Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Η λέξη έπεσε στο νερό...]

[Ενότητα Χώματα]

III

Η λέξη έπεσε στο νερό
καθώς πέτρα βαριά βυθίζεται ολομόναχη σιωπώντας∙
γνώριζαν όλοι το επικίνδυνο χρυσάφι της μα κανείς
δεν άπλωσε χέρι ν’ αποτρέψει το κακό∙ φοβισμένοι μονάχα
κατέβασαν τα μάτια κι αυτοί σιωπώντας.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Πιο πέρα μη ρωτάς...]

[Ενότητα Χώματα]

VI

Πιο πέρα μη ρωτάς
ποιος θα φιλήσει τον καρπό και ποιος θα τον κόψει
μήλα πεσέδες ταξιδεύουν στα βαγόνια ή σαπίζουν στη βροχή
φύλλα στο άλλο χρώμα όταν χιονίζει
και το ρύγχος του αγριογούρουνου ψάχνει την τροφή
ποιο σεντούκι τώρα και ποιο χρυσάφι
πιο πέρα μη ρωτάς.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Μυστήριο έντομο άγνωστη πεταλούδα...]

[Ενότητα Χώματα]

VII

Μυστήριο έντομο άγνωστη πεταλούδα
και σεις τετράμηνα μαυροχελίδονά μου
τι γνώση του κενού τι σχήματα του κενού
τι σάλτο μορτάλε!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Γκρίζα φοράδα στο λιβάδι...]

[Ενότητα Χώματα]

X

στον Βαγγέλη Τζιάτζιο (Ϯ)

Γκρίζα φοράδα στο λιβάδι πάει το χόρτο απ’ τον λαιμό στο μαστάρι.
Το πουλάρι κάτω απ’ την κοιλιά τη μάνα σοβαρά μιμείται∙ για κείνην
μόνον οι κίνδυνοι εχθροί κι ας μοσκοβολάει ο σύμπας Μάης.

Της μνήμης πικρός πηγαιμός ακαριαία στιγμή
διαβαίνει κάποιος ψίθυρος στα βάτα κι η μάνα στρέφει τον λαιμό
πάνω στο μικρό της και πάνω στο μικρό της η μακριά ουρά σκέπη
χαϊδεύει το απαλά χτένι κι αεράκι — τι να φοβηθεί;

Ήταν το πουλάρι κόκκινο και μπάλιος ήτανε.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Πάνω απ’ τα χλωρά λιβάδια...]

[Ενότητα Χώματα]

XI

Πάνω απ’ τα χλωρά λιβάδια κοιτούσε τα πολλά νερά στοχαστικά
μα πιο πολύ από το μάκρος της ψυχής στα δυο άκρα

λοιπόν καθάρισε το φως και μαύρο πλοίο τώρα ακίνητο καρτερούσε
το γκάζι και τη μοίρα και τη λησμονιά — ποιος ξέρει;

Πρασίνιζε κι η θάλασσα κατά το σπίτι όπως η ώρα
που πληθαίνουν πολλαπλασιασμένα τα φτωχά σαυρίδια.

Αύριο το πέλαγο ασημί-γερασιμί ως τα σύνορα του κόσμου!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Το μύρισαν άνθρωποι κακοί...]

[Ενότητα Χώματα]

XV

Το μύρισαν άνθρωποι κακοί θαρρείς λουλούδι μοσκοφόρο
στη ρεματιά νύχτα το παράχωσαν ανώνυμα και υβριστικά
εσύ δεν το είδες ποτέ αθέατο στη φλόγα και στον ύπνο τις σκοτεινές ώρες
εκείνο που γέμιζε τα μάτια μας δάκρυα και πόνο την καρδιά
όταν σάλευε ο ρυθμός και χόρευε τρελά στις ερημιές
όταν κατάξερο λιγόστευε σιωπηλά στου γέροντα τα σπλάχνα κι όταν
γιαβρί από της μάνας την ανατολή έσκιζε η κραυγή τους αιώνες.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Θα πάρει ουρανό σε λίγο η πανωραία...]

