Στέλλα Γεωργιάδου

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Δαγκώνουν

Οι λέξεις μου ανήμερα θεριά
Μες στης ψυχής μου το κλουβί
σε πανδαιμόνιο
Δαγκώνουν με μανία τα τοιχώματα
Δαγκώνουνε η μια την άλλη ανελέητα
Δαγκώνουν της φυγής μου τον σφυγμό

Ποιος είπε πως αναίμακτα κυλούν
κι ότι χαρίζονται στα ποιήματα;

Απλώς
είναι χορτάτες από αίμα
και λουφάζουν.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Απραξίας εγκώμιο

Ώρες ατέλειωτες, κενές
Εκεί... να σε κοιτάζω
μαγνητισμένη ως τα κόκαλα του νου
Και να ρουφάς το βλέμμα μου
ωσάν φίδι το γάλα

Ώσπου
άδεια κούπα εγώ
να ξεψυχώ μπροστά σου
την ώρα που θ’ αρχίζει
το αιμόδιψο δελτίο των εννιά

Το άλλο βράδυ
θα μιλήσεις με τις φλόγες του τζακιού.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ - YouTube

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο χορός των σκύλων
(τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις & Αλίκη Καγιαλόγλου / δίσκος: Αντικατοπτρισμοί (1993))

Στέλλα Γεωργιάδου, Σκύλοι

Κάθε μέρα η ίδια σκηνή

Τρεις σκύλοι στο απέναντι πεζοδρόμιο
παίζουνε πρέφα
Ο ένας συνήθως κλέβει
με ύφος κατεργάρικης αθωότητας
αλλά δεν κερδίζει την παρτίδα

Οι άλλοι δύο
εύπιστοι εκ γενετής
χαζολογάνε δεξιά αριστερά και
γρυλίζουν σε καμιά περαστική γάτα
απολαμβάνοντας τη ραστώνη του μεσημεριού

Κοιτάζουν με απορία
τ’ αγριεμένα σούρτα φέρτα
και ξύνουν τ’ αχαμνά τους
προς ένδειξη κατανόησης
στον πόνο των παπουτσιών

Ατέλειωτες παρτίδες
ανακούρκουδα στο πεζοδρόμιο
με στοιχήματα ζωής και θανάτου
για τα μερμήγκια τις πεταλούδες και τα όνειρα

Κι όταν το ποδοβολητό των ελλόγων
καταντάει ανυπόφορο
τα μαζεύουν και φεύγουν
με τις ουρές στα σκέλια
και τις καρδιές παραμάσχαλα

Θα μου πείτε: σκύλοι είναι

Η απόχη του μπόγια
πάντα ετοιμοπόλεμη
καραδοκεί
την ελάχιστη αλλαγή περιμένοντας

Τη μοιραία παρτίδα.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Βάρος της γης

Σε παγωμένο πεδίο νυκτός
η ατμόσφαιρα κρυσταλλωμένη
Αλκοολούχα σύνδρομα
και τα σωθικά μου ανάκατα

Τρικυμισμένο το πεζοδρόμιο
να με καταπιεί, μα εγώ
θα προχωρώ απ’ τη λωρίδα των τυφλών
να οσμίζομαι τον κόσμο
ακολουθώντας την αύρα του

Και το καινό, κενό

Οι παρακαταθήκες από καιρό
παραδομένες σε ανηλεή θεό
στιγματίζουν την ομορφιά
και το πηγαίο ολίσθημα
–πάσα γη άχθος–
Ηθικολογώντας
με ευπρεπή δουλικότητα
ματαιώνουν τους Διόνυσους
αυτού του κόσμου

Να ’ξερε λες η αφή από σφάλματα;

Κι επειδή τα επιθέματα των λογιών λογικών
δεν επουλώνουν τη ροή της ελπίδας
θα αναμένω την εποχή που
αχνίζει η μέρα νωρίς
για να ξεδιπλωθώ απ’ την ομίχλη

Να τρέξει ο αποταμιευτήρας μου
στην κοιλάδα του Ανθεμούντα
χωρίς ελεγχόμενη ροή

Στοπ

Αρκετά μακελέψαμε τα βάθη μας
στον βωμό του επέκεινα.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Λανθάνουσα ύπαρξη

Συγγνώμη μα δεν ήξερα
και νόμισα ότι αυτός ο κόσμος
είναι τερτίπι
μιας αρρωστημένης φαντασίας
που δόλια εκφυλίζει
το αγαθό σε μιαρό
και υποθάλπει
την έμφυτη στον άνθρωπο
ροπή προς το κακό
στην κάκιστη εκδοχή της

