Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Music and Lyrics => Favourite Poetry => Topic started by: spiros on 27 Feb, 2009, 04:32:21

Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 27 Feb, 2009, 04:32:21
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ (31 Οκτωβρίου 1888 – 7 Ιανουαρίου 1944)

Ναπολέων Λαπαθιώτης
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%9B%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82) (31 Οκτωβρίου 1888 – 7 Ιανουαρίου 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, τη νύχτα προς τα ξημερώματα σε ένα σπίτι της πλατείας Αγίων Θεοδώρων. Άρχισε την συγγραφή και έκδοση ποιημάτων από ένδεκα χρονών. Ο πατέρας του, Λεωνίδας, ήταν κυπριακής καταγωγής, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρ. Τρικούπη. Ο πατέρας του, που είχε ασχοληθεί με την ποίηση, ήταν μαθηματικός και ανώτατος στρατιωτικός και έγινε υπουργός των εξωτερικών το 1909 και αργότερα βουλευτής. Το 1907 μαζί με άλλους εννιά νεαρούς λογοτέχνες ίδρυσαν το περιοδικό Ηγησώ.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και το 1909 πήρε δίπλωμα νομικής, αλλά ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα. Το έργο του βρίσκεται σκορπισμένο σε περιοδικά. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939. Ο θάνατός του ήρθε από αυτοκτονία το 1944 βρίσκοντάς τον φτωχό και καταπονημένο από τα ναρκωτικά. Ζούσε σε σπίτι κάτω από το λόφο του Στρέφη.

Το κινηματογραφικό έργο Μετέωρο και σκιά (1985) βασίζεται στην ζωή του.

Επί χρόνια ολόκληρα, πριν ακόμα, εκδώσει το μοναδικό βιβλίο των ποιημάτων του, o Ναπολέων Λαπαθιώτης ήταν από τους μετρημένους συντελεστές της ποιητικής κίνησης στον τόπο μας και οι στίχοι του γνώρισαν τo ευρύτερο κοινό που μπορούσε να διαθέτει ή Ελλάδα. Γιος του στρατηγού Λαπαθιώτη, γεννήθηκε το 1891 στην Αθήνα. Διαπλασόπoυλο κι αυτός, όπως οι περισσότεροι ομότεχνοι της γενιάς του, έκαμε την πρώτη φιλολογική του εμφάνιση με το περιοδικό του Παπαδοπούλου κι ύστερα, επισημότερα, από τις στήλες της «Ηγησώς». Εσπούδασε νομικά, άλλα κυρίως αφοσιώθηκε στη ζωγραφική, τη μουσική και τις ξένες γλώσσες—αγγλικά, γαλλικά, Ιταλικά — γλώσσες απ’ τις όποιες μετέφερε στη δική μας θαυμάσιες φιλολογικές σελίδες.

Αργότερα συνεργάστηκε στα περιοδικά «Παναθήναια», «Πυρσός» «Νουμάς», «Ανεμώνη», «Μπουκέτο», «Πειθαρχία», «Εικονογραφημένη της Ελλάδος», «Νέα Εστία», «Νεοελληνικά Γράμματα», «Πειραϊκά Γράμματα».

Ένας θρύλος, άλλοτε ανυπόστατος, άλλοτε πιθανός, εσκέπαζε τη ζωή του. Τραβηγμένος σ’ ευγενικήν απομόνωση, κάτω από πέπλα φαντασίας και ωραιοπάθειας, ζούσε με τα βιβλία, τις σκιές, τη σιωπή και τις αναμνήσεις. Όλα γύρω του ήσαν απήχηση των συναισθημάτων του. Το κλίμα που ανέπνεε ήταν κλίμα μιας άλλης εποχής και ή πραγματικότητα, εισχωρώντας κάποτε ως εκεί, μεταβαλλόταν σε όνειρο. Εκεί μέσα κυοφορήθηκαν οι ποιητικές του εμπνεύσεις.