[Ενότητα Χώματα]

XVII

Ήρθε το ποτάμι από την άλλη μεριά∙ όχι από κει που το περίμενες
και μια νύχτα, στον ύπνο, αθόρυβα σ’ έπνιξε!

Θα πάρει ουρανό σε λίγο η πανωραία
γαλάκτωμα της νύχτας στα βουνά και πιο λευκό το ανθισμένο κεράσι
δεν μπορεί θ’ ακουστεί κι η φωνίτσα στη χλόη ή στο νερό
και στον αέρα το καθυστερημένο τίμια

ποια σεργιανούν στο σκοτάδι θα ιστορήσει και ποια
λουφάζουν κάτω από τ’ άγρυπνο τρίχωμα καταγής
των ξυλοκόπων κάρβουνα κι αθόρυβος καπνός
κοντά σε ποια φωτιά θ’ αλλάξει αύριον η ζωή
ποιο είναι το αστέρι που δεν σβήνει
και ποιο ράμφος θεόκλειστο δεν είναι μα θα λαλήσει

όσοι απομείνατε μην κοιμηθείτε απόψε
η πανσέληνος κέρμα δεν είναι.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Κι αν το ρολόι σταματημένο...]

[Ενότητα Χώματα]

XIX

Κι αν το ρολόι σταματημένο στον ίλιγγο του ηλίου
κι αν η θάλασσα παφλάζει στον πάτο της σιωπής
κι αν αθέατα άλογα βουλιάζουν στο χρυσάφι ακόμα
αν η στροφή του κόσμου στο βάραθρο οδηγεί των αιμάτων
κι αν θάνατος είναι των αγριμιών οι φωνές

ας πούμε ακόμη δυο λόγια
παραδείγματος χάριν η Καρατζόβα παράγει
πιπέρια μπαμπάκι καπνό και χασίσια
κι όταν παζάρι ημέρα Πέμπτη και με όποιον καιρό
οι μάνες δημόσια θηλάζουν στον μαστό
τα νεογνά βλαστάρια και τα πίτσκα*.

* αρτιγέννητα

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Κρίνα του Απρίλη και μοσκοβολιές...]

[Ενότητα Χώματα]

XX

Κρίνα του Απρίλη και μοσκοβολιές από τα στήθη του αβυσσαλέου πριν
ασύλληπτος ακροβάτης το αεράκι όταν η πληγή είναι άνθος
και όταν κέρματα και γρόσια η αιτία του Κακού αιωνίως
σε μαγεμένη θάλασσα σε γαλαξίες και πετρώματα εύφορα
η πολλαπλή γλώσσα ζώων πτηνών και ανθρώπων αιωνίως
με το μαχαίρι και το μπαμ του ολέθριου θανάτου.

... Ήταν λοιπόν νύχτα η πιο τρομερή
τα κύματα χτυπούσαν τον ουρανό και τα μαύρα αστέρια
βροχή κατακλυσμών χιόνι όλο κόντρα και αστραπόβροντα
και ραγισμένοι ορίζοντες και φίδια των ηφαιστείων κόκκινα
τελώνια σφύριζαν λυσσασμένα η κατάρα του χτες
και η βρισιά θνητών και θεών ασίγαστη μέσα
στο αγκομαχητό των τετρασκότεινων δρακόντων

ήταν λοιπόν νύχτα η πιο τρομερή
κι από το διάτρητο στερέωμα
κύλησαν όρη όλα τα νομίσματα του κόσμου
στον αγύριστο — για πάντα!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το θαμπό γυαλί
 
Χτες, όλα το μερίδιο πήραν, όλα∙ απ’ την αυγή έως το βράδυ
όλες οι ώρες της ημέρας πήραν∙ ακόμη κι ο μπεκρής το τσιπουράκι
στα τόσα βάσανα πνιγμένος (εκείνος με τα κόκκινα χέρια
τι έλαβε δεν γνωρίζω) πουλιά και ζώα και χλόη λάμπουσα
τον αέρα το νερό το αίμα∙ και το ψωμί στα δόντια αλεσμένο

