Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 28 Nov, 2015, 00:40:10

Title: Ρία Φελεκίδου
Post by: wings on 28 Nov, 2015, 00:40:10
Ρία Φελεκίδου

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/felekidou.jpg)

Γεννήθηκε το 1969 στη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγάλωσε και έζησε τα μαθητικά της χρόνια στην Κατερίνη. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ, δημοσιογραφία στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας στην Αθήνα και αποφοίτησε από το ετήσιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα παιδαγωγικής κατάρτισης της ΑΣΠΑΙΤΕ. Επίσης έχει κάνει μεταπτυχιακό στον τομέα Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και δικηγόρος στη Λάρισα και στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα διδάσκει στη Μέση Εκπαίδευση και είναι μέλος του δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Ποιητικές συλλογές:
«Τελεία και παύλα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2005
«Αυτά», εκδ. Γαβριηλίδης, 2008
«Η ιστορία ίδια», εκδ. Γαβριηλίδης, 2019

Πεζογραφία:
«Ξέρω τι θα γίνει», εκδ. Εντύποις, 2018

Παιδικά βιβλία:
«Η μαγική κούπα», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004
«Ο άστεγος χορτοφάγος λύκος και το έξυπνο γουρουνάκι», εκδ. Κέδρος, 2006
«Η Πρασινούλα Γιναντούλα και οι εφτά Χιονάτες», εκδ. Κέδρος, 2006
«Η νονά της Σταχτοπούτας σε δράση», εκδ. Κέδρος, 2006
«Το πιο ευτυχισμένο κοριτσάκι του κόσμου», ιδιωτική έκδοση, 2014

Ανθολογημένα ποιήματα:



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Ρία Φελεκίδου, Γνώση και επίγνωση
Post by: wings on 28 Nov, 2015, 00:46:56
https://www.youtube.com/watch?v=0P-TEfXGwQg

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου: Έλα, νιότη μου, πέρνα
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκο: Δι’ ευχών (1992))


Ρία Φελεκίδου, Γνώση και επίγνωση

Κάθιδρες βουτιές στο κενό
Δεν επαναφέρουν τη ροδαλή όψη των πραγμάτων
Και προς τι τόση αγωνία;
Όσοι βάτραχοι κι αν γίνουνε πρίγκιπες
Στο πόδι όλων τους μια στέρεα κλωστή
Τους τραβά στη σήψη.

Τα πράγματα έχουν ονόματα
Για να κερδίσουν μια γνώριμη υπόσταση.
Οι άνθρωποι προσθέτουν και επίθετα
Κυνηγώντας ένα χνότο αθανασίας
στο σκυφτό τους σβέρκο.
Τα ζώα περιορίζονται στην ταυτότητα του είδους
Και παραδίνονται στη λήθη και την ανυπαρξία
Σαν να βουλιάζουν σ’ ένα πουπουλένιο στρώμα.

Η πιο μαλακή ανταύγεια
Είναι η ανάμνηση του κεφαλαίου της πρώτης νιότης
Στο αποκρουστικό βιβλίο του χρόνου.
Γλυκαίνει τη λύσσα της γνώσης
Την κοφτεράδα της επίγνωσης.
Δε βρίσκω όμως τη σελίδα.
Σβησμένα τα νούμερα στις γωνίες.
Και οι άκρες των δακτύλων
Σταχυολογούν απλώς μία ακόμη απώλεια.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Τελεία παύλα και κενό
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 14:03:17
Ρία Φελεκίδου, Τελεία παύλα και κενό

Μισώ τα νέα με τα πελώρια άδεντρα πρόσωπα.
Μισώ τις νύχτες που τα προετοιμάζουν.
Μισώ τους χτύπους του ρολογιού που τα υποδέχονται.
Τις φυλακισμένες ανάσες που ζέχνουν αδιέξοδο.
Τις κιτρινισμένες παλάμες που ξεφτίζουν παραδοχές.
Ματώνω στο μέρος του δαχτυλιδιού που έλειψε.
Επιβουλεύομαι όλων των ειδών τις υποταγές
που κρέμονται κορδωτά στις ντουλάπες μας.
Τον παγωμένο ενδοιασμό της τρέλας τον καλοκοιτώ.
Με δάχτυλα σβησμένα ψηλαφώ.
Αν κάτι έχει ξεχαστεί στα μωρουδιακά σκεπάσματα.
Το αποτύπωμα μόνο στο χθες.
Όταν το βλέμμα ανοίγει στα όρια της γης και του ουρανού,
ξεναγεί τη σκέψη στα μονοπάτια της κόλασης.
Εκεί καμαρώνουν μια τελεία και μια παύλα.

ΥΓ: «Καλώς τον ξελαρυγγίζονται ανέσπερες οι ωδίνες των ωδικών πτηνών που κοιλοπονούν μέλη μελωδικά.
Αποκομμένα απ’ τη ζωή μέλη νεκρά.
Σπορά δανεική απ’ το όνειδος του κενού.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Να
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 14:13:08
Ρία Φελεκίδου, Να

Να μιλήσουμε γι’ αυτά που δεν ξέρουμε
και μας τρομάζουν με ανοίκειες σιωπές
Όχι γι’ αυτά που ξέρουμε
και μας τραγουδούν με πολυκαιρισμένα ρεφρέν.

Να προσπαθήσουμε γι’ αυτά που υποχθόνια γελούν
κάτω από γέφυρες και μέσα από σύννεφα
Όχι για τ’ άλλα
που αλλάζουν πεζοδρόμια κουβεντιαστά
και ψάχνουν για αριθμημένες θέσεις στα όνειρά μας.

Να προσκυνήσουμε τους φοβερούς θεούς των πλανητών
που παιδιά-κοχύλια γεννούν
κι αμέσως έπειτα τις θάλασσες αφαιμάσσουν
Όχι κατοικίδια λιβανωτά
κι αλληλούια που λιμνάζουν σε παλιά νεροπότηρα
που σπάζουν μετά τον θάνατό μας.

Και τέλος
Να χαμογελάσουμε –γιατί όχι;–
Στη χαλύβδινη υπομονή της ανυπαρξίας
Που ξεκινά να έρχεται όταν φεύγουμε
Που βάζει στο τραπέζι μονά ζυγά τα δικά της
Που μαχαιρώνει συλλαβές που ξέφυγαν
απ’ τα ανυπότακτα στόματα των τρελών
και των ημίθεων
Που συμπεραίνει την ωραιότητα της ακινησίας
απ’ την έλλειψη αντιρρήσεων των νεκρών

Που ξημερώνει στο δάσος
Και την επόμενη μέρα περπατάμε
Σε πτώματα στοιχειών και σε απουσίες ξωτικών
Που πλένεται με φως
Και ραγίζει το πρόσωπο της μέρας
Που πλέκει κολιέδες από διαβόλους τριβόλους
Και τα φοράμε κατάστηθα.
Αφού το ξέρουμε πως είναι αλήθεια
Μονάχα από τριζόνια εκπαιδευμένα
Στην ίδια συλλαβή.

Ναι γιατί όχι;
Να χαμογελάσουμε στη χαλύβδινη υπομονή
της ανυπαρξίας
Και όχι στο τρυφερό σκίρτημα της άνοιξης
Που τάζει και ξετάζει
Λέει ξελέει
Γελά και ξεγελά.
Αυτά.
Και σ’ όποιον αρέσουνε τα παραμύθια και διαφωνεί
Ένα μονάχα να συλλογιστεί.
Τόσο ωραία είναι τα παραμύθια της ανυπαρξίας
Που μια φορά τ’ ακούς καλά
Και δεν ξυπνάς ν' ακούσεις κι άλλο
Γιατί ό,τι ήταν ξέγινε
Κι ό,τι δεν έγινε βασίλεψε χωρίς να γίνει.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Τα χέρια μου
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 14:18:39
Ρία Φελεκίδου, Τα χέρια μου

Βλέπω τα νύχια μου σπασμένα στις άκρες
Τα δάχτυλα φαγωμένα
Τρίβονται οι αντοχές
Ξεφλουδίζονται αιώνες υπομονής
Η μυρωδιά μιας τελειωμένης τσίχλας
κατοικεί στα έπιπλα.

Τα φαντάσματα συναγωνίζονται
ποιο θα σβήσει πρώτο το φως
ποιο θα φτάσει μαλακά τον στόχο.

Στο σκοτάδι όλα είναι θαμπά
και δυσανάγνωστα
Στο σκοτάδι ονειρεύομαι χωρίς φόβους,
κολυμπώ ελεύθερη.

Με αστραφτερά χέρια
δοκιμάζω απλωτές
και χαρίζω σπαρακτικά αγγίγματα
σε μελαψούς πειρατές.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Απ' την άλλη
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 14:25:58
Ρία Φελεκίδου, Απ’ την άλλη

στη μνήμη του Παναγιώτη Χανοζίδη

Δεν αφουγκράζεται κανείς τα μελλούμενα
μαδώντας πέταλα ή απλώνοντας τραπουλόχαρτα.
Μόνο όταν το νυστέρι της χαράς
χαράζει το χρόνο γαλίφικα
να κάνει ένα βήμα πίσω απ’ τα σμιλεμένα της καλούδια.
Να κοιτάξει το πρόσωπο της σειρήνας από κοντά.
Εκεί που ο χρόνος γίνεται τρίμματα.
Εκεί που οι ώρες μοιράζουν ανεξήγητα.
Εκεί που λημέρι της παρηγοριάς είναι η λήθη.
Εκεί να απλώσει την κουρελού του
Και να αρχίσει να μετρά τα αστέρια απ' την αρχή
Κι έπειτα να τα στοιβάζει στα σκουπίδια.
Χωρίς να διστάζει.
Απ’ την άλλη
Και πάλι μπορώ και κλαίω ανθρώπινα
Και όχι σαν γραμμόφωνο
Που κουβαλά τον ξεψυχισμό ενός κήτους αιωνίως.
Γιατί με πέλματα ρόδινα
Πλησίασε μια άωρη ώρα
Στάθηκε σφριγηλή μπροστά στη σφραγίδα του νεκρού
Και το νήμα ξετυλίχτηκε μιας μνήμης
που το γέλιο κατοικούσε τα πρόσωπα.
Κι ό,τι έρεε δεν έδειχνε χαμένο.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Άχρονο
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 16:37:14
Ρία Φελεκίδου, Άχρονο

«Τα παιδιά μου να ’ναι καλά» αναστέναξε
μία γενιά και πέθανε.
«Τα παιδιά μου να ’ναι καλά» μουρμούρισε
η επόμενη γενιά και παρέδωσε το πνεύμα.
«Τα παιδιά μου να ’ναι καλά» ευχήθηκε
η γενιά που είχε έρθει η σειρά της
να ανανήψει στους ουρανούς.

Το γέρικο άχρονο σκιουράκι
άλλαζε κρυψώνες στο δάσος
και κρυφογελούσε με τις αλλαγές φρουράς.
Τα παιδιά του δε ζούσαν πια.
Και στο κορμί του αναπαύονταν αιώνες.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Ένοχες σκιές
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 16:41:06
Ρία Φελεκίδου, Ένοχες σκιές

Τόση θέληση για τη ζωή τους!
Τόση αγωνία να τους την επιβάλω!
Τόσοι ομόκεντροι φόβοι!

Όταν έρχεται,
η νύχτα με περιμαζεύει στη μήτρα της.
Οι σκιές με βάζουν στη μέση.
Ρωτούν πότε η μια πότε η άλλη.
Δεν περιμένουν απαντήσεις
κι αρχίζουν να με μαλώνουν.
Δε σκύβω το κεφάλι.
Το βλέμμα μου άθραυστο απ’ την παρουσία τους
αντανακλά την ενοχή τους.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Άντρας
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 16:45:28
Ρία Φελεκίδου, Άντρας

Χαμήλωσα το κεφάλι,
καθρέφτισα την αγωνία μου.
Πλάγιασα στο βρεγμένο χώμα
ένα να γίνω με την κοίτη.
Έτριψα τη λάσπη ανάμεσα στα δάχτυλα.
Άφησα τις υποσχέσεις-καραβάκια να ανοιχτούν.
Έπλασα την Εύα, πλάι στον Αδάμ.
Τα ανθρωπάκια δεν έχουν έκφραση.
Ο άντρας δεν ήρθε ακόμη.

