Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ξένες χώρες

πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό
γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα

πίσω απ’ την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος
από τη χαραμάδα εισρέει
και στα θαμπά μου μάτια διαχέεται
ηχεί το σήμαντρο μιας παιδικής φωνής
ανάμεσα στο τέλος, την αρχή
τις σκόρπιες συλλαβές των λέξεων
απλώνεται καπνός, κρασί
μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα
ακούγεται ένα γέλιο κοντινό
σαν γυναικεία δάχτυλα που ανιχνεύουν
τη μουσική κάτω απ’ το δέρμα

πίσω απ’ την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος
το φως στον ύπνο που δεν χάρηκα
το φως που τώρα δεν αγγίζω
καθώς ξεφτίζει στο κατώφλι μου

πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό
γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ο πόνος της ματιάς που υπήρξε

καπνόν αναθρώσκοντα
μέσα από θάλασσες δακρύων
σε ξένο ορίζοντα να διακρίνω αδυνατώ
πατρίδα

δεν είναι αυτή η πόλη που με γέννησε
σ’ άλλη διάσταση εκείνη ταξιδεύει
ακέραια με τα σκυθρωπά της μέγαρα
με τα τουρκόσπιτα και τα φτωχόσπιτα
με φύλακες τα κάστρα της και τους νεκρούς της
κι ένα βαρδάρη απ’ την πηγή του χρόνου
να αλυχτά απροσκύνητος στα καλντερίμια της

κάποιος για πάντα χάθηκε στ’ αλλότριο πλήθος
τον παραπλάνησε η νοσταλγία της ακτής
ο πόνος της ματιάς που υπήρξε

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, κατάδυση

περιπλανήθηκα σε σκοτεινούς θαλάμους
βγήκα σε δάση σιωπηλά με αιωνόβια δέντρα
ν’ ανακαλύψω παιδικές ηδονικές κρυψώνες
λιβάδι κεντημένο πάπλωμα με παπαρούνες
κείνο τον άνεμο γαλάζιο από τα μακρινά βουνά

και μόνος έμεινα στην ξένη αγαπημένη χώρα
που μέσα μου απλώνεται για πάντα ανεξερεύνητη

αν με τα δάκρυα μπορούσα
την απαγορευμένη είσοδο να προσπελάσω
τη μυρωμένη σάρκα της ν’ αγγίξω μια φορά
και με τα μάτια κάρβουνα να δω

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αχ

το ανέκφραστο μέσα στις λέξεις
η φωτιά στη ρίζα του καπνού
το άγγιγμα φυλακισμένο στην καρδιά του γρανίτη

χώρες που ποτέ δεν ταξιδέψαμε
χαρές που ποτέ δεν γνωρίσαμε
ένα χαμόγελο σε σφραγισμένα χείλη

πάνω στο πέτρινο ημερολόγιο
η σμίλη και το σφυρί σπασμένο

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, παραμύθι

θα σου υφάνω ένα πολύχρωμο χαλί
κι ύστερα θα σου ψιθυρίσω
ένα ατέλειωτο παραμύθι
η ζεστή φωνή στα άπληστα μάτια
ή ακόμη καλύτερα
θα σου υφάνω ένα ατέλειωτο χαλί
κι ύστερα θα σου ψιθυρίσω
ένα πολύχρωμο παραμύθι
η άπληστη φωνή στα ζεστά μάτια

μα πάνω απ’ όλα
ένα μαγικό χαλί
ένα μαγικό παραμύθι
με μαγεμένη φωνή
στα μαγεμένα μάτια

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αποχαιρετισμός

σου χαρίζω μια πήλινη στάμνα
με νερό δροσερό για τον δρόμο
την εξαίσια θύμηση
όσων πια δεν υπάρχουν

σου χαρίζω μιαν απέραντη γη
στον ορίζοντα κι ίσως πιο πέρα
την εξαίσια λάμψη εκείνων
που ποτέ δεν υπήρξαν

τη ζωή μου χαλί σου απλώνω
κι εκεί πάνω μια μια σου χαρίζω
τις λέξεις όλες
που έγραψα ή πρόφερα ποτέ

λίγο κόκκινο τώρα
κάτι γαλάζιο
από μένα έχει μείνει
ό,τι κάνει να φέγγει απαλά
με το χάραμα το μέτωπό σου

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τα δέντρα

εξόριστα παιδιά τ’ ουρανού
για την απόλυτη αθωότητά τους
χωρίς πίκρα κατάντικρυ στο γαλάζιο
ανοίγουν μεγάλα πράσινα μάτια
κι άλλες φορές κίτρινα ή κόκκινα
χορδές της μουσικής και της μοναξιάς τους

τα δέντρα υμνούν το φως
ανάβοντας σιωπηλά το κάθε τους φύλλο
ψιθυρίζοντας ένα παιδικό τραγούδι
αγγίζοντας τη φουντωτή ουρά του ανέμου
φιλοξενώντας πουλιά κι αστέρια
έτσι μιλώντας για το απρόσιτο

τα δέντρα
ένα ουράνιο τόξο που φύτρωσε στη γη
φωτίζουν γαλήνια την αιωνιότητα
για τον άνθρωπο

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ούτε ένα ξέφτι απ’ το χαμόγελό σου

μου λείπει η άνοιξη
η άνοιξη μετά βαρύ χειμώνα
που πλημμυρίζει τον αέρα φτερουγίσματα
το φως μού λείπει
απ’ τα γαλάζια μάτια σου
τις επτασφράγιστες τώρα μητέρα
πύλες του κόσμου