Άπλες και συγκινημένες, διακριτικά ελεγειακές, με τόνους λυγρούς και απαλά ισορροπημένους στη μουσική ευαισθησία. Ή έξαρση τους συγκρατημένη στα όρια της ποιητικής αξιοπρέπειας, οι εικόνες ήρεμες, η θλίψη ψιθυριστή, κι από κάτω, υπόστρωμα, ή ρομαντική εγκαρτέρηση. Διάθεση πού κραδαίνεται απ’ το μυστικό ρίγος πού πάντοτε διατρέχει τη γνήσια ποίηση.
 
«Η μουσική της, έγραφε ο Μήτσος Παπανικολάου, συγκρατημένη, γεμάτη μελαγχολία και γλύκα, υπερβολικά γλυκεία μερικές φορές, πού αντηχεί πάντοτε γοητευτικά στο αυτί και πού φτάνει μόνη της για να μεταμορφώσει το κείμενο και να το κάνει μια ψιθυριστή εκμυστηρευσητικήν άποψη τής φύσεως, παρά στην καθαρά εσωτερική της ουσία. Το τοπίο του, ζωηρά γραφικό, εικονίζεται με έντονους λεκτικούς χρωματισμούς της ψυχής, μια εκμυστήρευση που δεν γίνεται με λόγια, μα με ήχους και με εικόνες, και πού βρίσκει αμέσως την ανταπόκριση της στη δική μας

Η ευαισθησία του Λαπαθιώτη ενδιαφέρεται για όλες τις δυστυχίες του περιβάλλοντος, συγκινείται ιδιαίτερα από το δράμα του θανάτου κι εντρυφά στο γοητευτικό πέρασμα τής παιδικής ηλικίας, πού ή ρευστή, από μνήμη και ολβιότητα, ουσία της, γεμίζει πολλές ώρες ονειροπολήσεων. (Το ρομάντσο της παιδικής του ζωής εδημοσίευσε με άλλα στοιχεία αυτοβιογραφίας στο «Μπουκέτο» του 1940). Ένα ακόμα προτέρημα του Λαπαθιώτη είναι ή άψογη χρησιμοποίηση των μέσο» της τεχνικής, η ποικιλία και το ευλύγιστο τής στιχουργικής του, ή επίμονη επεξεργασία, ώσπου το ποίημα να προσλάβει την ομαλή του μορφή — αποτέλεσμα καλού γούστου και δοκιμασμένης πείρας, πού πολύ συνετέλεσαν ώστε να διατηρεί τη φήμη ένας ποιητή από τους περισσότερον αντιπροσωπευτικούς των νεώτερων χρόνων.

Έκτος από τους στίχους, εδημοσίευσεν ακόμη αισθητικές μελέτες, φιλοσοφικούς στοχασμούς, κριτικές, και μια νουβέλα (Νέα Εστία) με τον τίτλο «Κάπου περνούσε μια φωνή».

Κατά τη διάρκεια τής Κατοχής, πληγωμένος βαθύτατα και ξεχασμένος σε περήφανη αλλά οδυνηρή εγκατάλειψη, προτίμησε την αιωνία σιγή προς την όποια και έφυγεν αυτοχειριασθείς, τη νύχτα τής 7ης προς την 8ην Ιανουαρίου 1944. Κηδεύτηκε, κατά την επιθυμία του, μετά τέσσερις μέρες και με έξοδα πού συγκεντρώθηκαν από έρανο.