Κι όλο κοιμόμουνα
Κοιμόμουνα με πείσμα
για ν’ αποδείξω πως δε ζω
παρά σε έναν εφιάλτη

και... πού θα πάει θα ξυπνήσω

Περνούσανε οι μέρες
σε ασάλευτη σιωπή
κι ανάσα κρατημένη ως τα μύχια
Σε μάταιη αναμονή φωτός

Ώσπου στο τέλος πείστηκα
πως μάλλον δεν υπάρχω
Πως είμαι κάτοικος ονείρου
προσώπου άγνωστης ταυτότητας
Ευθύς με τρόμο διαπίστωσα
πως η μονάκριβη ύπαρξή μου
ζει την ελάχιστη διάρκεια
ενός αμφίβολου ύπνου

Κι είπα ας προλάβω τάχα
να καταγράψω τώρα το συμβάν
Ίσως να με πιστέψουν κάποτε
οι άλλες εικασίες
πως ήμουνα κι εγώ εκεί
σε ειρκτή ανάμεσά τους.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Στρογγυλεύω

Καλά που είχα φυλαγμένο
εκείνο το μικρό κομμάτι ουρανού
που μου αναλογούσε απ’ την κοσμογονία
και δεν το ξόδεψα η φιλάργυρη
Έλεγα πάντα: «άσ’ το να βρίσκεται
αναμένεται ανατίμηση του γαλάζιου
κι οι νύχτες δυσκολεύουν
κι η όραση ασθενεί στα σκοτάδια»

Δεν ήτανε και λίγα όσα τόλμησα
τόσες εικόνες που συθέμελα ανέτρεψα
τόσα ταξίδια επιστροφής απ’ το μηδέν
Κι η Ιθάκη
πλοίο που όλο ξεμακραίνει
με ούριο άνεμο απογοήτευσης
Πώς να τη φτάσεις

Να, έτσι στάθηκα στο πλάι σου
Ατελής πρόταση με αποσιωπητική ευκρίνεια
κι ένα νυστέρι προέκταση χειρός
άφθαστο στον αυτοτραυματισμό των λέξεων
Να χάνουν λίγο αίμα να μοιάζει με θυσία
η αυταρέσκεια της ωχρότητάς τους
Κι ύστερα
σε μια υπεράνω αυστηρότητας προσπάθεια
φιμώνω τα επιφωνήματά τους
για ν’ αποδείξω ωριμότητα απαρεμφατική
και να προσποιηθώ προσήνεια

Στρογγυλεύω
στρογγυλεύω την αιχμή

Λεία, χάδι μωρού βλέμμα αθώο
Λεία, σ’ άντρο καιρού άμοιρο ζώο

Όρθιο στάσου ποίημα
στο ύψος της αλλοτινής σου αίγλης
Δεν σου αρμόζει ο λυγμός
Κινήσου στο πλάτος του κόσμου
και κατοίκησέ τον.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Βιογραφώντας

Αν είχες γεννηθεί όπως οι συνθήκες το όριζαν
θα είχα άραγε το θάρρος να σε κοιτάξω κατάματα;
Εκεί που στέκεις όμως βασανιστικά αθώο
περίσσια άτρωτο τόσο μονάχο
μπορώ να σου μιλώ και να μ’ ακούς
δίχως παράσιτα
Χωρίς τη μνήμη κληροδότημα οδύνης
χωρίς τη γνώση προϋπόθεση ήττας
χωρίς την πίστη αρωγό μετανοίας
χωρίς τη σάρκα υπερτίμηση φθοράς

Κι όμως υπάρχεις, μαζί το επιλέξαμε
Υπάρχεις
κύτταρο δικό μου και
πνοή ουτοπίας αδόκητης
Κλειδωμένο στον άγνωστο κόσμο
τον αναποδογυρισμένο από τα έγκατα
στερνοπαίδι κι αυτός –δυσανάγνωστου προορισμού–
Καμία τύψη, καμιά θλίψη δε σ’ άγγιξε
Αμιγές το νόημά σου

