φαϊτάς, Ο κήπος

Σε κάποιες μυστικές γωνίες του κήπου μας
τις νύχτες σπέρνουμε τα όνειρά μας.
Κοιμόμαστε νωρίς για να ονειρευτούμε περισσότερα όνειρα
κόκκινους ήλιους κι άσπρα σύννεφα
παιδιά με μεγάλα μάτια
παιδιά με ρυτίδες
να ψηλαφούν το άπειρο στις πλατιές λεωφόρους.

Από τα ψηλά κατάρτια των καραβιών
στέλνουμε προσευχή
στα λιμάνια με τους γυάλινους φάρους
στα λιμάνια με τους απόκρυφους παλμούς
χαράζουμε πορεία ανατολικά
με το φλάμπουρο της ελπίδας υψωμένο
μη σπάσουν οι γυάλινες καρδιές
μη σβήσουν οι γυάλινες φωνές
και το πρωί χαθούμε στους ανέμους.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Μεταίχμιο
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:04:35
Βασίλης Φαϊτάς, Μεταίχμιο

Αυτό το αμφίβολο φως
σχήματα και ιδέες μέσα σε μιαν ακινησία
όπως ένα σταματημένο απόγευμα
σε μια τομή του χρόνου.

(Είμαι ένα άδειο αντηχείο
ένα τέλμα από αντανακλάσεις.)

Αυτό το κοιμητήριο των αισθήσεων
τα δάκρυα
που λάμπουν μες στο χάος
επιδεινώνουν τη μοναξιά
συνθλίβουν τη θέληση.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Νυχτερινό
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:11:10
Βασίλης Φαϊτάς, Νυχτερινό

Το άστρο του Νότου
μικρό πουλί
με τα πληγωμένα του δάχτυλα
τρέχει μέσα στο σύμπαν.
Η αιχμή της νύχτας
γυμνή έφθασε στην καρδιά μου
σαν τον άνεμο
που έρχεται ξαφνικά
στο παράθυρό μου.

Είναι αδιάβατοι οι δρόμοι, μητέρα...

Από τους πρόποδες της βροχής
ήρθε κι έφυγε
ουράνιο τόξο
το παλικάρι
πλημμυρισμένο
νερό και φως
ανεμίζοντας
μια αγκαλιά χρυσάνθεμα.
Ακούς, μητέρα
μια αγκαλιά χρυσάνθεμα.

Είναι αδιάβατοι οι δρόμοι, μητέρα...

Ο αγγελιοφόρος πέρασε
με τα αιθέρια τοιχώματα της φωνής του
τρέχοντας κάτω από τα σύννεφα
κι ούτε γύρισε να κοιτάξει.

Ο καβαλάρης της χαραυγής
χελιδόνι
που στα φτερά του
χαράζαμε τα παιδικά μας χρόνια
έφυγε πίσω από το τζάμι μου
στον αδιαπέραστο άνεμο.
Στην απεραντοσύνη
με τα χίλια χρώματα
με τα χίλια μάτια
ο γλάρος
κι η χαμηλόφωνη κουβέντα
αναμοχλεύουν
αυτό το πρωινό
εκείνα που είχα αγαπήσει.

Στην ερημιά
κυματίζει
ένα ξερό κλαδί
ένα παιδί που κλαίει.

Είναι αδιάβατοι οι δρόμοι, μητέρα...
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Νιότη
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:27:22
Βασίλης Φαϊτάς, Νιότη

Λένε πως μάταια περιμένω
πως ο καιρός είναι ένα γέρικο άλογο.
Όμως εσύ το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
μέσα στο πλήθος που τραβάει
στους χειμώνες και τα καλοκαίρια
στο παιδί που σπάει το τσόφλι της χίμαιρας
και γεννιέται.

Λένε πως δεν πρέπει να ονειρεύομαι
ούτε και να θυμάμαι
όμως εσύ που κοιμάσαι μ’ ένα λουλούδι
στην καρδιά σου
το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
με τη γροθιά υψωμένη στον άνεμο
εσύ που είδες την ψυχή σου
να καταρρέει
το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο καρφωμένο
στη νιότη μου.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Μνήμη
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:30:45
Βασίλης Φαϊτάς, Μνήμη

Αυτός που θορυβεί απόψε στην καρδιά σου
ίσως είμαι εγώ
αυτός που φτερουγίζει στο αίμα σου
με τον ερειπωμένο καιρό στο βήμα του
μ’ ένα θρυμματισμένο φεγγάρι στη μνήμη
ίσως είμαι εγώ.

Χρόνια ταξιδεύω στην απουσία
μ’ ένα παλιό άνεμο στα χείλη
σαν ένα γερασμένο πουλί.
Οι άνθρωποι φθείρονται κι αλλάζουν ζωή
και συ γυρεύεις το στίγμα της χίμαιρας
μια φωτιά να καείς
ένα τέλος να συντριβείς.

Το αίμα σου ένα σπασμένο φτερό λεηλατεί
ένα απολιθωμένο όνειρο.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Οι μυστικές φωνές
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:34:27
Βασίλης Φαϊτάς, Οι μυστικές φωνές

Μόνε και σιωπηλέ ταξιδιώτη
τη γη που πίστεψες πως φτάνεις
πια δεν θα βρεις.
Η αποικία που τόσο αγάπησες
πάντα θα φεύγει
μέσα στις βροχερές νύχτες του καλοκαιριού
με τους αστερισμούς της θάλασσας
στα παιδικά σου χρόνια.

Άποικε πικραμένε
που κυνηγάς χιμαιρικά ταξίδια
κι ακολουθείς τις μυστικές φωνές τους
από λιμάνι σε λιμάνι
στις φυσιογνωμίες των φίλων που χάθηκαν πάντα θα γυρίζεις
και τη ζωή σου θα γυρεύεις στα μακρινά τραγούδια.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς: Ζωή, 2
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:38:09
Βασίλης Φαϊτάς: Ζωή, 2

Ένα βήμα για την ανυπαρξία
κι όλα θα τελειώσουν ή θ’ αρχίσουν.
Ένα βήμα για την ανεξιχνίαστη
διάσταση των ψυχών
κι αυτό το κοχύλι
νεκρό ημισφαίριο του χρόνου
δε με χωράει πια.

Κάποιος κάπου με περιμένει
σ’ ένα άγνωστο στίγμα
με μια γερασμένη καρδιά.
Κι εγώ που σύντριψα και σύντριψαν
αμφίβιο της μοναξιάς και του πλήθους
κάτω απ’ τις στέγες του καιρού
φυτεύω το αύριο.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Φθινοπωρινό
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:42:23
Βασίλης Φαϊτάς, Φθινοπωρινό

Θα βρέχει τώρα στο Reuilly
μια παλιά τεντωμένη βροχή,
στο σταθμό τα τρένα θα σφυρίζουν
και συ που τόσο αγάπησες τους δρόμους
με τα χιμαιρικά ονόματα
θα κοιτάζεις χαμηλά, πέρ’ απ’ το τζάμι σου
τον έξω κόσμο.

Θα βρέχει τώρα
μια ζεστή φωνή θα ψαύει την καρδιά σου.
Αν φώναζες, κάποιος θα ερχόταν
απ’ το βαθύ καιρό στην πόρτα σου,
μέσ’ απ’ τις ερειπωμένες νύχτες.
Αν φώναζες, κάποιος θα ερχόταν
απ’ τους βρεγμένους δρόμους
θα τέντωνε τη ζωή του να σε βρει
κάποιος που ίσως γυρεύει κάτι
να καταποντιστεί και να πεθάνει.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανάδυση
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 21:45:20
Βασίλης Φαϊτάς, Ανάδυση

Δεν είναι που περίμενα τα χρόνια που ’λειπες
δεν είναι που η ζωή μου κάνει πανιά.
Είναι που η ψυχή μου βουλιάζει στην απουσία
το αίμα μου που ουρλιάζει στις φλέβες.

Είναι που τα πουλιά όλο και χάνονται
γίνονται δέντρα
και σωπαίνουν.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο άλλος
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 22:39:54
Βασίλης Φαϊτάς, Ο άλλος

Κείτεται μες στην ιστορία χιλιάδες χρόνια
στη σιωπή των μουσείων, στα βιβλία
σαν αδιόρατη κραυγή σ’ ένα άλλο μήκος κύματος
κάτω από τη σκόνη των αιώνων.

Κείτεται μέσα μου
με την ψυχή του διάτρητη
τοιχογραφία της φθοράς,
διαρρέει από τις φλέβες του ο καιρός
σπέρνοντας λέξεις που σφυρίζουν σαν τον άνεμο
ψάχνοντας ένα τόπο ν’ ακουμπήσουν
τα μελλούμενα χρόνια
να μοιράσουν τ’ αγέννητα παιδιά.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Φωτογραφία
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 22:42:36
Βασίλης Φαϊτάς, Φωτογραφία

Γέμισα άσπρα μαλλιά
κι ακόμα ξέρεις
μόλις που έμαθα να περπατώ
και δεν μπορώ να ξεχωρίσω
τους εχθρούς από τους φίλους.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς: Νιότη 2
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 22:45:58
Βασίλης Φαϊτάς: Νιότη 2

Κάποτε ήσουν σαν τη θάλασσα
δεν ανήκες σε κανένα
πολύφωνη και βαθιά
κομμάτιαζες την ανωνυμία σε άγνωστες λέξεις.

Κάποτε ήσουν ένα ανύποπτο τριζόνι
δίχως ηλικία,
κρυμμένο μες στις φωτοσκιάσεις των πραγμάτων
ένας καινούριος κόσμος που όρθωσε τη σιωπή
στις καμπύλες γερασμένες μου αρτηρίες.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Κιβωτός
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 22:48:53
Βασίλης Φαϊτάς, Κιβωτός

Σαράντα χρόνια πέρασε κωπηλατώντας στο αίμα
η ψυχή του διάφανη αντένα ανιχνεύοντας
ό,τι έμαθε πως είναι ζωή.
Το ’ξερε πως θα πεθάνει και λυπόταν
γιατί δεν είχε ν’ αφήσει τίποτα στον κόσμο
παρά ένα βαθύ ανυπόταχτο τραγούδι.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το δίχτυ
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 22:51:09
Βασίλης Φαϊτάς, Το δίχτυ

Τώρα πια οι μέρες είναι σύντομες
γεμάτες απορία.
Η αρτηρία της αγάπης
τόσο φορτίο μοναχικό φως
κομμένο δέντρο κείτεται
βάφοντας μ’ αίμα τον καιρό.

Κοίταξέ με βαθιά,
πεθαίνοντας αύριο
θα είμαστε
αίμα, ρίζες και δάκρυα
αιωνόβια δέντρα.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Υστερόγραφο
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 22:54:48
Βασίλης Φαϊτάς, Υστερόγραφο

Αυτή τη νύχτα ας μην ξυπνήσουμε
όσους κοιμούνται δίχως όνειρα,
ακέραιοι κι ανύποπτοι
τυλιγμένοι το κουκούλι της αθωότητάς τους,
κάποιοι αγρυπνούν,
γλιστρώντας στην άνοιξη που ετοιμάζουν
έρποντας μες στα χρώματα
μεταγγίζουν το αίμα τους
στο σώμα του αύριο.

Αυτή τη νύχτα μας πολιορκεί
η άνοιξη και τα παιδιά
οι φαντάροι που προχωρούν στα σκοτεινά.
Στρέφοντας το κεφάλι πίσω
κατά τη νιότη των πραγμάτων,
κάτω απ’ το κέλυφος του ονείρου
μεταμορφωνόμαστε σ’ ένα σπόρο
σφηνωμένο στις μέρες του μέλλοντος.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το δέντρο
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 22:59:23
Βασίλης Φαϊτάς, Το δέντρο

Για τους παππούδες μου δεν ξέρω πολλά πράγματα
ο ένας είχε πολλές πατρίδες
και μια ζωή κομμένη στα δυο,
ο άλλος έτρεξε να σώσει το γάιδαρό του
την ώρα που οι βόμβες σημάδευαν τη ζωή
κι ύστερα λίγο πριν φύγει
μιλούσε χειρονομώντας με τους αγγέλους
έλεγε πως ο πατέρας του ήταν ένα μοναχικό δέντρο
που αγωνιζόταν να βγάλει φτερά.

Ίσως γι’ αυτό κι εγώ τώρα μιλώ για ρίζες
γι’ αγκυροβολημένες φωνές
με το ένα χέρι βυθισμένο στη σιωπή.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το τελευταίο μήνυμα
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 23:04:02
Βασίλης Φαϊτάς, Το τελευταίο μήνυμα

Στην τσέπη μου κρατώ ακόμα το γράμμα
που έγραψες με την ανάσα σου
φεύγοντας,
λαβωμένο πουλί
που ψάχνει το δρόμο για το σπίτι του.
«Δεν αλλάζει ο δρόμος από μόνος του...
... τρένο που σφυρίζει έξω από τις ράγες του
η ζωή...»
Οι λέξεις αμορραγούν
γιατί όταν ανοίγω το στόμα μου
ανοίγω τις φλέβες μου
και το αίμα βάφει
τη φωνή, τα ονόματα, το παράθυρο,
αναπηδάει στο φως και γίνεται
μια παιδική μορφή που σβήνει.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η θητεία
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 23:08:15
Βασίλης Φαϊτάς, Η θητεία

Η θητεία μας στη ζωή θα τελειώσει
όπως τελειώνει ένα γράμμα μ' άγνωστο παραλήπτη
το αίμα στις φλέβες ενός σφαγμένου ζώου.
Γράφοντας λέξεις ακατάληπτες χωρίς μέλλον,
ανίκανος να σου μιλήσω
για το συντριμμένο σύμπαν μέσα μου
για τις δίσεκτες ψυχές που αυτοκτονούν
ανοίγοντας μια καταπακτή στον ουρανό
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω
έξω από χάρτες, σύμβολα και μια καμπύλη
ενός μεταχειρισμένου ανθρώπου
που επιβίωσε
και τώρα
σαν το μοναχικό πουλί
όρθιος κοιτάζει τον ωκεανό.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αθωότητα
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 23:11:49
Βασίλης Φαϊτάς, Αθωότητα

Από γενιά σε γενιά
το σύνθημα δόθηκε σιωπηλά,
που πήγαν τόσα βρέφη
τόσα γονίδια του φωτός
παμπάλαιες εκδοχές της αθωότητας.
Κανείς δεν την είδε που έφυγε,
σκαρφάλωσε στα φτερά μιας πεταλούδας
και τράβηξαν μαζί στο γαλάζιο της ουτοπίας
κι ούτε που έφτασε ένα μήνυμα
αν κάπου φάνηκαν και πότε.
Έτσι, αναπότρεπτα γίναμε οιωνοσκόποι
των μύθων
και των αντικατοπτρισμών.

Και η ζωή μας γέμισε άλλοθι.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Είμαστε εδώ
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 23:17:45
Βασίλης Φαϊτάς, Είμαστε εδώ

Είμαστε εδώ,
κρατάμε απ’ τον ίδιο σπόρο την ίδια ρίζα
πλάι στις φυματικές θάλασσες
τα προκατακλυσμιαία δάκρυα,
στα λιμάνια ανατινάζονται τα καράβια
οι γέφυρες αγκυροβολημένες στην άβυσσο
είμαστε εδώ... είμαστε εδώ...
αντένες στραμμένες σε λέξεις βαθιές και ξεχασμένες
οι αισθήσεις μάς εγκαταλείπουν μία-μία
ο έρωτας λεπιδόπτερο πουλί
σέρνεται πάνω σ’ αυτό που κάποτε ήταν γης
κάτω απ' αυτό που ήταν ουρανός.
Κι η Γη μολυσμένο μοναχικό ημισφαίριο
γυρίζει ακόμα γύρω απ’ τον τρόμο της
λάμνοντας έξω απ’ τον καιρό της.
Είμαστε εδώ... είμαστε εδώ...
πάνω σε πόλεις που κάποτε υπήρξαν
πλάι σε ποτάμια και βουνά που μένει μόνο τ’ όνομά τους,
φουγάρα τινάζουν τα σωθικά μας
κι ο άνεμος ο αρχέγονος άνεμος
γράμμα γεμάτο αναμνήσεις κατεβαίνει σφυρίζοντας
στα ερείπια του ύπνου μας,
στο ράδιο μια μακρινή φωνή λέει γι’ αυτό που είπαμε νιότη
είμαστε εδώ
πάνω στο μήκος κύματος μιας ζωής που λιγοστεύει
είμαστε ακόμα εδώ...
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αιωνιότητα
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 23:26:17
Βασίλης Φαϊτάς, Αιωνιότητα

Σε λίγο θα ’χω την ηλικία της γης
εθελοντής της ζωής μ’ άσπρα μαλλιά
κι ακόμα μαθαίνω να ιππεύω τις ανταύγειες
ν’ ανταλλάσσω ηλεκτρόνια με το χρόνο, το αρχέγονο σύμπαν.
Θα μείνω αντάρτης,
σ’ αυτόν τον αιώνα
το σκουπιδοτενεκέ,
η ταραγμένη μου διάνοια αναπνέει
βγάζοντας το κεφάλι πάνω
από τη θάλασσα των παγωμένων ημερών,
θα μείνω –θα μείνω άραγε– αντένα
σε μήκη κύματος εγκαταλειμμένα
στραμμένος στα σκοτεινά μου βάθη
ένας προφήτης μετεωρίζεται
εκεί που κάποτε γεννιόταν το αίμα
η αρχή και το τέλος.

Η ιστορία πια τώρα έμαθε,
τη γεωγραφία του αδιέξοδου
να σφίγγει το σχοινί γύρω
απ’ το λαιμό της, έμαθε,
να νεκροτομεί τη ζωή.
Θέλω να πω, θέλω να ουρλιάξω
είμαι ένα νόθο που τρέφεται
απ’ τη χλωροφύλλη των κιτρινισμένων ημερών.

Εδώ που όλα συγκλίνουν
σ’ έναν αποχαιρετισμό χωρίς προοπτική,
εδώ που όλοι εγκαταλείπουν κι εγκαταλείπονται
τραβώντας ο καθένας για ένα βέβαιο στίγμα,
δεν έχω άλλο ρούχο, άλλη διέξοδο
μου μένει μόνο
να προεκταθώ μέσα στην άβυσσο.

Σ’ αυτό το αστρικό ερείπιο
που καταρρέει στην καμπύλη της μοναξιάς και της απόγνωσης
κρυώνω περιμένοντας με το αυτί
ακουμπισμένο στην πόρτα της αιωνιότητας
στην αιωρούμενη σιωπή.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η επανάσταση της ουτοπίας
Post by: wings on 16 Mar, 2017, 23:32:30
Βασίλης Φαϊτάς, Η επανάσταση της ουτοπίας

Στον Τόλη Νικηφόρου

Κάποτε θεέ μου θα σου μιλήσω για την επανάσταση
για μια παμπάλαιη στιγμή που αιωρείται στον ύπνο μας
για τη βουή στο βάθος μέσα των αρτηριών.
Όσο το αίμα μου κυλάει στις φλέβες
όσο υπάρχω κάτω απ’ το υγρό
βάρος των άστρων,
πρέπει να σου μιλήσω
για τις χίμαιρες του κύτταρου
τα παιδιά δίχως νιότη
τα πεινασμένα κορμιά που καμπυλώνουν
δίχως όνειρα, θα σου πω,
για τη φωνή μας που εκβάλλει στο τίποτα
κι ακόμα
θέλω να σου μηνύσω
με το σώμα, με σινιάλα,
λαχανιασμένα ποδοβολητά από φως
για τα κλουβιά, τις φυλακές, το αδιέξοδο,
τη διείσδυση της νύχτας μέσα στη μέρα
τη ζωή που κείτεται μισοβυθισμένο καράβι
κάτω απ’ τη σκόνη των αιώνων.

Κάποτε θεέ μου θα σου μιλήσω
για την κιβωτό της επανάστασης
το μήκος κύματος της μοναξιάς της
κι όσο ακόμα το ματωμένο ρολόι χτυπά στο στήθος μου
θα σου πω
πως θέλω να ’μαι η πρώτη
ερωτευμένη σφαίρα που θα πυροβολήσει το κενό.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το χρονικό της σιωπής
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:28:03
Βασίλης Φαϊτάς, Το χρονικό της σιωπής

Μου είπε κάποτε η αδελφή μου η βροχή
από τη γέννησή του το φως
αναζητά το δημιουργό του,
οι ψυχές το κβαντικό αλφαβητάρι του Θεού
ακροβατούν στα χνάρια μιας μυθικής νιότης
σκορπίζει ο άνεμος
αποτεφρωμένους αιώνες
ασθμαίνοντας φωτίζει
το παγιδευμένο έρεβος.

Είναι αργά στη νιότη του.

Ανασηκώνονται τα βουνά στον ουρανό
φάροι αποδημητικοί
ενός ανερμήνευτου νόστου
από το βάθος της εντροπίας
ο πατέρας μου γνέφει
δείχνοντας κατά το παρελθόν του γαλαξία.

Το χρονικό της σιωπής παραμένει
μακρινό ποδοβολητό
αιωρούμενη απειλή,
κανείς δεν ξέρει αν έρχεται ή φεύγει.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αγγελιοφόροι
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:31:46
Βασίλης Φαϊτάς, Αγγελιοφόροι

Έξω απ’ το παράθυρό μου
βιαστικοί αγγελιοφόροι
μεταφέρουν ανερμήνευτες συγχορδίες
στα σκουριασμένα κύτταρα της προαιώνιας θλίψης.

Πέρ’ απ’ το τίποτα
η οδύσσεια του Θεού
στο αδιαπέραστο
στ’ άδυτα της Ιθάκης.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το δίχτυ του χρόνου
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:36:39
Βασίλης Φαϊτάς, Το δίχτυ του χρόνου

Από κάτι σαν λυγμό
ξυπνάω τις νύχτες
η βαρύτητα έρχεται καταπάνω μου
το απρόσιτο έκανε τον ουρανό
για να κρυφτεί στις πτυχώσεις του
μη με ρωτάς πού πήγε η νιότη
οι παλιοί φίλοι
συσπειρωμένοι γύρω απ’ την εφηβεία
περνούν με τους ήρωες
σε μια εφήμερη αιωνιότητα
ανεπιστρεπτί,
το γραμματοκιβώτιο γεμάτο βροχή
τα γράμματα της θάλασσας φθάνουν
τη ματαιότητα του φεγγαριού ακολουθώντας,
χρόνια πριν γεννηθώ
ήμουν ένα θραύσμα φανταστικής συνείδησης
παγιδευμένο στο δίχτυ του χρόνου
σε μια περιπλοκή του καιρού.