Η ιδέα του θεληματικού θανάτου του έγινεν οδυνηρότατα έμμονη στο τέλος του 1943 και την τραγούδησε με σειρά τραγουδιών. Εκείνο πού σχεδιάζονταν μέσα του σαν πένθιμο προοιώνισμα ελεγειακής ιδιοσυγκρασίας, στερεώθηκε, βρεμένο από την πίκρα των γεγονότων, σε θανατερή απελπισία, λίγο ύστερα από την κατοχή. Χάνοντας τα κτήματα του της Πάτρας έμεινε δίχως εισόδημα. Χάνοντας τον πατέρα του, έμεινε χωρίς συντροφιά. Αδέξιος ο ίδιος για την πρακτική ζωή, έπεσε θύμα επιτήδειων και ύποπτων προσώπων, που αγόραζαν τα βιβλία του, τα έπιπλα του, τα μπιμπλώ του — μικρούς πολύτιμους θησαυρούς, αποκτήματα τής άκρας καλαισθησίας του, για τα όποια καμώνονταν τώρα πώς δεν τον ενδιαφέρουν, πως άδικα πιάνουν χώρο... Έμεινε μόνος, πολύ μόνος, σ’ ένα σπίτι πού άδειαζε, στο παλιό σπίτι — φρούριο των Εξαρχείων, με τον απάνω όροφο σκοτεινό και ακατοίκητον, με το ισόγειο εξίσου σκοτεινό, με τα παράθυρα σφαλισμένα, με την ψυχή του άδεια. Πιο οξύ, ωστόσο, επήγαζε το πένθος από μέσα του. Το κατοχικό δράμα ταυτίζονταν με την εσωτερική αγωνία του, πού τη διέχεε, με την έξαρση των ναρκωτικών, σε τεχνητούς κόσμους φαντασίας, όπου εκέρδιζαν άλλην απόχρωση και η ένταση των απαγορευμένων παθών του και ο τρόμος τής πληγωμένης του ευπάθειας. Ο Λαπαθιώτης είχε γίνει πλέον σκιά, μια νυχτοδίαιτη εξαΰλωση με τη χλωμή διαφάνεια του θανάτου που τον ζούσε μέσα του πολύ πριν του δοθεί.

Μοναχή συντροφιά σου μένει ή θύμηση τώρα,
το στοιχείο του σπιτιού σου,
όλο πάει να σημάνει κι αναβάλλεται η ώρα του στέρνου λυτρωμού σου...


τον τραγούδησεν ή Μυρτιώτισσα. Ώσπου ό λυτρωμός ήρθε — ένας μαύρος εραστής για τον ίδιον και μια τραγική επισημοποίηση τής ποιητικής του ειλικρίνειας. Της ειλικρίνειας που είχεν άλλοτε επιβάλει τον Καρυωτάκη, μα που εδώ — φαίνεται πως και ή σύμπτωση των ευνοϊκών περιστάσεων αποτελεί έναν απ’ τους παράγοντες τής επιβολής— εδώ πέρασε απαρατήρητη. Είχε γίνει τόσο φτηνό πράγμα η ζωή, στην περίοδο της κατοχής!

[Ανθολογία Περάνθη, τόμος τέταρτος
Σφάλματα κατά τη μεταγραφή βιογραφικού και ποιημάτων του Λαπαθιώτη είναι εξ ολοκλήρου δική μου ευθύνη
Τις επόμενες ημέρες θα προστεθούν αρκετά ποιήματα του Λαπαθιώτη]

Έργα:
— «Οι Περιπέτειες του Κονστάν Λαβρέτ» ημιτελές μυθιστόρημα (πρωτόλειο)
— «Νέρων ο Τύραννος», 1901 θεατρικό παιδικό έργο, που το τύπωσε ο πατέρας του
— «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ», άρθρο στο Νουμά 1916
— Ναπολέων Λαπαθιώτης: «Ο Δημοφών κι ο θάνατος» (http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/anthologies/scanned/papadimas/index.html?lq=%CF%83.+20-26) (από το: «Οι νέοι διηγηματογράφοι», Επιμέλεια: Α. Δ. Παπαδήμα, Εκδοτικός οίκος «Αθηνά» Αρ. Ι. Ράλλη, Ευριπίδου 6, Αθήναι 1923, σελ. 272).
— «Η Ζωή μου», ημιτελής αυτοβιογραφία (φτάνει έως το 1917) που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Μπουκέτο το 1940.
— Τα ευρισκόμενα Ν. Λαπαθιώτη, 1964
— Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ποιήματα, εκδόσεις Ζήτρος, 2001 (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=37359.msg171523#msg171523)

