Ζωή Καρέλλη

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ώρες

Ώρες, φευγαλέα μουσική της ζωής,
κύκλοι κι ευθείες κάποτε
ωραιότατα βήματα
του ανθρώπινου καιρού.

Γλιστράτε πολύ αλαφριές,
πάνω στις απλωμένες
παλάμες του σώματός μου,
κρυστάλλινες, ακατάπαυστες
της ροής σταγόνες διάφανες.
Ώρες της ζωής,
βλέπω την έξοχη συνοδεία σας,
θαμπωμένος αισθάνομαι
το πέρασμα να με διαπερνά
της διάρκειας το νόημα
του χρόνου γίνεται τραγούδι,
ύμνος, λόγια προσευχής,
οδηγεί στην περιοχή
της μυστικής ύπαρξης.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ερωτικό του χρόνου

Time an hymn without end
Yeats

Ο χρόνος εισδύει εντός μου
του σώματος πολύπλοκος
πολύ ποικίλη η σχέση μου
με τούτο το ζωντανό φαρμάκι
μεθυστικό κιόλας αίμα
μόριο μόρια της ζωής
του δικού μου χρόνου διάρκεια,
α, πόσο σ’ αισθάνομαι δοκιμασία
του χρόνου εγώ εν εμοί είμαι
σημασία συνθέτομαι και προσθέτομαι
μέσα στον χρόνο διαδίδομαι
κι εκδίδομαι στις σύνθετες μέρες.
Έτσι περιπλέκομαι γύρω μου
στον εαυτό μου βρίσκομαι
στον δικόν που μ’ ανήκει χρόνο
σε τούτον που έχω τον έρωτα της ζωής
και της δικής μου ζωής.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Χώρος

Το περίβλημα τούτης της μέρας
δεν ανοίγει, καθρέφτης κλειστός,
όπου περνά, ξαναπερνά
η παρουσία ορισμένη,
σε ορισμένο σύμβολο.

Πας, χτυπάς την περιγραφή,
όμως τίποτα... δεν ανοίγει.
Πας να σκίσεις το πλαίσιο,
την περιβολή, τίποτα, αυτό είναι
κι άλλο τίποτα.
Αν είναι δυνατόν
ο ουρανός, τόσο χαμηλός να ’ναι!
Αν είναι δυνατόν να σταματάει
έτσι, μονάχ’ αυτού ο ορίζοντας;
Είναι δυνατόν μονάχα τούτη
να περιμένει του καιρού επιφάνεια,
όπου περνάς και ξαναπερνάς
κι έξαφνα πονάς πάρα πολύ
για τη στενότητα του χρόνου,
τούτης της αδιέξοδης μέρας,
όπου κλείνεσαι δίχως επιστροφή,
δίχως δυνατή περιστροφή.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Πιο πολύ

Με πνίγουν οι ώρες της ζωής.
–Ποια ζητώ απίθανη, άγνωστη ελευθερία;–
Πύλες στενές για ό,τι θέλω
μ’ εμποδίζουν ώρες κλειστές.
Επιθυμώ παράφορα,
νομίζω πως θα βρεθώ
έξω απ’ αυτές, όταν τόσο πολύ
με την ορμή έχω ζητήσει
και πάθος αλγεινό δοκίμασα
μέσα στις ώρες της ζωής μου.

Αισθάνομαι τη φυλακή,
αυτές που με φυλάγουν
δίχως τη δύναμη να φύγω,

μ’ όλο τον έρωτα, περιπαθή,
προς τον χρόνο.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Του χρόνου

Η φρίκη της φυγής
του χρόνου το αίσθημα, ο φόβος.
Το κενό του χρόνου,
τα διαρκή βήματα στο κενό.
Χαώδης του χρόνου έννοια.
Είσοδος προχώρημα στον χρόνο
δίχως αντίσταση μέσα.
Δεν μπορούν τα γεγονότα να εμποδίζουν
τίποτα. Εμβαπτίζονται στην άπειρη
έννοια του χρόνου και χάνονται,
βυθίζονται αυτού κι αν απομένουν,
είναι νεκρά ύστερα φοβερά.
Ο συμπαγής χρόνος κρατάει,
άυλος, την υλική παρουσία.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Σχέσεις

Νεφέλωμα με πυκνότητες αντιλήψεων,
τούτο και κείνο σε συρροή χρόνου.
Αντίληψη άυλη των πραγμάτων
μες στον χρόνο ύλη μου
γίνεται πράγμα. Εφήμερη
χάνεται δίχως μου την άυλη
των πραγμάτων αντίληψη.