Απ’ όλα τα ναυαγισμένα πρωινά
σηκώνεται πίκρα ιστιοφόρα
πυξίδα του πουθενά γεννάει
ένα παράξενο πουλί που αυτοσυγκεντρώνεται
λίγο προτού εκραγεί σε νότες.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Νυχτώνει
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:41:28
Βασίλης Φαϊτάς, Νυχτώνει

Έτσι ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω
πέρασα μέσ’ απ’ τον καθρέφτη
στην άλλη όχθη
σ’ ένα άλλο σύμπαν
ένα γοερό κλάμα ακούγεται
ανάμεσα στις χυμένες διαστάσεις
στο πανδαιμόνιο των πυρήνων.
Έμεινε πίσω
αυτό που είπαμε νιότη
και το ασημί της βροχής,
κάποιος μετατόπισε τις οδύνες
έχτισε τις συμπληγάδες πέτρες
στη ροή των λέξεων
στο χυμένο αίμα
κι απέδρασε σιωπηλά
απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα του Φλεβάρη.

Νυχτώνει ή έτσι μου φαίνεται...
η ακτινοβολία της φθοράς
μας ζώνει σαν αύρα.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Μοναξιά
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:43:12
Βασίλης Φαϊτάς, Μοναξιά

Ανάμεσα σε δύο αβύσσους
η μοναξιά περαστική
φευγαλέος κυματισμός
στους ώμους της φυτρώνουν διάττοντες.
Η περιπλάνηση του χρόνου τελειώνει
κι η αγάπη δε γεννήθηκε ακόμα.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Νόστος
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:49:23
Βασίλης Φαϊτάς, Νόστος

Άλλη μια μέρα
μισός στο φως μισός στο σκοτάδι
δεν ξαναγύρισα ποτέ
στον τόπο που γεννήθηκα
κι απ’ τον πατέρα μου
ούτε μια είδηση.
Ίχνη βημάτων λέξεις αδημιούργητες
το θαύμα κυλάει
πάνω στη χλόη του χρόνου
πριν απ’ το τίποτα
συλλέκτης φανταστικών μύθων
και βαθιάς σιωπής
κυματισμός αθωότητας στην απουσία.

Περισσεύουμε στο φως
βιογραφίες αποδημητικών ονείρων
περισσεύουμε
νότα παράξενη, λευκό πανί στον ορίζοντα
είμαστε το δέρμα του σύμπαντος
κωδικοί πεπρωμένου
στο πολλαπλό τοπίο της εφηβείας.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Επάνοδος
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:52:40
Βασίλης Φαϊτάς, Επάνοδος

Κάποιος ξεμακραίνει τρέχοντας μες στη νεροποντή
αναρωτιέμαι αν είμαι εδώ ή κάπου αλλού
νιογέννητο δελφίνι στον ιστό του χρόνου
θυμάμαι ακόμα τη θαλπωρή του γαλάζιου
τις βάρδιες της βροχής και των κυμάτων
την επάνοδο του ανέμου στα δάση,
προφητικές ροές χυμένες
στις αρτηρίες των χαμένων ημερών
των πρώτων καταδύσεων της αθανασίας
στους αλλεπάλληλους θανάτους της νιότης.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Μετάλλαξη
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:55:25
Βασίλης Φαϊτάς, Μετάλλαξη

Νόμιζα πως είχα πολύ χρόνο
να μεταλλαγώ σε κύμα
ως να υπήρχα από πάντοτε
μες στον ανοιξιάτικο άνεμο.
Δεν ήξερα πως η ζωή και το χάος
μας δόθηκαν δανεικά
πως ήμουν η σκιά
μιας φευγαλέας αχτίδας
μύθος προορισμένος να ξεχαστεί
εκεί που η μνήμη δεν θυμάται
η συνείδηση πορεύεται μονάχη
σκοτεινό απρόσιτο ποτάμι
αγνοώντας τη γνώση τα όνειρα τα γηρατειά
κυλάει και χύνεται
σε μιαν αδιαπέραστη κινούμενη άμμο.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το τίποτα
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 14:58:36
Βασίλης Φαϊτάς, Το τίποτα

Ο άνεμος γέμισε χελιδόνια και σινιάλα
σημεία μιας εποχής που αλλάζει δέρμα,
ό,τι υπάρχει υπήρχε
η άβυσσος μοίρασε την ψυχή της
απόμεινε μόνο το κενό
κι ο νόστος για κάτι μεγαλύτερο απ’ τον έρωτα
οι αποικίες των χαμένων γενεών
η λύπη της Γαίας
κυματισμοί ιερογλυφικών μιας απρόσιτης πτήσης
στο τίποτα
το προσωπείο του Θεού.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το ποίημα
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:01:02
Βασίλης Φαϊτάς, Το ποίημα

Το ποίημα είναι ένα σύμπαν
αδυσώπητη ρίζα φωτός
άλλη εκδοχή του πεπρωμένου
προϋπάρχει στο φέγγος μιας τραυματισμένης νότας
διαμελισμένο πρόσωπο με υπερβαίνει
ποτάμι που εκβάλλει στις πηγές του
αποικία κάπου στο βάθος της ηχώς
όπου οι καρδιές ανταλλάσσονται με το φως
και η πυξίδα κυνηγάει το άπειρο.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αέναο
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:05:17
Βασίλης Φαϊτάς, Αέναο

Όλες οι επαναστάσεις κάποτε τελειώνουν
το χάος εισβάλλει στα χρωμοσώματα
η απόγνωση γίνεται ιστορία
για να κοιμόμαστε βολικά πάνω της
βέβαιοι για την αιωνιότητά μας,
ο κόσμος έκθετο βρέφος
χορδή που αέναα πάλλεται
αμείλικτο κυπαρίσσι στη καρδιά του θαύματος
μέσα του κατοικεί η κραυγή του Οδυσσέα
ακροβατώντας πάνω στη χλόη
χαρτογραφεί το αέναο
το πριν και το μετά.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανεκπλήρωτος έρωτας
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:08:17
Βασίλης Φαϊτάς, Ανεκπλήρωτος έρωτας

Έτρεξα να προλάβω τη ζωή
μ’ αυτή απομακρυνόταν ολοένα
χρονοσκιά γεμάτη κωδικούς και σινιάλα
γιατί ήξερε
πως κατά κάποιο τρόπο δεν υπήρξα ποτέ
καθώς δεν ήμουν ο προορισμός της αστραπής
αλλά η αναγγελία θανάτου ενός αντικατοπτρισμού.

Η μοναξιά γεννήθηκε πριν απ’ το σύμπαν
μια ημιτελή νύχτα
από έναν άνεμο που έμοιαζε με φως
κι απ’ τις σκόρπιες αισθήσεις
ανεκπλήρωτου έρωτα.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η καταγωγή της ζωής
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:13:17
Βασίλης Φαϊτάς, Η καταγωγή της ζωής

Η καταγωγή της ζωής κρατάει
απ’ το μυθικό μηδέν
και το θάνατο ενός αινιγματικού Θεού,
ενώπιον της απεραντοσύνης αίνιγμα εγώ
διαφυγή μιας ακατανόητης αυθεντικότητας
μαθαίνω να γερνάω σκοντάφτοντας
αναζητώντας τη ζωή μου στην Αρχή των Καιρών
το φως δεν είναι κανενός,
βρέφος που θυμάται αμυδρά το σκοτάδι
γνωρίζει πως η απληστία ζει απ’ την αθωότητα των πραγμάτων
μ’ ακολουθεί στους δρόμους
στο σφύριγμα του νερού
έξω απ’ τις σκιές σε μιαν άλλη χώρα
η κάθε μέρα είναι ένα αντίο
ακροβατεί στις αποβάθρες του χρόνου
στο θαμπό σκαρί ενός γέρου πιασμένου στο δίχτυ
που γνέφει στο κενό
στίχος του άλλοτε
προσπαθεί να θυμηθεί
την καταγωγή των χαρταετών.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ψυχή σταλμένη
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:17:23
Βασίλης Φαϊτάς, Ψυχή σταλμένη

Πέφτει ένα φύλλο
ήχος ερειπωμένος
στιγμή αιωνιότητας στον αέρα
λησμονημένα πρόσωπα παλιά
ένας έφηβος γέρος θυμάται
το σπίτι που κατοικούσαν όνειρα
πριν αποβιβαστεί η σιωπή
ψυχή σταλμένη απ’ το τίποτα
τρέμοντας σε ξένο σώμα
σαν ένας στίχος που ξεχάστηκε απ' το θάνατο
πηδώντας από άστρο σε άστρο
ονειρευόταν να γίνει πυρκαγιά
ή έστω ένα μικρό πουλί στο δάσος
που κελαηδάει
χωρίς να ξέρει το γιατί.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Καθώς ο καιρός περνάει
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:22:06
Βασίλης Φαϊτάς, Καθώς ο καιρός περνάει

Καθώς ο καιρός περνάει
η γλώσσα που με γέννησε
αργά καταρρέει εντός μου
οι λέξεις απόπειρες βρεφικές
ημιτελή τραυλίσματα
ξεθωριάζουν ανεπίστροφα στη σιωπή,
μεταλλάσσονται,
αγγελιοφόροι ξεπηδούν απ’ το συσπειρωμένο φως
αλλάζει γύρω μου ο κόσμος
το χάος ξαναμπαίνει στη θήκη.
Το άστεγο άπειρο, εγώ,
κληρονόμος του κενού
θραύσμα μιας αιώνιας γλώσσας
αμείλικτα μόνος
βλέπω τα βήματα που λείπουν
την παντοτινή εφηβεία του φωτός
τις εποχές να φεύγουν απαλά
ορφανός από ουρανό
ξαναγυρίζω στο πεπρωμένο της ερήμου.

Έξω απ’ το παράθυρο
το λυκόφως περιπλανιέται
εγκαταλειμμένο σκυλί
γαβγίζει
από πόρτα σε πόρτα
σ’ έν’ άδειο αντηχείο
μια εποχή που δεν είναι πια εδώ.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Έτσι κι αλλιώς
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:26:15
Βασίλης Φαϊτάς, Έτσι κι αλλιώς

Σ’ αυτήν τη ζωή ξέχασα όσα γνώριζα
αφού το καθετί περνά
είχα γεράσει μα νόμιζα πως είμαι ακόμα νέος
περικυκλωμένος από πιθανότητες και ημιτελείς διαδρομές,
ανυπότακτος αποπλέει ο χρόνος
μες στη βαθύτερη τάξη του χάους,
έτσι κι αλλιώς το σύμπαν αποδημεί
ένα σπαραχτικό γράμμα του Θεού σ’ έναν άλλο Θεό
καθώς το αύριο ανακυκλώνει τους προορισμούς
έτσι κι αλλιώς στο σκοτεινό σύνορο της γνώσης
οι αριθμοί ξέρουν να μετρούν
αλλά όχι να αισθάνονται.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η αρχιτεκτονική της άμπωτης
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:30:50
Βασίλης Φαϊτάς, Η αρχιτεκτονική της άμπωτης

Είμαστε κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό
μιαν αδιαπέραστη διαφάνεια
γεμάτη ένοχα όνειρα
τυραννισμένος λαός
αποκύημα της φαντασίας κάποιου άλλου,
βρέχει απόψε στις συνοικίες της αποικίας
σπίτια που κατοικούν αποκλίνοντες δρόμοι
πίσω απ' την τελευταία μέρα θα ’ρθει μια άλλη
μας κοιτάζει βαθιά
ενσαρκώνει
την αρχή και το τέλος των καιρών μες στο μηδέν.
Ανολοκλήρωτος κόσμος, λίκνο της ερήμου
κάτω απ’ τον άνεμο της ιστορίας
τη διφορούμενη θνητότητα του Αιγαίου
οι πατέρες μας που χάθηκαν
στη δίνη των αριθμών, των ιδεών
και τις επώδυνες ισορροπίες του αχανούς
πηγαινοέρχονται σιωπηλά στις ακτές.

Εδώ είναι ο τόπος μας
τα υποστατικά της θάλασσας αιωρούνται
πατημασιές του φεγγαριού
χρησμός ή απειλή στο χρόνο που καθυστερεί
οι αλήθειες ξεχειλίζουν
ποτάμι συσπειρωμένο το αόρατο.

Αρχιτεκτονική της άμπωτης στο αλλού.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η σχισμένη σελίδα της ιστορίας
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:36:09
Βασίλης Φαϊτάς, Η σχισμένη σελίδα της ιστορίας

Στην Κύπρο κάποτε ήμουν ο Πρωτέας
χιμαιρικός κωδικός της νιότης
γιος του Άρη και της Αφροδίτης
η ιστορία επιμένει πως δεν υπήρξα ποτέ
όμως οι σύντροφοί μου πάνε χρόνια που κοιμούνται
σε μιαν άκρη του Τύμβου άλλοι
κι άλλοι κάτω απ’ τη χλόη των βορινών λόφων.
Όσοι έφυγαν, έφυγαν
ίσως να γνώρισαν
όλες τις πιθανές εκδοχές του χάους
φυσιογνωμίες που μεγαλώνουν
έξω απ’ τις κατευθύνσεις του χρόνου
και τις σχισμένες σελίδες της ιστορίας.

Ένας άνεμος απαλός απ’ το Τρόοδος στον Πενταδάκτυλο
περνά στις αψίδες του Μπελαπαΐς
ο Ιλαρίων κατεβαίνει απ’ το βάθρο του
φθάνει στο κάστρο
το ριζωμένο στη θάλασσα
εκεί ποιητές μπαινοβγαίνουν
του νόστου φουσκώνουν πανιά
κι αποπλέουν
στα μονοπάτια του μύθου.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Συνάντηση με το σύμπαν
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:40:48
Βασίλης Φαϊτάς, Συνάντηση με το σύμπαν

Φοβάμαι γιατί μέσα μου η αφυπνισμένη νιότη
γεννά αστραπές
βροχή μετεωριτών από υπερκόσμια μουσική
φανταστικές ψυχές που δε γεννήθηκαν
εξεγείρονται
θραύοντας τις διαστάσεις
ενός διάτρητου κόσμου.

Η ουτοπία είναι η σοφία που δεν κατανοήσαμε
δώρο στην καρδιά της ανθρωπότητας
ήρθε ο καιρός να εκφράσουμε το ανείπωτο
λαμπαδηδρόμοι της μοναξιάς και των ονείρων
μύστες ενός άλματος στο χάος
χιμαιρικοί οδοιπόροι της σκοτεινής πλευράς του εγκέφαλου
προφήτες κι ερευνητές μιας γνώσης
που μας δόθηκε,
ήρθε ο καιρός, χωρίς επιστροφή,
να συναντήσουμε το σύμπαν.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Άβυσσος
Post by: wings on 17 Mar, 2017, 15:43:41
Βασίλης Φαϊτάς, Άβυσσος

Μερικές φορές υπάρχει μόνο η άβυσσος
ο αγέρας φυσάει στιγμές άγνωστων προορισμών
το νόημα των λέξεων μου διαφεύγει
γιατί υπάρχουμε μόνο εμείς;
Περιτύλιγμα του καιρού ή
πόλεμος θαυμάτων
κυματισμός βάθους
παλλόμενη σήραγγα που οδηγεί στο ανείδωτο
μόνος, εγώ, με τη συνείδηση του χάους
μια άστεγη ματαιότητα συνωμοτεί
με την παλίρροια.
Δεν ξέρει τι ν’ αγαπήσει η σιωπή
τυφλά διακλαδίζεται σε αιωρήσεις και νόστους.

Ένα φως κάτω απ’ τους ίσκιους
ολοένα πλησιάζει.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)
Title: Βασίλης Φαϊτάς: Ροή I
Post by: wings on 24 Mar, 2017, 19:37:12
Βασίλης Φαϊτάς: Ροή I

Κι αν κάποτε η ψυχή θα με ρωτήσει
γεννήθηκα και πέθανα εδώ θα πω
σ’ αυτόν τον τόπο και τον άλλο
άγνωστος μεταξύ αγνώστων
το φύλλο που πέφτει απ’ το κλαδί
ποτέ στο ίδιο δέντρο δεν ξαναγυρίζει
αν στη βουή αφουγκραστείς
σίγουρα θα μ’ ακούσεις
είμαι η ροή θα πω
είμαι το νεύμα
η σκόνη της στιγμής που φεύγει.
 
Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το δάκρυ του παντός
Post by: wings on 24 Mar, 2017, 19:43:20
Βασίλης Φαϊτάς, Το δάκρυ του παντός

Κάποιοι λένε πως έφτασα
από μια διακύμανση του άχρονου
απομεινάρι του ολοκαυτώματος της φαντασίας
λένε πως είμαι η φαντασία του εαυτού μου
ίχνος ανάμεσα στο πριν και το μετά
όχημα της άγνοιας η συνείδηση
βρόχος πιθανοτήτων μεταλλάσσεται
ό,τι ονομάσαμε εδώ ή τώρα
ρίζα της κοίτης
δεν είναι πια εδώ
ένα δέντρο όπως ο γλάρος που πετά
σε γενέθλιες φανταστικές διαστάσεις.

Όμως γιατί μ’ αφήνει άγρυπνο αυτή η σκέψη
να ’μουν κάτι άλλο απ’ ό,τι είμαι
γιατί τα μάτια μου τα τυραννάει
αυτό το δάκρυ του παντός
καθώς μια παρουσία αόριστη ερχομού
μακρινός καταρράχτης και γύρω
της αιωνιότητας ο αφρός.
 
Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Γερνάει το σύμπαν
Post by: wings on 24 Mar, 2017, 19:47:56
Βασίλης Φαϊτάς, Γερνάει το σύμπαν

Στον Τόλη

Γερνάει το σύμπαν
γερνάει
οι γαλαξίες σχεδίες απομακρύνονται για να γνωρίσουν
ξαναγυρίζοντας στη νιότη
στο υπόγειο της δημιουργίας
η αγωνία του τυχαίου να διαιωνίσει
έναν ανομολόγητο πόθο
αίσθηση της ροής σε μια άδεια θάλασσα
είμαι ο πρώτος που μπήκα
μετάσταση προσωρινότητας
αποπλάνηση φανταστική η ζωή
ο θάνατος βαρκάρης της αθανασίας
και η αιωνιότητα αέρινη σκέψη περαστική
συγκοινωνούντα δοχεία αφίξεων και αναχωρήσεων.

Υπάρχω μες σε κάτι
ανύπαρκτο
ό,τι μου μοιάζει είναι ο κανένας
που αργοπορεί
κάτω απ’ το δάσος των αστερισμών
τραβώντας προς το άπειρο
πάνω από ένα θλιμμένο παράδεισο.
 
Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο επαναπατρισμός του θαύματος
Post by: wings on 24 Mar, 2017, 19:53:47
Βασίλης Φαϊτάς, Ο επαναπατρισμός του θαύματος

Γενηθήτω το μηδέν
άφθαρτο ερωτικό συναπάντημα
υπόγειο νεύμα που κατοικεί μέσα μου
βουτηγμένο στην αποδημία
θα ’θελα να ’μουν θραύσμα αρχαίου θεού
καθώς ο χειμώνας κατεβαίνει άπληστος
στις ρίζες των εποχών
η χώρα μου παράπεσε ανάμεσα στον εμφύλιο των αιώνων
κάτι μεγάλο κυλάει μακριά εντός μου
τόση αθωότητα περιμένει να γεννηθεί
τόσες αυγές κρυμμένες στο σκοτάδι ν’ απελευθερωθούν
η σιωπή άρχισε τα πάντα αλλά δεν τέλειωσε τίποτα
δεν μιλώ εγώ
τα χέρια μου γράφουν παίρνοντας μαζί τους
κάτι απ’ τα πράγματα που άγγιξαν
έφερα κάτι ελάχιστο ως εδώ
την αίσθηση μιας αθέατης νύχτας
μια υποψία αγέρα που ανεβαίνει
κι ο ουρανός μετέωρη γέφυρα
για τον επαναπατρισμό του θαύματος.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Χιονίζει
Post by: wings on 24 Mar, 2017, 20:47:41
Βασίλης Φαϊτάς, Χιονίζει

Χιονίζει μες στον ύπνο μας
στη γη των ανθρώπων
αποπλάνηση ντυμένη για το ταξίδι
στην ενδοχώρα της λίθινης εποχής
ο ορίζοντας άπιαστο νεύμα
κάτι που διαφεύγει
απ’ τις ατέλειωτες προσχώσεις της αμνησίας.

Χιονίζει στο μυχό
στις ρίζες της απόγνωσης
αίμα λευκό της καθημερινότητας
χυμένο σ’ ένα παράφορο κενό
η σιωπή φοράει τη μάσκα της
το λάθος μεταναστεύει
στη μελαγχολία των πραγμάτων
σ’ ένα θαμπό λαβύρινθο όπου
η διαφυγή σμίγει με την αυταπάτη.

Το ξέρουμε καλά
οι παγετώνες ήδη μας έχουν προσπεράσει.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Λήθη
Post by: wings on 24 Mar, 2017, 21:05:40
Βασίλης Φαϊτάς, Λήθη

Χωρίς τα όνειρα τι θα ήταν ο καιρός
το φως τι θα ήταν στην ένδεια τ' ουρανού
ανάμεσα σ’ αυτόν τον κόσμο και τον άλλον είμαι
μια μαγεμένη ηχώ πάνω στη χλόη απομακρύνεται
εκεί που γεννιούνται οι μύθοι των όντων
μια λευκότητα που ξεθωριάζει
πάλλεται ψαύοντας μια εύθραυστη βεβαιότητα
το άγγιγμα μνήμης μακρινής
το βάθος της πλάνης των εκδοχών
στην άλω της νιότης αιωρούμαι
ρίγος περιπλανώμενου έρωτα
που λησμόνησε γιατί έφτασε ως εδώ
τόσο όμοιος και τόσο διαφορετικός
με το ελάχιστο τίποτα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αυτογνωσία
Post by: wings on 24 Mar, 2017, 21:10:09
Βασίλης Φαϊτάς, Αυτογνωσία

Πάντοτε ήξερα πως ανήκα
στ’ αδέσποτα μονοπάτια που καταλήγουν
σε μια αδιευκρίνιστη άνοιξη
σώμα φτιαγμένο από ρεμβασμούς
καρδιά που αγωνίζεται να γίνει
μέρος ενός ποιήματος
χαρταετός το φεγγάρι
υψώνει η γη τραβώντας
το δρόμο της μοίρας της.

