Θεοφάνης Χ. Ζβες

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Συντροφιά

Όπως μιλάς σε διψάω
και όπως σωπαίνεις πνίγομαι.
Έσπερνα πάνω σου την μοναξιά μου
και φύτρωνε συντροφιά.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Μια γεύση από αυταπάρνηση

Με διασταλμένες κόρες το πιο αληθινό σου πρόσωπο
με κοιτάζει εκστατικό.
Σκοτεινό βάθος
με έναν κύκλο φεγγαρόφωτο στα χείλη
αποστηθίζω μέσα σου τις άναρθρες κραυγές του έρωτα.
Εδώ υπάρχει μία κατανόηση δίχως λέξεις.
Μια γεύση από αυταπάρνηση.
Ψελλίζω το όνομά σου έχοντας χάσει τα μάτια μου.
Εδώ που δεν μας έχουν κάνει ακόμα κομμάτια οι λέξεις,
που δεν έχει ακρωτηριαστεί το δάχτυλο της ηδονής,
δεν ξέρω αν είμαι το χέρι
ή η αίσθηση της αφής σου.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Η πιο γυμνή ψυχή μας

Η πιο γυμνή ψυχή μας
κατοικεί σ' ένα μικρό πουλί,
στο πέταλο που τρέμει ενός λουλουδιού,
σ’ ό,τι αποσιωπήθηκε από αγάπη ή κατανόηση,
στην κορυφή μιας μουσικής μέσα στην νύχτα,
στο ραγισμένο δάκρυ μιας επιστροφής,
στην θερμότητα μιας μεταμέλειας,
στο χαμηλό ύψος μιας ταπεινής πράξης.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ένα ψέμα

Ίχνη από τα χείλη σου στην ενδοτική ψυχή μου.
Τα άνθη της ευδαιμονίας μου
βλασταίνουν πάνω σου.
Ακροβατώ στην κορυφή της ηδονής.
Στην ξέφρενη επιθυμία μου να ανταλλάξουμε πρόσωπα,
η νύχτα μου κατάπιε τα πρωινά σου
και έγινε δειλινό.
Σε γνωρίζω σημαίνει σε κατέχω.
Είμαι ένα ψέμα για ό,τι δεν έζησα.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Μια νύχτα

Τα φώτα της πόλης ακίνητα
επιμένουν να με κρατούν ξάγρυπνο.
Μια μικρή πνοή ανέμου με κάνει να αισθάνομαι μέχρι βαθιά.
Όλα είναι τόσο αληθινά,
που μπορείς σχεδόν ολόκληρα να τ’ αγγίξεις.
Εδώ που οι λέξεις σωπαίνουν,
ό,τι αγγίζω το αγγίζω με οικειότητα,
του είχα χαριστεί πριν να γίνω δικός μου.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Η αγάπη γονατιστή

Ένα φύλλο ξεψυχάει στην ανάσα του μικρού αγεριού.
Κοιτώ τα χρώματα της διάθλασης
μέσα σε μια σταγόνα δροσιάς.
Σταλαγματιές από την άκρη της στέγης
κάνουν κύκλους σε μια μικρή λίμνη βροχής.
Η αγάπη γονατιστή προσεύχεται σ’ ένα αστέρι.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Θεσσαλονίκη

Αυτής της πόλης που τώρα ησυχάζει
κουβάλησε το φορτίο,
που δεν ήταν παρά το βάρος της δικής μου ψυχής.
Πόλη με τις ήσυχες στέγες
των βυζαντινών σου εκκλησιών.
Πόλη που σου ’δωσαν το πρόσωπο
αυτοί που αγάπησα,
που πήρες το δικό μου για να σε αναγνωρίζω.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Το χρώμα του πάθους

Το χρώμα του πάθους δεν είναι κόκκινο,
αλλά μαύρο,
μια βίαιη κηλίδα μελάνης
πάνω σε λευκό φύλλο χαρτί.
Ένα φλογισμένο φιλί δεν θερμαίνει, αλλά καίει.
Η καρδιά στην αγάπη γίνεται κομμάτια.
Ο έρωτας όταν σε κοιτάει κατάματα,
σηκώνει άγρια κύματα
σε μια βραχώδη ακτή μέσα σου.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Αγαπώ σημαίνει...