Βιβλιογραφικά βοηθήματα:
— Γ. ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ναπολέων Λαπαθιώτης, π. Νεοελληνικά Γράμματα, φ. 71, 9.4.38.
— Μ. ΔΗΜΑΚΗΣ: Οι τελευταίοι της παράδοσης, Ηράκλειο, 1939.
— Μ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Τα ποιήματα, Ν. Εστία, 1940. σ. 968.
— AIM. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΟΣ: Τα ποιήματα, εφ. Καθημερινή, 15. 1.40.
— Α. ΙΝΤΙΑΝΟΣ: Τα ποιήματα, π. Κυπριακά Γράμματα, τ. Δ', 1940, σ. 583.
— Π. ΧΑΡΗΣ: Τρεις ποιηταί, εφ. «Πρωία», 27.5.40.
— Γ. ΧΑΤΖΙΝΗΣ: Τα ποιήματα, π. «Πνευματική Ζωή», 25.5.40.
— Γ. ΠΡΑΤΣΙΚΑΣ: Με τον Λαπαθιώτη, π. Νεοελληνικά Γράμματα, φ. 190, 20.7.40.
— Γ. ΜΥΛΩΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Τα Ποιήματα, π. Νεοελληνικά Γράμματα, φ. 200, 18.9.40.
— Π. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Ο θάνατος του ποιητή, εφ. Αθηναϊκά Νέα, 10.1.44.
— Γ. ΒΑΛΕΤΑΣ: Ναπολέων Λαπαθιώτης, εφ. Πρωία, 12.1.44.
— Γ. ΓΕΡΑΛΗΣ: Ναπολέων Λαπαθιώτης, π. Καλλιτεχνικά Νέα, 15.1.44.
— ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ: τ. 35, τεύχ. 398-9 με άρθρο αφιερ. στο Λαπαθιώτη. (ΚΛ. ΠΑΡΑΣΧΟΥ: Ναπολέων Λαπαθιώτης).
— Τ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ: Ο Λαπαθιώτης μετέωρο και σκιά.
— Τ. ΑΓΡΑΣ: Έργον τέχνης.
— Π. ΧΑΡΗΣ: Ένα χρέος.
— Τ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ: Ο ποιητής Λαπαθιώτης, π. Γράμματα, τεύχ. 1, 1944.
— Γ. ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ν. Λαπαθιώτης, π. «Τέχνη και Ζωή», αρ. 4, 1944.
— Γ. ΒΕΡΙΤΗΣ: Ένας κόσμος που φεύγει, π. «Ακτίνες», τεύχ. 44, Σεπτ. 1944.
— Γ. ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ: Ναπολέων Λαπαθιώτης, π. «Ο αιώνας μας», Ιανουάριος 1951.
— MIX. ΧΕΛΙΩΤΗΣ: Ν. Λαπαθιώτης, ο εραστής του θανάτου, εφ. Βραδυνή, 8.1.1954.
— ΣΠ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η πεζογραφία του Λαπαθιώτη, π. «Φιλολ. Πρωτοχρονιά», 1957, σ. 47.
— Σ. ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ: Ένας Μοραΐτης ποιητής, π. «Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά», τ. Ε', 1961, σ. 11-13.
— «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ» αφιέρωμα στον Λαπαθιώτη, 15.3.1964
— Δ.Ι. ΠΛΑΓΙΑΝΝΗΣ: «Τα ευρισκόμενα» του Ναπ. Λαπαθιώτη, Ν.Ε., τ. 76, 1964, σ. 1205
— ΞΕΝ. ΚΑΡΑΚΑΛΟΣ: «Τα ευρισκόμενα» του Ναπ. Λαπαθιώτη, α. 1206
— Τ. ΑΛΑΣΑΚΗΣ: «Ναπ. Λαπαθιώτης», εφ. «Βραδυνή», 22 Φεβρ. 1965
— Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΓΝΗΣ: «Τα ποιήματα και η ιδιωτική ζωή του Ν.Λ.», εφ. «Ελεύθερος», 28 Αυγ. 1965
— Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: «Ν. Λαπαθιώτης», π. «Γυναίκα», 15 Ιουλ. 1970.
— Ανθολογία Περάνθη, τόμος 4ος
— Άρης Δικταίος: Ναπολέων Λαπαθιώτης (Η ζωή του, το έργο του), εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1984