Συμβαίνω στον χρόνο,
συν βαίνω τῷ χρόνῳ.

*

Φοβούμαι να περπατήσω πάνω στον χρόνο
(τον βλέπω καλά)∙ μήπως χαλάσω το διάστημα
καθώς βλέπω εμπρός μου πλούσιο.
Σύννεφα χαμηλά, πυκνές απόπνοιες,
σειρές, τολύπες σπειροειδείς εμποδίζουν,
αιθέρας η ουσία του χρόνου, νερό πηχτό,
διάφανο πάλι και ποικίλο, επίμονο και δύσκολο.
Τα πόδια του σώματος, μέλη της κίνησης,
απ’ το εφήμερο πέρασμα σύμβολα,
πότε μπερδεύονται, πότε λυγίζουν,
βήματα μπρος και πάλι πίσω
σημειωτά γλιστρήματα σημειωμένα
ανάμεσα στα μυστικά ρεύματα
κυματιστά που αλλάζουν,
μπερδεύονται εμποδίζουν.
Πόθος της κίνησης
η ακινησία συγκρατεί την ποιότητα,
αποκαλύπτει τον χρόνο.
Έξαφνα παρουσιάζεται η στιγμή,
κάποτε αποτέλεσμα του βίου συμπέρασμα
με προχωρεί βρίσκομαι.
Η τριλογία του χρόνου υπάρχει,
καθώς υπάρχω με πάσαν δύναμη δυνατή.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Φαντασία του εγώ

Κάποτε τα βήματα του χρόνου
παύουν και τότε η σιωπή
γίνεται, πότε φοβερή κι απαίσια
γεμάτη σκοτάδι, έννοια
πυκνή αναπότρεπτη μοίρα,
πότε ξανοίγει, φαίνεται,
φανερώνεται ουσία φωτός
άπειρη, καθαρότατη, διάφανη,
τόσο ελαφριά, ελαφρότατη,
που δεν μπορείς
ούτ’ αυτού να σταθείς
καθώς φέγγεις, φέγγεσαι
έξαφνα οξύτατα,
καίεσαι από φως,
τη στιγμή της ησυχίας,
της παύσης του χρόνου
κι η φεγγερή σιωπή περιμένει,
στέκεται ο χρόνος και περιμένει,
για να εξαφανιστείς.

*

Ακίνητος σ’ όλα τα βλέμματα
είμαι δίχως κίνηση εκτελώ
πλήθος κινήσεις αισθάνομαι
την κίνηση πάσα
ηδονή
του χρόνου είσαι η φοβερή
αρχή εκεί συναντάται
η στέρηση και το πλήθος μεγάλο
έννοια διάρκειας ο χρόνος
διαρκεί ακατάβλητος αμετάβλητος
εκεί όπου αρκούμαι, διαρκούμε
εκεί ανευρίσκομαι, βρίσκομαι
ξανά και βλέπω
μέσ’ απ’ τον χώρο του χρόνου,
τον χρόνο του σώματος σώμα.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Του αγνώστου

Βαρύτατος γδούπος ο χρόνος,
τούτα τα συνεχή βήματα,
κάποτε τ’ άγνωστα πατήματα
γοργά σχεδόν σφοδρά χτυπήματα,
στο εξωτερικό του σώματος μηνύματα,
ενώ η ψυχή ακούει μ’ αγωνία
κάτι συρόμενα βήματα
σε πλάκες μαρμάρινες, γυμνές,
διά της βίας ή σε δάπεδο ασταθές.
Ολόκληρες, άγνωστες, μυστηριώδεις
κινήσεις, στιγμές, όμως αυτές δεν είναι
οι πιο, στιγμές, φοβερές είναι,
όταν παύει κάθε κρότος,
τίποτα, τίποτα κι ο χρόνος
τότε γίνεται ένας πελώριος
καημός, ανήκουστη βουή
ανυπαρξίας.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη: Βήματα προς...