μου λείπει τ’ όνομά μου στα δικά σου χείλη
αυτά που μόνο εσύ για μένα ήξερες

τώρα δε μένει τίποτα
ούτε το θρόισμα απ’ το φόρεμά σου
μια νότα απ’ τη φωνή σου
μικρό ένα ξέφτι απ’ το χαμόγελό σου
τώρα δεν μένει
παρά να σκεπαστώ μ’ αυτό το τίποτα
και στο κενό βουβός να βλέπω
κάποιον που θα ’λεγες πως είμαι εγώ
σαν τον χλωμό αντικατοπτρισμό
μιας παιδικής φωτογραφίας σου

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σαν ήλιοι θ’ ανατείλουν

στις άδειες κόγχες θ’ ανατείλουν
και θ’ αστραποβολήσουν κάποτε
σαν ήλιοι τα μάτια των νεκρών μας
το πετρωμένο τελευταίο δάκρυ τους
θα λιώσει

πλατύφυλλο το φως θα δώσει τέλος
στον ισοθάνατο εκπατρισμό τους
και θα γυρίσουμε όλοι αγκαλιασμένοι
από τον ξένο πάνω και τον ξένο κάτω κόσμο
στην κεντρική πλατεία της πατρίδας

ο μόνος που θα κλάψει τότε
θα είναι εκείνος που ονομάσαμε θεό
πρώτη φορά το πρόσωπό του φανερώνοντας
πάνω απ' τις ψάθινες καρέκλες
ν’ ανθίσουν τα μπαλκόνια και τα σύννεφα
να σπάσουν στα σοκάκια οι στάμνες
να πλημμυρίσει ο χώρος μουσική

σαν ήλιοι θ’ ανατείλουν κάποτε
τα ωραία μάτια των νεκρών μας
θεός και άνθρωποι θα εξισωθούν στο φως

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αιώνια μουσική ανεξιχνίαστη

ήχοι, θραύσματα ήχων
μέσα στους ήχους ανεξιχνίαστα

γράμματα, θραύσματα λέξεων
μέσα στις λέξεις ανεξιχνίαστα

πρόσωπα, ίχνη προσώπων
πάνω στο πρόσωπο ανεξιχνίαστα

ήχοι στους ήχους
λέξεις στις λέξεις
πρόσωπα στον καθρέφτη

ποτάμι στο ποτάμι
αιώνια μουσική από το τίποτα στο τίποτα
ανεξιχνίαστη

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το άλλο όνομα του παραδείσου

μοσχοβολούσαν οι πατάτες στο ταψί
άστραφτε το βαρύ τραπέζι
από τη μια, ο μεγάλος μου αδελφός
αγέρωχος ιππεύοντας τα είκοσί του χρόνια
κι από την άλλη
η μάγισσά μας η μικρή
το πρόσωπό της ξέφωτο στο δάσος των μαλλιών της

και η μητέρα να θροΐζει όρθια τριγύρω
μια φράση εδώ
σαν χάδι ένα μάλωμα εκεί
οι λέξεις πινελιές απ' το χαμόγελό της

σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη

χαράματα και δάκρυα φορτωμένος ουρανός

χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη

με συγχωρείτε, είπε μ’ ένα δειλό χαμόγελο
οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες
έχετε χίλιους λόγους να πενθείτε
κι εγώ ποτέ δεν έμαθα αριθμητική
δεν έμαθα αν πρέπει καν να υπάρχω

όμως εσείς
το φόρεμά μου αν αφήσετε για λίγο
στο πάτωμά σας να θροΐσει
και ψιθυρίσετε
σαν προσευχή το κοριτσίστικο όνομά μου
ίσως και να με θυμηθείτε

χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη
χαράματα ξανά

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, φόρεσε η απουσία το κενό της πρόσωπο

φόρεσε η απουσία το κενό της πρόσωπο
και χώθηκε απαρατήρητη στο πλήθος

με δύο α και ένα ου
κατάπιε μερικούς
κι έπεσε κάτω σαν ξερό κλαδί
η ανάσα τους

μου αρέσει αυτή η ευλαβική σιωπή
θα έλεγε η απουσία αν υπήρχε
κεντήστε
και το μαύρο φόρεμα που μου πηγαίνει
με ήλιους με στολίδια και φωνές

για να χορτάσει άλλη μια φορά η ζωή
το πάντοτε ανοιχτό μου στόμα

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: πατρίδα, 1

ωραία κυκλική λέξη η πατρίδα
με το διπλό άλφα της αγάπης
προαιώνιο εφαλτήριο του βαρδάρη
κυβόλιθος στην Εγνατία Οδό

μια σειρά όρθια γιώτα τα κάστρα της
λυγισμένα κατάρτια οι νεκροί της
που ναυλοχούν γαλήνια παραδίπλα
μέσα στην προσωρινή ομίχλη της νύχτας

ωραίος προορισμός η πατρίδα
με τη δική της μουσική του ρο
που είναι ρίζες και γίνεται ροή
κάτω από τους φανοστάτες της παραλίας
με τις πυγολαμπίδες στην απέναντι ακτή
πριν και μετά κάθε ταξίδι

το διπλό άλφα της αγάπης
και το δέλτα του ποταμού
που εκβάλλει στην απεραντοσύνη

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: πατρίδα, 2

σαν άγρια σκυλιά
σαν παγωμένος άνεμος
αν κάποτε μέρες τυφλές
ουρλιάζουν στο κατώφλι σου
κρατήσου από το μέσα σου

ποιες λέξεις έγραφε
το βλέμμα μου θυμήσου
πώς φώτιζαν και πώς τριζοβολούσαν
στο σπίτι μας τα ξύλα
γιατί ήταν ανοιχτή
και απροσπέλαστη η πόρτα μας

κόκκινες και γαλάζιες
ψηφίδες αποσπώ για σένα από τον ουρανό
με νύχια και με δόντια αθέατη
σου χτίζω μια μελλοντική πατρίδα

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)