«Και μήπως έρχεται ποτέ;»
άκουσα σαν μέσα απ' όνειρο
την γκρινιάρικη φωνή
του παμπάλαιου θηλυκού
να σπάει σε μικρά αφρισμένα κύματα.

Γειτόνισσα και νοικάρισσα η γριά χρόνια τώρα.
Πώς να κάνω έξωση στην αυθεντία της;

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Έρωτας
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 16:53:36
Ρία Φελεκίδου, Έρωτας

Η πιο απλή πιθανότητα είναι η παρθενογένεση.
Γιατί να χαθώ στους δαιδάλους των συνδυασμών
Να υποκύψω στη γοητεία της αφαίρεσης
Να ταξιδέψω στα ανοιχτά της φαντασίας
Να αφεθώ στο διαμελισμό των μεμονωμένων στιγμών
Είναι οδυνηρό και αδιέξοδο.

Ας πούμε αυτό λοιπόν, ας μείνουμε εκεί.
Γεννήθηκε απ’ το μηδέν,
ζωντάνεψε, μεγάλωσε και έγινε ροδαλός χωρίς αιτία.
Ένας ατίθασος, φτερωτός μικρούλης
που δε ρωτά, δε ρωτά...

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Έτσι κι αλλιώς
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 17:05:17
Ρία Φελεκίδου, Έτσι κι αλλιώς

«Μη με ξανακοιτάξεις έτσι»
απαίτησε χωρίς να το εννοεί.
«Δε θα μπορέσω να σε ξανακοιτάξω αλλιώς»
της ψιθύρισε εκείνος.
Έκλεισε την απειλή στο πιο παλιό συρτάρι της.
Πέταξε το κλειδί.
Πέταξε κι αυτή σφιχταγκαλιασμένη
με το ανύπαρκτο μέλλον.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Το ανθρώπινο μέτρο
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 17:22:44
Ρία Φελεκίδου, Το ανθρώπινο μέτρο

Στο κορμί μου συνωμοτούν σατράπηδες
Στο μυαλό μου ακονίζονται μαχαίρια
Στην ψυχή μου πολεμούν δαίμονες.
Αιμορραγώ αιώνιες αλήθειες
στη λεκάνη του ασυνείδητου.

Ποια νάρκη θα ξετρυπώσει πάλι
το κατσούφικο πρόσωπο της καθημερινότητας
στο θολωμένο οπτικό μου πεδίο;
Προσδοκώ με πάθος
την επιστροφή της γνώριμης απειλής της.
Η αναμονή της επικείμενης καταστροφής
να στριμωχτεί στα όρια αντοχής
του ανθρώπινου μέτρου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Όνειρα
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 17:35:43
Ρία Φελεκίδου, Όνειρα

στην Ασπασία-Ραμόνα

Ονειρεύτηκα μια κίτρινη έρημο
Μια σελίδα χωρίς γραμμές
Ονειρεύτηκα ένα στέμμα από χρυσόχαρτο
Ένα άγγιγμα χωρίς μνήμη
Ονειρεύτηκα μία ανάσα χωρίς μέτρο
Τη δομή μιας φτερούγας
Πώς κυλάει το νερό, πού σταματάει και αν.
Απλά πράγματα ονειρεύτηκα, καθημερινά.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Οι καινούριες ελπίδες
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 21:11:55
Ρία Φελεκίδου, Οι καινούριες ελπίδες

Τα κορμιά ήταν κίνηση χωρίς ύλη.
Δε χαιρέτησαν, δεν προσπέρασαν
δε ζήτησαν άδεια.
Βολεύτηκαν ωστόσο.
Οι παλιές ελπίδες,
σαν δειλά κοράκια στο τελείωμά τους,
φώτιζαν αναιμικά προσώρας.
Τα καινούρια στοιχειά δεν ήταν θεριά.
Θέριευαν όμως με το χρόνο
σαν λιτανείες από μιλιούνια ρασοφόρων.

Χρόνια συλλέκτης στεναγμών σε άπλυτες κούπες
είχε ξεμάθει να υποδέχεται
και να ξεναγεί αγνώστους.
Στην τσέπη του ένα παλιό κομπολόι.
Στο στήθος του ένα ρημαγμένο ρολόι.
Στη γλώσσα του ένα κάψιμο
απ’ τους δρόμους που άρχιζαν και τέλειωναν
στο κατακάθι του καφέ του.
Με αυτά έκανε το ορίστε
στους νεοφερμένους.
Δεν άνοιξε διάλογο μαζί τους.
Άλλωστε τι να πει;

Οσμίστηκε όμως τους λόγους τους.
Τους βρήκε ξεχασμένους
σαν το αγιόκλημα στο πατρικό του.
Γκρεμισμένος σαν τα όνειρα
που τον ταξίδευαν παιδί.
Αποφασισμένους όπως τα δάχτυλά του
όταν τσαλάκωναν τη διαβασμένη εφημερίδα.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι τον έσπρωχνε
να τους παραδώσει το νυστέρι του φόβου.
Επαγγελματικό, μαζί κοιμόνταν, μαζί ξυπνούσαν
Χρόνια χάραζε την όψη του επιμελώς.
Τα μάτια του ήταν στεγνά
Δεν είχε δάκρυα να παζαρέψει.
Παρέδωσε όμως χωρίς δεύτερη σκέψη
Τα βαφτισμένα χαμόγελα
με τα μισάνοιχτα δόντια,
τα τεντωμένα χείλη,
καρφωμένα στο τελείωμα των ματιών.
«Παράδοση άνευ όρων λοιπόν... Αυτό περιμέναμε»
παραδέχτηκαν οι καινούριες ελπίδες
και αυτοδιορίστηκαν φύλακες-άγγελοί του.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Θαλασσινό παραλήρημα
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 21:19:02
https://www.youtube.com/watch?v=8kdfkoQtNnA

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Όλος ο κόσμος είσαι εσύ (με τη Μαρινέλλα)

Ρία Φελεκίδου, Θαλασσινό παραλήρημα

Στη σιωπή πετροβολώ τις ώρες
που μου ’λειψαν καθώς μεγάλωνα.
Θάλασσα κι ουρανός
καιρός άγριος στην κάψα του
καλοκαίρι δαιμονικό στην όψη.
Στον αφρό των κυμάτων
σπάνε γυάλινες θύμησες.
Στον αχό της άμμου
προσκυνάνε νέες επιθυμίες.
Στο εκτόπισμα των βοτσάλων
παραμονεύεις εσύ ανίκητος
Αεικίνητος
Ρευστός
Αειφόρος
Ερπετός
Αειθαλής
Εσύ
Καινούριος και παλιός
Εσύ
Στη σκιά της μέρας
Στον παφλασμό της νύχτας
Στων άστρων το πήδημα στον απολεσθέντα χρόνο
Εσύ.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Ανεξήγητα
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 21:22:35
Ρία Φελεκίδου, Ανεξήγητα

Τα τρίμματα του ανεξήγητου
είναι αλήθειες που καταπίνουμε αμάσητες.

Προπάντων στέκονται στο λαιμό της κότας
που μάταια προσπάθησε να σταματήσει τον αλέκτορα
πριν τριτώσει το κακό.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Illusions
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 21:26:06
Ρία Φελεκίδου, Illusions

Τεμαχίζονται τα όνειρα
σε περασμένες γεύσεις
και βουτιές στο ανέφικτο.
Το φως μιας κίτρινης λάμπας
επισταμένα τακτοποιεί τις απώλειες
σε επερχόμενες μοναχικές νύχτες.
Οι πήχεις χαμηλώνουν διαρκώς.
Πράσινοι κορμοί σωριασμένοι ολούθε
στοιβάζονται στις γωνίες των ματιών μας
σαν πνιγμένα μωρά.

Να ελπίσεις τι;
Κι όμως.
Στο κατακάθι της νύχτας
Στο πηγάδι του φόβου
Ψάχνω ακόμη στα τυφλά
Την υγρή σκιά της παλάμης σου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Η κληρονομιά της παλλακίδας
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 21:29:46
Ρία Φελεκίδου, Η κληρονομιά της παλλακίδας

Πριν χίλια χρόνια
μια παλλακίδα με ορμήνεψε
να ορκιστώ σε μια ιδέα
με σάρκα και οστά
και στύση ελεγχόμενη
απ’ τις σκιές του κορμιού μου
στον ουρανό του κρεβατιού.

Από τότε κινδυνεύουν οι νύχτες μου εκείνες
που η πλάτη σου ζωγραφίζει εμπρός μου
ακατανόητους χάρτες απουσίας.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Οπαδοί
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 21:33:27
Ρία Φελεκίδου, Οπαδοί

Εν τέλει κάθε φάμπρικα
απομακρύνει από την πλαδαρότητα
και προσανατολίζει στη ματαιότητα.
Τα εργοστάσια ονείρων ωστόσο
κατασκευάζουν οπαδούς.
Ψηλούς και κοντούς.
Απαισιόδοξους και αιθεροβάμονες.
Απροετοίμαστους και οργανωμένους.
Οπαδούς.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Το στρογγύλεμα του έρωτα
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 21:39:03
Ρία Φελεκίδου, Το στρογγύλεμα του έρωτα

Μια φυλακή από φράουλες
–δεν τίθεται θέμα–
θα ’ταν ευπρόσδεκτη
για τους εραστές των πρωινών οάσεων.

Για σένα όμως όχι.

Ένα παράπονο από μέλι
–και ποιος θα το αμφισβητούσε;–
θα ανύψωνε το ηθικό
των ορειβατών της διαδρομής του ήλιου.

Το δικό σου όμως όχι.

Εσύ καμωμένος από συνδέσμους χιαστούς
καρφωμένος σε τετράγωνους υπαινιγμούς
εργάτης του διαβήτη και εχθρός των περιθωρίων
χωράς ωστόσο σε μια θάλασσα από χέρια
–τα δικά μου–
διψάς απρόσμενα για μια απεραντοσύνη από δάκρυα
–γλιστρούν απ’ τα μάτια μου–
εφάπτεσαι ακριβώς στις νυχτερινές κοιλότητες
του κορμιού μου
και στρογγυλεύεις.

Έτσι σιγά σιγά στρογγυλεύεις αγαπημένε
και γίνεσαι ο κύκλος
που κλείνει το μέλλον μου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)
Title: Ρία Φελεκίδου, Μόνο
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 22:01:33
Ρία Φελεκίδου, Μόνο

Κουβαλώ ένα ποτάμι
που δε γέννησε τους στεναγμούς του.
Συντονίζομαι με το λυγμό των ψαριών
μόνο όταν γδύνομαι απ’ τις ισορροπίες μου.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Ταξίδι
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 22:04:39
Ρία Φελεκίδου, Ταξίδι

Στα διόδια σηκώνω το βλέμμα.
Μετρώ τις στιγμές που χάθηκαν
προς τιμήν της αγίας αφηρημάδας.
Συντονίζομαι με το μουντό τοπίο.
Συνεχίζω να είμαι μουγκή
και απέναντι στους υπόλοιπους συνεπιβάτες.
Έξαφνα συνειδητοποιώ πως αναπνέουν.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Στην κόψη της θλίψης
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 22:08:59
Ρία Φελεκίδου, Στην κόψη της θλίψης

Στην κόψη της θλίψης
το παρόν θολώνει
από εικονίσματα του χθες
που δεν εξαργύρωσαν ποτέ
τις θεόσταλτες υποσχέσεις τους.

Η φρίκη φτιασιδώνεται
με χαρούμενες κραυγούλες χωρίς ταυτότητα.
Οι λύπες κεντιούνται εντέχνως
με υψηλά νοήματα – αχρείαστα να ’ναι.