Τότε στην ησυχία γνώρισα
–τώρα δε λησμονώ, γνωρίζω–
άκουσα τα φευγαλέα κι επίμονα,
επίμονα πλησίαζαν διαρκώς
–η διάρκεια είναι η ακέραια
επιμονή, η αδιάλειπτη μια παρουσία–
ως πόσο ακούω διαρκώς
τα επερχόμενα βήματα,
φευγαλέα κι επανερχόμενα,
παρέρχεται του χρόνου ο διαρκής καιρός
με ξύπνησε
για να γνωρίσω
τον συμπαγή χώρο,
όπου μένει ο χρόνος,
όπου υπάρχει τούτος ο γιγάντιος
έρωτας της διάρκειας.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Του βίου

Αόρατα της ζωής μου βήματα
ανεπαίσθητα προχωρώ,
σέρνοντας ελαφριά περπατήματα
με βάρος, πατήματα ίχνη άλλα
αιματηρά στου βίου το σημείο.

Κοιτάζω σημάδια επάνω μου
πότε και πότε γύρω μου.

Πηχτή ροή ρευστότητα
πλήθος ποικίλο πλέγμα
γλοιώδες ή γλαφυρό, γεγονότα
πλοκή, τέλμα της πλήξης
πληρωμή οι πληροφορίες
μιάσματα εικόνες
και τούτη η φοβερή
κι ανήκουστη ησυχία της σιωπής,
που δεν μπορεί ποτέ
να χαλάσει βρίσκεται
γεμάτη φόβο και θαυμασμό.

Υπάρχω εδώ σε βυθό,
υπάρχω σ’ έννοιες διάφανες και συμπαγείς.

Ο χρόνος Ωκεανός αρραγής.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Παρουσία

«Προσπαθούσα να συνθέσω
του χρόνου την επιμέλεια»

Οι μέρες συφιλιασμένες, στρωτές,
στρωμένες με βλέψεις ορθές,
μ’ όψεις ταχτικές κι επίμονες,
καλλιγραφημένα τετράδια.

Κι έξαφνα ένας κρότος τραχύς,
(χτυπήματα ίδια)
κι έξαφνα οξύς τριγμός,
ύστερ’ απαίσιος ένας δυνατός
θόρυβος δεινός, μια κραυγή αλησμόνητη.
Ένας πόνος που σκίζει σε δυο
κάθε σημασία κι αντίληψη.

Να που ο χρόνος χωρίστηκε
σε ζωή και σε θάνατο.
Να που έρως χωρίστηκε
σε δυο διαφορές.
Πάλι απαρχής η προσπάθεια,
η προθεσμία του χρόνου συγκέντρωση,
οικοδόμηση των αιτιών.

Συμπεράσματα ίδια πολλών
καιρών αποτελέσματα μαζεύω
συντρίμμια τώρα υποθέσεις.
Το αίνιγμα της παρουσίας παραμένει
αχάλαστο.

*

Ας μη θυμούμαστε πόσο
εξερχόμαστε από τον χρόνο,
καθώς η παρουσία μας
βυθίζεται σ’ αυτόν ολοένα περσότερο.
Εικόνα του δικού μου χρόνου
σβήνει το χρώμα απολείπει,
το σχήμα ο ιδικός χρόνος
περνά.
Πού είν’ ο έρως;
Πού θα εκλείψει ο πόθος διάπυρος;
Όρθιους μας αναδίνει
προς τον ουρανό,
η πνοή
της ματαιότητας πώς σβήνει
το φως της σημασίας μας;

Ω αν γινόταν απειράριθμη
στον ατέλειωτο χρόνο η αγάπη μας
ν’ αποσπάσει απ’ τον άμορφο καιρό,
το όριο που μας ανήκει τ’ όνειρο
της αιωνιότητας η βεβαιότητα να συμβεί.

Θ’ αγαπήσουμε τόσο την ζωή
κι αν βγούμε απ’ του χρόνου την διαταγή,
θα συναντήσουμε τον κόσμο
αγαπώντας το πέρασμά μας,
παρουσία με δύναμη ολόκληρη.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Σημείωμα

Πιστεύω σ’ αυτό το παιχνίδι
του χρόνου φοβερό κι ακατάβλητο,
τόσο αφανίζομαι
σ’ αυτό υπάρχοντας αδυσώπητα
αισθάνομαι πνεύμα πως γίνομαι,
ψυχή ακέρια
που χάνει το σώμα της,
υπάρχοντας ερωτικά μες στον χρόνο,
καθώς στον χρόνο επαφίεται.