Έτσι ελευθέρωσες και μένα
που με βαστούσε ο χρόνος
δέσμια στους ιλίγγους του
και η απώλεια με απειλή αποκλεισμού
Μικρό μου θαύμα
Κλείνω τα μάτια και σε εγκαλώ
να ταξιδέψεις πάλι στο παλιό μας παραμύθι
Η εκδρομή μας διαδρομή φωτός
σε εωθινή δροσοσταλίδα ευμένειας

Εκεί
στη ράχη των σπειρόμορφων
αρχέγονων μυστικών περασμάτων
Από την α-λήθεια της αγάπης μου
στα άφωτα μονοπάτια της νόησης
Στην ουσία –αθανασία πρόσκαιρη–
που μόνο μαζί σου δύναμαι να κατακτήσω

Σε ποια αναρρωτική ενσωμάτωση
άραγε θα ξαναβρεθούμε;

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Κι η άνοιξη συνθλίβεται

Μικρό ανάμεσα στις πέτρες κρίνο
σου γνέφει μάταια πως το έαρ
ανθίζει και στις χαραμάδες

Το πατάς με το βαρύ σου βήμα
κι η άνοιξη συνθλίβεται.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Δελτίον τρόμου

της μικρής Αναστασίας

Κι έφτασε εκείνο το πρωινό κατακούτελα
(ο ήλιος σφύριζε κλέφτικα)
Εξ ανάγκης αλλαγή σχεδίων, χιόνια είπανε
και βγήκαν τα mouton απ’ τις ντουλάπες
μάλλινα σκουφιά, γάντια genuine leather
(ο ήλιος σε μεσούρανο εμπαιγμό)
Αλυσίδες αγόρασες; Όχι για τη ζωή σου
για το τέσσερα επί τέσσερα, θαρρείς και κάνει διαφορά

Στα δελτία θυέλλης
απαγορεύτηκε ο απόπλους απ’ την πραγματικότητα
Πού να επιβιώσεις στη φουρτούνα της επιθυμίας
Να πάρουμε ξύλα για το τζάκι
(πεισματικά να λάμπει ο ήλιος)
της ελιάς καίγονται καλύτερα, έχω κάψει όνειρα εγώ
Και δε θα πάμε κουκλοθέατρο;
Με τέτοιον παγετό; Δεν άκουσες τις ειδήσεις;
(έξω φρενών ο ήλιος παραιτείται)

Αχ σπουργιτάκι, άτυχο και σήμερα,
το είχα το προαίσθημα
Άλλη μια ευκαιρία χάθηκε. Όχι, όχι για το θέατρο
μα για τις τρέλες τις ανώφελες χωρίς περιορισμούς
από έμμονη φροντίδα και καιρικά φαινόμενα
Τουλάχιστον να προλάβω τα βιβλιοπωλεία
προτού κλειστούμε πάλι στα πολυφωνικά παράθυρα
(έλεος, ήλιε, μη γελάς).

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Παρόδιο

Χωρίς λόγο εμφανίστηκες πάλι
να ταράξεις το θλιβερό μου απόγευμα
Τη φαντασμαγορία της δύσης των αισθήσεων
που κατάγονται από τη χώρα των λυγμών

Τσαλακώνεις το σούρουπο
με μια κίνηση ηγεμόνα
και με φέρνεις στα όρια
του φθόνου

Όμορφη μέρα, μου λες, κοίταξέ με
Ναι, όμορφη μέρα. Σε κοιτώ...
Ομοιόμορφη.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Σε κόντρα πόνο

Θα βαδίσω σε κόντρα άνοιξη
Λουλούδια θεμελιώνουν το φως
ανθίζουν ποιήματα κι αρώματα ζάλης
περιθάλπουν νεκρούς με λίπασμα μνήμης
Σε στεφάνια ξεραίνεται η νιότη τους
κι οι φωτιές τ’ Αϊ-Γιάννη τρελό πανηγύρι
Σπίθες γέλιου στις φλόγες ανάμεσα
να με θέλγουν

Σύγνεφα ασπασμοί των ανέμων
αριθμούν μονοπάτια στα διάσελα
και γεμάτα πανιά ταξιδεύουν
Χωρατεύουν τα έξοχα όνειρα
και το δρόμο του νόστου χαράζουν
Παραμύθια οι ελπίδες βελάζουν
και βυζαίνουν στείρο μαστό
της ανάγκης

Κι εντέλει
σε συζήτηση πάλι σκαμμένη βαθιά
κάποια έναστρη νύχτα
θα διαλέξουμε το δικό μας ρήγμα
–με τους φιλόσοφους σε κώμα περισυλλογής–
που χωρίζει χωρίς να ορίζει
την απόσταση απ’ την απόγνωση
την ανάταση απ’ την έκσταση
την έγνοια απ’ την υπόνοια
και την αγάπη απ’ την απάτη