Αγαπώ σημαίνει δεν οχυρώνομαι,
δεν αμύνομαι,
δεν είμαι κάτι απέναντι στον κόσμο,
αλλά κάτι μέσα στον κόσμο.
Αγαπώ σημαίνει αποδέχομαι.
Στην αγάπη αθροίζεις το μήκος σου
στο μήκος του άλλου.
Με την αγάπη πλαταίνεις
για να χωράτε μέσα σου δύο.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Χαραμάδα

Μακριές σάλπιγγες σε νυχτερινά πρόσωπα.
Αγγελικά βρέφη υψώνουν σατανικά χέρια
και απειλούν.
Μας εξαπατούν οι βάρκες που λικνίζονται νωχελικά
πάνω στις ανταύγειες της νυχτερινής θάλασσας.
Δεν είναι ορίζοντας αυτό που βλέπω,
είναι το φως κάτω από την χαραμάδα
μιας σκοτεινής πόρτας.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ίσως υπήρξα πραγματικά

Πίσω από κλειστές πόρτες
φαντάσματα μας καταδυναστεύουν.
Ψιθυρίζω τη συλλαβή μιας ολόκληρης λέξης
που μου διαφεύγει.
Με αναίσθητα δάχτυλα
αναζητώ το περίγραμμα του προσώπου μου.
Ψάχνω στην καταχνιά μέσα μου
μια ακέραια παρουσία.
Πράξεις μας που υπαγόρευσε ο φόβος
γίνονται από συνήθεια πράξεις μιας φοβισμένης ζωής.
Και ο φόβος για τον θάνατο
δεν είναι παρά έλλειψη θάρρους για τη ζωή,
όπως και η εχθρότητα για τον άλλο
δεν είναι παρά έλλειψη αγάπης για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όταν χαμογελάς μέχρι μέσα, ανήκεις στον κόσμο
αφήνεις τον κόσμο να περάσει μέσα σου.
Αποστρέφω το πρόσωπό μου από τον κόσμο
θα πει αποστρέφω το πρόσωπο από εμένα,
όπως και αγγίζω την ψυχή του κόσμου
θα πει αγγίζω την δική μου ψυχή.
Φέραμε την ζωή μας στα μέτρα της στέρησης.
Ίσως υπήρξα πραγματικά
όταν δεν έπρεπε τίποτα από μένα να φυλάξω.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Αντίθετα πρόσωπα

Απελπισμένες κραυγές
από τους πνιγμούς της κάθε μέρας.
Στιλέτα που αστόχησαν καρφωμένα στον τοίχο.
Πρόσωπα παραμορφωμένα
από το νυστέρι της αδεξιότητας.
Πράξεις σπαρμένες στο μέλλον μας
από άγνωστα χέρια.
Ο δισταγμός μπροστά στον αγκαθωτό φράχτη
της ξένης ματιάς
και το αντικαθρέφτισμα σε κάτοπτρα
που μας εξωραΐζουν.
Τα κομμάτια του κόσμου
δεν μπορούμε να συναρμολογήσουμε
γιατί είμαστε κατακερματισμένοι.
Είμαι όλα αυτά που θέλω να αποφύγω
και όλα όσα αποδέχομαι.
Ελευθερία υπάρχει
εκεί που τα αντίθετα πρόσωπά μας ομονοούν.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Γυμνή αλήθεια...

Ψυχορραγεί το φως του κεριού
στον απέναντι τοίχο.
Από το βάθος μίας υπόγειας στοάς
με κοιτάζει το ασαφές σκοτεινό μου πρόσωπο.
Μία ακτίνα φωτός εξαντλείται στο βάθος.
Το πιο δικό μας γίνεται εν αγνοία μας.
Ο πιο αληθινός εαυτός μας είναι αθέατος.
Το πιο αληθινό μας πρόσωπο δεν έχει νόημα.
Δεν υπάρχει λέξη για την πιο γυμνή μας αλήθεια.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Κάτι βαθιά μέσα μας

Στο ημίφως των περασμένων κοιτώ ιδανικά σχήματα.
Στο βάθος το αντιφέγγισμα ενός λησμονημένου έρωτα.
Μισά πρόσωπα αγαπημένα σαν σπασμένα αγάλματα.
Πολύτιμα χέρια που αδιαφόρησα να σφίξω.
Στο βάθος της κάθε πίκρας υπάρχει μία απώλεια
και αν ο έρωτας είναι αγάπη για τη ζωή
κάτι βαθιά μας έχει πληγώσει.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Σιωπή

Ανάλαφρα βήματα χωρίς το βάρος της κάθε μέρας.
Μέσα στο ήπιο φως της κατανόησης
προχωρώ αγγίζοντας με αβρότητα τη στιγμή.
Στιγμή ξέχειλη από το νόημά της δίχως λέξεις.
Στη σιωπή κυριολεκτείς γιατί είσαι ολόκληρος,
δεν σε τεμαχίζουν οι λέξεις.
Οι λέξεις αναπληρώνουν τις πράξεις.
Λησμονήσαμε τη γλώσσα της σιωπής.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)