Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Απαιτώ

Απαιτώ να με προσέξεις
Δίχως τζάμια και τέτοια.
Πλύνε τα μάτια.
Το στόμα διόρθωσε σ’ ανυπόκριτη θέση
Και περίμενε:

Θα ρίξω τον κλόουν.
Θα φτύσω το φαινόμενο.
Άνθρωπος θα γίνω. Άνθρωπος
Σαν και σένα πριν από τη στάση σου.
Πριν από την τάση σου
Την εναλλασσόμενη και συνεχή.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Βλέπω

Σπίρτα, σπίρτα
Στα περίπτερα
Μοναδικοί πελάτες τα παιδιά.
Άδειασε η πλατεία.
Πλάτη με πλάτη
Εκείνος κι εκείνη
Πλέκουν τα μαλλιά τους.
Μιλιά.
Χωρίς αποτσίγαρα καίγονται τα τσιμέντα.

Φίλε, αν αμφίβολα κινάς
Γοργά τραβήξου.

Ο κόσμος είναι αυτό που φαίνεται.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Δίχως λόγια

Εγώ δεν θα σ’ το πω
Αν δεις τη νύχτα κόσμο μαζεμένο
Και τις παλιές εφημερίδες στα σκουπίδια.
Στη σκιά μου
Λουλούδια πεθαίνουν χορεύοντας.
Τα μάτια στρατόπεδα σφίγγονται
Πίσω απ’ το πετσί τους.
Δεν είμαι πια εγώ
Να πίνω στο ποτήρι τη διαφάνεια.

Αν καθώς πάνω μου ρίχνοντας
Όλες τις εποχές χωριστά
Και πάντα μαζί,
Δεν τρομάξεις στη θέα,

Θα σ’ το ’χω πει
Για να ενωθούμε δίχως λόγια.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Λάθος

Τη μέρα
Έτσι ήσυχα
Με την ομπρέλα μου
Πετώ ανάμεσά σας
Μοιράζοντας σκιά,
Βροχή αν θέλετε.

Και πιάνει η νύχτα
Το κρεβάτι μου,
Και μένα βιαστής,
Βασανιστής ο ύπνος
Με βυθίζει.

Λάθος.

Τη μέρα βυθίζομαι
Τη νύχτα πετώ.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Μέσα στην πόλη

Διαβατήρια πλαστά
Κουβαλώντας
Έλιωσα τα παπούτσια μου
Μέσα στην πόλη.

Σπουδή στον ήλιο
Γάγγραινα εποχιακή
Μέσα στην πόλη.
Οικογενειακές φλέβες
Αριθμοί
Μέσα στην πόλη,
Ζήτησα
Σανίδα παράκαιρη
Μέσα στην πόλη.

Το φύλλωμα κανάτι
Στο ώμο πέρασα,
Με την πράσινη ταυτότητα
Της απλότητάς μου
Τραγουδώ
Μέσα στην πόλη.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη

Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη
Μέσο μεταφοράς καθημερινού μέικ απ
Πηγαίνω με τα πόδια.
Παιδιά συναντώ
Παιδιά προσκυνώ
Κλαμένα για μήλο.
Γι’ αριθμό κρύο.

Δεν ξέρω να ντυθώ.

Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη
Πάλι θα βρέξει καλημέρες, βήχα,
elan vital, αγριόχορτα.
Να σου πω:
Από λάθος σε λάθος
Εσύ έχεις από μένα
Να θυμάσαι,
Κι εγώ δύναμη
Να το ξανακάνω.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Ποιος το περίμενε

Να φύγει από το νόμο
αυτός που η γυναίκα του πιστή
στον ώμο του στάθηκε 30 χρόνια,
ποιος το περίμενε
ν’ ανοίξει το πουκάμισο αυτός
που κάθε πρωί χαμήλωνε ζωσμένος τη γραβάτα.

Κανείς δεν περίμενε
να βάλει φωτιά στα γραφεία
να πνίξει τα ηλίθια παιδιά του

και να μην τον πιάσουν.

Είπαν πως αλλάζει χρώματα.
Είπαν πως δε φαίνεται από μακριά.

Τον συνάντησα χθες.
Δεν έχω πονοκέφαλο, μου είπε,
ο ουρανός είναι περίφημο καπέλο.

Να τον εφαρμόσεις και συ.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Συγκεκριμένη περίπτωση

Λες πως αξίζεις γι’ αρχηγός
λες πως μας έμαθες
μην πεινάσεις, μη διψάσεις
να προσέχουμε.
Μη δε σ’ αποκριθούμε.
Λες πως φοβόμαστε
το δυνατό σου χέρι, τη φωνή σου
που μοιράζει αλυσίδες.

Εγώ σ’ ακούω και γυμνάζομαι.
Ρωτώ την πείνα, τη δίψα μου
καλύτερα μαθαίνω.
Έστειλες παθολόγους γενικούς,
στην πράξη τσαρλατάνους να μου πουλήσουνε
βότανα για τους πόνους.
Εγώ πονώ και το τραγούδι
συχνότερα γύρω μου μαζεύει τους φίλους:
Είμαι η χώρα μου
είμαι η δίψα μου
γιατί εγώ το θέλησα.
Είμαι το στόμα του θηρίου
που εσύ φοβάσαι γιατί τραγουδά.