Βρέχει εκεί κάτω
νύχτα σπαρμένη με γκρεμισμένες μέρες
κι ούτε θυμάται γιατί αργεί τόσο
το αύριο να εμφανιστεί
τώρα που το πλήρωμα έφτασε και προσπερνάει
τις ηττημένες πατρίδες
τη σκουριά των λουλουδιών
παλεύει ν’ ανακαλέσει στη μνήμη
το χρονικό μιας γνωριμίας που ήρθε ή θα ’ρθει
καθώς η φιγούρα του εκπεσόντος άγγελου
διαλύεται στην απόσταση ενός νεύματος
στη λάμψη του πρωινού.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Διαιώνιση
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 15:06:05
Βασίλης Φαϊτάς, Διαιώνιση

Όλες οι απόπειρες να μεγαλώσω απέτυχαν
έπρεπε να είχα κόψει δρόμο τότε
προτού αποσπαστεί η άνοιξη απ' τον ουρανό
το ποτάμι δεν είναι πια εδώ
μένει μόνο τ' όνομά του
ήχος μιας αόριστης ματαιότητας
περνά σ’ έν’ άδειο μακριά
με μια ενδόμυχη επιθυμία λήθης

Στο βαθύ υπόγειο της ψυχής
ένας άχρονος αέρας φυσά
δονεί και δονείται
δεν γνωρίζει την ύπαρξή του
και δεν έχει απαιτήσεις.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Συνομιλία με τη σκιά μου
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 15:15:38
Βασίλης Φαϊτάς, Συνομιλία με τη σκιά μου

Τι είναι αυτή η σκιά στο παράθυρο
το βλέμμα του χρόνου αγγελιοφόρος εξόριστος
χάνεται στη λάμψη της αστραπής
κι απρόσμενα ξαναγυρίζει
απειλή ή υπόσχεση
γεμάτη συγχορδίες παλιές αποκόμματα ημερολόγιων
παράξενα μονοπάτια άγνωστους προορισμούς
πάνω της αιωρούνται ήχοι καταρραχτών
βήματα αποδημητικών θεών απομακρύνονται
κοιτάζει μέσ’ από μένα πέρα απ' το φεγγάρι
δεν θα ’μαι για πολύ εδώ μου λέει
μήτε και συ
είμαστε οι φύλακες του μυστικού
της κάθε μέρας που περνά
έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμα στο δρόμο.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Συμπαντικός άνεμος
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 15:25:45
Βασίλης Φαϊτάς, Συμπαντικός άνεμος

Εν αρχή ην το πεπρωμένο
ίχνη προορισμών κατακερματισμένα
μες στον συμπαντικό άνεμο
ποια μοίρα μ’ έφερε μετανάστη εδώ
ανιχνευτή τού πουθενά
πλοηγό αντικατοπτρισμών

Είναι παλιός ο δρόμος κι άχρονος
τι κρίμα η ηχώ των ίδιων μου βημάτων επιστρέφει
όλα όσα κίνησαν κι έγιναν μύθος
όμως η αύρα της ουτοπίας το αύριο
αποτραβιέται πάντα εκεί
στο βάθος του αντηχείου
σπόρος που δεν λέει να πεθάνει
ή να γεννήσει ό,τι απλόχερα μας έταξε
η ανεκπλήρωτη γαλήνη.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Τότε που λείπαμε
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 15:48:38
Βασίλης Φαϊτάς, Τότε που λείπαμε

Στον Χάρη
Στη Βούλα που έφυγε


Ο άνθρωπος που νομίζαμε πως πέρασε από δω
ίσως να μην υπήρξε
το ταξίδι ίσως να ήταν τότε που λείπαμε
το καθρέφτισμα του ποταμού ψηλά απ’ τη γέφυρα
σα να μην πέρασαν χιλιάδες χρόνια
ο δρόμος όλος παραμένει
φευγαλέα πιθανότητα αθωότητας
το εδώ και το τώρα
τρυφερές χειρονομίες τού πάντοτε
στα λόγια και στα μάτια των άλλων
μαχαίρι της μνήμης
αφρός των κυμάτων που σκάει στο βράχο
η αιωνιότητα τυλιγμένη
στις αρτηρίες αινιγματικού αντηχείου
έρχεται από παντού
κυλάει και φεύγει.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Εντός ορίων
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 16:51:36
Βασίλης Φαϊτάς, Εντός ορίων

Όσο οι ψυχές γεννιούνται εντός ορίων
αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ
έξω απ’ τη σιωπή των στίχων
ο αργοπορημένος θάνατος ταχυδρομεί τον εαυτό του
σ’ αυτούς που έχουν κιόλας πεθάνει.

Ταξιδεύω
αλληγορία, αναρχικό φωνήεν
ανάμεσα σε ασύμβατα σύμφωνα
ιχνηλατώντας
ένα παντοτινό πρωινό
την παλίρροια αιώνες.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Άλλες θάλασσες
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 16:55:27
Βασίλης Φαϊτάς, Άλλες θάλασσες

Το σπίτι μου είναι μακριά
στις εκβολές του φωτός στην καταχνιά της μοναξιάς
παράλληλο της πραγματικότητας που εξανεμίζεται
αρχέγονη νιότη σκέφτεται
τον εαυτό της κι υψώνεται
στην κατακερματισμένη ενότητα που μας επινόησε

Θα μπορούσα να ζήσω εκεί
διασχίζοντας τοπία εξουθενωμένων διαστάσεων
πίσω απ’ τις προσόψεις των εποχών
που βλέπουν άλλες θάλασσες
για κάποιο λόγο υπήρξα ένα έκθετο
κάτω από τόσους ουρανός
θραύσματα ψυχών συγκλίνουν μέσα μου
σβήνει η ηχώ στο κενό κι αφουγκράζεται
τον αντίλαλο παλιάς ανάμνησης
εκείνου που δημιούργησε τη νύχτα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ρους και ροή
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 18:19:50
Βασίλης Φαϊτάς, Ρους και ροή

Θα ’θελα να ’μαι ένα πουλί στην κουπαστή του χάους
σώμα από λάμψεις που ψαύει
ανείπωτες εκδοχές
μια γλώσσα εντός μου ορφανή
λέξεις που θραύονται
αναζητά την οδό για το απρόσμενο
μια διαδρομή που δεν γνωρίζει την ύπαρξή της
και δεν αναρωτιέται
όπως οι βράχοι απολιθωμένη ηχώ των ακτών
ακίνητοι πορεύονται χωρίς να ρωτάνε

Πλάι μου κάποιος μιλάει στη γλώσσα του ωκεανού
φεύγοντας να δει την ετοιμόγεννη αθωότητα
περιπλάνηση στο συμπαγές κενό
σκαρί σκουριασμένο επιμένει
στη σελίδα που τέλειωσε και δεν λέει να γυρίσει
ένας αγέρας ανώνυμος σηκώνεται μέσα του
ρους του βυθού αδιόρατος ερχομός
συντρίβεται η στιγμή και παίρνει
όλους τους δρόμους που οδηγούν στο θαύμα
ολόκληρη η ζωή του άγρυπνη χίμαιρα
να πει μια μόνο λέξη θέλει
βαθιά και αδυσώπητη
για να πιστέψει

Πίσω απ’ το γενεαλογικό δέντρο της αιωνιότητας
αποτραβιέται το χρυσόμαλλο δέρας
η τραγωδία του μακρινού σινιάλου
στο αόρατο κέντρο του ανεξήγητου
η καρδιά του μηδενός είναι το Ένα
από πάντα εκεί βρέχει ανταύγειες
παλίρροιες μ’ αινιγματικά μήκη κύματος μεταναστεύουν
το αλφάβητο της περιπλάνησης ανυψώνεται
μελάνι απ’ τη σκόνη των άστρων
στα μαλλιά της γυναίκας ψηλαφώντας
γράφει λέξεις
από τότε που ήταν κορίτσι
στα ιερογλυφικά του λυκόφωτος
αποβάθρες της νύχτας
φανοστάτες του έρωτα
στα μουράγια ο καλπασμός της αθωότητας
περπατώ και δίπλα μου
αγκυροβολημένες οι αισθήσεις στην αέναη ροή το ανείπωτο
το αύριο είναι ήδη εδώ
ποιος ν’ αποκρυπτογραφήσει; τι;
το κάθε άστρο μια λέξη ίχνη λαβύρινθου
ένα τραύμα παλιό που δεν κλείνει
μυστικά τα κλειδιά του Γαλαξία
η κιβωτός των χαρταετών
τόσα αντίο ριγμένα χωρίς παραλήπτη
ο σπόρος που φυτέψαμε
δεν είναι για το χώμα
θα βγει να συναντήσει τα σύνορα των πραγμάτων
να γνωρίσει
τα περάσματα των προορισμών

Ό,τι αφήνει κανείς πίσω είναι δρόμος
οβολός της θνητότητας
γλάρος που αιωρείται στην πλάνη της απόστασης
για λίγο υπάρχουμε στη συμβολή των κυματισμών
εκεί η πέτρα ονειρεύεται να γίνει βουνό
η χλόη τη νύχτα δέντρο
η γραμμή του ορίζοντα νήμα της προσωρινότητας
το λουλούδι που για σένα θα ’κοβα.

Έχει πολλές πατρίδες το ποτάμι
κυλάει δεν σκέφτεται, κυλάει
φορτωμένο εποχές και ανθρώπους
αυτό που αφήνει πίσω
στιγμές νερού
σύντομες ανθισμένες νύχτες
στη ροή ανεξάντλητου μυστικού.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το άγγιγμα του Θεού
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 18:28:19
Βασίλης Φαϊτάς, Το άγγιγμα του Θεού

Βιβλία ανοιχτά
φιμωμένο το άπειρο το βάρος του ακουμπά
στις σελίδες σφηνωμένη η αθανασία χωρίς τέλος
κανείς δεν ξέρει τι απέγινε το άγγιγμα του Θεού
απ’ τη βουή της θάλασσας τις κοίτες των ποταμών
αναδύεται πολύς πόνος
για την πτώση των εποχών
το λιμάνι άδειο
κι ένα καλοκαίρι πέρα
σαν αποτραβηγμένη ψυχή
και η βάρκα απ’ τη μοίρα οδηγημένη περνάει
φορτωμένη ανέτοιμα βρέφη μετανάστες
μιας ατέρμονης πολλαπλότητας.

Στις ανακωχές και στους αντίλαλους
η ιστορία διηγείται το μύθο της.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Τα τιμαλφή της ανοησίας
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 18:32:16
Βασίλης Φαϊτάς, Τα τιμαλφή της ανοησίας

Είναι ν’ απορείς
αυτός ο καταρρέων κόσμος
κλείδωσε το βάθος των πραγμάτων
και πέταξε τα κλειδιά στον ωκεανό
η γενιά των Νεάντερταλ ξαναγυρίζει
απ’ τις σπείρες των παγετώνων
οράματα της παρακμής
υπάρχουν ακόμα στη μνήμη τού τίποτα
σκοτεινά άστρα πλοηγοί σε υπόγειες στοές
τα τιμαλφή της ανοησίας
επανακάμπτουν
το σύμπαν διαστέλλεται σε χειμερία νάρκη
το θαύμα αδιαφορεί
σαν ένας φύλακας που κοιμάται.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ολότητα
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 18:58:23
Βασίλης Φαϊτάς, Ολότητα

Με το αίμα αντιστεκόμαστε στο θάνατο
με τη γλώσσα κατανοούμε το φως
το όνειρο πάντα προϋπήρχε
να προετοιμάσει την ένωση με τη ροή.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Είμαστε ένας παράξενος λαός
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 19:05:05
Βασίλης Φαϊτάς, Είμαστε ένας παράξενος λαός

Είμαστε ένας παράξενος λαός
φυλή διαττόντων
αστροσκόνη στους μύθους των άλλων
ενάλιος πλούτος της μοίρας
εξόριστος στις αίθουσες των μουσείων
ορίζαμε κάποτε τη φωτεινότητα του πουθενά
γερασμένοι κωπηλάτες της ιστορίας
γυρεύουμε ένα όνομα γι’ αυτό που λείπει
τη διαιώνιση μιας απούσας διαδρομής
για τη ροή στο απρόσμενο
τον τόπο που οι πεθαμένοι θεοί
αναπνέουν ακόμα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το παλίμψηστο της ζωής
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 19:10:55
Βασίλης Φαϊτάς, Το παλίμψηστο της ζωής

Ο χρόνος του μηδενός
το πεπρωμένο του τίποτα
αστερίας γιγάντιος
αναστρέφει το μέσα-έξω μιας αφυπνισμένης ακμής
για να ξεπηδήσει
ο φάρος στο κέντρο των πάντων ξαφνικά
το παλίμψηστο της ζωής ξεκινάει
απ’ την αρχή.

Φιμωμένη μοναξιά της ερήμου
προϋπόθεση για να μη μιλήσει
για ό,τι αμυδρά θυμάται
ανάμεσά τους στο μεταίχμιο
υπάρχουμε και δεν υπάρχουμε
σωματίδια του αέναου
ίσως να φταίει το βλέμμα που υπαινίσσεται
μια ασαφή ουτοπία
οι λέξεις που αναζητούν
τις ρίζες τους σε μια ανύπαρκτη γλώσσα.

Όλα είναι επανάληψη αποτυπώματα κυμάτων
κάτι χαμένο περιμένει από κάτω
καράβι ακίνητο
η πρύμνη του μόνο ταξιδεύει
βυθισμένη στη σκόνη.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Οι μεταμορφώσεις των αιώνων
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 19:27:08
Βασίλης Φαϊτάς, Οι μεταμορφώσεις των αιώνων

Όσοι έφτασαν από τον ωκεανό είδαν
τη γη τού πουθενά
αντικατοπτρισμό του ιλίγγου
αδειανή φυσαλίδα η ζωή
εξόκειλε στα προάστια του καιρού
σ’ ένα νησί που ναυαγούν αινιγματικές προελεύσεις
ο ναύτης στο φάρο γενιές τώρα
κάτι θέλει να πει
το δέντρο στην ακτή που δραπετεύει
στο μύθο και σαλπάρει
πίσω απ’ την πόρτα κανείς
μια ακαθόριστη απειλή μονάχα και αιώνες
που μεταμορφώνονται σ’ άλλους αιώνες
το χάσμα αθροίζει τις απουσίες
πόση μοναξιά σπαταλήθηκε
για ν’ ανακαλυφθεί η αγάπη
εκείνη η γυναίκα χείμαρρος παγωμένος
με τη φωτιά να πεθαίνει μέσα της
μαθαίνει να περιμένει χωρίς να θυμάται
έναν ήλιο που καθημερινά επιμένει
να συναρμολογεί την αυγή.

Όσοι έφτασαν από τον ωκεανό είδαν
αυτό που οι άλλοι δεν είδαν
μπροστά στο εκμαγείο του λαβύρινθου
ένας τυφλός άγγελος
περνάει τις μέρες του γνέφοντας
και μιλά για το χαμένο το νήμα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το δέντρο της πλάνης
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 19:31:12
Βασίλης Φαϊτάς, Το δέντρο της πλάνης

Ο χρόνος είναι κέλυφος άδειο
στο δέρμα της απεραντοσύνης γραμμένο
το ακαθόριστο λίκνο
αρχέγονη ιδέα οι άνεμοι των σινιάλων
γεμάτοι πληγές πηγαίνουν
ποιος να θυμάται από πού και για ποιον.

Οι μέρες της σοφίας ήταν
η νιότη των άσπρων μαλλιών
όταν στο τέλος των στίχων καθισμένος έβλεπε
το περίγραμμα να συντρίβεται ολοένα
τη επιθυμία του κατακλυσμού να γίνει ωκεανός
το παιδί που ήταν και πια δεν ήταν
παρά ένας γέρος άυλο πάθος που αναρωτιέται
γιατί όποιο δρόμο και να πήρε ήταν λάθος.

Το δέντρο της πλάνης στις εσχατιές του κενού
ένα αργοπορημένο ποίημα
ολομόναχο
δραπετεύει.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Φως και χρόνος
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 19:34:28
Βασίλης Φαϊτάς, Φως και χρόνος

Είμαστε εκεί αγέννητοι
όλοι και μόνοι
μες στη συνείδηση του άχρονου
το έμβρυο της αβύσσου
κουλουριασμένο στο βρόχο της νοσταλγίας
δακτυλικά αποτυπώματα της μοναξιάς
ο λυγμός τού αύριο
στο κύτταρο του μηδενός.

Ασφυκτιούν το φως και ο χρόνος
ονειρεύονται άλμα στο άγνωστο
μαζεύουν τους ανέμους και ξεσπούν
ένα βέλος από άγνωστο χέρι σημαδεύει
την καταγωγή της εφηβείας
κι η αθωότητα του πεπρωμένου γίνεται ιστορία.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ταξίδι σε ένα παράλληλο σύμπαν
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 23:53:38
Βασίλης Φαϊτάς, Ταξίδι σε ένα παράλληλο σύμπαν

Ποτέ δεν μπόρεσα να γράψω
ένα αληθινό ποίημα
ο πόθος μου ήταν μόνο να γνωρίσω
τις αισθήσεις που μου έλειπαν
να βρω μια συγκεκριμένη σταγόνα απαστράπτοντος ύδατος
στα βάθη ενός μυθικού ωκεανού.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Θρόισμα
Post by: wings on 25 Mar, 2017, 23:56:21
Βασίλης Φαϊτάς, Θρόισμα

Έγραφε στον θεό
για το ανέραστο χάος
τα γερασμένα τοπία της σκόνης
και καθώς έγραφε οι σελίδες
αργά βυθίζονταν στη σιωπή
ώσπου ο ίδιος έγινε
μια ιδέα του θεού
ερμητική κι ανάλαφρη
σαν το αεράκι που φύσηξε απαλά
και την πήρε μαζί του πέρ’ απ’ τους φράχτες.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Άραγε
Post by: wings on 26 Mar, 2017, 00:01:33
Βασίλης Φαϊτάς, Άραγε

Στο αρχέγονο χειρόγραφο τ’ ουρανού
αποτυπώματα άστρων
και η φθαρμένη χρονολογία της γέννησής μας
στις διαστάσεις κρυμμένη ασήμαντων ημερών.

Άραγε είναι αληθινός αυτός ο κόσμος
ή σκευωρία του νου
διασταυρούμενοι αντικατοπτρισμοί πεπρωμένων
παιχνίδια αυταπάτης
είναι αληθινός ο θάνατος
μαντατοφόρος σκοτεινών περασμάτων
ή ο από μηχανής θεός
που σώζει την τελευταία στιγμή
τα προσχήματα
από ματαιωμένες συναντήσεις.

Έτσι κι αλλιώς η βάρκα μου διασχίζει
τη γύρη που συνεχίζει να πέφτει
με το μισό πανί υψωμένο
και το άλλο μισό σύννεφο με οδηγεί
στο απρόσμενο
στο πρώτο κινούν.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η εφηβεία της περιπλάνησης
Post by: wings on 26 Mar, 2017, 00:09:20
Βασίλης Φαϊτάς, Η εφηβεία της περιπλάνησης

Στο παιχνίδι της περιπλάνησης ο άνθρωπος
ήρθε να γνωρίσει τον χρόνο
παίζει και διαψεύδεται
οι αλήθειες κομματιάζονται
κάτι το απροσπέλαστο διαφεύγει μες στη ροή
των κβάντων της αιωνιότητας
οι φυλές αχαρτογράφητες αποικίες
προχωρώντας ο καιρός τις αφήνει
στην παρακμή της απόστασης.

Το σώμα που ξεκίνησε τη νιότη
κοιτάζει πάντοτε την ίδια σελήνη
όσο κι αν πλησιάζεις το νερό αλλάζει κοίτη
κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει
λες και βαδίζουμε οπισθοχωρώντας.

Κάθε εποχή και το εγώ της
κάθε εποχή και το ναυάγιό της στα ρηχά
ποτέ κανείς δεν εμβαθύνει στα πάντα
οι απόγονοι της θάλασσας και της θλίψης των άδειων δρόμων
προδομένοι απ’ τα υπόγεια των κυττάρων τους
κοιτάζουν πίσω
πώς στροβιλίζεται η σκόνη
μπροστά τους αιωρείται
στοιχειωμένο το φως όλο επινοήσεις
η μυθική ηχώ του θαύματος.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Μαγική εικόνα
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 16:15:30
Βασίλης Φαϊτάς, Μαγική εικόνα

Είμαστε μέρος της αλήθειας
αποκόμματα άγνοιας εκδοχές της σοφίας
το σύμπαν φυλακισμένο στην κοιλιά του κήτους της αιωνιότητας
τόσες σπαταλημένες διαστάσεις
για να κρυφτεί το γενεαλογικό δάσος της αβύσσου
κι αυτός ο ερωτηματικός σπόρος που άφησε
τα αποτυπώματά του στους καρπούς της καρδιάς
αέναο προσχέδιο ζωγράφου που οραματίζεται
κάτι βαθύτερο απ' τον ουρανό.

Η πίσω όψη της αλήθειας είμαστε
απελευθερωμένη μοναξιά της έκρηξης
σωσίβια λέμβος για χαμένες προελεύσεις
συγκοινωνούντα δοχεία παλιρροϊκού φωτός.

Ανυπότακτο νερό ευλογημένο χώμα
του ανέμου πανσπερμία
διασχίζεις τους αιώνες
διολισθαίνεις στο μακρινό νόημα
της άνοιξης
θα πάρει καιρό
να γλιστρήσουν οι γενιές
μέσα σε άλλες γενιές
φευγαλέες ενσαρκώσεις κενού
αποχρώσεις υψωμένων πανιών
στην εντροπία παράφορου μπλε
διαβασμένη ανάποδα απ' τα άστρα.