το βρήκαν πριν καταπιωθεί — τώρα μη ζητάς να μάθεις
ποιος σκότωσε ποιον, δίκαιο θα’ ταν άλλους αιώνες ο δολοφόνος
κι άλλες στιγμούλες άγριες ο αθώος μα έτσι δεν γίνεται.
Αν έχεις καιρό κοίταξε πιο πολύ τα ψεύτικα χρυσάφια δείλι
βαθιά στα μάτια όποιον δύστυχο βρεθεί ξάφνου μπροστά σου∙

ακόμη περισσότερο στην αναγκαία πλάνη στο θαμπό γυαλί
η νιότη εκεί φυσάει πάντα χέρια και μάτια και λαιμός
για όποια απόπειρα προσφορά, τραγούδι (και μοιρολόγι)
αφήνεσαι γλυκά στο ρέμα αθάνατος είσαι στις πηγές ανα-
βλύζεις δροσερός ανιδιοτελής των κινδύνων, θάλλεις.

Και η μαγεία των βουνών δεν αλλάζει κορυφογραμμές του ονείρου
του ανέγγιχτου του αμετακίνητου από καταβολής κόσμου
ανύσταχτες λάμψεις αστέρια φωτεινά δοξασμένες πορείες
και το μονόφθαλμο κέρδος αλλά σκληρό το κέρμα τι έχει πίσω
πίσω από τα δίχτυα ωδικόν πτηνόν ο Ευθύμης — ποιος θα το πάρει;     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το νανούρισμα της Παναγίας
 
Της Παρακλήτης

Εκεί φιλούσαν οι πιστοί χωρικοί τις άγιες εικόνες
στο μέτωπο στην καρδιά στο χέρι της ευλογίας
ρώτησε κάποιο από τα πουλιά να σου απαντήσει
αν έπονται του πένθους ή γνωρίζουν προηγουμένως τον θάνατό τους
αν τ’ όνομά τους θα βρεθεί σε παρενθέσεις και σε σταυρούς χαμηλά

υλακές μέρα-νύχτα από αντίπερα λησμονημένοι τραγουδούν στη λήθη
τυφλά τα ψάρια στο νερό πού η ξετρελαμένη χαρά στα πτερύγιά τους
όνειρα που μουγκρίζουν υπόγεια (αλλά εσύ πες ότι πέθανα και δεν υπάρχω)
πιο πριν μαγική εποχή κερασιών κι άσπρες πεταλούδες στα πρόθυρα
του χειμώνα σαν λίγο η ζωή σαν ο θάνατος πελώριος κι ολοσκότεινος

σαν μνήμη του σκύλου μαζί με τα κόκαλα που επιστρέφουν πίσω
όταν πρωί-πρωί θερίζει το γιασεμί ο ξεχασμένος θρύλος
(πάντα ήσουν παράκαιρος περνούσε το νερό μαλώνοντάς με)
νοσταλγίας ρυθμός μικρά πουλάρια και φοράδας άσπρο γάλα στα βοσκοτόπια
στα υπνοστάσια λιανισμένα ονόματα αγράμματοι άνθρωποι — τσακισμένοι.

Λοιπόν, λαμπύριζαν τα κύματα την άβυσσο λησμονώντας
και τα καυτά λιωμένα σίδερα τα δάκρυά τους
τα χείλια ο μαστός κι η ψυχούλα η σιωπηλή μετέωρη
παραμέρισε το κακό να ’ρθει η ευχή βόμβος νοητός το νανούρισμα
— παρακαλώ σε πες έναν λόγον καλόν και για τους δικούς μας.     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Τα πουλιά
 
Και το πουλάκι των ευχών για τα ψηλά.