Πολυκύμαντα τα νήματα της ελπίδας
τυλίγονται προσεκτικά
γύρω απ’ το λαιμό των υποψήφιων νεκρών
μέχρι που και η τελευταία ανάσα τους
ταξιδεύει στο δάσος με τις καμένες φτέρες.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Πίκρες
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 22:12:17
Ρία Φελεκίδου, Πίκρες

Κλεισμένες σφιχτά
στα μικρά βελούδινα κουτάκια της άρνησης,
δεμένες αριστοτεχνικά με τις αναβολές μας,
οι πίκρες που μας αναλογούν
περιμένουν ανυπόμονα τη σειρά τους.
Την ώρα που το τρέμουλο στα δάχτυλά μας
θα καταφέρει να ορθοποδήσει
και θα αφαιρέσει τους περίτεχνους κόμπους.
Τότε θα αρχίσουν να αναπνέουν ανακουφισμένες
μέσα στις ανίσχυρες χούφτες μας
σαν ανυπόμονα τρομακτικά ζωάκια
με τα σαρκοβόρα τους στόματα
να απαιτούν ένα μερίδιο απ’ τη ζωή.
Τη ζωή μας.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Παλιά και νέα τάξη πραγμάτων
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 22:22:43
Ρία Φελεκίδου, Παλιά και νέα τάξη πραγμάτων

Το πίσω μέρος της κάννης σημαδεύει το όνειρο,
περιφραγμένο τέλεια στον αυλόγυρο του ματιού.
Απ’ την άλλη, μάταια το βλέμμα στοχεύει εμπρός
στη μετατόπιση του κέντρου του κόσμου.

Να γίνει πώς;
Αφού είναι όλα εδώ τριγύρω;
Λυμένα, δεμένα, μεταξύ τους καλά γνωρίζονται,
το γύρω γύρω όλοι η αγαπημένη τους άσκηση.
Ξεθεώνονται στο βάθος της οικειότητας
– ενόσω φαινομενικά απάνεμες αγκαλιές
ταξιδεύουν το χάος εκ περιτροπής
στο καρναβάλι των επιλογών μας.

Το όνειρο, που είναι για όνειρο φτιαγμένο,
κέντρο του κόσμου δοκιμασμένο
ή μήπως θα ήταν καλύτερα να πω δαμασμένο
το αναμενόμενο να φυτρώνει στις παλάμες μας.

Για όνομα του φόβου!
– Ή θα ’πρεπε να πω στο όνομά του;
Ίσως γι' αυτό τελικά μισώ τις αυλαίες
που οριοθετούν νέες τάξεις πραγμάτων.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Καθημερινό
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 22:38:00
Ρία Φελεκίδου, Καθημερινό

Χίμαιρες πλεγμένες με τα δάχτυλά μου
την ώρα που κυνηγώ υπάκουα τσουλούφια
στο μέτωπο του έρωτα.
Χάρτινες φωνές συνοδεύουν
τους καθημερινούς πνιγμούς της χλόης
στα βήματά μας.
Παραδίνομαι. Παραδίνεσαι;
Και ας μείνουν όλα όπως είναι.
Μικρά, συνηθισμένα, ανήλιαγα.
Γνώριμα και απειλητικά.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Ένα βήμα πριν απ' το κενό
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 23:25:19
Ρία Φελεκίδου, Ένα βήμα πριν απ’ το κενό

Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
τακτοποιώ όμορφα τις δουλειές μου.
Πλέκω ψιλοβελονιά τις υποχρεώσεις μου
και τις φορώ μαλακά στο λαιμό των ημερών μου.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
κάθομαι σταυροπόδι επιμελώς ατημέλητα
και θαυμάζω τις δεμένες μου γάμπες.
Μετρώ τα ποτήρια που δεν έσπασα
τους φίλους που δεν έκλαψα στον ώμο τους
τους δρόμους που παρέκαμψα
τις ώρες που δεν έπαιξα με τα παιδιά μου.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
βλέπω όλα τα βραδινά προγράμματα στην τηλεόραση
κι έπειτα βυθίζομαι στον ύπνο
με την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία
γύρω απ’ το κρεβάτι μου
να παγιδεύει τα ανήσυχα όνειρα
βουίζοντας τα τελευταία τηλεοπτικά νέα.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
δουλεύω οκτάωρο
διασκεδάζω μια φορά την εβδομάδα
κάνω έρωτα άλλη μία
και βάφω τα νύχια μου κάθε μισή ώρα.
Θέλω να τα βλέπω λαμπερά.
Να καθρεφτίζω τα δόντια μου
στο κόκκινο της φωτιάς τους.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
γνέφω στα παιδιά που ακόμη δε γέννησα
να πλησιάσουν.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
η ζωή μου μικραίνει, μικραίνει, μικραίνει.
Γίνεται μια σταλιά, τοσοδούλα,
και χωρά στη χούφτα μου.
Της ψιθυρίζω νανουρίσματα
–ένα βήμα πριν απ’ το κενό–
για το μέλλον που σιγά σιγά κοιμάται.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Αργοπορία
Post by: wings on 14 Mar, 2017, 23:32:41
Ρία Φελεκίδου, Αργοπορία

Επιτρέψτε μου να παραδεχτώ την αργοπορία.
Δεν ήμουν συχνά βιαστική
μα κι όταν ήμουν, κατέληγα τελευταία.
Δεν ανησυχώ όμως.
Με τίμημα, είναι η αλήθεια,
αλλά στο τέλος όλα τα προλαβαίνω.
Ο έρωτας φυσούσε και ξεφυσούσε όταν τον αναζήτησα.
«Επιτέλους με θυμήθηκες» σφύριξε κατακόκκινος
και αγανακτισμένος.
Έχουμε καλές σχέσεις πια.
Μακριά και αγαπημένοι
και όταν μπερδευόμαστε ο ένας στα πόδια του άλλου
ξέρουμε να λύνουμε τους κόμπους καθώς πρέπει.
Η δημιουργία είχε λιγότερη κατανόηση.
Όταν σταμάτησα να της στέλνω φιλάκια από μακριά
και της έτεινα το χέρι
μου γράπωσε την παλάμη με τα άκοπα νύχια της.
Και από τότε, μπορώ δεν μπορώ, θέλω δε θέλω,
οι αμυχές στο δέρμα μου,
σαν μόνιμο συμβόλαιο τιμής,
με φέρνουν στο δρόμο της.
Το αίσθημα καύσου δεν υποχωρεί.
Βασανίζει
όσα όνειρα τολμήσω να κάνω
μακριά της.
Κι έπειτα είναι και ο ουρανός.
– Έτσι το λέω στην κόρη μου
και μου ’μεινε κουσούρι.
Πιο ήσυχη απ’ όλα είμαι γι' αυτό.
Τα νήματα που με συνδέουν μαζί του
είναι άθραυστα και ελαστικά
και όσον κι αν αργήσω
θα αρκέσει ένα απότομο τίναγμα
για να βρεθώ στην αγκαλιά του.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Ανάμεσα
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 00:00:34
Ρία Φελεκίδου, Ανάμεσα

Στην κοίτη της λύπης μου
ζωγραφίζω τα κύματα στο νερό
με δικά μου χρώματα
– πού και πού δανείζομαι
αναπάντεχες αντανακλάσεις απ’ το φως.
Έπειτα το βλέμμα μου επιπλέει στο έργο μου.
Αφήνει ρινίσματα αβεβαιότητας
– μα πού πήγαν οι τόσες εντός μου αποχρώσεις;

Στην κοίτη της χαράς μου
τραγουδώ όλα τα φάλτσα που ονειρεύτηκα.
Χωρίς ενδοιασμούς
ξεγυμνώνω τους ήχους απ’ τον προορισμό τους.
Κυλιέμαι ασύχναστα στα ντεσιμπέλ τους.
Μαδώ τα κέφια απ’ τις γιορτές
και τα καταπίνω αμάσητα.

Πράσινοι κλώνοι και γκρίζα κενά
μου θυμίζουν το όριο ανάμεσα.
Ανάμεσα στη λύπη και στη χαρά μου
κοιμάται ένα φοβισμένο παιδί
που δεν τολμώ να ξυπνήσω.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Αιδοία και δάκρυα
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 00:04:21
Ρία Φελεκίδου, Αιδοία και δάκρυα

Αιδοία και δάκρυα
αφήνουν υγρά ίχνη στις ανήσυχες παλάμες
στεγνώνουν όταν το ερέθισμα εκλείψει.
Αποτελούν άλλοθι απουσίας πολύτιμο.

Τη μέρα περισσεύουν
στη νύχτα δε χωρούν.

Κανείς δεν μπορεί πειστικά να αρνηθεί
πως συνιστούν με επιτυχία
συναφείς απομιμήσεις ζωής.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Άγρια νύχτα
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 00:07:24
Ρία Φελεκίδου, Άγρια νύχτα

Η άγρια νύχτα έχει ένα πλεονέκτημα.
Την αφροδίσια καταρροή στον Άδη των σωμάτων.
Η άγρια νύχτα έχει ένα ζητούμενο.
Την επικείμενη συμφιλίωση με το απόλυτο
που ματαιώνεται κάθε φορά στο χείλος.
Η άγρια νύχτα έχει ένα και μόνο πρόσωπο.
Συνοψίζεται
στην ακύρωση των φιλικών αρωμάτων του καφέ
και στο καθρέφτισμα των επιπλέον παλμών
σ’ ένα βαθύ πηγάδι.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Κουαρτέτο
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 00:11:14
Ρία Φελεκίδου, Κουαρτέτο

Ο αισθησιασμός μιας κοινής γυναίκας
είναι όπως η κατήφεια της σελήνης.
Τριμμένη και τετριμμένη η όψη της αλήθειας.

Γράφουμε γι’ αυτά που λέμε και δεν πιστεύουμε.
Έτσι οι πνιγμοί των λέξεων
μας περιμένουν στα διαστήματα των ουρανών.

Kannst du tanzen?
Can you dance?
Εγώ αψηφώ το θάνατο.

Κυνήγα με και πιάσε με χωρίς τίτλους.
Στην άκρη απ’ τις διδαχές.
Και στην αρμύρα της θάλασσας κάνε με δικιά σου
άμμο και όνειρα και νερά.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Περίπτωση μεσημεριού
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 00:16:09
Ρία Φελεκίδου, Περίπτωση μεσημεριού

Αίθριες είναι κάτι περιπτώσεις
που συνοψίζονται στα μάτια σου
– μάτια του καλοκαιριού ανάγλυφα.
Περιπτώσεις που αφύλαχτες εγκαταλείπουν εαυτόν
εκτεθειμένες θαρρείς σε κάθε διαβάτη
αρκεί να περπατά τα αποπνικτικά μεσημέρια
αναζητώντας νύμφες στα δάση.
Έτσι που να αναγνωρίζει και να κατακτά
ό,τι δεν παραδόθηκε στους νυχτερινούς ιλίγγους.
Μυρμηγκιάζουν το φως
καθώς σφηνώνονται στο πρόσωπο της μέρας.
Γλείφουν τη γλύκα του ήλιου
και την τινάζουν κομματιαστά ανάμεσά μας.
Κάθε αυτόβουλα ολόγυμνο σώμα
θα συναρμοστεί με αυτά τα μεσημεριανά κύματα.
Αν είναι να ηγείται κάποιος,
θα ’θελα τη μουσική
να σαλεύει στις αμυχές της ζέστης.
 
Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Στιγμή γνωριμίας
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 00:18:47
Ρία Φελεκίδου, Στιγμή γνωριμίας

Διαφορετικά, θα ήμουν πυγολαμπίδα.
Αργότερα, κινούμενη άμμος επικίνδυνη.
Αν ήταν πιο νωρίς θα ήμουν παιδικό νανούρισμα.
Τώρα όμως πλάθονται οι καμπύλες του κορμιού,
οι γραμμές των ματιών,
οι σκιές της νύχτας μου.
Γίνομαι γυναίκα τώρα για σένα.
 
Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Είμαστε
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 12:50:54
Ρία Φελεκίδου, Είμαστε

Γιατί είμαστε κάλυκες απαλλαγμένοι από άνθη.
Οραματισμοί αιωρούμενοι
ποτέ στον κάτοχό μας δε δοθήκαμε.
Σάρκινες σκιές είμαστε
περιπλανώμενες στις παρυφές της μέθης.
Στη φαντασία των άλλων
Βρισκόμαστε ανόθευτοι – ή έτσι νομίζουμε.
Κι αν δεν ραγίσει η όψη του κακού
που χρόνια όλο φροντίδα κουβαλάμε
σίγουρα θα εξορίσουμε στο αβέβαιο τη μοναξιά μας.
Στην πρώτη ζουμερή παλάμη
θα στραγγίξουμε τα φώτα απ’ τις ματιές μας
ανερώτητα.
Τυφλοί πια, θα υποταχτούμε στην επικοινωνία.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Αξιοπρέπεια
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 12:53:45
Ρία Φελεκίδου, Αξιοπρέπεια

Φύλαξέ μου μια αξιοπρέπεια
Σαν το αίμα που καίει
Όταν γλιστράς απ’ τους νόμους
Σαν την πληγή που αγαπά
την επαφή της με τον αέρα
Σαν το κραγιόν που θόλωσε
τον καθρέφτη του νου σου
Πυκνώνοντας τον αέρα στο χώρο
Με ένα αντίο.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Φως
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:00:11
Ρία Φελεκίδου, Φως

Το τραύμα μου είναι διαμπερές
Κι αυτό είναι που με σώζει
γιατί διακρίνεται το φως.
Έτσι ποτέ δεν το υποπτεύτηκα.
Το φως αγνοεί κομμένες φλέβες
και ταλαιπωρημένες αρτηρίες.
Ψάχνει με αγωνία
την εστία του πόνου,
την εστία μου.
Φτάνει
αποκαλύπτοντας
ή προκαλώντας
νέες αμυχές,
όπως όλες οι αλήθειες.
Εγώ περιμένω στωικά
Πότε βοηθώντας το
Χωρίς να το ξέρω
Πότε καταργώντας το
Χωρίς να το θέλω.
Στο τέλος
Μένουν στα σπασμένα μου δάχτυλα
Αχτίδες ή αντίλαλοι της μέρας.
Νεότερη
πίστευα στο βύθισμα στο σκοτάδι
και μετρούσα μέχρι το δέκα
– έφτανε αυτό.
Όμως σήμερα,
ελεύθερη όπως νομίζω,
εμπιστεύομαι
κάθε είδους αχτίνα
Κι όπως κολυμπώ
σε πηχτά σκοτάδια
τυλίγομαι γύρω της
και την αναπνέω.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Η γυναίκα του πρωτομάστορα
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:03:14
Ρία Φελεκίδου, Η γυναίκα του πρωτομάστορα

Η έμπνευση κρυώνει
σαν πιάτο που περιμένει την όρεξη
Δε χτίζονται γιοφύρια έτσι
Μόνο κατασκηνώνουν στεναγμοί
στα ερείπια-θεμέλια
Κι η γυναίκα του πρωτομάστορα
–το πιο όμορφο τραγούδι
της εποχής των κύκνων–
κλεισμένη σε μια ντουλάπα ροζ
να ξηλώνει ποδόγυρους
να οσμίζεται
να περιμένει.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Οι λέξεις πάνω στις έννοιες
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:06:53
Ρία Φελεκίδου, Οι λέξεις πάνω στις έννοιες

Κοράλλι πράσινο σ’ ένα κομμένο κεφάλι
Στις έννοιες οι λέξεις
πρόστυχες αναδεύουν.
Θα ’θελα από ένα κελάρι
να τις ξετρυπώσω μία μία
να τις συνεφέρω μες στο ποτήρι του κρασιού
Να απλώνονται έπειτα χωρίς σπρώξιμο
– σαν μαλακή ανάσα.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Περιμένοντας στις ανασκαφές
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:10:28
Ρία Φελεκίδου, Περιμένοντας στις ανασκαφές

Περιμένοντας στις ανασκαφές
Μια βροχή
που έδωσε το λόγο της.
Ένα σπουργίτι
που ορκίστηκε πως θα πεθάνει.
Μια λεπίδα
που στη λάμψη της τυφλώθηκα.
Ένα κανάτι
που διαβάζει πλεύσεις στο νερό.
Περιμένοντας έναν πέτρινο ήχο.
Μια απολιθωμένη βεντάλια.
Ένα φονικό εργαλείο.
Μέσα στα γέλια
ένα κακό πνεύμα.
Μέσα στη ζέστη
μια ακόμη αναπνοή.
Μέσα στην ηδονή
μια παρανοϊκή κραυγή.
Μέσα στα ερείπια
μια υπάκουη αράχνη.
Περιμένοντας μάταια
ένα βλέμμα.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Χωρίς φίλους
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:17:57
Ρία Φελεκίδου, Χωρίς φίλους

Οι φίλοι
έχουν πάει να κατοικήσουν
σε άλλα περιβόλια
κι εγώ έχω μείνει μόνη
με τα κουνέλια,
με ακούρδιστες νότες
στις τρύπιες μου τσέπες,
με τη μνήμη μιας αφής
να παραπαίει
στο φόντο της πλάτης
του δερμάτινου καναπέ
όπου καθίσαμε
αμέτρητες φορές
παλιότερα.

Μια βάρκα χάσαμε
–για όλους μας σημαντική–
όμως δεν πρόλαβα
να τους το πω
γιατί όταν έφευγα
πέρασα το σφίξιμο στο μαντίλι τους
για νοσταλγία.

Έφυγα πριν από τη βάρκα.
Φοβήθηκα το πέλαγος
που ανοιγόταν
μπροστά στο ανύποπτο πανί της.
Χωρίς κυβερνήτες
με άνεμο το θυμό
που όριζε το μαντίλι τους.

Όμως δεν πειράζει.
Οι άνεμοι ποτέ δεν κοιτάζουν.
Μακάρι
να παραδέρνουμε με αξιοπρέπεια
στο φύσημά τους.

Κι οι ακούρδιστες νότες
στις τρύπιες τσέπες
δε σου υπόσχονται τίποτα.
Προλαβαίνουν ωστόσο
να κουδουνίσουν γλυκά
μέχρι να χαθούν.

Κι όταν χάνονται πάλι,
αποκλείεται να αναρωτηθείς
για τους λόγους της απώλειας.

Τα κουνέλια
πότε τα χαίρομαι
πότε τα μισώ.
Με κρατούν στα γύρω περιβόλια.

Κι όταν αποφασίζω
να φύγω μακριά
ή να πετάξω έστω
μουρμουρίζουν όλα μαζί.
Αυτό από μόνο φτάνει
για να ματαιώσει
τις φυγές μου.

Όταν ηρεμώ
σκέφτομαι
πως η φιλία μας
είναι σταθερή
και με κάνει
αυτό που είμαι.

Δε με παρηγορεί βέβαια
αλλά με βοηθά
να ψάχνω
καινούριους τρόπους
καλύτερους λόγους
να φεύγω.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Τελικά
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:21:02
Ρία Φελεκίδου, Τελικά

Μάτια αφημένα στους καθρέφτες
μιας άλλης αντίληψης
ξεφλουδίζουν τη ρόδινη σάρκα
των ερωτικών υπαινιγμών
καθώς στάλες του πρωινού καφέ
νοτίζουν την κρυφή ηδονή τους
απρόσωπα.
Τώρα σκύψε στην άρνηση
στα όρια του εγωισμού.
Στην παραίτηση της λειτουργίας της μάθησης
κατατροπώνεις τα εισαγωγικά.
Κι εγώ γελασμένη στο χρόνο
κυνηγώ πεθαμένα οράματα.

Τελικά η ανία
είναι η πιο άσπονδη προσταγή.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Έρχεται και φεύγει
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:29:39
Ρία Φελεκίδου, Έρχεται και φεύγει

Και τότε έρχεται.
Σαν διάφανο αποκρουστικό τέρας
με συντεταγμένες ανθρώπου
κλειδώνει τα όνειρά μου
σ’ ένα ξεκοιλιασμένο συρτάρι
λαδώνει τους σκελετούς στην ντουλάπα μου
διαχέει αόρατο δηλητήριο
και παράφρονες χυμούς θανάτου.
Και τότε φεύγει.

Όταν τελειώνει
μοιάζω σαν τα χυμένα μυαλά ενός αδικοχαμένου ναύτη
σ’ ένα βρομερό μπαρ.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Μεγαλώνοντας
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:32:52
Ρία Φελεκίδου, Μεγαλώνοντας

Οι προσδοκίες μου είναι σταχτιές
σαν μολυβένια στρατιωτάκια νυσταγμένα.
Οι σκέψεις μου μαβιές
στρέφουν κατάματα τη θλίψη τους
σ’ έναν σκισμένο ουρανό.
Συντρίμμια που αγκαλιάζονται
κι έτσι πένθιμα ορθοποδούν.

Όσο μεγαλώνω,
τόσο σταχταίνουν οι πρώτες
σκουραίνουν οι δεύτερες.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Το πριν και το μετά
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:35:16
Ρία Φελεκίδου, Το πριν και το μετά

Η θύμησή σου είναι μια συνεχής αιτία οσμών.
Οργώνουν και πυροδοτούν ό,τι υπήρξε πριν από σένα.
Εγώ, γαληνεμένη, παρακολουθώ τον ερχομό σου
μέσα μου.
... Είπες τίποτα για ηλιαχτίδες;

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Σαν παραλήρημα
Post by: wings on 15 Mar, 2017, 13:54:04
Ρία Φελεκίδου, Σαν παραλήρημα

Εκλιπαρώ ένα χάδι.
Γεννήθηκα στη φωλιά ενός τσακισμένου βράχου, αμύριστη από τα πλάσματα της γης, σαν ζωντανό κέλυφος και αχρείαστος ρυθμός – δίχως ακροατές.
Κρατούσα τέμπο, για μια λύπη μακρινή που δε γνώριζε τον εαυτό της. Αυτομαχαιρωνόταν στην άγνοια, καταδικάζοντας τις επιστροφές των δακρύων στο ποτάμι της αυτογνωσίας.
Ο νόστος ανοίκειος, σχεδόν περιττός, σε φωτεινά πρόσωπα, που σαν πλαστικές μάσκες, πηγές δίχως σχήμα, κυβερνούσαν τις μνήμες μου.
Ανέγγιχτη και αφίλητη και απ’ τη μιλιά της σμέρνας ποτισμένη από ένα μύθο αλλιώτικο, περσινό, που χαϊδολογά ακόμη κάτι κιτρινωπές νύχτες.
Νύχτες που παραπαίω –εν μέρει προκατασκευασμένα αφηνιασμένη– στα χείλη ενός ποτηριού.
Φλερτάρω το σπέρμα μες στο οινόπνευμα, καθώς σαλεύει προσευχές και τάζει εκρήξεις.
Του κρυφομιλώ παράταιρα παραμύθια. Να το ξυπνήσω απ’ τον πλωτό του ύπνο.
Να κερδίσω το αλάτι και τις αιμάτινες αλυσίδες να ζωστώ.
Κραδαίνω το χθες σαν πολύτιμο σεντούκι.
Καθώς αφουγκράζομαι έναν παράξενο πυρετό –γλιστρώντας στα κενά των υπόλευκων τρεμουλιαστών μορίων– τον ντύνομαι. Τον κάνω φίλο και αγαπημένο αυριανό εχθρό.
Η γεύση του μεσημεριού είναι δανεική.
Δοκιμάζω τις φούχτες μου στο σχήμα του νερού.
Σε βρεγμένους οιωνούς απλώνω τα δάχτυλα στο μέλλον. Με περπατά ένα αφροδίσιο ρίγος. Καυλωτικό. Σαν το νιαούρισμα της γάτας στις παρυφές του καλοκαιριού.
Στέκομαι ξανά στα πόδια μου, ολόιδια, δοκιμασμένη, μισθοφόρος της σελήνης. Δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία που επιθυμώ διακαώς μια συνουσία με τα άστρα. Το επόμενο βήμα. Συνουσιάζομαι.
Πετάγομαι κάθιδρη, παράφρων σχεδόν, από έναν ύπνο αστρικό.
Συνέρχομαι από μια λωρίδα ατμού φωτός που τρυπώνει στα ρουθούνια μου. Καλό χαρμάνι, ανόθευτο.
Την άλλη μέρα, πεπειραμένη πια από νυχτερινούς παροξυσμούς και σπαραγμούς στην κόψη των πλανητών, καβαλώ ένα διάφανο άτι, υπαρκτό στο γωνιώδες βλέμμα μου.
Ο καλπασμός ωστόσο δεν διακρίνεται από αγωνία. Διαγράφει γωνία και βουλιάζει σε κόκκινη λάσπη, μυθική πρώτη ύλη, ανταριασμένη απ’ τις προσμονές άστεγων ξωτικών, θεών και δαιμόνων. Γλιστρώ επίτηδες.
Πλένομαι από ενοχές και κολασμένες επιθυμίες μιας παλλακίδας των δρόμων. Παλεύω τον έρωτα των δρόμων και την αλητεία των ουρανών.
Πουλί, ναι. Μα δίχως φτερούγες πού πας;
Το καβούκι ομορφαίνει τις ανοιχτές πληγές των φτερών. Στομώνει τις υποσχέσεις του ανέμου. Φλύαρος τούτος και ακατάδεκτος στις γειτονιές του κόσμου, χαρίζεται μόνο στους εργολάβους του αύριο και σε αλαφροΐσκιωτες πεταλούδες με θαμπωτικό χνούδι και γυάλινο πέταγμα.
Ξαποσταίνω στο τζάκι. Για πόσα χρόνια; Το χνούδι αραιώνει και πια διακρίνω τις ελιές και τα κυπαρίσσια. Στο μάκρος του δρόμου το νερό και οι χθεσινοί τρυγητές, ομορφοντυμένοι, κατρακυλούν σε απλωμένους σωρούς σταφυλιών.
Δολώνω τον ήλιο με ένα κρυστάλλινο πρίσμα.
Άλλη ματαιοδοξία τούτη! Να φυλακίσεις το φως; Όχι, σύμμαχο να το κάνω.
Να αυτομολήσουμε στη χαρά, να δραπετεύσω απ’ τη νύστα και τις απειλές της. 
Και ας κάνουμε τόπο στο είδος του δράκου που καταβροχθίζει τη μιζέρια.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)
Title: Ρία Φελεκίδου, Η αλήθεια στο κάδρο
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 15:02:59
Ρία Φελεκίδου, Η αλήθεια στο κάδρο