*

Πάρα πολύ έχει γεμίσει η διάσταση
από πρόσωπα του καιρού,
μήπως ξέρεις τον χρόνο πώς ζεις;
Σχηματίζονται εικόνες,
γιατί τούτο το πάθος της βεβαιότητας
κατατρύχει με τόσα φαντάσματα;

Μέσα στη ροή που κυμαίνεται,
γιατί το πάθος της στάσης
παιδεύει αρχή σταθερότητας;
Να εγκαταλειφθώ στον χρόνο
που τελειώνει, καθώς δεν τελειώνει
από μένα ύστερα το μέλλον, το άπειρο
αισθάνομαι πόσο είμαι
μέσα στο περίβλημα του χρόνου
δεν είμαι ο ίδιος χρόνος εγώ,
της ροής ο έρως;

Ο χρόνος στη σιωπή
παρουσία διπλόηχη
της ζωής του θανάτου.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ενάντια στον χρόνο

Διαλύομαι
στην έννοια του χρόνου,
προχωρώ αόριστα χάνομαι.

Στ’ αόρατα του χρόνου
δάχτυλα συμφύρομαι, συντρίβομαι
κι η ζωή μου άνεμος της στιγμής,
φωνή απομένει εναγώνια,
αφανίζομαι και ζητώ
στου θανάτου το νόημα
καταφύγιο απίθανο εκεί,
να βρεθώ ακατάλυτη παρουσία.

Ουσία της δικής μου αιτίας,
παρουσία που μου ανήκεις
και με σένα παιδεύομαι,
ύπαρξη του δικού μου χρόνου
της ζωής ποιαν ονομασία να βρω,
για να φωνάξω, την αμφιβολία μου
να σκορπίσω, να υπάρχω
μέσα στον χρόνο εισέρχομαι
και βγαίνω αόρατο σχήμα.

Λαγίστε λόγια, φωνάξτε! Είμαι.
Δεν μετριέται η αλήθεια του χρόνου
που φέρνω.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Χαιρετισμός

Ο χρόνος
μοιραίος ίσως και μάταιος
ασύλληπτος.
Ο χρόνος
καθαρός πολύτιμος
σταθερός απείραχτος
δυνατός συμπαγής
ολόκληρος νοητός ατελείωτος
αιώνιος αστείρευτος αέναος άθιχτος
ακέραιος ακατάπαυστος
διαρκής ασάλευτος
αδίσταχτος αδιαίρετος
ακίνητος άκρατος αδέσμευτος
πυκνός αδιάφορος αδιαπέραστος
ο χρόνος αδιάλλαχτος
αδιάλεχτος απρόσιτος αδιήγητος
αγνώριστος άγνωστος άδηλος
πολύπλοκος ποικίλος ανεξήγητος
βέβαιος αβέβαιος
χρόνος αβίαστος απροσδόκητος
αδοκίμαστος αδιέξοδος
χρόνος βαθύς και τραχύς.
Αγέρωχος πλούσιος, άφθονος
ο χρόνος ακριβής αιφνίδιος
φανερός ο δίκαιος υπερήφανος
ένας ο μοναδικός χρόνος, λαμπρός
ο έξοχος νέος διαρκώς
ένδοξος θείος ο χρόνος.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Μωσαϊκό

Ο βίος περνά κι εγώ τον περιμένω.
Να μη γνωρίζω, νομίζω
πουθενά να χαρώ δεν χωρώ.
Προβαίνω έξαφνα τρέχω.
Απ’ τον δικό μου φεύγω καιρό.

Υπάρχει πολύ κρύο
διασπαρμένο παντού, ακόμα
και μες στην αγκάλη του ήλιου
ο χρόνος γίνεται θάνατος,
όταν απρόσιτοι περιμένουμε.

Περιμένω τον εαυτό μου
επίμονα με λογική εγκαρτέρηση.
Δεν μπόρεσα σήμερα
ούτε αύριο, χτες, όλες οι μέρες
χάνονται, δεν μπορώ ποτές,
καθώς περιμένω την παρουσία
του ακέραιου.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)