Μαύρη γραβάτα φορούσε ο σπούργος ο καιρός παίρνει στροφή
οριζόντιες διαγώνιες πτήσεις η μοίρα καρακάξα κρώζει
λυπητερά κι η ματιά του στον κατάμαυρο κότσυφα που προνοεί
(πιλότος το κίτρινο ράμφος) και σώζεται στ’ ανήλιαγα βάτα
φτωχό το γλέντι εκεί χτυποκάρδι κυνηγημένο και τρέχουν τα ωραία νερά

πιο πέρα σημάδια τ’ άλλα πουλιά ρουφώντας τα μυστικά
στην ελάχιστη σταγόνα μια κουτσουλιά στο περβάζι ανύποπτο
πλησίον χαίρε, όμοιο σύννεφο, τζιαρτζιόρι* στη γενέτειρα με το
σπασμένο ποδάρι του καταρράχτη και τις λευκές αρκούδες στις βουνοκορφές
α, πατρίδα πατρίδα — στην άκρη του ματιού καιροφυλαχτούν τα δάκρυα

ζηλεύει ο περήφανος αετός κι ο βρομογύπας μικραίνει τους κύκλους
πτήσεις και πτήσεις αλάνθαστη η μνήμη όσων μεταναστεύουν
τάχα ο παράδεισος υπαρκτός μπαξέδες μέσα στα πουλιά
με ανάκουστους κελαηδισμούς συγκατανεύει ο έρωτας
φλώρια γεράκια κορυδαλλοί χελιδόνια μεγαλοπρεπείς πελαργοί

(την άκρη να βγάλει η αθώα να δοκιμαστεί επιτέλους
είναι αγριοπούλι δεν θα περάσει ηλεκτροφόρα σύρματα, φράχτες
απαγορευμένους και σύνορα να δούμε μόνο την αντοχή της
το φτεροκόπημα της ψυχής πόσες ακόμη ατυχίες πόσα λάθη
μπορεί να φορτωθεί τι μεταμορφώσεις τι πάθη ποια αιφνίδια συγκοπή)

πόσα πουλιά θαρρείς θα ξενυχτίσουν τη μιζέρια (μακάρι να ’ταν νεκρή)
όσα άφησε η νύχτα στα πετούμενα χαράματα να πάρουν
τρυφερότητα πάρε απ’ τη μάνα όταν ταΐζει το γιαβρί της
— μικρό μου αηδονάκι μην ξεραθεί ποτέ η φωνή σου
τουλάχιστο εσύ στην καταιγίδα μη χαθείς εσύ δεν τρως απ’ τα χαλάσματα.

* σπουργίτι

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Δρακόσπιτα
 
Ήταν κάποτε ωραία! Εξηγώντας μάταια την τρομερή σιωπή
τραυλίζουν φοβισμένα τα φύλλα των δέντρων ριπές αγεριού
κατά το πέλαγος τα παράθυρα και οι πόρτες πέραν του μέτρου
που τιμωρείται από τη δυστυχία την απροσδόκητη, εκείνην
που ξαφνικά σε δαγκώνει (μη λησμονηθεί τάχα και χαθεί).

Και η λιπόσαρκη αράχνη στη γωνιά λίγο ψηλότερα του αυλόγυρου
θα περάσει από δω η ανύποπτη ζωή έρωτες γάμοι παιδιά
επαναληπτική συνήθεια και συμπεριφορά χαμένη από χέρι
γι’ αυτό τα οράματα, ήρωες, άγιοι, πολεμιστές φοβεροί να πάρουμε
το κάστρο εμπρός εμπρός της γης οι κολασμένοι — εμπρός!