Ψηλά ένα ισόβιο εκεί
αδιαπέραστο.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ευγνωμοσύνη
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 16:23:30
Βασίλης Φαϊτάς, Ευγνωμοσύνη

Μια αίσθηση ευγνωμοσύνης
περνώντας μέσα μου αργά
φτάνει
στα δάση που ριζώνουν στον άνεμο
μέρες του αύριο σταθμοί των τρένων
μένουμε σε ανώνυμους δρόμους
στις εκβολές όλων των αριθμών
το σύμπαν θα ξεχάσει
αυτούς που το αγάπησαν
κι ούτε που θα ξέρει πόσα άστρα
κρύβει ο καθένας στην καρδιά του
ξεχασμένος μες στα παλιά του λάθη
κι όλοι οι έρωτες άγιοι και αμαρτωλοί
ο έρωτας είναι μια δίψα
για κείνο που θα προδοθεί
στιγμή που φτάνει ξαφνικά λαμποκοπώντας
και χάνεται στου αέναου τη δίνη.

Κι αν ο δρόμος είναι γεμάτος αλήθειες
είναι ακόμα μακριά η ανεξήγητη στιγμή
βουτάει το όνειρο στο χάος και γράφει
προορισμούς του τυχαίου
σ’ αυτή την εκδοχή της ιστορίας
συγκατοικούν το φως κι ο χρόνος
μια παρακαταθήκη από τίποτα κληρονομούν
από γενιά σε γενιά
μια αταξία αυτοσχεδιασμού έλξη αγρύπνιας.

Έξω κάτι σαν παραχαραγμένη άνοιξη
και η ψευδαίσθηση πάντοτε
κλειδιών που γυρίζουν στην ορθάνοιχτη πόρτα.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αλκυονίδα
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 16:29:44
Βασίλης Φαϊτάς, Αλκυονίδα

Αλκυονίδα
συνείδηση από φως
τύψη που λαμπυρίζει
αληθινή πατρίδα
αιματηρή καμπύλη της μοναξιάς
περιπλανώμενη μνήμη εκδρομής
διασχίζοντας την ιστορία
η νιότη πάντοτε δολοφονείται
θυσία για τον δικό τους ούριο άνεμο
καθώς ο ορίζοντας εξακοντίζει χίμαιρες
την πίσω όψη των στιγμών
τα βουνά θυμούνται
τα ποτάμια ιστορούν
ανθίζουν τα λουλούδια για να ξεχάσουν
τρέχει νερό να ξεχαστεί.

Τώρα που τα περάσματα πληθαίνουν
δεν έχουμε λέξη ή λυγμό για οβολό
η απέναντι όχθη περιμένει
παρθένες εκμυστηρεύσεις και γύρω
το φεγγαρόφωτο παρανάλωμα της αιωνιότητας
φεύγει η ζωή
ηχώ του έρωτα αλλού
λες και δεν ζήσαμε εδωπέρα
δεν φυγαδεύσαμε πόθους και απλωσιές εκεί.

Κράτησέ μου το χέρι και πάμε ως το τέλος
είναι μακρύς ο δρόμος για το βάθος της αιώνιας μέρας
ανάμεσα στους ίσκιους και τον άνεμο
θα πάρουμε τη μορφή που μας ταιριάζει.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο πρόγονος
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 16:34:19
Βασίλης Φαϊτάς, Ο πρόγονος

Ο τόπος του είναι αυτός
αργοπορημένος χαιρετισμός το κύμα
έρχεται απογυμνωμένο
ομαδική νύχτα που μοιράζεται
ό,τι η ψυχή έχει στερηθεί
μια απόσταση αθωότητας νεύμα του νόστου
κραυγή όντος μακρινή.

Ο πρόγονος τραγούδησε
την ιστορία των μύθων ερημιές των αιώνων
αναρχικό αιμοσφαίριο νησί
ταξιδεύει
βαμμένος έρωτας που φλέγεται
κείται μπροστά του αχανές το νόημα
γλώσσα φτιαγμένη από ασύλληπτα βάθη.

Θα πεθάνει χωρίς θάνατο
ένας ματαιωμένος ερχομός
αγνοούμενο βρέφος
εκστατικός κανένας
καθώς πλασματικά τα χρόνια περνούν
ένα υπερβατικό φεγγάρι πάνω απ' τον Όλυμπο
φυσαλίδα λάβας
χαμένη ιδέα που περιπολεί βαθιά στις εποχές.

Κάτω απ’ τα θεμέλια της απόστασης
κοιμάται τώρα
ο πρόγονος
μια θημωνιά από όνειρα
το σύμπαν
έγινε η συνείδησή του.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Σαν ταινία
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 16:42:11
Βασίλης Φαϊτάς, Σαν ταινία

Πατρίδα μου είναι η ροή
αυτή ήταν πάντα η στιγμή
που αγγίζει τον αποχαιρετισμό
το πέρασμα του ποταμού κυλώντας αφήνει
φανταστικούς χρόνους
ρόλους που προσπερνιούνται
κάτω απ’ τους αστερισμούς
χαρταετούς της καταγωγής μας
η αθωότητα βαδίζει στα σκοτεινά.

Υπήρξα κι εγώ μονοπάτι
ένα κομμάτι απείρου
διχασμένη καρδιά αναχώρηση μυστική
φυγάδευσα την ουτοπία
τον πρόγονο του ονείρου γυρεύοντας
για να ξανάρθω
διεγερμένος άνεμος ροολαμπής άνοιξη
ασύμβατο ποίημα ίχνος βαθύ
κι ύστερα καθώς γερνούν τα πάντα
θα προχωρήσω
αναπότρεπτα
στο ναρκοθετημένο κύμα.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Νεάντερταλ
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 16:55:58
Βασίλης Φαϊτάς, Νεάντερταλ

Απόψε η καρδιά του χτυπά παράξενα
η σκιά του τον πρόδωσε κι έφυγε
ανοίγει την πόρτα, κανείς
πόσους ορίζοντες έχει η απεραντοσύνη
η πανσπερμία του τυχαίου παγιδευμένη από αρχαίες κατευθύνσεις.

Πίσω απ’ την κλειστή πόρτα
στον απόηχο του θαύματος
άοπλος και μόνος ο Νεάντερταλ
στη σιωπή και το κύμα χωρίς προσδοκία
τίποτα δεν του ανήκει παρά μόνο
ένα άστεγο όνομα.

Έξω
κάθε μέρα ίχνη από ένα καινούριο σύμπαν στην άμμο
ακατανόητη προέλαση στο κενό
στον άλλο καιρό
στην άλλο χρόνο.

Μια ασπρομάλλα σελήνη στη στέγη
ακολουθεί τη σκοτεινιά της θάλασσας.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Οιωνοσκόποι
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 17:15:18
Βασίλης Φαϊτάς, Οιωνοσκόποι

Το χάος ρέει
στο άχρονο βάθος
διαιωνίζει το αθέατο
πάντα κανένας ακόμα δεν περνά
απ’ τις φυλλωσιές των νοημάτων
κι εμείς ενσαρκώσεις κενού
οιωνοσκόποι
στιγμιαίες απολήξεις παράνοιας και σοφίας
δακρύζουμε
σ’ ένα ανθισμένο λουλούδι μπροστά.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανερμήνευτο κέντρο
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 17:21:02
Βασίλης Φαϊτάς, Ανερμήνευτο κέντρο

Υπάρχει στο αόρατο κέντρο κάτι το τελειωτικό
πηγή ανερμήνευτη
συμπαντική νοημοσύνη
κινεί τον χρόνο
δονεί αδιάστατες ψυχές
ό,τι ακόμα δεν έχει ιδωθεί
την αρχή και το τέλος του κύκλου
ο άνθρωπος πύλη
θα βρει πίσω απ’ τις πράξεις του
τον αθέατο δρόμο
να συναντήσει τους άλλους
στη ροή.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Φέγγος
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 19:20:22
Βασίλης Φαϊτάς, Φέγγος

Το χέρι στο χέρι του πατέρα θυμάται
ερωτηματικό της νιότης
ύστερα γέρασε ξαφνικά
σαν ένα πανάρχαιο δέντρο
στον κήπο αναδύεται ακόμα
το φέγγος στις παρυφές των βημάτων
σκαλοπάτια κατεβαίνουν
στο σιωπηλό αντηχείο
στην αντίπερα όχθη αγνοημένο
κυλάει το γένος των προγόνων.

Ψυχή φωτεινό άγγιγμα
εκτυφλωτική σιγή διαπερνά
το κενό μεταξύ ζωής και θανάτου
χαμένο φως δεν ελπίζει δεν φοβάται
υπάρχει στη δική του γαλήνη.

Γονατίζω μπροστά στο τίποτα και το άπειρο.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Εδώ και αιώνες
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 19:24:50
Βασίλης Φαϊτάς, Εδώ και αιώνες

Εδώ και αιώνες είναι
ακόμα σ’ ένα στάδιο αναμονής
ανάμεσα σε τόσες ουτοπίες
να επιλέξει μια πραγματικότητα
αυτό που χάθηκε ξαναγυρίζει
θάλασσα που δεν θα μπορέσει να δαμάσει
η μνήμη επιβιώνει πάντα
στην επιφάνεια των πραγμάτων
κενό από κάτω ηχώ αντεστραμμένη
αναζητά ένα ον απρόσβλητο μια γλώσσα ακατανόητη
δεν ξέρει τι να κάνει
αυτή τη νεανική ψυχή
το σώμα που γερνάει στον καθρέφτη
γιατί έχουν τη θλίψη των γαλαξιών
που απομακρύνονται.

Ίσως η αρχαιότητα του πεπρωμένου
οι επινοήσεις του τυχαίου να κρυφτεί στο τυχαίο
είναι επιλογή ενός υπέρτατου σχεδίου
η αιωνιότητα να παραμείνει αιωνιότητα.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο αλχημιστής του χάους
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 19:30:21
Βασίλης Φαϊτάς, Ο αλχημιστής του χάους

Εκατομμύρια ψυχές
γύρω απ’ τη φλόγα Γη
παλίρροια ονείρων
πασχίζουν ν’ αλλάξουν τη ζωή που τους έλαχε
όμως ο άνθρωπος και το ποτάμι
δεν γυρίζουν πίσω
χύνονται στη θάλασσα και το χώμα.

Ο ουρανός απλότητα ολοένα μεγαλώνει
το χιόνι είναι χιόνι ο αγέρας
αγέρας μια μαγεμένη σκέψη ο άνθρωπος
σε κάψουλα μέσα ταξιδεύει
κι ο νους περιπλανώμενη φλόγα
για ένα άπιαστο έαρ.

Μιγαδικό ον σωματίδιο του φανταστικού
μισός έμπνευση μισός χάος
είδωλο θαμπής αρχής
άγνωστος που του δώσαν ένα όνομα
για να τον αγαπήσουν
και να τον ξεχάσουν.

Σ’ αυτό το μεσοπέλαγο φύλλο κατοικεί
ψυχή βαθιά αμείλικτη αγνότητα
εκστατικό κύμα μακρινών διαδρομών
κρύβει το μυστικό του αέναου
ενσάρκωση αλχημιστή θυμάται
το προγονικό ναυάγιο την άσκοπη επανάληψη
ανέλπιδα ονειρεύεται
τη φευγαλέα μετάλλαξη της άγνοιας
σε σοφία.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αναδρομή
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 19:34:17
Βασίλης Φαϊτάς, Αναδρομή

Κληρονόμοι μου θα ’ναι
τα έναστρα μονοπάτια της νύχτας ο νόστος των τριζονιών
ακολουθώντας τη φορά της ζωής
άοπλος άνθρωπος της πρώτης μέρας
πάνω απ’ τον ώμο μου κοιτάζω πίσω
την αυγή που προήλθα.

Η θάλασσα φτάνει πάντα
ιπτάμενη δίχως πανιά
σημαδεύει το τέλος των κατευθύνσεων
την ουτοπία μονάχα ο καιρός την καταλαβαίνει
και τα σύμπαντα κρυφές φαντασίες
σχεδόν ανερμήνευτες
οδεύουν σε μια χαώδη νιότη
σχεδόν ξένη.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ομφάλιος λώρος
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 19:38:36
Βασίλης Φαϊτάς, Ομφάλιος λώρος

Ανάμεσα στον μύθο και την προδοσία
αρχαίο ποτάμι που τραβάει αποτυπώματα της πλάνης
ιχνηλάτης
αιώνες τώρα.

Έτοιμος όταν θα είμαι
το πέρασμα θα εμφανιστεί
θα επινοήσω μια νέα γλώσσα
για όλους τους προορισμούς
κι ούτε που θα με νοιάζει
ο χρόνος που θα ’χω μπροστά μου
οι άνεμοι δεν νοιάζονται για τα σύνορα
με σπρώχνουν σ’ έναν τόπο
που δεν έχει αναδυθεί ακόμα
καθώς γύρω μου οι ιδεολογίες δύουν.

Όλα είναι έγερση
συσσωρευμένο θαύμα
το τέλος δεν θα το δει κανείς
κι εγώ σημείο χορδή
ομφάλιος λώρος με το φως με δένει.
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό δεν θα ονειρευτούμε δύο φορές.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο κομπάρσος
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 19:44:17
Βασίλης Φαϊτάς, Ο κομπάρσος

Ήσουν πάντα εκεί
αν και ποτέ δεν ήσουν
ταινία τραβηγμένη απ' άλλου χέρι
κι εγώ περαστικός κομπάρσος
δεν έχω τίποτα άλλο ν’ αγαπήσω
απόγονος της ουτοπίας
βραχείας διάρκειας χωρίς αποσκευές
αγάπησα τη φευγαλέα στιγμή
τον ανεπαίσθητο κυματισμό της αυγής
ίσως να είσαι για πάντα εκεί
δεμένη με τη διαφυγή
το μυστικό της αλήθειας στο βάθος του λάθους
μεταναστεύει διασχίζοντας παράπλευρους δρόμους.

Τότε που έλειπα στην Κολχίδα τ’ ουρανού
ταραχή ενός ορίου που διέφυγε λάθρα
εσύ μου έδειξες
σειρήνα του αίματος
πόσες ζωές πρέπει να βαδίσω
απ’ την ορμή του κύματος σπρωγμένος
ν’ ακούσω την αληθινή ιστορία της θάλασσας.

Ανταρσία ψυχής που λαχταράει να ελευθερωθεί
απ’ τον πυθμένα της σιωπής
ξαγρύπνησα για μια μέρα που δεν υπάρχει
νεύμα από φως
μάθε μου τώρα τον τρόπο
να σε ξαναδώ για πρώτη φορά
μάθε μου να είμαι
η στιγμή που δονείται.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)
Title: Βασίλης Φαϊτάς: Στο καφέ «Εντροπία»
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 20:09:30
Βασίλης Φαϊτάς: Στο καφέ «Εντροπία»

Έξω απ’ το παράθυρό μου εκεί
στη φευγαλέα ζωή των προαστίων
κάποτε ένα παιδί έσωσε τον κόσμο
γύρισε την πλάτη του στο κενό
δείχνοντας το αστραπιαίο πέρασμα του μυστικού.

Στο καφέ «Εντροπία» συγκομιδή ψυχών
οι θαμώνες αφουγκράζονται ανήσυχοι κάτι αμετάκλητο
ένας μεταλλαγμένος άνεμος εισβάλλει στις αισθήσεις
διασπά το χρόνο σε μοναχικά συμβάντα
τις λέξεις σε τρομαγμένα πουλιά.

Ρέω σε θάλασσες σωσίες υδάτινους λαβύρινθους
κάθε άνοιξη είναι ένα αβέβαιο κρυπτόγραμμα
πού πάει όλη αυτή η θύελλα που με γέννησε
πού μεταναστεύει.

Αυτό που πέρασε αστράφτει απρόσιτο
ό,τι έρχεται ζει εδώ
ανάμεσα σε μας και τους παγετώνες.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η πανσπερμία της μοναξιάς
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 20:14:08
Βασίλης Φαϊτάς, Η πανσπερμία της μοναξιάς

Στις σκιές και τον ορίζοντα ανάμεσα
χορεύει πηγαίνοντας
η εύπιστη και μοναχική αγάπη
γράμματα στον κόσμο
ο παραλήπτης fata morgana
πάει καιρός που ζει τραγουδώντας
μετακινώντας τις σκιές μες στα χρόνια
ξεμακραίνει
το γέλιο του σκοτεινό φτερούγισμα ακούγεται τόσο
όσο χρειάζεται να ξεχαστεί.

Ο κόσμος κυλάει κάτω απ’ τα πόδια του
ορίζοντας το μυστήριο μιας πλεκτάνης
ερμητικά δωμάτια λίκνα γαλαξιών
μονόδρομοι
παρασυρμένες κηλίδες φωτός
ίσως γι’ αυτό δε θυμάται αν έρχεται ή φεύγει.

Όλα είναι έτοιμα και μάταια από παλιά
το σπίτι του ήταν κάποτε δικό μας
γύρω μαίνεται πανσπερμία μοναξιάς
διάττοντες σπόροι εμείς
μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε και να λησμονούμε.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αυτόπτης μάρτυρας
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 20:19:53
Βασίλης Φαϊτάς, Αυτόπτης μάρτυρας

Αυτόπτης μάρτυρας της αιωνιότητας
άνοιξα την πόρτα του μύθου και βγήκα
στη στενότητα του σύμπαντος
περιμένοντας στη σιωπή την εποχή της γαλήνης
εκεί που το αίμα κατοικεί με τις χορδές του.

Η σκιά μου κουβαλά ενοχές άδειων τόπων
συναρμολογημένο δίλημμα ο καιρός
αυτοσχεδιάζει ανάμεσα
στο ποτέ και το πάντα.

Μπαλόνι που υψώνεται
στο γαλάζιο αιθέρα τ’ ουρανού
γενέθλιο κύμα παιδικής ξεγνοιασιάς
είδα τον καιρό της ακμής μου ν’ αλλάζει
σ’ ένα πληγωμένο φωνήεν.

Χιονίζει διαμελισμένες ψυχές
σε μια πατρίδα αφημένη να πεθάνει
πόλεις από καπνό διάτρητες διαθήκες
πού θα μπορούσαμε να ζήσουμε
σε ποιο ιδανικό τόπο
πηγές της δίψας μοσχεύματα ανεκπλήρωτης προφητείας.

Θα υπάρξει καιρός
για το ναι ή το όχι
μετανάστες απ’ το πουθενά στο πουθενά
η αλχημεία μιας περιπέτειας όπου όλα τα βλέφαρα κλείνουν.
Σε αόρατες κατακόμβες μαίνεται η ανυπότακτη νιότη.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Παρτιτούρα θαυμάτων
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 20:25:30
Βασίλης Φαϊτάς, Παρτιτούρα θαυμάτων

Στις πλανόδιες νύχτες
το σύμπαν μοιάζει παρτιτούρα θαυμάτων
οδύσσεια γλώσσα απροσπέλαστη του Όντος.

Αυτός που άρχισε το ταξίδι
θα το τελειώσει μεσοπέλαγα
μακριά από κάθε ακτή θα γνωρίσει
ζωή είναι η προσέγγιση της ουτοπίας.

Θα ήθελα να ήμουν αθώος
συνηθίζει κανείς το χάος
τη σταθερότητα των πραγμάτων καθώς φθείρεται
πονάει η στιγμή που υπονοεί κάτι ήδη χαμένο
τις ισορροπίες όλες θα παγίδευε
σε μια συντριβή.

Θα ήθελα να ήμουν αθώος
λες και δεν είμαι αυτού του κόσμου
η αγάπη δεμένη με το θάνατο
σβήνει τα χνάρια του κενού.

Έρωτα που κοιμάσαι στο κρεβάτι μας
οι νύχτες είναι μόνο οι αφορμές
υπάρχει πάντα ένα τυφλό σημείο
τίποτα εκεί δεν έχει όνομα
τ’ άστρα αρχέγονες μποτίλιες λάμπουν πάνω μας
ρέοντας στη παλίρροια μας γνέφουν
οι απόντες.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αναπνέω το σύμπαν
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 20:36:26
Βασίλης Φαϊτάς, Αναπνέω το σύμπαν

Το βουνό είναι μήνυμα αιωνιότητας
ενσαρκωμένη ανάμνηση έρωτα η ζωή
η ψυχή του ανθρώπου γεμάτη θάλασσα
ο ουρανός μέσα του
όλα έχουν το όνομα του καθενός
συγκλίνουν
όπως ένα κύμα μες στο άλλο
ο νόστος στα βήματα των προγόνων.

Αναπνέω το σύμπαν
πάντα ήμουν και κάπου αλλού
μια πραγματικότητα μες σε μιαν άλλη
το ταξίδι αρχίζει εκεί που τελειώνει
σε κάθε φύλλο του δέντρου σείεται ένα δάσος
κάθε ακτή διηγείται τον περίπλου
ατελείωτου πεπρωμένου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ημιτελές μήνυμα
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 20:40:26
Βασίλης Φαϊτάς, Ημιτελές μήνυμα

Το θαύμα γεννήθηκε από μια επανάσταση
υπάρχει όσο υπάρχουμε εμείς
τ’ αποκηρυγμένα ποιήματα
στα ορφανοτροφεία ψυχών.

Κάποιοι λένε μας ξέβρασε ο χρόνος
συσσωρευμένες μεταμέλειες της ροής
εδώ μας έφερε αγέρας μακρινός
περνώντας τις εποχές μέσα απ’ τα μαλλιά μας.

Ποιοι είμαστε τέλος πάντων και μιλούμε με μισόλογα
και με χειρονομίες της σιωπής
γιατί μας δένει αυτός ο νόστος
με όσα μας υπερβαίνουν.

Νιώθω καθώς το ημιτελές μήνυμα
που κουράστηκε ν’ ανιχνεύει προορισμούς.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Γαλήνη
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 21:04:02
Βασίλης Φαϊτάς, Γαλήνη

Στον καιρό της νιότης
άλλαζα τον κόσμο
αποικίες φωτός
εκεί που γεννιούνται τα όνειρα.

Τώρα απ’ το παράθυρο της εντροπίας κοιτάζω
το πλατύ ποτάμι που περνά
πλημμυρισμένο καιρούς χώρο και αίμα.