Κι ας μην ήταν ποτέ ομογάλακτες
Επιούσιες χίμαιρες
σε κόντρα πόνο.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Ύλη των θαυμάτων

Εγώ κοιμόμουν του καλού της λήθης
μα αγρυπνούσανε τα όνειρα
απείθαρχα
κι έφτιαχναν μονοπάτια να διαβώ
να ιστορήσω
Κρυφά ακόμα κι απ’ τον ύπνο μου

Εκεί που δύσβατοι ηχούσαν οι χρησμοί
εκεί που έσπαζε της αντοχής μου
ο κόμπος
εκεί στα ορεινά που δε μ’ αξίωναν
τα πόδια μου τα γυάλινα να φτάσω

Ξυπνούσα ευτυχής τα πρωινά
ανάμεσα σε στοχασμούς και πλάνη
ανακαλύπτοντας απ’ την αρχή
παλιούς και νέους
μικρούς αυτόφωτους πλανήτες

Γκρεμίστηκαν τα όρια του τεχνητού μου κόσμου

Σε μιας παράλληλης ισημερίας το μεταίχμιο
κοντοστάθηκα δειλιάζοντας και σε ρωτώ:
Να προχωρήσω;
Το ’να κομμάτι μου σε υπέργεια αναταραχή
Τ’ άλλο να βρίθει κορεσμό κι εμπιστοσύνη
στο ερχόμενο
Να προχωρήσω;

Κι όμως
Σε θέση ανατροπής πάλι με τοποθέτησε η αγάπη
Σχήμα κλειστό στέρηση βάρους τ’ όνομά της
Δίνει ζητά και αντηχεί περιεχόμενο
στις σκέψεις και στις πράξεις που την αληθεύουν
Στον έρωτα που την εγκαθιστά
πότε επάνω σε σταυρούς και πότε
στα λαγαρά νερά του εξαγνισμού
Το ήθος και το ύφος της προσωπικό
η αλήθεια της επιχείρημα αστήρικτο
κι η δύναμή της ανεξήγητη αποδοχή

Μη με λυπάσαι που αστοχώ τόσο συχνά
Μάχιμη εσαεί η κληρονομιά μου
Όσα «τετέλεσται» κι αν ξεπηδήσουν
απ’ τα σπλάχνα μου
Έλα θα πω
με αφθονία θέλησης με μόχθο

Έλα
θα ξαγρυπνήσουνε τα όνειρα κι απόψε
και θα μυρώσουν
την αποκαθηλωμένη μας οδύνη
Η αγάπη θα μας εύρει σκεπασμένους
με το κατάλευκο λινό σεντόνι του αύριο

Και είθε να γίνει ό,τι ελπίζω
κι ό,τι ευχήθηκα
σε ημέρες τρεις.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Διά της απουσίας της

Ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν
να ήταν αυτός δημιουργός και κύριος
της γλώσσας, ενώ κατά βάθος η γλώσσα
διατηρεί την κυριαρχία της επάνω στον άνθρωπο.
Μάρτιν Χάιντεγκερ

Είσαι ποιητής
και θαρρείς πως οι λέξεις σού ανήκουν
Λες
χλομό φως
κι ανάβει ένα φεγγάρι
Βάζεις μια νύχτα λίγη βροχή
έναν μοναχικό να ουρλιάζει λύκο
Έτοιμο το τοπίο
Αυτοσχέδια θλίψη σε περίπατο
Μα λύκος δεν υπάρχει
παρά μόνο τα δόντια του
καρφωμένα στο στέρνο σου
Σβήνεις το λύκο σβήνεις το φεγγάρι
φτιάχνεις μια λίμνη
Η βροχή εκεί
Λίγα δέντρα πηχτή ομίχλη
άναστρη νύχτα σκιές υγρασία
Αλλάζει πλεύση η θλίψη
μετοικεί στην απόγνωση
Ακόμη δε σ’ αρέσει

Πού να κρυφτείς;
Ω, να μια πόλη
Φωτισμένη η νύχτα εξημερώνεται
Πορείες βιαστικές κτήρια γκρίζα
προβολείς διασταυρούμενοι έρημες πλατείες
Η βροχή εκεί
Και πάλι ένας μοναχικός γεμίζει θλίψη το τοπίο
Η μοναξιά του ρέει
απ’ τα φωτισμένα παράθυρα
εντείνεται από τη θαλπωρή
στους προφυλαγμένους τόπους