Τι γνώριζε το μαχαίρι στο κόκαλο τι γνώριζαν οι πυροβολημένοι
στον τοίχο μια παπαρούνα σάλευε στα πόδια τους εσύ πες κόκκινο αθώο
και κραυγή στοιχειωμένης γυναίκας — ήταν, λένε, κάποτε ωραία!
Στον χαλκά των δράκων το σύμπαν στην αλυσίδα λίθοι ερειπωμένοι
(ήταν έτσι; Μην τάχα γυρίζουν τα κόκαλα πίσω και το αίμα θυμάται;)     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Τα ψέματα
 
Περίεργα φαίνονται τρομακτικά τόσους καιρούς λησμονημένα
κόκαλα και αμνησία∙ «θνητοί που εκδιώχθηκαν περιπλανώμενοι»
αντικατοπτρισμοί στο νερό ψευδαισθήσεις ωραίες και πλάνες
κατεβασιές στη θυσία άνεμος στα πανιά για το ταξίδι (η κλαγγή
των όπλων περικεφαλαίες κάστρα και δούλοι) — ελπίδων έπη.

Καράβια χάνονται στην άκρια της κλωστής κάποια στιγμούλα καταρ-
ρέει το σύμπαν ψάρια στα δίχτυα των τυφλών — τι να ’ναι ο ύπνος;
Του επάνω κόσμου σε τράβηξαν οι κεραυνοί μαύρο καρβουνιασμένο
ξύλο, ελεγείες της φλαμουριάς φεγγαρίσια φθίση
παρούσα μέρα-νύχτα στο προσκέφαλο της μοναξιάς η μια πλευρά

και η άλλη του μπεκιάρη∙ στην μπάντα του τοίχου τα ήσυχα
λιβάδια οι πατριώτες στο κυνήγι της αλεπούς αλαλαγμοί
βούκινα, υπεροψίες, τα σκυλιά, ω τα σκυλιά του καθήκοντος α-
σκούνται με την κακόμοιρη από την αρχή καταδικασμένη
του πρόσκαιρου ελεύθερου βίου της μα τελικά μετά την πρώτην

εύστοχη μπαταριά όλα ημερεύουν ένας πνιγμός ένα κλάμα
ήλιος και πρόβατα κάτασπρα στο χορτάρι, τόσο γάλα τόσο μαλλί
άνθη και καρποί, εφησυχασμένα πουλιά στον κύκλο των εποχών,
μέλι σαν ψίθυρος της αγάπης, ατλάζι ανέγγιχτο αιώνια καλοκαιρία
— ρίξε μια ματιά από τη γωνία, ποια αλήθεια φοβισμένη αποχωρεί;     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Η πανσέληνος
 
Όλα τα πολλά και μεγάλα.

Θροΐζει η χλόη, τ’ αστέρια της γης διαμάντια σπασμένα και πάχνη
πρόσεχε τα βήματά σου με θάμπος κομπιάζουν και λοξοδρομούν
συχνά∙ ποια, καλή μου, η επόμενη σκέψη, θριαμβικές αψίδες μονο-
πάτια και θάμνοι ανώνυμοι, μην τάχα σαλέψουν οι αρμονίες
η γαλήνη, η ευδία στους ουρανούς, η μοίρα η γαλανή που τυφλά θροΐζει.

Μα νύχτωσε. Σβήνουν τα κάλλη της ημέρας τα ψεύδη τέλος.
Ο ίσκιος με τον ίσκιο αναμετράται (αρουραίος μικρός
στην αντίπερα όχθη λακίζει) σωσίες του σκοταδιού τα μαύρα
ερέβη την επιστροφή νοσταλγούν τις πρώτες περπατησιές
εκεί που γεννήθηκαν εκεί ν’ αποθάνουν. Στα φίλια κυπαρίσσια

τα μαγικά της νύχτας σε μια πλαγιά του λόφου Προφήτης Ηλίας
έστω λησμονημένοι έστω πηλός και σκόνη και πέτρα του τόπου
κόκαλα που πέρασαν τη λίμνη καθώς πρέπει τιμητικά
με σεβασμό με ρούχα καθαρά όχι σαν αδέσποτα σκυλιά στο αμπέλι.
(Δεν ξεύρω ψυχή μου τι θα μας σώσει) — αν έχεις πανσέληνο πληρώνεις.     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)