Όμως υπάρχουν ακόμα κάτι ηττημένα πανιά
αναδύονται μόνο απ’ το κύμα
τραβούν για κει
που κανένας ποτέ δεν πήγε
τη μετέωρη αφετηρία του θαύματος.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Όριο μιας ιδέας
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 21:06:55
Βασίλης Φαϊτάς, Όριο μιας ιδέας

Από το άσυλο της νύχτας κοιτάζω
αυτό που δε μου ανήκει
όριο μιας ιδέας αναλώνομαι στην τωρινή γη
μια λέξη ερημίτης ανάμεσα στους αιώνες
το απεριόριστο ίχνος κρυμμένο στις πτυχώσεις του κενού
η χορδή της ύπαρξης για πρώτη φορά
η χορδή της ύπαρξης για τελευταία φορά
εκείνο που μένει είναι η ροή
πίσω από αλλεπάλληλα στρώματα κατευθύνεται
στη χλόη αναδυόμενης μέρας
οι άγκυρες εκεί ανυποψίαστες βυθίζονται στ’ άστρα.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Σείοντας το άγνωστο
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 21:10:57
Βασίλης Φαϊτάς, Σείοντας το άγνωστο

Κοίτα αυτά τα νησιά
θαλασσινές αγροικίες των γλάρων
εφαλτήρια ματαιωμένου άλματος
υψώνονται στον αιθέρα
υδάτινες εκτάσεις κάτοπτρα γύρω
μια ανύπαρκτη πραγματικότητα ρέει αιώνια
ο ήλιος νεύμα του παρελθόντος τύμβος φωτός
καλειδοσκόπιο πεπρωμένων.

Η νύχτα χωράει όλες τις περιπλανήσεις
διάφανη
μεταμορφώνεται σε μυθικό πλοηγό
για το πέραν.

Ένας παντοτινός άνεμος περνά
απ’ τις ρίζες στις κορφές των δέντρων
σείοντας το άγνωστο.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το παλίμψηστο της ψυχής
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 21:15:48
Βασίλης Φαϊτάς, Το παλίμψηστο της ψυχής

Ο ουρανός σταμάτησε στη γλώσσα μου
αυτά που είναι πέρ’ απ’ το χρόνο ήρθαν
ταξίδεψαν πολλές γενιές ανάμεσα στους αιώνες
όπως η μέλισσα από λουλούδι σε λουλούδι
όσα το σώμα διέγραψε
αποκαλύπτει
το θαύμα γεννιέται μόνο από θαύμα.

Ο κόσμος είναι πιο νέος από μας
χιλιάδες χρόνια
εραστής της αθανασίας η νιότη
χιμάει όπως ο αιχμάλωτος σκύλος
μυρίζοντας τους δρόμους του χάους
σπάει τα δεσμά του και ορμά
κυνηγώντας το ανείπωτο μέσα του.

Δε μας λείπει παρά
η ώρα εκείνη που τα πουλιά πετούν
έξω απ’ τις μέρες
όταν το φως και η θάλασσα γίνουν ένα
υπάρχει ακόμα μια θημωνιά μεταμέλειες
στις αφετηρίες όλων των ονείρων
γιατί δρόμος άλλος για την άνοιξη
δεν υπάρχει.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αθροίσματα κενού
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 21:19:04
Βασίλης Φαϊτάς, Αθροίσματα κενού

Ψηλά στον ουρανό βαθιά στο χώμα
οι σοφοί παιδιά αστρικών λαθών
περίλυποι για τους δικούς τους λόγους
περιπλανιούνται στη βαρύτητα όσων πίστεψαν.

Οι βιβλιοθήκες ακτινοβολίες του αχανούς
προσωρινές κατοικίες αντικατοπτρισμών
σύννεφα που κυλούν
ολόκληρο το σύμπαν αθροίσματα κενού
μια άναρχη απόδραση.

Το αύριο πάντα υπήρχε
έφιππο
φαντασίωση μιας λέξης
στις ρωγμές του νου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το μεγάλο ποίημα
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 21:26:57
Βασίλης Φαϊτάς, Το μεγάλο ποίημα

Ήξερε πάντα ήταν παιδί
μιλούσε με όνειρα
οι λέξεις του σμήνη πουλιών πλοηγοί ατραπών
ανέπνεε τη στάχτη των προγόνων του
προδομένος στη συνωμοσία του σύμπαντος
ήξερε
έτσι γράφεται το μεγάλο ποίημα
η ζωή αντικατοπτρισμός της νιότης ενός άλλου κόσμου
η κάθε μέρα που περνά αθάνατη
και δε γυρίζει πίσω.

Η αιωνιότητα βουτά στο κενό και τινάζεται
όπως ο μουσκεμένος σκύλος στο νερό
χαίτες γαλαξιών αινιγματικοί κονιορτοί του έρωτα
σαν κάτι από παλιά να ’χε πολύ πονέσει.

Στο εφήμερο περιθώριο της ροής
ο άνεμος θα συνοδεύει πάντα
αδιάφορες ιστορίες ταξιδιωτών.

Ήξερε πάντα
ένα παιδί γεννημένο από ουτοπίες.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανεκπλήρωτες ανταρσίες
Post by: wings on 28 Mar, 2017, 21:30:51
Βασίλης Φαϊτάς, Ανεκπλήρωτες ανταρσίες

Ό,τι πέρασε βιαστικά το ξεχνώ
ο καιρός δεν περιμένει κανέναν
έχει να μοιράσει την ιδέα του σύμπαντος
για κάθε θάνατο το δίδυμό του τη ζωή
να πάρει πίσω ανεκπλήρωτες ανταρσίες
το βράδυ όταν ορθώνεται σείονται στην καρδιά του
οι φυλές ο έρωτας η γερασμένη νιότη
κανείς δε θα είναι να σε γυρέψει
τον εαυτό του βρίσκει ο καθένας μόνο ψάχνοντας
σ’ αυτό που πίστευε αιώνιο.

Υδάτινος άνεμος η θάλασσα
σοφία του κύματος προγονική
ήταν οι μέρες που το εύθραυστο φως
έπεσε πάνω μας
ξεμακραίνοντας αποκαλύπτει χαμένες αφετηρίες
μετανάστες της απώλειας ξαναγνωρίζουμε
αυτό που άλλος πριν δεν είχε γνωρίσει
τον ήλιο ενός ανώνυμου νόστου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η γη του κανενός
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 12:50:21
Βασίλης Φαϊτάς, Η γη του κανενός

Άστατη νύχτα στον πευκώνα
ό,τι υπάρχει είναι στον άνεμο
η φωνή ακίνητη περιμένει
το σωσία του καιρού
ορθώσου μες στη συγχορδία
στη γη του κανενός απάντηση δεν έχει
πότε μεγάλωσε η θάλασσα
οι ίνες του αύριο δονούνται μες στο χώμα
το φθινόπωρο λάμνοντας πέρα διασχίζει το φως
ένας ξεριζωμένος λαβύρινθος γνωρίζει
τίποτα δεν έχει τέλος
ο κόσμος είναι ήσυχος σαν σύννεφο που κυλά.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αδέσποτα μονοπάτια
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 12:54:11
Βασίλης Φαϊτάς, Αδέσποτα μονοπάτια

Ο δρόμος πηγαίνει εκεί που πηγαίνεις εσύ
το σώμα σου μουσείο του χρόνου
άνεμοι και θραύσματα ταξιδεύουν
οι φυλές που σε γέννησαν το κατοικούν
η άβυσσος πατρικό σου σπίτι αποικία ονείρων
αδέσποτα μονοπάτια με θέα το απροσπέλαστο
κι εκείνη η λαχτάρα ν’ αντέξεις
τη χαρά και τη λύπη.

Έξω ήταν πάντα το ναυαγοσωστικό της νύχτας
το ωάριο του έρωτα δραπετεύει από μακριά
η απατηλή εφηβεία του θαύματος συμβαίνει
αγρυπνά από σελίδα σε σελίδα.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το χρέος
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 12:59:08
Βασίλης Φαϊτάς, Το χρέος

Χρέος μου να προχωρώ στο όνειρο
πανί διάτρητο απ’ τα χρόνια της ήττας
σε ολόκληρο το ταξίδι εκδοχές της καρδιάς
στον αιθέρα ανάμεσα και το απεριόριστο
το εφήμερο λάμπει αλλάζει κατεύθυνση ξαφνικά
από μέρα σε μέρα
πλησιάζει και απομακρύνεται
μια φευγαλέα συνάντηση που δε θα ’ρθει ποτέ
στη θέση κάποιου άλλου που έφυγε ελπίζω
στο νόημα πίσω από ατελείς διαδρομές.

Ροή αιώνια ροή
κορυφογραμμές πεπρωμένου
κάποιος άλλος θα περιβληθεί τη σκόνη των άστρων
χιλιετηρίδες αναμονής
θα πάρει τη θέση μου
οι αντικατοπτρισμοί της άνοιξης θα τον προσπεράσουν
αναλώνοντας εκείνο που πίστεψε παντοτινό.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η μάσκα της ήττας
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 13:03:59
Βασίλης Φαϊτάς, Η μάσκα της ήττας

Τι χρειάζονται οι ορίζοντες
σε όποιον μετά την καταιγίδα ορθώνεται
κρεμασμένος από μια ανταύγεια
σε κείνον που περπατά αναπνέοντας
το κυάνιο τ’ ουρανού
τι παραπάνω έχουν να δώσουν
τα ταξίδια τα βιβλία τα δάκρυα
σε κείνον που ανοίγοντας την πόρτα του ένα πρωί
χάνεται στις εποχές.

Περπατά στις αποβάθρες της Σαλονίκης
στο βουερό πλήθος που δεν είναι πια εκεί
είναι αργά ν’ αγαπηθεί και το ξέρει
η σιωπή παίρνει το σχήμα του ανέμου
ετυμηγορία παλιά όσο η ζωή
ο κάθε θάνατος οδηγεί στη δική του επανάσταση
κι έτσι αόρατος καθώς είναι γνωρίζει
η νίκη άλλο δεν είναι
παρά η μάσκα της ήττας
στο βάθος του μονοπατιού.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Σωσίας συνείδησης
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 13:07:27
Βασίλης Φαϊτάς, Σωσίας συνείδησης

Από τη στάχτη η προδοσία χιλιετίες αναγεννιέται
σωσίας συνείδησης ακρωτηριασμένης
γέρνει βαθιά προς το τέλος της η προδομένη μέρα
αθόρυβα ξαναβρίσκει το σκοτεινό πέλμα το βήμα του στην εποχή.

Μια περιρρέουσα αγάπη πλανιέται στην πόλη
θεϊκή παραδοξότητα μετενσαρκωμένη
έναστρες ψυχές γύρω απ’ τη σάρκα διασταυρώνονται
σ’ αυτό το μαιευτήριο των άστρων
το τέλος της παιδικής ηλικίας.

Βγαίνω απ’ το σπίτι των απογόνων μου
σ’ έναν καιρό που δε θα ’ρθει ποτέ
μια μοναχική άβυσσος απομακρύνεται.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Κρυπτογράφημα
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 13:12:03
Βασίλης Φαϊτάς, Κρυπτογράφημα

Ζωή και θάνατος αειθαλής ενέργεια
μέσα από ιστιοφόρους λαβύρινθους που άφησε φεύγοντας
ο μέγας Απών ανάμεσα στους απόντες
στην αρχή του χρόνου μια γεννήτρια ψυχών
καθελκύει παράδεισους και αδιερεύνητους ορίζοντες.

Θα ’ρθουν άλλοι άνθρωποι
από νιογέννητους καιρούς
δε θα θυμούνται κι ούτε θα νοιάζονται
αν εμείς οι Νεάντερταλ της εποχής τους
ονειρευόμαστε κάποτε την ύπαρξή τους.

Λέξεις βγαλμένες απ’ το κενό για το κενό
τι άλλο είναι ένας στίχος απ’ τον έρωτα των προγόνων
σφυροκοπάει τη δική μου καρδιά
και από κει το χέρι
σαν ένα σκαλοπάτι στην άβυσσο
νεύμα σ' όλους και σε κανέναν.

Στο παρασκήνιο
ανάμεσα στον αφανισμό και την ουτοπία
υπάρχει κάτι
η παλινόρθωση μιας αιώνιας στιγμής.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ακατάπαυστη διαδρομή
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 13:15:08
Βασίλης Φαϊτάς, Ακατάπαυστη διαδρομή

Έτσι λοιπόν υπάρχω κι εγώ βαθιά θαμμένος
στη μνήμη άγνωστου όντος
όταν το φως πέφτει πάνω μου
αντιλαμβάνομαι την κίνηση στην αντίπερα όχθη
κάτι που έρχεται από έναν ασταθή κόσμο
μ’ έταξε δω να συναντήσω το στρόβιλο της μοίρας μου
αιωρούμαι στη μεθόριο ακατάπαυστης διαδρομής
κάθε σπόρος μεγαλώνει μια μητρική αγκαλιά
κάθε ζωή είναι η τελευταία.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η κιβωτός
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 13:26:08
Βασίλης Φαϊτάς, Η κιβωτός

Ολόκληρη η ανθρωπότητα μια κιβωτός
στους προορισμούς του τυχαίου σπρωγμένη
από αόρατους καταρράχτες
κι εγώ στην κουπαστή αφουγκράζομαι
χτυπήματα φτερών ήχους αρχαίους
ό,τι αδάμαστο έμεινε έξω
απ’ όλες τις κιβωτούς του κόσμου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Εργαστήριο ονείρων
Post by: wings on 29 Mar, 2017, 13:29:13
Βασίλης Φαϊτάς, Εργαστήριο ονείρων

Κρεμόμαστε ανάμεσα στο χρόνο και το διάστημα
φευγαλέες συλλήψεις
γονίδια μυστηρίου και έκστασης
ιχνηλάτες μετάλλαξης υφαίνουμε το χάος
της καταγωγής μας
στις μήτρες της ζωής και του θανάτου
τίποτα δε σώζεται τίποτα δεν πεθαίνει
με λέξεις ιδέες παλίρροιες της σκέψης
χτίζουμε στο άπειρο την επανάσταση
ενός προσχεδιασμένου ονείρου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Πρόλογος και επίλογος
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 17:19:54
Βασίλης Φαϊτάς, Πρόλογος και επίλογος

Προσπέρασα όλες τις ηλικίες τρέχοντας
στις αποβάθρες ταχυδρομεία του κόσμου
το αθέατο αιωρείται
αν κόψω ένα λουλούδι
στην άλλη άκρη του σύμπαντος
η αστραπή μιας ανομοιομορφίας
όλα είναι έτοιμα
ο παραλήπτης μόνο λείπει
καθυστερεί τον εαυτό του
στις ερημιές του κορμιού μας.

Κάθε ον η ιστορία της ανθρωπότητας
πρόγονός του μια σκέψη
η ύπαρξή του γενέθλια ευγνωμοσύνης
για ό,τι πέρασε
για κείνο που πρόκειται να συμβεί
το ανερμήνευτο μέσα του
ο άλλος
ό,τι απόμεινε απ’ αυτόν
η μια σκιά ακολουθεί την άλλη
πρόλογος και επίλογος μαζί
προχωρούν πέρα απ’ τις αυταπάτες του δρόμου
στιγμή που κρατάει αιώνια.

Παρουσίες ζωής
γεννημένοι στη ροή του ίδιου ποταμού
όμως δεν είμαστε το ποτάμι
κατοικούμε στις όχθες
σταγόνες ψηλαφούν την καρδιά μας
η ψυχή μας κοιτάζει τις πατρίδες
να απομακρύνονται
δεν ξέραμε για ποιον ή
γιατί ήρθαμε
ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση
ρίζες μυστηρίου κρυφακούμε
της ροής την ηχώ.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Επίγονοι της άγνοιας
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 17:23:54
Βασίλης Φαϊτάς, Επίγονοι της άγνοιας

Ολοένα και πιο βαθιά ο μονόλογος της λήθης
η ιδέα του κόσμου
φτερούγισμα συγκομιδής
κάτι σαν αποκύημα αγρύπνιας
η ουτοπία βγαίνει απ’ το πορτρέτο της κι απομακρύνεται
με άδεια χέρια
στο φινιστρίνι των αισθήσεων
κάθε μέρα νέα θάλασσα μέσα μας
ακίνητοι προχωρούμε οι επίγονοι της άγνοιας
οι φωνές τα ονόματα η ιστορία των κυμάτων
δεν έρχονται από έξω
είναι ο έρωτας της καρδιάς
όταν αντικρίζει το θαύμα
την αλχημεία των ψυχών που κάνει τη γη να γυρίζει
καθώς η άγκυρα του ανέλπιστου
αιωρείται
ανάμεσα
στο μηδέν και στο άπειρο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το ρόπτρο
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 17:47:37
Βασίλης Φαϊτάς, Το ρόπτρο

Εγκλωβισμένος πλοηγός μέσα στον χώρο
ο χρόνος
πάντοτε μακρινός και πάντοτε παρών
κι εμείς
γεννημένοι ίσως από μια πλεκτάνη της μοναξιάς
εμφυτεύματα ψυχών στην ουτοπία
προνύμφες συμπαντικού πεπρωμένου
σφιχταγκαλιασμένες με το φως
σκοτεινή μουσική σωμάτων
φορτίζει την άβυσσο
το αργοπορημένο νερό του γαλαξία.

Αινιγματική νόηση ο θάνατος
εποπτεύει την καθημερινή συντέλεια
μια κερδισμένη μάχη κάπου αλλού
όταν η χίμαιρα εισβάλλει στο κενό
όλα τα δρομολόγια οδηγούν στη σιωπή
ένας χαώδης θεός
χτυπά το ρόπτρο της νιότης.

Ήμουν το ρόπτρο και δεν το γνώριζα
η πύλη που δεν διάβηκε ποτέ
τον εαυτό της
ήμουν ακόμα εγώ
το κβαντικό αποτύπωμα
στον χτύπο της καρδιάς.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Εκκρεμότητα
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 18:03:18
Βασίλης Φαϊτάς, Εκκρεμότητα

Ποιος άφησε αυτή την ημιτελή παρτιτούρα
ανάμεσα στη νιότη και τη νύχτα
παγιδευμένη στα οδοφράγματα του νου
το έμβρυο της ύπαρξης ανθίζει απερίσκεπτα
στην εκκρεμότητα που ανυπομονεί
φυσιογνωμίες αναδύονται
φωνές του άλλοτε φωνές της σκόνης επιμένουν
πρόσωπα υπαρκτά ή
πρόσωπα που τα πρόλαβε ο χρόνος στο μεταίχμιο
όποιος έρχεται επιστρέφει ηχώ
περνά ο καιρός
περιμέναμε πολύ να ξεκινήσουμε
σ’ ένα σπίτι ψηλά στο αθέατο
φευγαλέες αισθήσεις και λέξεις
καράβια
σαλπάρουν στο νόημα του λίκνου
γνωρίζουν τίποτα δεν είναι έξω απ’ το φως
κι αίφνης το ποτάμι που κυλά
και το δάκρυ του Ηράκλειτου.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Τα παράσιτα
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 18:06:40
Βασίλης Φαϊτάς, Τα παράσιτα

Τα μεγάλα ποτάμια του κόσμου
καταπίνουν τα μικρά
ο νους μου πάει
στα ματαιωμένα όνειρα των ρυακιών
ανθισμένες σκιές
αδήλωτες ψυχές
ποιήματα που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν.

Εδώ που όλα αλλάζουν
αναλλοίωτα παραφυλάν τα παράσιτα
την αθωότητα
τυλίγονται στη λεία τους ερωτικά
αναγγέλλοντας τον ερχομό της ερημίας.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Κοιμήσου τώρα
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 18:11:01
Βασίλης Φαϊτάς, Κοιμήσου τώρα

Κοιμήσου τώρα
και με ρωτάς μιαν άλλη στιγμή
για την καινούρια ζωή
το σφίξιμο εκείνο στην καρδιά
πού πήγαν οι δρόμοι που νίκησαν τη μοναξιά
χωρίς το χνώτο της επανάστασης.

Κοιμήσου
και με ρωτάς μιαν άλλη φορά
πώς πέρασε η δική σου μέρα
το τέλος ελπιδοφόρου έρωτα
φως που ανθίζει για ό,τι είναι κοντά μας.

Κοιμήσου τώρα πια
τίποτα δεν θα αλλάξει
και με ρωτάς μιαν άλλη εποχή
όταν ο καθένας θ’ ανήκει αλλού
γιατί έκανα βήματα στο κενό
το αύριο σε μιαν άλλη γη
γιατί δεν μπόρεσα ν’ αφήσω μόνη της
τη θάλασσα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η φυλή
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 18:18:19
Βασίλης Φαϊτάς, Η φυλή

Ένας άνθρωπος μια φυλή
βαδίζουν στις μέρες και στις νύχτες
να συναντήσουν
την άλλη πλευρά της μοίρας τους
όπως το προφήτευσε η καρδιά τους
έτοιμη να πετάξει.

Η αιωνιότητα ριζώνει στα κύτταρα
εφήμερη ελευθερία διατρέχει το θαύμα
αφουγκράζεται στο κενό
τον σφυγμό αόριστης συνάντησης.

Ένα ποτάμι γενιές ανεβοκατεβαίνει
ρέοντας
οι νεκροί ανέγγιχτοι απ’ το φως και την κακία
μεταμορφώθηκαν σε ρίζες σιωπής
λαβύρινθοι δεν έχουν πού να πάνε
κι όμως ταξιδεύουν
υστερόγραφα αντικατοπτρισμών στον χρόνο.

Πιο μεγάλο από μας το αδιανόητο
υπάρχει πάντα
οι σκιές μας το γνωρίζουν μόνο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Οι άγνωστοι φίλοι
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 18:22:45
Βασίλης Φαϊτάς, Οι άγνωστοι φίλοι

Οι φίλοι μιας άλλης ζωής
ταξίδεψαν σε αναστατωμένους καιρούς
σύντροφοι που δεν γνωρίσαμε
σκαρφαλώνουν στην καρδιά μας
κοιτάζοντας ο καθένας μια διαφορετική πατρίδα
η στιγμή που μας ένωσε ο αποχωρισμός
ένα καινούριο φέγγος στη μοίρα της θάλασσας.