Αν θέλεις την αλήθεια στο κάδρο
Βγάλε τις λέξεις
Άφησε ανθρώπους να πηγαινοέρχονται
Ένα πολύχρωμο πλήθος
Δίνει δώρα και φεύγει
Γεμίζει τον τόπο ανάσες δροσερές
Και γίνεται καπνός πριν σκοτεινιάσει
Αν κάνουν πως μιλούν μην ξεχαστείς
Βγάλε τις λέξεις
Σβήσε τα επιπλέον χρώματα
Ακολούθησε τις οδηγίες των ματιών τους
Προτίμησε το απογευματινό φως
Είναι αρκετά κοντά στην αλήθεια
Ένα βήμα πριν τις ανεπιθύμητες απόπειρες
Σμίκρυνε τους τυπικούς επισκέπτες
Περνούν τις θύρες αλύγιστοι
Ευθυτενή πρόσωπα
Αμήχανα χέρια
Αναποφάσιστες λέξεις
Βγάλε τις λέξεις
Μην τους εξαφανίσεις
Μία καλή σμίκρυνση
Δικαιούνται ένα κομμάτι στο κάδρο
Διεκδικούν λύσεις, δεν το θυμάσαι;
Έχουν μια ατζέντα από φορμόλη
Γράφουν, σβήνουν, λένε, ξελένε
Βγάλε τις λέξεις είπαμε
Βγάλε τις λέξεις
Τώρα εκείνοι κάθονται οκλαδόν
Ή καπνίζουν
Ή ρεύονται
Ή θυμώνουν
Ή κάνουν έρωτα
Ή γεννάν παιδιά
Ή έχουν κατάθλιψη
Ή κοιμούνται
Ή ελπίζουν.
Ίσως να πίνουν τσάι.
Κι ένα κοριτσάκι
Κουνάει μια γυμνή κούκλα
Μπροστά στα ασφαλτοστρωμένα μας μούτρα
Αυτό σε πρώτο πλάνο
Ούτε κλαίει
Ούτε γελάει
Η κούκλα είναι ξεμαλλιασμένη
Και δε φοράει τίποτα, τσιτσίδι
Δεν έχει άλλο. Μην κουράζεσαι.
Το κάδρο σου τελείωσε.
Κι αυτή είναι η αλήθεια.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Αντιθέσεις
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 15:19:31
Ρία Φελεκίδου, Αντιθέσεις

Γοητευτική η διαδοχή των διαθέσεων
Στο σώμα της ζέβρας.

Απομυζάς τα χείλη μου
Σε μια άλλη χώρα.

Το ζητούμενο είναι
Η χαμένη κραυγή των κορμιών μας.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Αποφάσεις
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 16:58:30
Ρία Φελεκίδου, Αποφάσεις

Κάποιες απρόοπτες ώρες
Οι αγχόνες μας τέμνονται
Με τις αποφάσεις
Τα ευλογημένα κέντρα τους
Σημεία θεϊκής κραιπάλης
Σαν πέρασμα σε γέννηση νέου είδους
Κανονικό πανηγύρι
Κι όμως είναι παμπάλαιες οι θλίψεις
Χρόνιες θηλιές στον λαιμό
Ξενιστές δεν έχουν οίκτο
Ή ίσως πιο έμφυτες
Κι απ’ τις αναπνοές μας
Κι οι αποφάσεις πάντα κάπου εδώ γυρνούσαν
Γνώριμοι γραφικοί με κόκκινα καπέλα
Σαματατζήδες χωρίς λόγο
Θα ’πρεπε μύτη να φορούσαν κόκκινη
Πάνω κάτω στον ίδιο δρόμο
Κι ο δρόμος ξέρει τον ρυθμό τους
Όταν ξεχνούν το πήγαινε έλα τους
Τραβιέται πίσω και τους σπρώχνει στο ίδιο τέμπο
Δεν έχει εκπλήξεις
Αποφάσεις που ξέρουν αυτό μόνο να είναι
Ακολουθούν πράξεις μικρός στρατός
Αφοσιωμένος στην αποτυχία
Τόση επανάληψη
Βελάκια ανήμπορα γύρω από άπιαστο στόχο
Αποφάσεις που ξέρουν αυτό μόνο να είναι
Πράξεις μικρός στρατός αφοσιωμένος στην αποτυχία
Ξεμυτίζει όμως εκεί που μια καμένη χώρα
Μια γεωμετρία παράξενη
Ωραίες κάθετες εφορμούν
Φτάνει να συμπυκνώνεσαι σου λένε
Κι εκεί που έξοδο απ’ τα σπλάχνα σου
Τι άλλο να διεκδικήσεις όταν μια λίμνη εμετός
Σαλεύει αντί για αίμα στο κορμί σου
Το μάτι αγριεύει
Γεννηθήτω στρατιώτης
Τι στρατιώτης, στρατάρχης
Κι ίσως αυτό το βλέμμα
Αποτελεί και γέννηση νέου είδους τωόντι
Από τύχη, πρόθεση ή ριζικό
Αφού δε λύνεται δεν αφορά κανέναν.

ΥΓ: Μην τους αφήσετε να πούνε για αργές μεταμορφώσεις.
Είναι κλεισμένες οι μαγείες στις ρίζες των δοντιών
από τη βαρεμάρα ροχαλίζουν
έρχονται όμως αδέσποτα όνειρα μέσα στο στόμα
τα δόντια κροταλίζουν υποσχέσεις
έτσι ξυπνάνε όλα τα μαγικά του κόσμου
οι αποφάσεις ξάφνου ισχυρές αλλάζουνε το σχήμα του καιρού
και τις γραμμές απ’ τις παλάμες
από ένα δραπέτη όνειρο σε ένα παρατημένο στόμα
αλλάζει ο κόσμος.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Για τους χειμώνες των κορμιών
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 18:15:46
Ρία Φελεκίδου, Για τους χειμώνες των κορμιών

Για τους χειμώνες των κορμιών
Θα μιλήσει ο κύριος με το μονόκλ
Ανακοίνωσε ο παρουσιαστής
Και κρύφτηκε απ’ την παγωνιά αστραπιαία
Μοσχοβολούσε αγάπη
Ζούσε για μια μικρή ανθοπώλισσα
Τρελός γι’ αυτήν έως την άκρη των κοτσανιών του.
Ο κύριος με το μονόκλ τώρα στο βήμα
Μα πριν αρχίσει καθαρίζει
Τους τελευταίους έρωτες
Απ’ το οπτικό πεδίο των φακών του
Με το χρησιμοποιημένο μαντιλάκι του κοριτσιού
Ανύποπτος για τα ανήσυχα δάχτυλα την ώρα που
Δεν του αρέσουν οι χορευτικές φιγούρες
Το κορίτσι τού έδωσε την ψυχή του
Στο μουσκεμένο πανί
Κεντούσε χρόνια τα δυο τους ονόματα
Στα φτερά των πουλιών.
Έστελνε έτσι την αγάπη τους
Σε χώρες πιο ζεστές
Περίμενε να γελαστεί η άνοιξη
Να βρούνε δρόμο επιστροφής τα χελιδόνια.
Στα χείλη ένα υγρό αυλάκι
Στα γένια του η μορφή της.
Άδικος κόπος.
Ήτανε ένας βαρύς καιρός οριστικός
Χωρίς ανάνηψη χειμώνας
Κι εκείνος αποδείχτηκε ομιλητής σπουδαίος.
Ανοίγει τα χαρτιά του ευλαβικά
Μοιράστηκε τα μυστικά του
Τότε που τον χειμώνα άφησε να μπει απ’ την πόρτα
Έδιωξε τα γαργαλητά των ξάστερων μαλλιών της
Τα ίχνη εξαφάνισε των λαγαρών ματιών της
Δίχως κανένα σχέδιο περιωπής
Ήταν απλώς μια ιδέα υπό του μηδενός
(όχι εκ, υπό, τους ξεκαθάρισε αφήνοντας μία ψυχρή ανάσα)
Μίλησε για όλα ώρα πολλή
Αν κάποιος ήτανε προσεκτικός
Θα έβλεπε τα λόγια του να απλώνονται
Στο πάτωμα ξεθεωμένα
Θα ’βλεπε σκούρες περιοχές να μεγαλώνουν ολοένα
Δεν έπεφτε καρφίτσα
Μόνο η καρδιά του κοριτσιού
Εκείνου που εξέπεσε σε πολική δυσμένεια
Ακούστηκε το πλατς της
Στα βρόμικα νερά τόσης απόρριψης έδωσε ρεσιτάλ αγάπης
Κι έμεινε εκεί όταν στεγνώσανε τις λάσπες.
Τα ίχνη μιας απελπισίας τόσο απλοϊκής
Δε βρέθηκε κανείς να τα σκουπίσει.