Είμαι της γνώσης η δύναμη
που σκληρά δουλεύει και ψηλώνει.

Είμαι άρρωστη αιώνες τώρα.
Μα χωρίς αμφιβολία
μια συγκεκριμένη περίπτωση.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Να τραγουδήσεις τώρα

Τώρα που όλα τ’ αθλήματα ξεχάστηκαν
και τα παιδιά ψάχνουν τη σάρκα τους βαθιά
να βρουν τα κόκαλά τους να λυγίσουν,
τώρα που τα σεντούκια του ύπνου
γεμίσανε πιστούς αμπαρωμένους,
τώρα που καθαρή η πολιτεία ξεκινά
σαν μπαλωμένη βάρκα,
νοικοκυρά η σκέψη σερβίρει στο τραπέζι
τα καλούδια της. Να πίνεις, να διψάς
να διηγείσαι κείνα που άλλοι κάνανε
για κείνους.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Το πρόβλημα

Δεν υπάρχει πρόβλημα
για μένα να εισχωρήσω σε
ας πούμε μια ομάδα.
Ήμουν ανέκαθεν τύπος αθλητικός.
Τα χέρια μου ονόματα δεν έχουν
τα χειρίζομαι εξίσου καλά.
Το παράθυρο, βέβαια, δε βλέπει
σε θάλασσα. Τούτο είν’ αδύνατο
με τέτοιο έλεγχο των κυβικών.
Ο καφές και ο ύπνος
είναι κληρονομικά.
Όσο για το διάστημα
μεταξύ των ματιών
προσφέρεται για στόχος.
Τ’ ομολογούν τα ποιήματα
που συνεχώς αιμορραγούν.
Παράλειψα ίσως
τους σκοπούς ή τους πόνους,

όμως

στο τέλος κατάφερα
όλα τα βέλη να μ’ αρέσουν.

Από τη συλλογή Τώρα που (1975)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Σήμερα

Σήμερα γράψε
που το μολύβι για σένα όπλο στο χέρι είναι
κι εξουσία.
Σήμερα μίλα για την ουσία του άσπρου θανάτου σου.
Σήμερα που το σκοτάδι πάλι ξεκίνησε για σένα
ένα ακόμα μαρτύριο ποίημα.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Τροχονόμος

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει κι αυτός
στη θέση του στητός.
Μην είναι άγαλμα;
Ένα κλαδάκι ματωμένο στο στόμα του λέει πως
είναι ποιητής.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Με δικά μου λόγια

Από την αρχή γίνονται αυτά, έλεγες, παίρνουμε το μπουκάλι τού κόβουμε τον λαιμό και ύστερα το φωνάζουμε ποτήρι.
Του ψάθινου καπέλου μου που τόσον ήλιο μάζεψε γιατί να μην του κόψω τον λαιμό, να πιω όλον τον ήλιο και θανάσιμα ύστερα να μιλώ;

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Για μια πραγματικότητα

Ανίκητη έρχομαι από τη μεριά του λόγου που φυτεύει γαλάζιες πρασιές. Από τα φύλλα τους χαμόγελα κρέμονται να τα τρυγούν παιδιά ξυπόλητα κι ο ήλιος κατεβαίνει και χάνει τη μνήμη του στα μαλλιά τους.

Μαθαίνουν όλοι πως έζησα χθες, χωρίς χρυσό τσιγάρο στα χείλη.
Και είναι εύκολο να γεννηθώ όπως εγώ το θέλω στο λεπτό νερό νερό που αναβλύζει τη νύχτα. Δε χρειάζονται τρύπες στο ταβάνι για τη γυμναστική μου, φτάνει να βλέπω καθαρά στο σκοτάδι και διακρίνεται η καρδιά που μου είναι απαραίτητη.

Δεν κάνω πειράματα, στ’ αλήθεια, είμαι ερωμένη ενός ανθρώπου υπάρχουν γύρω μου μαχαίρια που τη μέρα καρπίζουν ο χρόνος δεν παίζεται με σύστημα σίγουρο λέω ψέματα στον κύριο με το γυαλί και το κλάξον. Όμως ξέρω να βγάζω το βράδυ τα παπούτσια μου αθόρυβα και τρυφερά και να ταράζω τις καθιστές καθημερινές που τρέφονται μόνο με την πίστη της απουσίας μου.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Συνέχεια

Τ’ απογεύματα χορεύει το σπίτι μας καθώς όλοι μαζί ζούμε πάνω στα έπιπλα, με τα καλά και τ’ άσχημα που πάντα κουβαλάμε. Καπνίζουμε στην άκρη οι μεγαλύτεροι τα παιδιά σωπαίνουν και θα ’τανε το ποίημα ερωτικό αν τα νύχια μου βρισκότανε βαθιά μέσα στο δέρμα
κρατώντας την κραυγή μου
εκεί.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)