Τι θέλει όλο αυτό το πλήθος
μέσα σε ακατοίκητες πόλεις
νησιά που έχουν σηκώσει πανιά
με ημερομηνία λήξης.

Όσο πλησιάζουμε την ιστορία σκοτεινιάζει
νεύματα απ’ το πουθενά στον ορίζοντα
η φυσαλίδα του μέλλοντός μας αγγίζει
από ανέλπιστες κατευθύνσεις
και μια ψυχή που έμαθε ν’ αγαπά
στο αιφνίδιο ταξίδι περιμένει.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ατέρμονο τέλος
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 18:53:08
Βασίλης Φαϊτάς, Ατέρμονο τέλος

Ο πατέρας μου αρνήθηκε να γίνει μύθος
ήταν ένα ρυάκι κανενός ποταμού
είδες τον εαυτό του ν’ ανασηκώνεται
νεύμα μες στη ροή.

Η νιότη μας απομακρύνεται
μαζί με τη νιότη του κόσμου
τ’ άσπρα μαλλιά ανασυντίθενται επικίνδυνα
κεραίες στο σώμα της Γαίας
επεκτείνονται στην εξώπορτα του απείρου
επεκτείνονται.

Εκείνο που κρύβει η καρδιά
το ανερμήνευτο φως της διαδρομής
ο θάνατος έρωτας της συνείδησης με το μέλλον
ένα τσούρμο χρόνια διακλαδίζεται στον άνεμο
θρυαλλίδα κενού
σπινθηροβόλο μάτι επιτηρεί.

Στις ακτές
ένα ακατάπαυστο τέλος ανανεώνεται.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το τέλος της μέρας
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 18:57:23
Βασίλης Φαϊτάς, Το τέλος της μέρας

Η μέρα τελειώνει είπε η φωνή του πατέρα
πιο μακρινή απ’ τον χρόνο
κάτοικος ενός άλλου κόσμου η ψυχή
άνθισε εδώ
εξωτικός σπόρος πλάι στη θάλασσα
η μέρα τελειώνει
δεν έχει άλλες ιστορίες για σένα
ορθώσου
τρυφερό θρόισμα
μαζί σου η αρχή των καιρών
βαθύτερη απ’ την αγάπη
φωτίζεις αυτά που σε λίγο θα ξεχάσει
το πλήθος στις εκβολές των πραγμάτων
τον έρωτα και τον θάνατο
θυμάσαι ακόμα τη φωνή του γυρισμού
ομφάλιος λώρος σε δένει
με την ανεξιχνίαστη ροή
πέρα απ’ τους εύθραυστους γαλαξίες.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Απομακρυσμένοι
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:04:53
Βασίλης Φαϊτάς, Απομακρυσμένοι

Μέσα μου κυλάει το τίποτα
και το πάντα
αύριο η παλίρροια του τίποτα
θα με εκσφενδονίσει
στο ανέτοιμο μέλλον
εκεί όλα τα ποτάμια χύνονται
σε άλλες θάλασσες
όταν εγώ ακόμα θα είμαι η ανταύγεια
μιας ασχημάτιστης λέξης
να συναντήσω την αόρατη νιότη
ανερμήνευτο κρυπτόγραμμα
των απομακρυσμένων στον χρόνο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Χωροχρονική πλημμύρα
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:07:57
Βασίλης Φαϊτάς, Χωροχρονική πλημμύρα

Με το χέρι το δικό μου ή του θανάτου γράφω
τις λέξεις καρφιά
μαζί ναυπηγούμε
την κιβωτό προαναγγελθείσας απουσίας
να περάσω απέναντι
διασχίζοντας τη χωροχρονική πλημμύρα
θα εξατμιστώ
φεύγοντας απ’ ό,τι υπήρξα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αποπροσανατολισμός
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:09:53
Βασίλης Φαϊτάς, Αποπροσανατολισμός

Όταν η ψυχή μου αγγίζει το άρρητο
η σκοτεινή ενέργεια αποπροσανατολίζει
τις αποστάσεις της καρδιάς
με απομακρύνει στις φαντασιώσεις της λήθης.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Γνώση
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:12:27
Βασίλης Φαϊτάς, Γνώση

Η ύλη παλίρροια της αιωνιότητας
το κενό fata morgana
χειρόγραφα παλιά η γνώση ταξινομημένα στον χώρο
ταξιανθίες φωτός κι ανάμεσα
οι εξισώσεις
εντός τους ασφυκτιά το θαύμα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η ιστορία ενός κρυπτογράμματος
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:15:54
Βασίλης Φαϊτάς, Η ιστορία ενός κρυπτογράμματος

Στο ημίφως των βιβλιοπωλείων ψάχνω
τις επινοήσεις των μεταμορφώσεων της εντροπίας
εισιτήριο για το άβατο της θεωρίας των πάντων
της ύπαρξης
ομφάλιος λώρος
το σώμα το πνεύμα το λίκνο
προσπερνούν τη χαρά και τη λύπη
φύλακας του ανείπωτου ο σκοτεινός ορίζοντας
στις εκβολές του ο φόβος
μοναδική περιουσία του θανάτου.

Βαδίζω στον κόσμο
κρυπτόγραμμα της βιογραφίας του ανερμήνευτου
στις στοές των βιβλίων
ανάμεσα στο άγραφο και το αντίο
μια δόνηση που δεν μεταφράστηκε ποτέ στην καρδιά.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το ον
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:38:03
Βασίλης Φαϊτάς, Το ον

Γερνάω μες στη νιότη
από βλέμμα σε βλέμμα
αιώνιο είναι αυτό που θα συναντήσω
μέσα μου κατοικεί ένα ον που με υπερβαίνει
αν λείψω από κείνο με περίμενε καιρούς
από κείνο για το οποίο ήρθα
το ταξίδι είναι μάταιο.

Η ύπαρξη απλώνεται και σφύζει
γυρεύει αέναα να βρει
το μονοπάτι εκείνο που έχτισε
το απρόσιτο
κι άφησε έξω το χάος να καταρρέει
σε εφήμερες μορφές.

Ο άνθρωπος έρχεται
από αμετάφραστες πραγματικότητες
γράφει και σβήνει
την κληρονομιά του
στη λύπη που διατρέχει τον χρόνο
όλα ανασύρονται και όλα πετούν
εκείνο που μένει
το σήμα κινδύνου
στης καρδιάς το βάθος.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αίνιγμα
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:42:36
Βασίλης Φαϊτάς, Αίνιγμα

Από το παρελθόν στο μέλλον το άγνωστο
θα παραμείνει αιώνια καινούριο
ανένδοτη παρουσία αειφεγγής
το τέλος της ύπαρξης πουθενά.

Αθέατο κέντρο
το διάστημα ρέει σ’ ένα άλλο κέντρο
γιγαντιαία στιγμή ξεριζωμένη
χαοτικό εγώ
οι λέξεις βαθιά κλειδώνουν τον χώρο και τον χρόνο
φυλές τού τίποτα φυλές τού ένα
πλεούμενα για το άρρητο
το νόημα της ζωής χυτήριο ουτοπίας.

Περιπλανώμενες υπάρξεις στο αίνιγμα
σκιές που παίζουν μουσική κάπου αλλού
είναι ο τρόπος του ανθρώπου να είναι
ό,τι δεν μπόρεσε ν’ αγγίξει.

Ηχεί σιωπηλά η εντροπία
όσο ακμάζει υπάρχει ελπίδα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Διαθήκη
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:47:18
Βασίλης Φαϊτάς, Διαθήκη

Κάποτε έγραφε στον εαυτό του
έναν ολοσέλιδο ουρανό
«περιπλανώμενο νεύμα στο φέγγος
έφτασα εδώ
ολομόναχος
αυτός που τραγουδάει μες στη διορισμένη διορία
της μοναξιάς
ανακαλεί το θαύμα μετά μακριά σιγή
δεν είμαι αυτός που ήμουν».

Κάποτε έγραφε μ’ ένα τρυφερό χέρι
με τη ματαιότητα των λέξεων
«Ο κόσμος που άφησε στο πέρασμά του ο θεός
έμεινε για να θανατωθεί αμετάκλητα
ο θάνατος».

Μια νύχτα στο δωμάτιό του
κοιτάζοντας στην οροφή τον παγιδευμένο γαλαξία
πήρε φύλλο πορείας απ’ τη ροή
παρασυρμένος στους παράδρομους
της αιωνιότητας.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η παρουσία
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 19:53:04
Βασίλης Φαϊτάς, Η παρουσία

Κάποιος γράφει στη σιωπή
με κατοπτρική μελάνη
νεύματα στον κόσμο
οι λέξεις είναι πληγές
σπεύδουν σε κείνον που παράφορα
τις καλεί
στο βάθος τους αιωρείται
το θρόισμα απατηλής εφηβείας.

Το ποτάμι ηχεί στον άνεμο
μοναχικό αιμοσφαίριο γυρεύει τη μοίρα του
ο δρόμος πίσω μου με παρακολουθεί
παρτιτούρες επιτίθενται στην ψυχή μου
βολές σαϊτεύουν ίσια στην καρδιά.

Ο καιρός πέρασε
αυτό που ονόμασε νιότη
αρνείται να περάσει
ο τόπος που ξεχάστηκα
σπίτι κατάφορτο
κύματα και σκιές
μια παρουσία που διαφεύγει απ’ τις αισθήσεις
μεγαλύτερη απ’ το αύριο
απομακρυσμένος πλοηγός
διαπερνά το φως.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανερμήνευτοι
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 21:03:04
Βασίλης Φαϊτάς, Ανερμήνευτοι

Η ώρα μας είχε έρθει από παλιά
ο ουρανός ποτάμι αβεβαιότητας
οροφή που αποσπάστηκε
πνοή της ύλης πόθησε να γίνει πνεύμα.

Σ’ όλους τους δρόμους που χαράζει ο νους
ορφανές ψυχές
ο Ηράκλειτος ο Οδυσσέας ο αλχημιστής
κοιτάζουν πέρα απ’ τον πυθμένα της ερήμου
το κρησφύγετο των αγγέλων στον χρόνο.

Ο άνθρωπος βαδίζει μέσα σε πολλές ιστορίες
η νύχτα λάμπει
ανάλαφρη φωτιά κωπηλατεί αργά
ως τον πυροκροτητή της ζωής μας
θα τραβήξουμε μακριά
ή κοντά
από το δίκτυο του ονείρου
στο δίκτυο της πλάνης.

Η ώρα μας έφτασε και προσπέρασε
αποκυήματα του καιρού τα υπάρχοντά μας
εσύ κι εγώ
ανερμήνευτοι και άγνωστοι
μετατοπιζόμαστε στην απόσταση
διάφανοι και αρχέγονοι
κατοπτρικά ημερολόγια απουσίας
για κείνον που μας ψάχνει.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η άλλη ιστορία
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 21:08:28
Βασίλης Φαϊτάς, Η άλλη ιστορία

Από το περιθώριο η άλλη ιστορία κοιτάζει λυπημένη
ένας αιώνας περιμένει να τον ελευθερώσουμε
η ζωή βρέφος του σύμπαντος
ροές και αντικατοπτρισμοί
κι εγώ τώρα εδώ μ’ ένα φανταστικό όνομα
επισκέπτης στο ταξίδι των όντων
η δική μου στιγμή είναι αυτή που θα λείπω
υστερόγραφο που πετά κάτω απ’ την πόρτα
το πεπρωμένο
αρχή και τέλος της περιπέτειας
όπου κι αν βρεθώ
θα ’ρχονται κι άλλοι
με την ψυχή τους γεμάτη γράμματα
σταλμένα στη σκιά τους
όλα γύρω κάτι μου θυμίζουν
σφυρίγματα φωνές δάκρυα
ταξιδεύω στο παρελθόν μου
αιμοσφαίριο του κενού περιπλανιέμαι
ανάμεσα σε κείνο που πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου
και το κρυπτογράφημα του ανέλπιστου.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αφηγητές του κενού
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 21:13:34
Βασίλης Φαϊτάς, Αφηγητές του κενού

Καθώς ο καιρός αναπαράγει την παγίδα της νιότης
ένα ουράνιο τόξο πάνω απ’ τον ώμο μου
διατρέχει τη λευκή σελίδα
πλωτός ποταμός ανάμεσα
στο νόημα και στο αδιανόητο.

Ο πόνος υπάρχει για να είμαστε έτοιμοι
όταν θα πλησιάζει
η αρχαία σοφία των βημάτων
εκείνου που δεν έχει τίποτα άλλο να πάρει από σένα
παρά ένα σώμα διάτρητο
από μετεωρίτες και νότες.

Και τώρα που επιβιώσαμε
υστερόγραφο της ιστορίας των άστρων
αφηγητές του κενού
κυνηγώντας την εξαγνισμένη μέρα
θα συγκρουστούμε με την αιωνιότητα
που αναλώθηκε
στη δίνη της ουτοπίας
στο μυστήριο της κάθε στιγμής.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Έρωτας
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 21:16:20
Βασίλης Φαϊτάς, Έρωτας

Όσο παλιώνει ο κόσμος
η ψυχή ξανανιώνει
έρωτας βαθύς ξεριζωμός
σε πηγαίνει μακριά
σ’ ένα ταξίδι που δεν υπάρχει
υστερόγραφο από πυρκαγιές και στάχτες
αφυπνισμένο
στο προαύλιο του χρόνου
χτυπάει τα φτερά του
για όσους αγάπησαν χωρίς ν’ αγαπηθούν
εκείνους που ξεχάστηκαν μέσα στο θαύμα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ανεπίδοτος έρωτας
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 21:23:26
Βασίλης Φαϊτάς, Ανεπίδοτος έρωτας

Εκείνο το μοναχικό δέντρο στην κορυφογραμμή
ανεπίδοτος έρωτας
γερνάει
λεηλατημένο απ’ τον άνεμο και την ερημιά
δεν γνώρισε ποτέ το θρόισμα του δάσους
τις νύχτες επιμένει ακόμα
γίνεται κύμα χιμαιρικό μονόγραμμα
τατουάζ ονείρου εισχωρεί βαθιά
στο τέλος του ορίζοντά του
μεταμορφώνεται σε μύθο
κι απομακρύνεται χτυπώντας τα φτερά του
στη φωνή που το καλεί
καθώς το σώμα πριν να φύγει
γράφει απόηχους δονήσεων στον αέρα
ουράνιες καμπύλες κατοπτρισμών.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ρίζα
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 21:27:43
Βασίλης Φαϊτάς, Ρίζα

Κείτομαι τώρα εδώ ρίζα της γης
πύλη του σύμπαντος
μαθαίνω μια νέα γλώσσα
ν’ ανεβώ ψηλά
πάνω απ’ τους κυματισμούς των δασών
διασχίζοντας τις ταλαντώσεις του σκότους
να δω το νόημα της Ιθάκης.

Την ώρα που η αλήθεια και το ψέμα εναλλάσσονται
κάτι βαθύτερο απ’ τη ζωή
αγωνίζεται να απελευθερωθεί
απ’ τις απρόσιτες διαστάσεις του
μια θάλασσα αιώνων
ναυάγιο που αγάπησε τα πανιά
αναρωτιέται γιατί να υπάρχουν όλα αυτά
όταν δεν βρίσκει ένα χέρι να κρατηθεί
μες στης σιωπής την πτώση
πέφτει σαν ένας σπόρος
ηχεί στο μέρος της καρδιάς
κι επιστρέφει
να συναντήσει τον πρώτο πόνο
που του γνώρισε την ελευθερία
και του έδειξε την άβυσσο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η παραδοξότητα
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 21:31:03
Βασίλης Φαϊτάς, Η παραδοξότητα

Όταν το μέλλον θα πλησιάζει την καρδιά μου
την ώρα εκείνη
θα παίζω στο πιάνο
κάτι που υπερβαίνει τη ζωή
για όσους δεν έχουν κανένα
να τους θυμάται.

Πώς μπόρεσα να φτάσω ως εδώ
διασχίζοντας το άπειρο
η χορδή του έρωτα
πάλλεται στους αιώνες
τη νύχτα όταν κοιμάμαι
η θάλασσα ταξιδεύει
τον έρωτα των γονιών μου
στον τόπο της μοίρας τους
η κάθε λέξη ζει
μέσα στις άλλες
ολόκληρη η ύπαρξη απόηχος μιας λαχτάρας
ν’ ακουστεί
κάτι ανάμεσα στον άνεμο και το φως
να εμφανιστεί
ανέλπιστα
η παραδοξότητα
το αληθινό όνομα των πραγμάτων.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ενσαρκωμένο άπειρο
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:17:11
Βασίλης Φαϊτάς, Ενσαρκωμένο άπειρο

Ενσαρκώθηκε το άπειρο
και πήρα τη θέση μου στον χρόνο
ιστορία μου η άβυσσος.

Κάθε αλήθεια αδυσώπητη πλάνη
ένα πρελούδιο η ζωή
από κάτι αδημιούργητο και απρόσιτο
είμαι αυτό που δεν είμαι
το άπιαστο βάθος μες στις λέξεις.

Ό,τι δεν ειπώθηκε δεν θα ειπωθεί ποτέ
σε κάθε ποίημα υπάρχει μια αποτυχία
κάτι που υπερβαίνει τον εαυτό του
ποντίστηκε και χάθηκε πριν καιρούς.

Όπως το άνθος
το πνεύμα στρέφεται στο φως
χάος από αγέννητες λέξεις
αδιαπέραστο από τη νοημοσύνη
ιχνηλάτης της σιωπής αιωρούμαι
στην αρχή και στο τέλος ανάμεσα
ακούγοντας το κενό.

Με βαραίνει η αιωνιότητα
στιγμή που βραδυπορεί στο εφήμερο
έξω απ’ το παράθυρό μου
άχρονη ανάμνηση.

Πορεύομαι με ό,τι δεν κατανοώ.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το τελεσίγραφο
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:25:18
Βασίλης Φαϊτάς, Το τελεσίγραφο

Ήσουν είκοσι κι ερχόσουν απ’ τη θάλασσα
στον δρόμο μια ιστορία αναμονής
κάποιου που έφτασε από μακριά
να φέρει ένα όνομα να θυμάσαι.

Πνεύμα περιπλανώμενη αποβάθρα
αξίζεις περισσότερο απ’ τις ενοχές σου
πέρ’ από εκεί που μπορείς να δεις
υπάρχει ένα τέλος.

Μη μου θυμίζετε
ό,τι συμβαίνει
εδώ που έφτασαν όλα
πιασμένη η καρδιά σε παγίδα
κοιτάζει
εκείνο που δεν πρόλαβε
και έμεινε έξω
ό,τι δεν έχει απαντηθεί.

Θα ’ρθουν άλλοι καιροί
τελεσίγραφο στην άκρη του γκρεμού
στις όχθες τού ουδέποτε
θα εγείρεται η νιότη
η ύπαρξη θα σηκώνεται λίγο ψηλότερα.

Η ύστατη άνοιξη πάντα αρχίζει τη νύχτα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο χωροχρόνος της ουτοπίας
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:31:22
Βασίλης Φαϊτάς, Ο χωροχρόνος της ουτοπίας

Από το άπειρο ως εδώ
ο χρησμός για κείνο που περνάει
κι ανθίζει πεθαίνοντας
κόσμος της πλάνης
ξεριζωμένες συνειδήσεις
επικλήσεις στο αδιαπέραστο.

Το μωρό στη μοναξιά της κούνιας
λευκή σελίδα της διαθήκης των προγόνων του
θα γνέφει πάντα στο ανύπαρκτο.

Διακύμανση της ουτοπίας
οδοιπόρε
όποιο δρόμο και αν πάρεις
κάτω απ’ τις αστρικές αποστάσεις
οδοιπόρε
στιγμιαία μετάλλαξη του χωροχρόνου
δεν ήσουν ποιητής
αλλά μια χαραμισμένη ζωή
και τίποτα δεν υπήρξε ποτέ
αντικατοπτρισμοί μόνο.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το παζλ
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:36:58
Βασίλης Φαϊτάς, Το παζλ

Δεν ξέρω τι περιμένει το Είναι από μένα
ψυχή πολιορκημένη απ’ το αχανές
μεταμφιεσμένος με την ενδυμασία γέρου
προσπαθώ να καταλάβω το ελλείπον
απ’ τη θέα του θαύματος
ακούω τους αόρατους αντικαταστάτες
που έρχονται
μόνο και μόνο για να λησμονήσουν
αυτό που τους διαφεύγει
το αληθινό όνομα
της ζωής του έρωτα και του θανάτου.

Επιβραδύνω τις συσπάσεις του χρόνου
φορώ τη λεοντή μιας άλλης εκδοχής
άλλου τέλους
ρίζες ονείρων κυλούν στο άπειρο.

Κοιτάζω το παζλ
αμήχανη έκσταση των φυλών που περνούν
την άχρηστη αναγκαιότητα του εγώ
κομπάρσος στις πρόβες ανολοκλήρωτης παράστασης
κάποιου άλλου έργου που δεν κατανοώ.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Επινοημένο ταξίδι ενοχής
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:41:38
Βασίλης Φαϊτάς, Επινοημένο ταξίδι ενοχής

Κι έτσι πεθαίνοντας ξανά και ξανά
σ’ αυτό το δωμάτιο από άνεμο των δασών
σκέπτομαι τη μοναξιά της στιγμής που δονείται
όσους πυρακτωμένοι πέρασαν
τη μεθόριο του ονείρου
λάφυρο σοφίας
δεν ξεχνά
το επινοημένο ταξίδι της ενοχής
στην αθωότητα.

Το όνομα η φωνή τα χέρια
είναι δικά μου
όμως το αίνιγμα είναι αλλού
κβαντικός κόκκος σκόνης
της χαράς και της λύπης
στιγμιαίος κύριος ενός παραλογισμού.

Η ελπίδα γεννιέται στην άβυσσο
κανείς δεν θα μείνει εκεί
να δείξει
τεντώνοντας το χέρι
μέσα στο φέγγος του άλλου
αυτό που κανείς ποτέ δεν είδε.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αλληγορία θαυμάτων
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:45:48
Βασίλης Φαϊτάς, Αλληγορία θαυμάτων

Έχω τα δακτυλικά αποτυπώματα της αγάπης
μιας ράτσας
που ήρθε να κατοικήσει εδώ
με τις αποσκευές της γεμάτες θρύλους ποτάμια
και την ανάσα της θάλασσας
με τα πανιά μιας χρονοκαθυστερημένης νιότης
ένα σκαλί της λείπει ακόμα
να υψωθεί πάνω απ’ την άβυσσο.