Εγώ και πάλι σ’ αγαπώ
Και το μαντίλι που σου έδωσα
Είναι ραμμένο σε φτερά πουλιών
Κλωστές απ’ τ’ όνομά μας.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Δάκρυα
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 19:13:43
Ρία Φελεκίδου, Δάκρυα

Περίμεναν τόση ώρα να κατηφορίσουν.
Χθεσινές δουλειές να τελειώσουν
Ανούσιες ανταλλαγές λέξεων
Δολοφονικές βεβαιότητες
Να ταξινομούνται πάνω στο τραπέζι.
Τα βαρίδια μιας δομημένης ρουτίνας
Ένα άδειο βλέμμα
Κι άλλο ένα
Η απουσία γλείφει
Ό,τι ξέμεινε σφριγηλό.
Ύστερα λοιπόν η σειρά τους.
Το κορμί σε συναγερμό
Πλημμυρίδα άμπωτη
Ασυγχρόνιστα στην περιοχή της καρδιάς.
Κάτι που άρχισε να τρίζει
Πάει να ανοίξει
Μια παλιά υπόσχεση, μια ξεχασμένη πόρτα.
Τίποτα δεν ολοκληρώθηκε
Μαζεύτηκαν προς τα πίσω
Τα ρέοντα ερωτηματικά
Οι υγρές απώλειες
Οι δρόμοι του νερού
Άτακτη υποχώρηση
Στα όρια του κενού.
Για τα περαιτέρω
Χάθηκε το κλειδί
Ή έφταιξαν τα προαπαιτούμενα χρέη.
Τα μάτια έμειναν απότιστοι βολβοί.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Δεν είναι ποίημα
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 19:37:27
Ρία Φελεκίδου, Δεν είναι ποίημα

Με ρωτάς για το ένα και το άλλο
Των λέξεων και των αισθημάτων
Και αν είναι ποίημα
Το πώς συνταιριάζονται
Πώς θωπεύονται με το χαρτί
Πώς γίνονται ένα
Εκείνο το μάγμα απ’ όλα τους
Το σχεδίασμα των υψηλών
—Τουλάχιστον στόχων—
Το άκκισμα με τις επιγεύσεις των πραγμάτων
Εκείνος ο δαιμονικός χορός
Με το ολόπυρο μέσα μας
Ή το ξαπόσταμα των ματόκλαδων
Στις μικρές περιοχές σκιών
Μιας συλημένης ηλιοφάνειας
Δεν πιστεύεις στα ποιήματα λες
Και πολύ καλά κάνεις
Μόνο αυτό έχω να σου πω
Μόνο αυτό ξέρω
Γιατί αυτό που με ρωτάς
Δεν είναι ποίημα.
Είναι νερό στις στέγες
Που αναποφάσιστο δακρύζει
Είναι το παζλ των χρωμάτων στα μάτια σου
Όταν κοιτούν τις κεραίες
Και εξαφανίζονται τα πουλιά
Είναι ο ήλιος που γέννησα
Όσο μ’ αγαπούσες
Είναι η γεύση της τσίχλας
Όταν την ξεχνάς
Είναι η θάλασσα του νου
Πνιγμένη στο αλάτι
Είναι οι φίλοι μου
Δεμένοι με σκοινιά
Στα σπιτικά τους
Είναι ο κόσμος που ψυχομαχά
Κάτω από βαριές μπότες
Είναι η διαδρομή
Που αλλάζει τα σημεία
Το πάνω κάτω στον δρόμο
Το πέρα δώθε στις ράγες
Το λίκνισμά σου στον ρυθμό του ρολογιού
Κι εγώ να αναρωτιέμαι
Πότε τα βρήκες με τους δείχτες
Είναι η πόρτα βαριά στο ολαρία ολαρά
Μιας μέρας που ξέφυγε
Από ένα παλιό μπαούλο σε ένα υπόγειο
Και τρέχει αδέσποτη
Σε χρόνο που δεν της ανήκει.
Είναι το κυνήγι από πίσω της
Και εκεί που αγγίζεις τα κοτσίδια της
Κάνει μια έτσι
Γελάει κελαρυστά και αναλήπτεται
—ποιος είπε πως είναι λύση η ανάληψη—
Κι εσύ να σκίζεις φύλλα με σχεδιάσματα από κοτσίδια
Είναι τοπία θανάτου
Ζωγραφισμένα από παιδιά
Είναι η ηχώ των απόντων
Που γυρνοβολά στον κόσμο
Είναι τα είδη της μουσικής
Οι τρόποι να ανακατεύουν
Τα διευθετημένα σχέδια
Τα τακτοποιημένα όνειρα
Είναι οι νότες που πυροβολούνε
Κάποτε εξ επαφής τις αποφάσεις
Και είναι και οι φόβοι
Και οι λόγοι
Και οι άλογοι
Και τα άλογα
Πράσινα και λοιπά
Όλων των δυνατών και αδύνατων χρωμάτων
Είναι εγώ κι εσύ
Τι θέλεις να σου πω;
Και κάποιες φορές
Κι εμείς κι εσείς απ’ την αρχή
Και τότε νομίζω μεγαλώνει
Αν και το εγώ και το εσύ επίσης
Όλους το ίδιο αφορά
Είναι όλα αυτά
Και τίποτα
Ένα τίποτα πηχτό
Που κόβεται με το μαχαίρι
Κι ακροβατούνε ψίχουλα
Λιμνάζει το αίμα
Πάντως ποίημα δεν είναι.
Να μείνεις ήσυχος.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Διάλογος μεταξύ θυμάτων
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 19:46:00
Ρία Φελεκίδου, Διάλογος μεταξύ θυμάτων

Εκείνος λέει:
Ονομάζω το σπίτι σου πεδίο μάχης
Τη μάνα σου έφεδρη απειλή
Το γέλιο σου λύκο
Στο δάσος που παίζουν τα παιδιά μου.

Αυτός απαντά:
Η μάνα σου μαζεύει δάκρυα σε μαντίλια
Όπως κι η δικιά μου
Σ’ εκείνο που ’μαθε για σπίτι
Για απάνεμο
Και στις ριπές
Σφίγγει τα δάχτυλά της μέχρι να ασπρίσουν.
Το γέλιο μας το δανειστήκαμε από τότε
Που ταίριαζε στα πρόσωπά μας
Μάθε το, οι λύκοι μόνο αυτό φοβούνται.

Εκείνος λέει:
Ονομάζω τον φόβο σου
Τη νέα αρχή μου
Τους νεκρούς σου
Φωτοβολίδες σε πανηγύρι χαράς.

Αυτός λέει:
Ο φόβος είναι αράχνη και απλώνεται
Ο φόβος δε διαλέγει
Δεν επιτρέπει αρχές
Μονάχα ορίζει πώς το τέλος
Και οι νεκροί μας ούτε δίνουν ούτε παίρνουν φως
Κάτω απ’ το χώμα γίνανε ένα.

Εκείνος λέει:
Ονομάζω τις σιγουριές σου
Αχνιστό πλαγκτόν
Για τα οπλισμένα ψάρια μου.

Αυτός λέει:
Η σιγουριά μια λέξη άγουρη
Και πριν να κλάψω καταδικασμένη
Σιγουριά: Μια φυλακή ομορφιάς για τους ηλίθιους.
Και πριν το δω
Φευγάτη απ’ την οθόνη.
Πώς είσαι τόσο σίγουρος λοιπόν;
Πώς ξέρεις πως πλαγκτόν και ψάρια δεν είναι ένα;

Εκείνος λέει:
Ονομάζω τις αξίες σου
Ευαγγέλιο ψευτιάς
Τώρα ορκίσου εκεί πάνω
Με τα κομμένα σου χέρια.

Αυτός λέει:
Οι αξίες μου και οι αξίες σου
Των παιχνιδιών η χώρα
Εκείνοι που τα φτιάχνουν
Νομίζουν πως η λάσπη τους είναι χρυσή
Σαλιώνουνε τα δάχτυλα για να κολλήσουν τις «αλήθειες»
Κι ό,τι και αν λένε και σε σένα και σε μένα
Μόνη πατρίδα τους είναι το αίμα.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 21:12:02
Ρία Φελεκίδου, Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί

Είναι εύκολο να πεις
«Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί»
Όταν τα προσεκτικά σου βήματα
Δεμένα με αρραγή πλακάκια
Δεν ξεμακραίνουν απ’ τις γειτονιές
Όταν τα χέρια σου
Τα μόνα ταξιδιωτικά περιστέρια
Των προσευχών σου
Οι φόβοι σου
Πανέρια με πεθαμένα λουλούδια
Ραίνουν τις ανιαρές γιορτές
Τα πέλματά σου ρόδινα
Τις ώρες που κοιμάσαι
Πώς περπάτησες τους κινδύνους λοιπόν
Τόσο άθικτη
Αρτιμελής
Γαλάζια
Μικρή θεά του ουρανού
Με λεπτομέρειες ροζ στις σιωπές σου
Συστάδες θάμνων στα στήθη σου
Αμφίβια όνειρα κάτω απ’ τα βλέφαρά σου
Πώς δοκίμασες εξορίες
Όταν επαναλαμβάνεις τις μέρες σου
Σε απρόσωπες φωλιές
Αναπνέουν ρυθμικά οι καημοί σου
Τι φυγές μού λες
Τι σκοτάδια τσαμπουνάς
Η νύχτα σου είναι τρύπια
Κουδουνίζουν τα αστέρια της
Ως τα ακροδάχτυλά σου
Μια πηχτή σούπα εξημερωμένη
Είναι η νύχτα σου
Κι εκείνος ο τρελός
Σε πήρε και σε σήκωσε
Κι ακόμη ταξιδεύεις
Ανάποδα στα καπούλια του αλόγου του
Έτοιμη να τσακιστείς
Εκείνος ο τρελός
Ξέρει να γράφει ιστορίες στον άνεμο
Που δεν υπάρχουν
Δε χαιρετάει παρά τις θύελλες
Όταν τον απειλούν
Εκείνος ο τρελός βαλές λοιπόν
«Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί»
Γελάει ακόμα ακλήρωτος στην τράπουλά σου.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Η ιστορία ίδια
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 21:23:56
Ρία Φελεκίδου, Η ιστορία ίδια

Επειδή όλοι έχουν μιλήσει για όλα
Η ιστορία είναι πάντα ίδια
Εξελίσσεται αφήνει χνάρια
Καλούπια χαρμάνια
Πυρετούς απολιθώσεις
Εκρήξεις υπνώσεις
Λυγμούς γέλια ποταμούς
Καγχασμούς μορφασμούς
Σιωπές φονικά ντεσιμπέλ
Υπαινιγμούς γύμνιες
Φωτιές ακέραια δάση
Πρόσωπα απρόσωπες φιγούρες
Ημιτελής
Μετέωρη
Αμφισβητούμενη
Η ιστορία είναι πάντα ίδια
Κύκλοι κλείνουν και ανοίγουν
Εικάζουν οι πολλοί
Θα στηρίξω ένα όχι
Που ορθώνει το αβέβαιο ανάστημά του
Κάποτε το όχι σημαίνει περισσότερα από μια άρνηση
Όχι λοιπόν, οι κυκλικές τροχιές που επιβεβαιώνουν
Χαλάσματα θρύψαλα λέξεις
Παρωδία ίσως
Σαν πικρό γάβγισμα σκύλου νηστικού
Και μαθημένου σε όνειρα βουλιμικά
Επαληθεύονται τα δειλινά
Όταν γλείφει το αραχνιασμένο χέρι του άστεγου φίλου
Η ιστορία πάντοτε ίδια
Άτακτες επαναλήψεις παίζουν κρυφτό
Σαν ξεμαλλιασμένα αλητοκόριτσα
Σηκώνουν τα φουστάνια ψηλά
Γελάνε σκληρά
Πάντα οι ίδιες στιγμές ανακατεμένες
Στην πλατεία οι θεατές πότε χασμουριούνται
Πότε τρέχουν στη σκηνή
Κι εκείνοι να κρυφτούν
Και μόνο τότε
Μόνο τότε
Μόνο έτσι
Καταλαβαίνεις και τα γραμμάρια της πλέον ακινητοποιημένης σκέψης
Με αναφορά τις προηγούμενες εκδοχές
Όμως έξω από καθησυχαστικούς κύκλους
Μόνο έτσι
Μαντεύεις τους κυματισμούς της όταν ο καιρός φυσάει νέους νόμους
Τότε που αρχίζει πάλι το πανάρχαιο
Το γνωστό το χιλιοειπωμένο
Απ’ το στόμα ή ίσως ένα βουνό απάτητο στο πίσω μέρος του μυαλού
Από μια επιθετική γωνία που δεν τιθασεύεται
Από μια βούληση που κοιμάται ή καταστρέφει τον ύπνο
Από εκεί είναι
Δε θέλω να πω
Να μιλήσω να γράψω
Δε θα πεις
Ποτέ ξανά
Μη γράψεις σε θύελλες ραβασάκια
Σου γυρνάνε πίσω ζητιάνικες αλφαβήτες
Φορτωμένες προσδόκιμα τέχνης ανύπαρκτης
Υπαρκτής
Χιλιοειπωμένης
Πάντοτε ίδια η ιστορία
Πτώμα νεαρού θεού
Σπαρμένου ερωτήσεις σπαρμένου έρωτες
Που πίστεψες μόνο στα ακροδάχτυλά του
Ούτε μια σπιθαμή αφίλητα από τον λαό του.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Η κάθε μέρα
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 21:38:24
Ρία Φελεκίδου, Η κάθε μέρα

Η κάθε μέρα
Όπως κυλάει στο δέρμα σου
κυλάει και στο δικό μου
Απ’ το μεσόφρυδο ξεκινά
Συντηρεί θυμούς και λύπες
Περιγράφει απώλειες και διαψεύσεις
Ρυμοτομεί τον πόνο
Και προχωράει υγρά αυλάκια
Σκαπανείς με συνέπεια
Στις φυλλοβόλες μας ώρες
Αργά σκάβουν τσαλακωμένους ανδριάντες
Μισιακούς θεούς αποκρουστικές αλήθειες
Κατεβαίνουν μοιραία στον λαιμό
Μες στην αυλή τους ταξιδιάρικα
Βαθαίνουν με τα άψυχα χάδια
Συνωμοτούν για ένα ευθύ καρδιογράφημα
Βαπτισμένο κανονικό
Τόσο που γίνεται εμμονικό
Δαιμονικό.