Ίσως και να ’σαι συ ο ποιητής
που διασταυρώνεις τις λέξεις με σκέψεις
σε ανώφελη μονομαχία
σκαρώνοντας τοπία υπέρηχων συναισθηματισμών
Που μετράς τις εισπράξεις
απ’ το ξεπούλημα των καιρικών σου ψευδαισθήσεων

Η γλώσσα σε προστάζει
Να λες γκρεμός και να καταποντίζεσαι
Να λες δέντρο και να ριζώνεις
Να λες θεός και να φοβάσαι
Να λες αγάπη και...
να κλαις
κοιτάζοντας τα φωτισμένα παράθυρα
Σημεία μη προσβάσιμα για τα εσώτερα τοπία σου
Χώροι ιδιωτικοί
Χώροι ελεύθεροι εντός των ορίων τους

Εκεί να κατοικεί λες η αγάπη
που οι λέξεις σου λαμπρύνουν
διά της απουσίας της;

Είσαι ποιητής...

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου: Ξέρεις ποιο ποίημα αγαπώ;

Ξέρεις ποιο ποίημα αγαπώ;
Μα φυσικά
εκείνο που δεν έγραψα ποτέ
εκείνο που δεν άντεξε
στην εισβολή των λέξεων
κι έφυγε τρομαγμένο
Για ν’ αλητέψει λεύτερο
από της γλώσσας τα δεσμά
κι από της γνώσης
την αλαζονεία

Άστεγο τριγυρίζει από τότε
Στις παιδικές χαρές νυχτώνεται
και πάντοτε κοιμάται στα παγκάκια
Κι όταν καμιά φορά
τυχαία με συναπαντά
Μ’ ένα χαμόγελο συνενοχής
κάνει πως δε με βλέπει

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Διάτρητος και μόνος

Ο ποιητής μοιάζει με πληγωμένο άνεμο. Έναν άνεμο γεμάτο τρύπες. Φυσάει και κανένα καράβι δεν προχωρά. Ούτ’ ένα μέτρο ούτε μισό κλυδωνισμό. Φυσάει, φυσάει, μέχρι που τα πνευμόνια του στεγνώνουν. Και μόνον εκείνος νιώθει τον αέρα που εξέπνευσε. Τριγύρω νηνεμία. Γέλια, χαρές στις παραλίες, βόλτες, μαμάδες σπρώχνουν καροτσάκια, ερωτευμένα ζευγάρια, στην πόλη μποτιλιάρισμα, συναλλαγές στα ύποπτα τραπέζια, αγγελίες, εξαγγελίες, απάτες και οφθαλμαπάτες. Κι αυτός; Μόνος. Μόνος κι αόρατος. Αόρατος κι αόριστος. Ένας αόριστος γεμάτος τρύπες. Μα ποιος να τις δει; Ποιος θα δει πώς αιμορραγεί ένας αφανής άνεμος; Σέρνεται στις αγορές, στα πάρκα, στα στενά δρομάκια και στα φρεσκοσκαμμένα πεζοδρόμια. Περνάει απ’ τα πάτρια, τα οικεία, τ’ αλλότρια. Ίχνη αναίμακτα παντού. Σκορπίζει την ψυχή του, τη σκορπίζει και χαίρεται. Χαίρεται και γαληνεύει. Η οικουμενική του ταυτότητα πλημμυρίζει το σύμπαν. Ένα σύμπαν διάτρητης ύλης. Άνεμος ατάραχος χαϊδεύει τις τρύπες του σύμπαντος. Κάποιες νοικοκυρές καθαρίζοντας τις αυλές μαζεύουν τα ξερά φύλλα σε σωρούς και τα καίνε. Καίνε τις νοσταλγίες του και τον αφήνουνε γυμνό στην αδυσώπητη μνήμη. Μνήμη που τρέφει το παρόν και απαιτεί τροφή από το μέλλον. Πώς να σκαλίσει τώρα τα παλιά του υλικά, να επιδιορθώσει τους ιμάντες της βραδυπορίας του; Χώνεται βιαστικά στο συμβατικό του σώμα και υποτάσσεται. Εκεί, απόλυτα προφυλαγμένος, θα τραγουδήσει πάλι τον προορισμό του αίματος.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)