Τι μέρες παράξενες
αλληγορία θαυμάτων
ο έρωτας το γέλιο τα δάκρυα
περνούν
όταν το μονοπάτι τού πουθενά
θ’ αναδυθεί ξαφνικά
και μες στην ομίχλη
θα κλείσει τα παιδικά μάτια.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Οι αντικαταστάτες
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:52:16
Βασίλης Φαϊτάς, Οι αντικαταστάτες

Έρχονται αυτοί που δεν μας βλέπουν
πιασμένοι στο δίχτυ άοπλης εποχής
πέρ’ απ’ τα παραπήγματα του πολιτισμού
μια κλήση θαμμένη στη χλόη των τύμβων
υπενθύμιση του καιρού της θνητότητας
κάτω στα απύθμενα βάθη
πλοηγοί απελευθερώνουν όνειρα
στον χάρτη της ουτοπίας
αναλαμπές θαλασσινών ορυχείων
η πρώτη λάμψη του απρόσιτου.

Στο τέλος κάθε ποιήματος
δεν περνάει κανείς
η αύρα μόνο μιας γυναίκας
διαπερνά και υπόσχεται
μετάλλαξη πεπρωμένων
η αλχημεία των λέξεων επιμηκύνει
την αιωνιότητα
αύριο θα είναι ένας αρχαίος κόσμος
χτυπημένος απ’ τη μελαγχολία
αγκυροβολημένα λιμάνια του έρωτα
διασχίζουν τα χρώματα της μνήμης
και κείνος ο τόπος που δεν ταξίδεψα ακόμα
υγρός λυγμός
για τις μέρες που απομένουν
η αλήθεια
ένα λαμπερό κενό.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το λάθος του θαύματος
Post by: wings on 15 May, 2021, 16:59:34
Βασίλης Φαϊτάς, Το λάθος του θαύματος

Η μοναδικότητα διασπαρμένη στο άπειρο
χορδή που πάλλεται
σκιά του άχρονου κόσμου
ανασυνθέτει διαρκώς
το περίβλημα του χάους.

Μην εμπιστεύεστε τους αιώνες
υπάρχει μια ανομολόγητη μαρτυρία ψυχής
γεννιόμαστε απ’ τις φλέβες τού αντίο
μας περιέχει και το περιέχουμε
περισσεύουμε
στις ιδέες και το άγνωστο
κανείς δεν προλαβαίνει ν’ αρθρώσει
το βάθος μιας λέξης
ν’ αντικρίσει ένα δάσος
θνητές διεγέρσεις της ροής
ίχνη ιστίων
μοιραζόμαστε ταξίδια
πέρ’ απ’ τον φράχτη
στο λίκνο
προσπαθούμε να κατανοήσουμε
το λάθος του θαύματος.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Σύμπαν και μοναξιά
Post by: wings on 15 May, 2021, 17:05:52
Βασίλης Φαϊτάς, Σύμπαν και μοναξιά

Μαζί αγαπήσαμε την ανύπαρκτη όχθη
η μνήμη του ανέμου
μας προσπερνά
η αγάπη ντυμένη το άπιαστο
συντρίβει τον θάνατο
στη νιότη άλλης ακτής
θα ξαναβρεθούμε
έξω απ’ τον χρόνο.

Το αντίο κωδικός θύμησης
από σύμπαν και μοναξιά
όλα έχουν μνήμη και θυμούνται
ωκεανοί γαλαξιών στο χέρι του Θεού
οι αιωνιότητες πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται.

Κάποιος σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο
μαθαίνει να τραγουδά
προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο
με παίρνουν οι λέξεις
μ’ ανασηκώνουν ψηλά
σ’ έναν περίπατο στο θαύμα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η ανταρσία
Post by: wings on 15 May, 2021, 17:19:57
Βασίλης Φαϊτάς, Η ανταρσία

Κάποιοι γεννιούνται και πεθαίνουν στη μοναξιά
άλλοι στην έπαρση των καιρών
αν κάτι ξαγρυπνά ανάμεσά τους
χέρια απλωμένα
κι ένας βαθύς κυματισμός σαν χίμαιρα
είτε το γνωρίζουν είτε όχι
από αλλού έρχεται η ανταρσία του ανείπωτου.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ο μύθος του αίματος
Post by: wings on 15 May, 2021, 17:35:05
Βασίλης Φαϊτάς, Ο μύθος του αίματος

I

Πώς μπερδευτήκανε οι μέρες με τα χρόνια
και οδηγούν σ’ εξόδους που πονάνε
σε ρότες που ανάβουνε το τίποτα
πώς μπερδευτήκαν έτσι οι τροχιές μας
αργά ή πρόωρα γεννημένες
στο βάθος των δρόμων τόσες απουσίες
ποτάμια όμοια κυλούν
σ’ αλλοτινούς καιρούς και τόπους.

Αν με ρωτήσεις τι είναι ο κόσμος
δεν ξέρω πια
ίσως μια φαντασίωση του Θεού υλοποιημένη
ή
ίχνη βημάτων μιας γυναίκας
μες στη λήθη
όταν υψώνει φραγμούς και συγκινήσεις.

II

Δεν έχω ακόμα κάτι να σου δώσω
δεν μπορώ είναι στα υπόγεια των καιρών
ανάμνηση μιας πιθανότητας
με ξεπερνά
ο ύστατος άνεμος εκεί
φτιαγμένος από μοναξιά.

Σκύβει η αγάπη στο κενό
και σου μιλά για πράγματα που περνάνε
αποκρυπτογραφεί την επανάληψη άδειων δρόμων
χωρίς κανέναν
ούτε ένα φως
μια βυθισμένη φωνή.

Αύριο ο στίχος αυτός δεν θα θυμάται καν
τον εαυτό του.

III

Και η γύρη συνεχίζει να πέφτει
ανάμεσα στ’ άστρα και τους γαλαξίες
εφήμερη γύρη κι εγώ
στην παλίρροια του κενού.

Το ταξίδι της αθωότητας ξεκίνησε στις κιβωτούς
η αγάπη είναι σκιά από κάτι άλλο
δεν είναι από εδώ.

Στα αρχιπελάγη
στις ερήμους
η ανάμνηση εξέγερσης
όλα
ακόμα και τα δάκρυα
γεννιούνται απ’ την αρχή.

IV

Κάθε ον μια ρίζα έρωτα
που φύτεψε στη γη
το λίκνο
άλλες μεγαλώνουν
δέντρα στο δάσος
αγγίζονται μεταξύ τους
θροΐζουν στο άγνωστο
άλλες ζουν μοναχικά
στις κορυφογραμμές
κοιτάζοντας τ’ άστρα ψηλώνουν
κι επιστρέφουν δονήσεις
στη γη.

Κάποιες παραμένουν βαθιά στο χώμα
αδυνατούν να πιστέψουν
στο όνειρο και την ουτοπία.

V

Λυπάμαι για τον χαμένο καιρό
όταν άλλαζα το λίγο σε τίποτα
η ψυχή πια τώρα
δεν περιμένει αιφνίδιες ανατροπές
για κείνη που ετοιμάζει
το αναπάντεχο.

Απόμακρη και τόσο κοντινή
αίνιγμα που αποκρυπτογραφώ
ματαίως
γιατί όποιος αγάπησε πολύ
πάντα αποτυγχάνει
μελωδικό άσφαιρο όνειρο
πάνω από κείνο που ζητάς
χωρίς να σου δοθεί
φλεγόμενο αιωρείσαι.

Αρχέγονο ποίημα της νιότης
σήκωσέ με ψηλά
εκεί που τελειώνει το διάστημα
τόσες παλίρροιες κενού τόση φθορά
για μια άδεια κιβωτό
ανυπάκουης καρδιάς.

VI

Αυτή η αναμονή μες στο θαύμα
σχεδιάζει προορισμούς
ο χρόνος τρέχει δίπλα μου
πηγαίνει εκεί που πάω εγώ
άνθρωποι με προσπερνούν ελπίζοντας
πηγαίνουν εκεί που πάω εγώ.

Εφήμερη η ύπαρξη
ανακατεύει τα όνειρα μες στο αίνιγμα
δονεί πεπρωμένα
ταχυδρομεί
ανυπεράσπιστους πόθους και πυρκαγιές
εγκαταλειμμένες σφίγγες
στους μύθους μέσα του αίματος.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το φόρεμα του καιρού
Post by: wings on 15 May, 2021, 17:44:49
Βασίλης Φαϊτάς, Το φόρεμα του καιρού

Μέσα μου συνωθούνται
δυσδιάκριτες σκιές
απλώνουν δίχτυα ανήκουστων συναισθημάτων
ανιχνεύοντας
την πίσω όψη της ματαιότητας
ροές ανέμων υψώνουν
απ’ το εσώτερο υπερπέραν
αλληγορίες
αδιέξοδες περιπλανήσεις.

Ίσως θα έπρεπε να πλησιάσω απ’ την αρχή
τον ερχομό μου
χωρίς το φόρεμα του καιρού
σαν ένα απ’ το άπειρο
αποδημητικό πουλί
δίχως μνήμη για τις κιβωτούς
ξέροντας πως
τίποτα δεν αλλάζει
από μόνο του.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Γερνώντας στον μύθο
Post by: wings on 15 May, 2021, 17:50:29
Βασίλης Φαϊτάς, Γερνώντας στον μύθο

Στη μητέρα μου και τον πατέρα μου

Γέρασε μέσα στον μύθο αυτή η γυναίκα
κάποτε ήταν η παρότρυνση της άνοιξης
με τα μαλλιά βυθισμένα στη σελήνη
άνοιξε την πόρτα του δωματίου
και μπήκε
στο κρεβάτι ένας άντρας μεταμορφωνόταν
αργά
σε σύννεφο
από μια σχισμή του σύννεφου κοίταξε
βαθιά στις κρύπτες των περασμένων
τότε που έσειε τη νιότη του
κύτταρο του έρωτα
δεν είχε λόγο να ελπίζει
το ήξερε
η Γη έγινε θανάσιμη γι’ αυτόν.

Βγήκε στην άβυσσο
πυκνή βλάστηση από σιωπηλές αφηγήσεις γύρω
ο ήχος ενός βιολιού ήταν ό,τι απέμεινε
«Βρες το άρωμά σου εκεί»
ψιθύρισε
και προχώρησε
να ετοιμάσει το σκαρί
ενός καινούριου ουρανού.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Χείμαρρος είναι
Post by: wings on 15 May, 2021, 17:55:00
Βασίλης Φαϊτάς, Χείμαρρος είναι

Στο πνεύμα του ανθρώπου
ένας θεός ψυχορραγεί
άραγε τι να βλέπει
αναπνέοντας την αθωότητα
η ηττημένη σκιά της φυλής πάνω στις γέφυρες
η σιωπή μιας χιλιετίας στις στέγες
μια ουτοπία συναντά μιαν άλλη
χείμαρρος είναι
το καθετί και το τίποτα
διωγμένα απ’ την ύπαρξη
ένα παράξενο γένος επιπλέει
μες στη ροή
μιας εκδοχής του κενού.

Η καρδιά του ανθρώπου χωράει το άπειρο
η αλήθεια εκεί πονάει
όπως μια ιδέα για πάντα χαμένη
στο αχανές κελί του νου.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Τυλιγμένοι στις αυταπάτες
Post by: wings on 15 May, 2021, 18:46:07
Βασίλης Φαϊτάς, Τυλιγμένοι στις αυταπάτες

Αιωνιότητα η στιγμή που βραδυπορεί στο εφήμερο
απ’ το κενό που κανείς την αρχή του δεν είδε
η απεραντοσύνη διεισδύει αφήνοντας
ίχνη και δονήσεις αξόδευτου μυστικού
πηδώντας από νύχτα σε νύχτα.

Ριγούμε ανθίζοντας
απροετοίμαστοι ν’ αποδεχθούμε τόση σοφία
τυλιγμένος στις αυταπάτες του ο καθένας
μιλά με τη σκιά του
κάτι ανάμεσα στην ηχώ που απομακρύνεται
και στον αφρό των λέξεων.

Ό,τι αιμορραγεί χάνεται
και είναι για πάντα
ανάμεσα στο μηδέν και τον θάνατο
μια δίψα ποντίζεται ακατάπαυστα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Αφουγκράζομαι ή με αφουγκράζονται
Post by: wings on 15 May, 2021, 19:51:47
Βασίλης Φαϊτάς, Αφουγκράζομαι ή με αφουγκράζονται

Στην πρώτη σελίδα είμαστε αβέβαιης εκδοχής
αφουγκράζομαι ή με αφουγκράζονται
φύλακας ή φυλακισμένος
στην κατακερματισμένη πολλαπλότητα
όλες οι λέξεις εξισώνονται
με τα παραισθησιογόνα της νιότης.

Κοιμήθηκα σ’ ένα όνειρο κατοπτρισμών
όταν ξύπνησα
όλα γύρω είχαν γεράσει
ανεπανόρθωτα
μεταστατικές ρυτίδες στο έργο της ζωής
ομφάλιος λώρος με την απειρότητα
το άγγιγμα έρχεται από παντού
κάτι σαν νεύμα απόπειρα ομιλίας
η ετοιμότητα για το πέραν
πυκνότητα μιας θλίψης
χάδι που αποτυγχάνει.

Εγώ εδώ γεννήθηκα
όπως μου είπαν
αγγιγμένος από τη σιωπή
μισή ψυχή
βραχύβια γνώση
αντανάκλαση ενός ποιήματος
που δεν αποβιβάστηκε ποτέ.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Υπερκόσμια ροή
Post by: wings on 15 May, 2021, 20:02:10
Βασίλης Φαϊτάς, Υπερκόσμια ροή

Χρόνος
ο κατοπτρισμός των όντων
στο βλέμμα του Όντος
μια φευγαλέα εικόνα κάτι σαν υπόσταση
εκκωφαντική σιωπή
ανάμεσα σε μένα και τον θάνατο.

Αιωνιότητα
αέναη κίνηση του τίποτα
κάτι αμαρτωλό ανασαίνει στις μέρες
κανείς δεν επιστρέφει στην αθωότητα
για κάτι που δεν είναι εκεί.

Τι ψάχνει το άπειρο και απλώνεται
συστρέφεται
γλιστρώντας στον χωροχρόνο που ακατάπαυστα γεννάει
τι να ’ναι πέρ’ απ’ την υπερκόσμια ροή
νοσταλγεί αυτό που ήταν
όταν εκδιώχθηκε απ’ τη θέρμη
της μήτρας του αφανούς.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η σκυτάλη
Post by: wings on 15 May, 2021, 20:07:18
Βασίλης Φαϊτάς, Η σκυτάλη

Έτσι χάνεται η ομορφιά
θρόισμα στο βάθος του δρόμου
περνά από πανί σε πανί
φευγάτη ουτοπία επιστρέφει.

Ίσως έτσι τελειώνει η ζωή
μας έδωσε τα πάντα
διανύοντας τα δάση των καιρών
η ψυχή παραδίνει τη σκυτάλη
πλησιάζοντας
τις ακτές μιας αθέατης μυθολογίας.

Ακτινοβολούμε ασαφείς θάλασσες
βαδίζουμε μόνοι μας
έξω απ’ τη σκιά μας.

Πέρα από εκεί όλα είναι αρχέγονη έκλαμψη.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το σκάκι
Post by: wings on 15 May, 2021, 20:12:37
Βασίλης Φαϊτάς, Το σκάκι

Χτες βράδυ έπαιζα σκάκι με τον χρόνο
στα βαθιά μονοπάτια του ονείρου
όλα ήταν εκεί από καιρό
στη σκακιέρα οι θέσεις των άστρων έτοιμες
από τους στρατιώτες-μνήμες ως τον βασιλιά-ήλιο.

Ο χρόνος μεταμορφωνόταν διαρκώς
σαν άνεμος
ή
μια αθέατη οικειότητα της καρδιάς
«είμαι ο κατοπτρισμός που γέννησε η ζωή
τα γηρατειά οφθαλμαπάτη
ο έρωτας πλοηγός
για το ελλείπον φως του κόσμου»
ψιθύρισε
«θα ήθελα να ξέρω για ποιον πεθαίνω
δεν έλυσα κανένα αίνιγμα»
είπα
«ούτε κι εγώ
κανείς δεν προλαβαίνει την ανταρσία
το αίνιγμα είναι
αυτός που αγαπά
ελπίζω να το κατάλαβες τώρα»
θρόισε
φεύγοντας ο άνεμος
κι έσπρωξε μπροστά μου
στην άδεια πια σκακιέρα
την αιωνιότητα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η λέξη
Post by: wings on 15 May, 2021, 20:20:53
Βασίλης Φαϊτάς, Η λέξη

Ήμουν εδώ
είμαι ακόμα εδώ
στη σιωπή
μεταίχμιο της χαράς και της λύπης
προσπαθώ να κατανοήσω την τρέλα της ύπαρξης
γυρεύω κάτι σαν αγάπη
στιγμή ατίθαση
αιωνιότητα της αρετής.

Αυτό που θα ήθελα να πω
μια λέξη
του Είναι και του Τίποτα
αλληγορία χαμένης ολότητας
αποσυντεθειμένη αλήθεια
γεμάτη χρόνο και νότες.

Πέρ’ απ’ τη ματαιόδοξη νοημοσύνη
η εμμονή των γαλαξιών
ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο
το αναποφάσιστο βήμα της αλήθειας
στο μονοπάτι που ο καιρός σαρώνει
χείμαρρος κατοπτρισμών
που δεν γνωρίζουν την ύπαρξή τους.

Δεν έφερα τίποτα φθάνοντας
δεν θα πάρω τίποτα όταν φύγω
η ζωή σωσίας αόρατου κόσμου
συλλογιέται το δικό της τέλος
η αγάπη δεν ξέρει πως θα πεθάνει
ακόμα κι αν πιστεύει πως
όλα είναι ένα θαύμα
τι ωραία που θα ήταν πριν να υπάρξει
πριν να ελπίσει.
Στο άδειο σπίτι των προγόνων
ο απόγονος
αργά επιστρέφει το φως που του αναλογεί
λάμνοντας στο πουθενά.

Κάτω απ’ τ’ αειθαλή αστέρια
το γένος επαναπατρίζεται
ένας γαλάζιος πλανήτης διασωληνωμένος
με το όνειρο.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ολογράμματα τυχαιότητας
Post by: wings on 15 May, 2021, 20:26:20
Βασίλης Φαϊτάς, Ολογράμματα τυχαιότητας

Είμαι ό,τι είναι η ψυχή μου
σφετερισμένη απ’ τη βαθύνοια του Είναι
στροβιλίζεται
στις αγέννητες στιγμές που κυοφορούνται
με τις νύχτες των αρχέγονων καιρών
όχι από φόβο παρά για να βρει
την αιωνιότητα εντός.

Σ’ αυτό το τοπίο των πιθανοτήτων
το αδιέξοδο μια οδός αφανής
πόσες ροές υπερκαινοφανών
να δω αυτό το λουλούδι
ν’ ακούσω το αστρικό κλάμα του πουλιού
είμαι η στιγμή που δημιουργεί το θαύμα.

Η κλεψύδρα του χρόνου διαρρέει
ολογράμματα του παντοτινά φευγαλέου
ανάμεσα στις γραμμές διαβάζω
τα βιβλία που γράφονται κάπου αλλού
για τον εκπυρωτικό έρωτα
από κάτι σκοτεινό που πονάει
κρυώνει
και επινοεί τυχαιότητες.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το αμάθητο
Post by: wings on 03 Aug, 2023, 17:06:00
Βασίλης Φαϊτάς, Το αμάθητο

Ο πόθος του ανθρώπου να υπάρξει αλλιώς
τα μονοπάτια του αφανισμού του ανιχνεύοντας
ανακαλύπτει
μια πολύπλοκη ψυχή με πολλούς πυθμένες
ο λαβύρινθος που αναζητά τον υπερβαίνει.

Το φως κυρτώνει και αποσπάται
στη προαιώνια πεποίθησή του
μακριά καθώς βρίσκομαι από τους βρυχηθμούς των αιώνων
θέλω να πλησιάσω κάτι που σείεται στη σιωπή
γι’ αυτό
απόψε θα σου διαβάσω για τ’ αστέρια
παλιά χειρόγραφα της αιωνιότητας
ποιμένες αρχαίων νοημάτων διευρύνουν
τη θαλπωρή της σοφίας.

Παγιδευμένος οδοιπόρος στο αίνιγμα
γνωρίζω
τίποτα δεν είναι πλήρες
προσεγγίσεις μόνο στο αμάθητο
ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η πραγματικότητα της ποίησης
Post by: wings on 28 Nov, 2023, 23:23:46
Βασίλης Φαϊτάς, Η πραγματικότητα της ποίησης

Η ζωή γεμάτη από άδεια πράγματα
σε αυτούς τους έκπτωτους καιρούς
όλες οι στιγμές θα χαθούν
όπως οι σταγόνες της βροχής στο χώμα
σχίζεται η γη απρόσμενα
μας παραδίνει ημιτελείς
σπόρους για το μέλλον
της αρχής και του τέλους.

Δεν έχω καιρό για το αύριο
διαρκώς με προσπερνά
μες στην κάθε μέρα το βρέφος μιας άλλης αναπνέει
για ποιον κυλούν οι μέρες οι μνήμες οι αδιέξοδοι πολιτισμοί
ποιος της τύχης τα νήματα κινεί
την εντροπία του έρωτα τη φθορά του χρόνου.

Οικοδομημένη άγνοια η άβυσσος
στα υπόγεια του τώρα οι διαστάσεις
γεννοβολούν ανείδωτα μονοπάτια
στον ανολοκλήρωτο κόσμο.