Η κάθε μέρα ανυποχώρητη
Κάνει έφοδο στις όψεις της ομίχλης
Στα τεθλασμένα όνειρα
Στις ασαφείς υποσχέσεις
Μάχεται τις οδύνες και τις ηδονές
Ξεδιάντροπα μας αφοπλίζει
Μας γδέρνει
Απ’ την αλήθεια του κορμιού
Ξελευτερία φωνάζει εκείνο
Ξέπλεκα μαλλιά τυλίγουνε αντένες
Δεν κλείνεις εύκολα το στόμα στην αλήθεια.

Έφοδος όμως
Ο στρατός των επαναλήψεων
Ατσαλάκωτοι κλώνοι στη σειρά
Ρυθμός εμβατήριο
Μισή μερίδα, φοράνε μάσκες
Νομίζεις είναι ομορφιά
Σιγουριά ζεστασιά
Μην το νομίζεις
Έχουνε τσακισμένα πρόσωπα από μέσα
Διαλυμένα περιοχές υγρές
Μάζα αδιαφοροποίητη χωρίς χαρές
Χάρες
Η μόνη σιγουριά
Βαδίζουν μια ακόμη μάχη κερδισμένη
Επ’ ώμου έχουν τη ρουτίνα
Ρυθμικές εκπυρσοκροτήσεις κι έτσι
Φονεύουν το μικρό απροσδόκητο
Την παράνομη θλίψη
Απροστάτευτα στους ναούς μιας μακρινής θύμησης
Μιας ακόμη πιο μακρινής ελπίδας.

Η κάθε μέρα ανυπέρβλητος θεός.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Λέξεις
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 21:46:54
Ρία Φελεκίδου, Λέξεις

Τις βλέπεις πανώριες, αδιάφορες ή δυσειδείς
Ράθυμα ξαπλωμένες στο λευκό
Άλλες φουριόζες ασταμάτητες
Φιγούρες δοκιμάζουν στον αέρα
Κάποιες αγκομαχούσες, μερικές ημιθανείς
Κοντά στην ιδιοσυστασία όσο και μακριά.
Στήνω καρτέρι κρυμμένη από θεούς
Αόρατη από ανθρώπους και δαιμόνια.
Άλλοτε πάλι τρέχω στο κατόπι τους
Δεν ξετρυπώνεις εύκολα τους θησαυρούς που λαχταράς
Τις πιο πολλές φορές με φόρα τις αρπάζω
Τις σφίγγω απάνω μου παλιές αγαπημένες
Κάνω ένα έτσι να χαθώ στα πρόσωπά τους
Σίγουρη πως θα φωσφορίζουν στο σκοτάδι
Κι όταν τις δω είναι κακέκτυπα
Σαν παραμορφωμένοι μισθοφόροι
Τίποτα δεν θυμίζουν απ’ το αγγελικό τους βλέμμα.
Πότε ήταν; Είδα καλά; Για μένα υπήρξαν;
Ό,τι κυνήγησα βούλιαξε σε μια βαλτώδη υπεκφυγή.
Ήταν μια χίμαιρα για ερασιτέχνες εραστές μονάχα.
Καλύτερα να τις άρπαζα απ’ τα μαλλιά
Κλειστά τα μάτια να κρατούσα
Έτσι μπορεί να νιώσεις και πουλί
Το ’χω για σίγουρο επειδή
Όταν ξυπνώ απ’ τα όνειρα το ξέρω
Μες στον καθρέφτη μελανιάζουνε οι σιγουριές του κόσμου
Δεν καταδέχομαι να κοιταχτώ
Ακουμπώ το μέτωπο στο νοτισμένο τζάμι
Ιδρώτας και υγρασία μπλέκονται σε θάλασσα όπως το βλέπω
Και εκεί είναι απλωμένες οι φτερούγες μου οι καλές
Εκείνες που φοράω όταν γράφω.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου: Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (1)]
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 22:02:30
Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (1)

Σε αιώνες αιωρούμενης θλίψης
Εμείς οι εμψυχωτές εμείς οι πολλά υποσχόμενοι
Πάσχοντες από βαριά ποίηση κακοκουρδισμένοι θεατρίνοι
Υδροκέφαλοι από λερναία όνειρα
Αποφασίζαμε με λόγχες καουτσούκ
Απρόσβλητες από συνηθισμένες κακουχίες
Να επιτρέπουμε μια λόγια κάθαρση σχολαστικά προετοιμασμένη
Κεντημένη υπαινιγμούς εκφράσεις σπάνιες σημεία στίξης
Κυοφορούσα εκρήξεις απρόβλεπτων νοημάτων ωστόσο.
Τι κόσμος, γκρίνιαξε μια άσαρκη ποιήτρια
Κι όπως το ξεστόμισε κι η ίδια τρόμαξε
Το στόμα της ένα πελώριο σφαγμένο «ο»
Και ούρλιαξε όπως κανείς ποτέ
Απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε
Ή βάσιμα να εικάζουμε στις συγκεντρώσεις μας
Λες και δεν το ξέραμε
Ήταν πάντοτε ένας κόσμος διάσπαρτος γειτονιές αποφλοιωμένων σωμάτων.
Λες και δεν το ξέραμε
Έπρεπε όμως κάποιος να το πει
Και λύθηκαν τα μάγια των κλειστών στομάτων
Ή μάλλον των ανοιχτών αν ιδωθεί στην κυριολεξία του το πράγμα
Ήτανε άπειρο κορίτσι υπερβολικά λεπτό για ποιήτρια όμως
Κι έκανε τη ζημιά
Φώναξε με όλα της τα πνευμόνια τον γυμνό βασιλιά
Κι έτσι όπως έδωσε όλη της την ανάσα σ’ αυτό το νέο τοπίο
Πέθανε ήσυχα σε μια γωνιά
Φωλιάς μυρμηγκιών ήταν που την κουβάλησαν
Κύριος οίδε πού
Εμείς πάντως δεν ξανασχοληθήκαμε μαζί της.
Κι έτσι γέμισε ο κόσμος κατακερματισμένα κορμιά ποιητών
Έτσι άναψαν παντού αχόρταγες φωτιές
Και στον αέρα στριφογύριζαν αποκαΐδια από λέξεις.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου: Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (2)]
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 22:16:59
Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (2)

Όσοι μείναμε ταξιδέψαμε
Σε χρόνους τόπους διαθέσεις
Μπαίναμε και βγαίναμε στον καιρό
με αποσκευή μια γλώσσα κλειστή
Μόνο λέξεις ενδοστρεφείς
Γυμνές από την πρόθεση επικοινωνίας...

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου: Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (3)]
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 22:24:46
Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (3)

Κύλησε το νερό στο αυλάκι όμως
Κι η ιστορία δημιουργούσε νέες ευκαιρίες
Τον κάθε θάνατο ακολουθεί ανάσταση
Λένε οι παλιοί και σκύβουν το κεφάλι
Έτσι έγινε μάζωξη ξέραμε ο ένας τον άλλον
Χωρίς λόγια στα κρυφά
Απ’ τα σουσούμια και μια παράξενη αναπηρία
Στους κροτάφους που χορεύουν όταν πέφτει το σκοτάδι
Ή σε άλλες περιπτώσεις στα απροετοίμαστα δάχτυλα των παροπλισμένων ποιητών
Πολλές γενιές μας μεγαλώσανε με νάρθηκες
Άλλοι το ρίξανε στα χάδια ή στις κιθάρες
Δεν είχε όμως γιατρειά
Στη μάζωξη ένας ο πιο γενναίος
—Πάντα ένας άμυαλος βγαίνει μπροστά—
Το είπε καθαρά πως είχε έρθει η ώρα
Ξεκίνησε το πράγμα
Κάποιοι έβγαλαν φιρμάνια
Άλλοι γράψαν πραγματείες
Ή έβγαζαν πύρινους λόγους σε ετοιμόρροπες εξέδρες
Τι να εξηγήσεις όταν όλοι τα ξέρουν καλά
και ο τόπος είναι γεμάτος καρφιά και νάρκες.
Κανείς δεν είχε κοινό έτσι κι αλλιώς
Ήταν όλοι χαμένοι και το ξέραμε
Κι εκείνοι το ξέρανε
Και γι’ αυτό μεθοκοπούσαν ή έβαζαν στοιχήματα μέλη του κορμιού τους
Οι πιο τυχεροί είχαν γλιστρήσει σε καθρέφτες
Και ζούσαν έξω μόνο τα είδωλά τους
Ήμασταν κι εμείς χαμένοι.
Τις νύχτες σε χαμαιτυπεία ποιητών
παίζαμε στα κρυφά με τα κορίτσια μας
Τις γδύναμε απ’ τις ενοχές τους
Και δοκιμάζαμε ξανά ακροστιχίδες
Παραμύθια και προσευχές
Οι πιο έκφυλοι το ξημέρωμα
Σκαρώναμε και κανένα ποίημα.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου: Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (4)]
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 22:28:36
Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (4)

Καθίσαμε όλοι μαζί
Φώτα σβηστά, τι να τα κάνεις
Κοιτάζεσαι στα μάτια και μια ανόητη αμφιβολία
Γίνεται τύραννος ανατροπέας
Σβηστά τα φώτα το λοιπόν
Και γράψαμε το ευαγγέλιο των ξεχασμένων ποιητών.
Χαρμόσυνο, θλιβερό, μνημόσυνο
Όπως κανείς το πάρει.
Και στην περίπτωση αυτή, αν και μαζί όλοι
Ήταν ένας λόγος άγριος, λόγος άγιος
Δεν πήγαζε και δεν κατέληγε
Γι’ αυτό κι ανήκε στους καιρούς
Σε όλους τους άλλους ακροδέκτες
Κι όχι σε μας
Τι ευλογία το σκοτάδι και ο χρόνιος σπαραγμός!

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου: Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (5)]
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 22:36:36
Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (5)

Επειδή ο λόγος δε συγχρονίζεται
με τον εξελισσόμενο πόνο
με τη σφύζουσα αίματα ζωηρή πληγή και
Χωρίς θεούς η γλώσσα μας μια τεχνική εξάρτη(υ)ση
Μπορεί μια ρέουσα ευλογία για τους όμοιους
Ένα παιχνίδι αυτοϊκανοποίησης για μυημένους
Οι στόχοι είναι εύπλαστοι
Μεταβαλλόμενοι αμελητέο ζυμάρι
Χωράνε σ’ όλα τα καλούπια
Δες πώς αλλάζει ονόματα ο καλός
Το ’χεις ακούσει όπως κι εγώ κάποτε
Οι λέξεις ανοίγουν τρύπες στο μέρος της καρδιάς
Περιμένεις αίμα γραμμή καθαρή πού πάει το αίμα περιμένεις
Κυλάνε όμως σύμφωνα στάζουν φωνήεντα
Αγκομαχάνε εγκλίσεις ψυχομαχούν οι χρόνοι
—Αυτοί πάντοτε κουβαλάν θανάτους—
Ένα τοπίο γραμματικής συντακτικού
Μια πρόκληση για πρόθυμους ομοϊδεάτες μόνο
Η απειλή των δομημένων παραγράφων
Ή μια ακόμη απάτη στο τέλος του καιρού.
Ένας εγκλωβισμός πανώριος για παραδομένους.
Οι ποιητάδες αγκαλιά με τα χαρτιά τους
Όλους τους λόγους τους
Τις αφορμές των δυνατών ρημάτων τους
Τους σκελετούς ουσιαστικών
Τα χτυπημένα επίθετα όσα αντιστέκονται ακόμη
Τα στιβαρά επιρρήματα κι όλα τα μάταια επίσης
Ένας καινούριος κόσμος δίπλα στον άλλο
Ένα δυνατό αδύνατο
Ένα συσσίτιο λογοδιάρροιας σε αλλότριους αποδέκτες
Δεν κλείνουν οι ανέστιες πληγές με λέξεις
Κι οι πόλεμοι παρά την ποίηση καλά κρατούνε.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου: Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Επίλογος (6)]
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 22:39:49
Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Επίλογος (6)

Κι έτσι άρχισε το βιολί αυτό λοιπόν
Ασίγαστες πιστολιές στο κορμί της ποίησης
Από φονικές νότες ματαίου
Κι η γλώσσα αφού τίποτα δεν μπόρεσε να ορθώσει
Διπλώθηκε στα δυο από δουλικότητα ίσως
Ή αν πιο καλά γνωρίζω τα τερτίπια πρώην ισχυρών
Να μην τη βλέπουνε που περιμένει...

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Οδοφράγματα
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 22:58:10
Ρία Φελεκίδου, Οδοφράγματα

Να βάλω οδοφράγματα στις διαδρομές εντός
Μέσα είναι ένα πυρίκαυστο κουβούκλιο
Μια διάπυρη μάζα πάλλεται δίχως τέλος
Άρρυθμα
Ασύχαστα
Δεν προλαβαίνω τους θριάμβους της
Ένας μανδύας ήταν οι αντοχές μου
Και πάει κύλησε
Ποια δύναμη
Με έκανε άγαλμα
Κι ούτε να σκύψω να τον πάρω
Έξαφνα δεν τον βλέπω
Έχασα το ενδιάμεσο του χρόνου
Σφυρηλατώντας μια σχεδία πρόκες
Όλους τους τρόμους μου μαζί
Μήπως και φύγω σε ανοίκεια νερά
Σωτήριο ό,τι δεν είναι εγώ.
Θα πεις πως βάζει όρια και το κορμί από μόνο του
Στέκει περήφανο όσο υπάρχει
Πάντοτε πίστευα
Όσο και να ασθμαίνει
Η ύπαρξη είναι μια νίκη
Έξω απ’ τις φυλακές του νου
Ψέματα όμως είναι
Ούτε πουλημένος φύλακας
Ψάχνει και βρίσκει
Όλες τις κερκόπορτες και τις ανοίγει
Κάθε μέρα ανακαλύπτει άλλες
Στο τέλος μόνη της τις χτίζει
Έχει συμβόλαιο άηθες το κορμί λοιπόν
Με κάθε επίδοξο εισβολέα
Το δέρμα πάει να αντισταθεί
Τίποτα δεν αλλάζει
Στο τέλος τρίβεται
Γλιστράει απ’ τις ρωγμές του χρόνου
Ουρλιάζει μια χαμένη υπόθεση
Η λύση είναι να λυθεί η σχέση
Με αυτό το μάγμα που απλώνεται παντού
Να μείνει αποκομμένο το εντός
Να καίγεται να αυτοπυρπολείται
Θα περπατήσω χαλικόδρομους
Χωράφια
Απόκρημνες πλαγιές
Ερήμους και γραμμές κυμάτων
Τον ουρανό τον ίδιο αν χρειαστεί
Κλείνοντας με οδοφράγματα
Όλες τις διόδους
Με βουλοκέρι κλείνοντας τα αυτιά
Στις διαταγές του
Αφήνοντας ολομόναχο το εντός μου
Έτσι όπως έγινε
Εκεί που έφτασε
Θα προτιμήσω έναν άδειο κήπο
Ένα ολάνθιστο μηδέν
Γεμάτο προσδοκίες υγείας.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Όλα στη θέση τους
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 23:04:49
Ρία Φελεκίδου, Όλα στη θέση τους

Με καλωσόρισαν
Καλοβαλμένος ο χώρος
Όλα στη θέση τους
Η σκόνη στα ψηλά ράφια
Και στις φαλάκρες
Τα τετράποδα
Με τα ξύλινα πόδια
Μηρυκάζαν χαρτιά
Εντολές
Στόχους
Ο πιο έξυπνος
Είχε δύο τετραγωνικά επιπλέον
Να βολέψει τα ξύλινα πόδια του
Έξω απ’ την τουαλέτα
Πάντα συνωστισμένες
Ξύλινες καρέκλες βιαστικές
Τα ρολόγια αγριεύανε
Οι δείκτες ουρλιάζανε
Πετάγονταν έξω
Γυμνό το άσπρο καντράν
«Πίσω στις θέσεις σας»
Απαιτούσαν
Πίσω
Στα χαρτιά
Στις εντολές
Στους στόχους
Με τις παλάμες ακόμη υγρές
Θολές υποσχέσεις στην οθόνη
Απλωμένα γράμματα στο χαρτί
Νωποί λεκέδες ελευθερίας
Παρ’ όλα αυτά
Ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό
Δεν ξεχώριζε το έψιλον από το σίγμα
Από το δέλτα
Ελευθερία σκλαβιά δεσμά
Όλα ίδια
Όλα στη θέση τους
Κι εκείνοι σκυμμένοι
«Δεν έχετε μάτια;»
Ρώτησα
Γύρισαν όλοι μαζί
Είχανε μάτια
Αντί για κόρες
Δείκτες ρολογιού
Στη θέση τους.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Πάλι θνητοί
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 23:09:49
Ρία Φελεκίδου, Πάλι θνητοί

Όταν η πάχνη αφήνει ηχώ
Οι θεοί εγκαταλείπουν τους θρόνους τους
Τρέχουν χωρίς όρια
Τρέχουν χωρίς κανόνες
Τρέχουν χωρίς σφραγίδες
Τρέχουν χωρίς σκοπό
Τρέχουν χωρίς όνομα
Τρέχουν χωρίς ανάσα
Τρέχουν χωρίς τέλος
Προς αναζήτηση ίσως
Ενός κάποιου φλοίσβου
Υποθετικού
Ή ακόμη ανύπαρκτου
Εντεταλμένου από τις θεϊκές τους φλέβες ωστόσο
Ν’ αποκόψει τον γαλακτισμό
Απ’ την αθάνατη έπαρση
Να τους επιτρέψει
Στη σάρκα που φθίνει
Το παντοδύναμο έλεος
Το τρωτό ρούχο της επιθυμίας
Είναι ένα τάξιμο
Στα χλωμά εκείνα δωμάτια
Που έχασαν ένα πόδι
Μια σημαία ή σημασία
Ένα φως ή μια υπόσχεση
Το τρύπιο σακίδιο με τις αντοχές τους
Ή ίσως πάλι
Την παρθενιά τους στα χαρτιά.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου: Τι παράξενος έρωτας...
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 23:16:05
Ρία Φελεκίδου: Τι παράξενος έρωτας...

Παράξενος έρωτας
Απροσδιόριστης υφής
Ντυμένος λέπια
Απλωμένος σε σανίδες
Τελευταίας σωτηρίας
Ελίσσεται ωσαννά
Χορεύοντας
Κατρακυλά κίτρινες μέθες
Φαλτσάροντας
Χαρίζεται σε ουραγούς
Φωλιάζει σε απόκληρες ανάσες
Παράξενος έρωτας
Μεγάλωσε σε φυλακή
Ξέρει από θυσίες της σάρκας
Τα ταγγισμένα απόβραδα
Πριν σκίσω τα ομορφότερα ποιήματα
Πριν δεθώ καλλίπυγους εφιάλτες
Πριν ερωτευτώ ξανά πλουμιστές απώλειες
Πριν απελάσω τον οίκτο
Θρονιάζεται στα γόνατα της θλίψης
Βουρκώνοντας εξαερώνεται στους μεγάλους ουρανούς
Υπόσχεται ροδαλά, παχουλά μηδέν
Υποκλίνεται δουλικά στους ακύμαντους δρόμους
Άφτερος δοκιμάζει ουράνιες πτήσεις
Παραμιλά, σου λέω, ανύπαρκτες λέξεις
Ονειρεύεται λιωμένες χιονοστιβάδες
Μέχρι τις ρίζες των μαλλιών βυθίζεται
Σε ληγμένα σκοτάδια
Παράξενος έρωτας
Τι παράξενος έρωτας...

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Τα τρία φαντάσματα
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 23:42:58
Ρία Φελεκίδου, Τα τρία φαντάσματα

Το πρώτο φάντασμα
Μ’ ορμήνεψε να πάρω μαζί μου βαλίτσα
Κατάλληλη για τα τετελεσμένα
Μιας ζωής κανονικής.
Ύφασμα υπερανθεκτικό ανυπερθέτως
Ικανό να μάχεται
Τη διαβρωτική ισχύ του ληγμένου χρόνου.
Να συμμαζεύει τους ροζ λεκέδες
Μιας προδομένης εποχής
Ταγγισμένης απ’ τη φορμόλη.
Ας δούμε, είπα.
Και στράφηκα σ’ εκείνη τη μικρή μάγισσα
Την άπλωρη, την άωρη, την άμοιρη.
Ήτανε κάποτε εγώ
Τώρα ένα βουβό συντρίμμι
Στην ντουλάπα με τα εφηβικά θαύματα.
Το δεύτερο φάντασμα
Σούφρωσε τα φρύδια
Σφηνώθηκε με τρόπο εξόχως περίεργο
Ανάμεσα στην ντουλάπα και στον διάδρομο.
Ήταν ο καινούριος δρόμος μου
Πιτσιλωτός φως
Ένα λεοπάρ αστεριών
Υποσχέσεων.
Με σφιγμένες γροθιές
Δεν αδράχνεις ουρανό.
Έτσι μου είπε συλλαβιστά.
Λες κι έδινε χρησμό
Και το κατάπιε ο καιρός
Έτσι είπα εγώ
Καθώς το ’βλεπα
Να λιγναίνει να λιγναίνει να λιγναίνει
Έμεινε στο κορμί μιας ευθείας
Να μη βλέπω ότι υπάρχει
Να θυμάμαι ότι υπάρχει
Πόσο αναιμικά τα δώρα του
Πόσο καίει το σύθαμπο
Της ημιτελούς απώλειας.
Το τρίτο φάντασμα
Φτιάξ’ το όπως θέλεις
Δηλαδή φτιάξε με όπως θέλεις
Το άκουσα καθαρά να μου επιτρέπει.
Άρχισα να ψαχουλεύω λοιπόν
Ένα ραγισμένο σκοτάδι
Ένα ομοίωμα ζωής
Ρανίδες προσευχής
Ένα γερασμένο παιδί
Αυτά είχα, έτσι πορεύτηκα.
Ξόδεψα στο μέλλον μου
Όση ελευθερία τού ανήκε.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)
Title: Ρία Φελεκίδου, Το μήλο
Post by: wings on 24 Dec, 2019, 23:49:08
Ρία Φελεκίδου, Το μήλο

Ο ενεχειρισμός του μήλου
Καθόλου απλή υπόθεση
Τα συνωστισμένα πρωινά
Με τις ψηλές γόβες
Να υποστηρίζουν αναρριχώμενα βλέμματα
Τυχαίες χημικές εκρήξεις
Το σχήμα των κορμιών μας στα πλακάκια
Θολά περιγράμματα
Όταν η στιγμή γίνεται χίλια κομμάτια
Ό,τι ανείπωτο σκορπίζεται στο μηδέν
Μην κάνεις ότι δεν άφησες τη σκιά σου στους ώμους μου
Ένα ρωμαλέο ψέμα
Να περπατάει το δέρμα μου
Οι καταλύτες όμως
Διαλέγουν στρατόπεδο κι έτσι
Πίσω απ’ την ανία
Κάτι ζουμερό που δε βολεύεται
Πριν δαγκωθεί ισόθεο
Τη νύχτα όμηρος της σιωπής
Κοιμάται τίμια
Αναπνέει βαριά
Αφυδατώνεται ρυθμικά
Κι όταν εκπυρσοκροτήσει το λάθος
Γιατί δεν παγιδεύονται οι ασυμμετρίες
Δε χάνουν τον οίστρο τους οι εποχές
Οι βωμοί θα ερημώσουν
Τα επτά πέπλα μου θα σχίζονται ένα ένα
Και μες στο δάσος των λυγμών
Τα χείλη σου θα ανθίζουν.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)