Ποίηση
η πραγματικότητα που μας βλέπει
και δεν τη βλέπουμε
ο νους φτιαγμένος από χρόνο καταρρέει μαζί της
η καρδιά πεθαίνει ακούγοντας
να μιλούν για την αγάπη
η ελλιπής ωριμότητα των λέξεων
όλα
υπακούουν σε μια προοπτική που
ακατάπαυστα νοσταλγούμε.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Συγκοινωνούντα δοχεία
Post by: wings on 28 Nov, 2023, 23:30:38
Βασίλης Φαϊτάς, Συγκοινωνούντα δοχεία

Απόπειρες διάπλου της παραφροσύνης
τα ποιήματα
συγκοινωνούντα δοχεία του μοναχικού ανθρώπου
με το ανεκπλήρωτο
οι στίχοι δεν γνωρίζουν πως είναι
οι πεθαμένες φωνές
οι έρωτες των προγόνων
κηλίδες της μνήμης στη λησμοσύνη.

Το εγωκεντρικό χάος συσπειρώνει
τα διάσπαρτα μικρά τίποτα
σε μαγικές οντότητες
υιοθετημένες ψυχές εγείρονται
αναζητούν το δικό τους δυσνόητο
μονοπάτι επιστροφής.

Αυτός ο απαντημένος τόπος
ο απαντημένος κόσμος που επιβίωσε
μεταμοσχευμένοι έρωτες
νομοθετημένες αισθήσεις
η κληρονομιά της αγάπης πρόσκαιρη
θα τελειώσει
φέρνει τη λεοντή μιας λαμπρότητας άλλου κόσμου.

Επίμονος ο καιρός
επίμονος ο άνεμος μες στον καιρό
όλα όσα έγιναν θα ξαναγίνουν.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η άγνοια της γνώσης
Post by: wings on 28 Nov, 2023, 23:38:17
Βασίλης Φαϊτάς, Η άγνοια της γνώσης

Αυτός ο χειμώνας
βυθίζεται στη μελαγχολία της ηλικίας
κατοπτρικές εμμονές στο κορμί
ο φλοιός μακρινής άνοιξης κρατά
την ουτοπία της αγάπης
το χέρι που τελειώνει την παράσταση
κλείνει το παράθυρο στο πλήθος
και αποπλέει στη λήθη.

Μου πήρε καιρό να αντιληφθώ
το βυθισμένο κορμί του μύστη
στην εντροπία
όταν μετασχηματίζει τις νύχτες σε μονοπάτια
δίνει ονόματα σε πράγματα
της απουσίας και της ελπίδας.

Κάτι μου λέει να παραμείνω εκεί
στον τόπο που δεν υπάρχει
το άσπρο και το μαύρο
γενιές εξαφανίζονται
όπως οι σκιές το καταμεσήμερο
πίσω από τις μέρες η νιότη φαίνεται
να ’χει εξαντλήσει τις ελπίδες για μιαν άλλη ζωή.

Η προσδοκία εκκρεμότητα
τρυπώνει στις φλέβες μου
θα με γυρίσει σπίτι
έξω από τη βουλιμία του χρόνου.

Το άπειρο γεύεται το απαραβίαστο
το εφήμερο μένει άθικτο
όποιος γνωρίζει δεν θα γνωρίσει ποτέ
ό,τι δεν έφτασε σε μας
έχει τελειώσει κάπου αλλού.

Η ζωή δέσμια της αναπνοής της.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το προσωπείο
Post by: wings on 28 Nov, 2023, 23:46:04
Βασίλης Φαϊτάς, Το προσωπείο

Οι μέρες που θα ’ρθουν δεν θα ’ναι για γέρους
οι δρόμοι σύντομοι
στα πάρκα της αιωνιότητας αθέατοι τάφοι
τα έμβια όντα ακούν
τον ρυθμό μιας αντλίας
σαν ένα όνειρο από δάκρυα
αναδύονται και καταδύονται στο κύμα.

Αυτή η θάλασσα δεν είναι για γέρους
κάπου υπάρχει μια πηγή αθωότητας
ένα επινοημένο μονοπάτι για την αλήθεια
υστερόγραφο για τους μυημένους
στη θαλπωρή της νιότης
ο κόσμος ένα προσωπείο
ανεμίζει τον μανδύα της ματαιοδοξίας του.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η υπέρτατη μέρα
Post by: wings on 28 Nov, 2023, 23:53:12
Βασίλης Φαϊτάς, Η υπέρτατη μέρα

Βήματα στη μεταλλαγμένη εποχή
ηχώ από την παλιά μου θάλασσα ακούς
τα αρχαία πανιά των άστρων
ίσως γνωρίζουν την όψη
αυτού του κόσμου και του άλλου.

Ξάφνου ένα πρωί
στρίβοντας σε μια γωνιά του δρόμου
θα νιώσεις
μακρινό θρόισμα
το γιατί των αιώνων
κάτι άπιαστο που επινοεί τη λήθη.

Το καμπαναριό διστάζει
στην αργοπορημένη αστραπή του βάθους
αναρωτιέσαι
ποιος με καλεί από τα παιδικά χρόνια
ποια ψυχή συγκρατούσε μέσα της
ψίθυρους ενθυμημάτων
ήχους και όνειρα ξεχασμένης γιορτής.

Κάθε αντίο πρόβα θανάτου
σείοντας το τέλος γνωρίζει
πριν την αρχή
την υπέρτατη μέρα
την επιστροφή στο μυστήριο
ξέφτια φέγγους απομεινάρια θαύματος
να ολοκληρωθεί ο κύκλος
μιας απρόσιτης αθωότητας.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το βυθισμένο παρόν
Post by: wings on 28 Nov, 2023, 23:59:03
Βασίλης Φαϊτάς, Το βυθισμένο παρόν

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υπάρχουν
οι βυθισμένες συλλαβές της καρδιάς
τα νησιά που διασχίσαμε
οι ακτές που διανυκτερεύσαμε
έως ότου έρθει ένας άλλος Ιούνιος
βαθιά μέσα από το μέλλον.

Το παρόν όλο και λιγοστεύει
παρτιτούρα μοναξιάς το σώμα
η μνήμη να ψάχνει
στο έρημο τοπίο το άλλο μισό της.
Οι γενιές εξαφανίζονται όπως οι σκιές στο ημίφως
πλήρωμα συνενοχής ο κόσμος.

Βαδίζοντας
το μονοπάτι κλείνει πίσω μου
προτού η λάμψη διασπαστεί στη σκοτεινή της φύση
όλα είναι και δεν είναι
τίποτα δεν θα απομείνει
για όσους αγάπησαν
όμως ο θάνατος δεν θα αλώσει ένα γερασμένο κορμί
παρά ένα λαβύρινθο νιότης
εκεί έξω στα προάστια του χρόνου.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Χαμένη γενιά
Post by: wings on 29 Nov, 2023, 00:05:39
Βασίλης Φαϊτάς, Χαμένη γενιά

Γυρεύω ακόμα τη γενιά μου
στους αιώνες που πέρασαν ή θα ’ρθουν
παράπλευρη απώλεια από ένα
φιλί που δόθηκε κάποτε
στο σκοτεινό περιθώριο του έρωτα.

Μια αγγιγμένη πληγή
επινοεί αμετανόητα το ταξίδι της
πόσες πραγματικότητες υπάρχουν
πόσοι πλωτοί ποταμοί
στη φωτεινότητα του χάους
ανιχνεύουν ανομολόγητα μυστικά.

Πού πάει αυτή η άπιαστη στιγμή
η ύπαρξη του τίποτα
που λέει
ήμουν εδώ
πεταλούδα στον άνεμο
να προλάβει την ομορφιά.

Τόσες ελπίδες
στη γέφυρα των παιδικών αποχωρισμών
η σιωπή ένα αντίο
ποιος έρχεται
ποιος φεύγει
κι ύστερα
μια φωνή γεμάτη παλίρροιες και χίμαιρες
τόση λύπη
για το αργοπορημένο νεύμα στο παράθυρό μου.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η χαμένη διεύθυνση
Post by: wings on 29 Nov, 2023, 00:10:01
Βασίλης Φαϊτάς, Η χαμένη διεύθυνση

Από την άλλη πλευρά του ουρανού
κάποιες φορές ξαναγυρίζει
ακτινοβολώντας προορισμούς
ο πατέρας μου
έξω από το φωτισμένο παράθυρο κοιτάζει
τις φιγούρες που συντρόφεψαν τη ζωή του
το τέλος του δρόμου του.

Από την αδειοσύνη αναδύεται
ήχος βιολιού σπίτι τού κάποτε
εποχές της νιότης
παραθυρόφυλλα ανοιχτά
ένα χέρι στη θύρα
ενθύμηση γεμάτη άστρα
στην κατοπτρική σκόνη
η χαμένη διεύθυνση του αινίγματος.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Σκοτεινά ερωτηματικά
Post by: wings on 29 Nov, 2023, 00:16:03
Βασίλης Φαϊτάς, Σκοτεινά ερωτηματικά

Είπα να πάω να κατοικήσω στο παλιό μου σπίτι
χιμαιρική μετάβαση
σείοντας το στερέωμα του καιρού
το αναλλοίωτο
αναδιατάσσει λαβύρινθους στο αέναο πεπρωμένο.

Εξορίες αλλεπάλληλες
από αιώνα σε αιώνα
θα κρατήσω την ακτινοβολία ως το τέλος
των σκοτεινών ερωτηματικών
πώς μπορεί ένα σώμα από χώμα
να ονειρεύεται
ό,τι δεν μπόρεσε να αγγίξει.

Ουδείς είδε την πρώτη άβυσσο
να διαχέει τη ροή της
χτισμένος μες στην παράφορη λάμψη
κοιτάζοντας βαθιά στο ανέφικτο
αγάπησε μιαν άλλη μέρα.

Κατοπτρισμοί από το τίποτα
η θνητότητα των πόλεων
ο νους διαρροή παρτιτούρας μιας πλάνης
όποιον δρόμο κι αν πάρει είναι λάθος.

Οι γυναίκες θα εξακολουθούν να γεννούν
τον δανεισμένο καιρό
και να τον επιστρέφουν
όπως το φέγγος πάντα επιστρέφει.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Χάρτης ταξιδιού
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 17:32:00
Βασίλης Φαϊτάς, Χάρτης ταξιδιού

Ένα παιδί γεννιέται
σε μια θάλασσα από σκιές και όνειρα
κολυμπάει
από ακτή σε ακτή
μετατοπίζεται στον καιρό
ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα και φιγούρες
οι φυσιογνωμίες τους χάρτης του ταξιδιού του
στο άλυτο αίνιγμα
ένας ιστός αράχνης πλέκεται γύρω του
από αγάπη χρόνο και μοναξιά.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Απροσδιοριστία
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 17:39:58
Βασίλης Φαϊτάς, Απροσδιοριστία

Κάθε πρωί άνοιγε το παράθυρο
και τραγουδούσε
στην αρχιτεκτονική της αβεβαιότητας
διαμελισμένες μνήμες έρωτα και πόνου
ποιος κατοικούσε μες στα λόγια
στον ήχο της φωνής που δεν ακουγόταν
κοίταζε έξω από τον χρόνο
στην ακτή τού πάντοτε
το όνειρο του Θεού όταν κοιμάται.

Η καρδιά βιβλιοθήκη απορριφθέντων ποιημάτων
δεν αποβιβάστηκαν ποτέ
ένα φεγγάρι ανεμίζει εντός
μάτι του μύθου
πέρα από τα δάση βλέπει
το κυοφορούμενο αίνιγμα.

Ποιος ξέρει αν αύριο θα υπάρχει ο κόσμος
κατοπτρισμοί τα υπάρχοντά μας
όποιον ερωτευτήκαμε
είναι αυτός που ένιωσε την ηχώ του έρωτα
η μνήμη αδυνατίζει για να μη θυμάται
το φέγγος που ο καθένας κρύβει
στις παλιές φωτογραφίες.

C'est un long chemin
pour la jeunesse des choses
οι λέξεις νομάδες
κρησφύγετο των πραγμάτων
γνωρίζουν
δεν τους ανήκει τίποτα
υψώνουν πανιά
λίγο πριν βυθιστούν
σε μακρινή οικειότητα.

Αχθοφόρος ψυχών ο ουρανός
θυμάται
ο χρόνος σπέρνει και θερίζει
την αθανασία.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η μοναδικότητα
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 17:43:12
Βασίλης Φαϊτάς, Η μοναδικότητα

Πριν την αυγή των καιρών
στο απειροελάχιστο
το αφυπνισθέν αίνιγμα
η μοναδικότητα.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Πύργος της Βαβέλ
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 17:48:00
Βασίλης Φαϊτάς, Πύργος της Βαβέλ

Η ακτινοβολία των λέξεων
κύτταρο ολότητας αδυνατεί
να αντιληφθεί τις ρίζες του Είναι
παροδικότητες και αιωνιότητες
αγγελιοφόροι
στροβιλίζονται στου φωτός το πέρας
πεθαίνουν μες στον θάνατο.

Πύργος της Βαβέλ
ο αιώνιος διάλογος του ανεκπλήρωτου
με λέξεις σιωπής και καταποντισμού.

Πέρα από εμάς ο τυχοδιώκτης χρόνος
πλανόδιος χείμαρρος
πολλαπλό προσωπείο της ζωής και του θανάτου
ανεμίζει την άδεια ψυχή του
στην υδατογραφία της απώλειας
επιστρέφει τις προσωρινότητες
στο αρχέγονο φέγγος της αθωότητας.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Μη με ρωτάς
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 17:56:07
Βασίλης Φαϊτάς, Μη με ρωτάς

Δεν είναι οι άνθρωποι αλλά οι σκιές τους
φιλούν και απομακρύνονται στην ομίχλη
η καρδιά τους
κονιορτός των άστρων και αδειοσύνη
γύρη σωρεύεται πάνω τους
οι αιώνες όταν γερνούν
εναποθέτουν τ’ αβγά τους στο χάος
ιαχές ψευδοπροφητών προαναγγέλλουν
υποχθόνια
την έλευση του τίποτα.

Μη με ρωτάς τι είναι η αγάπη
μη με ρωτάς πού πάνε οι σκιές
όλα έχουν ένα τέλος
εκτός
από τη μήτρα της αναγέννησης.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η συνάντηση
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 18:03:33
Βασίλης Φαϊτάς, Η συνάντηση

Εφήμερη συνάντηση φίλων
στην παλιά φωτογραφία
πίσω τους η απρόσιτη μέρα αθέατη
άλλος χρόνος δεν υπάρχει από το παρόν
μοναδικό παράθυρο κοιτάζει τον φωτισμένο κόσμο
στιγμή που μεταλλάσσονται σε παρελθόν
και δεν το γνωρίζουν.

Η προσδοκία κυλάει μες στο όνειρο
απόπειρα πλοήγησης στη μοίρα
κάποιοι δεν πρόλαβαν
τους εγκατέλειψαν μεσοστρατίς
οι άγγελοί τους.

Ουρανός γεμάτος ναυάγια
συντρίμμια άστρων
ενθυμήματα
του πρώτου κινούντος
των πρώτων αμήχανων κατευθύνσεων
διασπείρουν μελλούμενες υπάρξεις
μετατρέπουν τα άπειρα τίποτα σε αγέννητες μορφές
συγκατοίκησης
με το αχνό φέγγος της αιωνιότητας.

Θα φύγω ελεύθερος
ένοικος ονείρου που γερνάει
πηγαίνω εκεί που δεν θα φτάσω
σε έναν τόπο που αμφιβάλλει
ελεύθερος
στις ρίζες του αινίγματος
στις αέναες εκροές του απόλυτου.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το ταξίδι της σοφίας
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 18:09:16
Βασίλης Φαϊτάς, Το ταξίδι της σοφίας

Φορές φορές
το παρελθόν διεισδύει στο παρόν
ως υπενθύμιση ότι το τέλος δεν φτάνει ποτέ
στο φέγγος της παιδικής ηλικίας.

Φως ακτινοβολούσε στον λιθόστρωτο δρόμο
ακαθόριστος έρωτας για το ταξίδι
της σοφίας στον άνεμο
καθώς μαζί τους έτρεχα
θρόισμα ευτυχίας
ακατάπαυστη ροή μυστηρίου.

Τα παιδιά δεν ξέρουν πως θα πεθάνουν
ο θάνατος αποδημία σε ξένο τόπο
οι γέροι αιώνιοι έφηβοι στο αέναο θαύμα
οι λέξεις γυρεύουν το μυστικό όνομα
της μοναδικότητας.

Επιτέλους ήρθαμε εδώ και προσπαθήσαμε
ταξιδέψαμε μακριά για να αφήσουν να κυλήσουν
δάκρυα αμφίβολης γνώσης και σοφίας.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Τα κύτταρα
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 18:14:19
Βασίλης Φαϊτάς, Τα κύτταρα

Όπως τα κύτταρα σε κάθε σώμα
νεκρώνονται και στο σκοτάδι
αιωρούνται και μιλούν
κύτταρα μιας ασαφούς ολότητας εμείς
πεθαίνουμε χωρίς να βλέπουμε και να κατανοούμε
καθώς εκείνη ζει
μέσα από τον θάνατό μας
κινείται και αναπνέει
αέναη νιότη μιας οδύσσειας.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ενοικιαστές
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 18:21:15
Βασίλης Φαϊτάς, Ενοικιαστές

Ό,τι δεν έχει όνομα έχει μια θλίψη
ανεκπλήρωτου έρωτα
κάτι άπιαστο στο βάθος του νου
μια στιγμή για τον καθένα
ένα σπαθί φλεγόμενο υψώνεται στην καρδιά του
αλχημιστής που συναρμολογεί
τα νοήματα τα κύματα τον θάνατο και τα άστρα.

Ο νους γεννά τον χρόνο
ενοικιαστές εμείς προχωρούμε ανάμεσα
στο ανέλπιδο και στα ραντεβού της μοίρας
αρχεία ταινιών ανάδυσης του πεπερασμένου
καταιγίδα διαβάσεων περαστικών βημάτων.

Αρχαίο ελιξίριο της ύπαρξης το αδιανόητο
πέρα από εκεί που οι λέξεις ασθμαίνουν
και αδυνατούν να το συλλάβουν
αρχίζει ο μύθος της ποίησης
κλήση από τους πολλαπλούς εαυτούς της ηχούς.

Και στον βαθύτερο θάνατο
ένα λαμπερό απόθεμα ζωής
τόσα «να με θυμάσαι»
φευγαλέες αφηγήσεις
ταξίδι αναγέννησης και επιστροφής στα ξένα.

Δεν είναι αργά να κατανοήσουμε τα κερδισμένα γηρατειά
όταν κοιτάζουν τα άστρα στην οροφή
μιλούν μια παγκόσμια γλώσσα
επιστρέφοντας
όπως αναδύεται κάποιος από έναν βαθύ ύπνο.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Το ποίημα της ανθρωπότητας
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 18:28:38
Βασίλης Φαϊτάς, Το ποίημα της ανθρωπότητας

Είναι μεγάλος ο κόσμος για να τον γνωρίσουμε
πόθος που δεν θ’ αγγίξουμε ποτέ
το σύμπαν γεννήθηκε σε ένα άλλο σύμπαν μέσα
κι εκείνο σε άλλο
το φεγγάρι ξενιτεμένο παιδί της γης και του χάους
μάτι νόστου για το γαλάζιο που χάθηκε
οι ζωές μας ταινίες
δεν θα γυριστούν ποτέ.

Αγάπησα ό,τι με περίμενε
διάνοια γερμένη πάνω στα ερωτηματικά
μα περισσότερο αγάπησα τον ίλιγγο
βαθύτερο από τη θάλασσα
το ποίημα που η ανθρωπότητα γράφει
σύντομη διαδρομή στο θαύμα
μόλις προλαβαίνεις
να ανταλλάξεις ψυχή και σώμα
λάμψη παλαιών ερώτων.

Στα ρυτιδώματα του καιρού
χτίζει το πνεύμα του το κακό
ακτινοβολία και σκότος στους ορίζοντες του ορατού
οι ιαχές της νίκης στα ερείπια
κύκλος ματαιότητας.

Κάποτε θα είμαι μέρος μιας άυλης τάξης.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Η ρήξη των ορίων
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 18:33:34
Βασίλης Φαϊτάς, Η ρήξη των ορίων

Πορευόμαστε αναζητώντας μια νέα ιδέα
άφθαρτη
να αντέχει τις παραδοξότητες
μήτρα του μέλλοντος το αταξίδευτο χάος
σωρεύει και σκορπίζει τα αεικίνητα άστρα
του μυστικού χωροχρόνου όντα εμείς
διανύουμε κουρασμένες πεποιθήσεις
αλλεπάλληλους εαυτούς
να γίνουμε ένα κομμάτι από ό,τι δεν γνωρίσαμε
αρχαία μάτια.

Είμαστε εδώ τραυματισμένες γενιές
ήρωες και δειλοί άγιοι και αμαρτωλοί
η σοφία των ημερών ξυπνά αναλαμπές
άλλης γλώσσας άλλης ματιάς
νόημα που υψώνει τη συνείδηση
σε ανεξιχνίαστες σιωπές
είμαστε η ρήξη των ορίων
οι οραματιστές και το όραμα.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)
Title: Βασίλης Φαϊτάς, Ιστορίες στο περιθώριο
Post by: wings on 12 Jan, 2024, 18:38:21
Βασίλης Φαϊτάς, Ιστορίες στο περιθώριο

Ένας ψαράς μαζεύει τα δίχτυα του
μια πόρτα ανοίγει στο φως
περιμένοντας κάτι
ο ήχος μιας κιθάρας πάλλεται μακριά
την ίδια στιγμή
κάπου χτυπά ένα τηλέφωνο για κάποιον
το απομεσήμερο απόμακρη ενοχή
στο βάθος του δρόμου ένα παιδικό γέλιο
σβήνει στην ξαφνική βροχή
κάθε αίσθηση πλάθει το σύμπαν της
κι όλες
πύλες εισόδου
στον αλγόριθμο ασύλληπτης γραφής.

Ζωή
ρους ανεπανάληπτων προσεγγίσεων
ηχώ στα φανάρια του καιρού.

Στη λίμπιντο ενός ποιήματος
αδειανά κελύφη παλαιών ερώτων
ίχνη και σκιρτήματα χρόνου
από το πουθενά μια γεύση στάχτης
καρδιά κανενός
ένα μεγάλο γράμμα ο άνεμος
περνά ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων
μιας άστατης άνοιξης
συμβάντα που δεν θα διηγηθεί
ποτέ κανείς.

Από τη συλλογή Βαθύνοια (2023)