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:


Σύνδεσμοι για τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
— Ναπολέων Λαπαθιώτης (πλούσια συλλογή με ποιήματα και κριτικά κείμενα) (http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis.html)
— Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ποιήματα σε πολυτονικό (http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/napolewn_lapa8iwths_poems.htm)
— Ναπολέων Λαπαθιώτης - Μελοποιημένα Ποιήματα (http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=152)
— Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1943), Τα Ποιήματα της Σκιάς (http://www.poiein.gr/archives/239/index.html)
— Βαγγέλης Ψαραδάκης, Ο θάνατος, η κηδεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (31-10-1888 / 8-1-1944) και άλλα τινά (http://www.poiein.gr/archives/1732/index.html)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Αδώνια
Post by: spiros on 16 Mar, 2009, 16:51:32
Αδώνια
Ναπολέων Λαπαθιώτης
 
«...Και ανατέλλει ο ήλιος και δύνει ο ήλιος, και εις τον τόπον αυτού έλκει·
αυτός ανατέλλων εκεί πορεύεται προς νότον και κυκλοί προς βορράν·
κυκλοί κυκλών, πορεύεται το πνεύμα, και επί κύκλοις αυτού επιστρέφει το πνεύμα».
Εκκλησιαστής


Είμαι τ’ Αρχαίο το Πνεύμα
Σαρκωμένο – κι είμαι
Ο Στοχασμος ο ανορμήνευτος κι ωραίος.
 
Φέρνω το χρώμα το παλιό
Το νοσταλγικό. – Βασιλέματα                 
Σε θαμπά παραθύρια.
 
Το τραγούδι ματαλέω
Τ’ Αλησμονημένο. «Στα παλάτια αποκοιμήθη πλια των παραμυθιώνε
Η χλωμή Βασιλοπούλα...».
 
Η Απόλαψη
Της Ζωής με τα χίλια στόματα· η Απόλαψη
Με τα χίλια στόματα και με τα χίλια μαστά­ρια.
 
Με δένει ένα Τι,
Μιαν ασύγκριτη Μελαγχολία προς τα Περα­σμένα.
– Οι Διθύραμβοι. Τα Λήναια και τ’ Αδώνια.
Μιαν αδερφικιά Ενατένιση
Προς τα Μακρυνά. Τ’ ό,τι δεν ειπώθη. Ο αιώνιος
Ερχομός κι ο μισεμός – και του μισεμού ο καημός.
 
Τα ρόδα και τ’ άστρα.
Ο εναρμόνιος κύκλος οπού φέρνει πάντα
Πίσω από μιαν Άνοιξη κι ένα Χινόπωρο – και πάλε απ' την αρχή.
 
Νυχτοβάτης.
Με πλανέσαν οι σκιές και τα σεληνόφωτα
Κι οι βαθιές Λαχτάρες να βρούμε τ’ ανεύρετο
και να ιδούμε τ’ ανίδωτο
 
Νυχτοβάτης κι Ανέλπιδος…

Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 16 Mar, 2009, 16:57:37
Lux in tenebris
Ναπολέων Λαπαθιώτης
 
«Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι
αίματος καταβαίνοντες επί την γην...»
(Κ.Δ.)


Και είτανε τα μάτια μου
Από Σένα θαμπωμένα·
 
Και είτανε τα χείλια μου
Απ΄ τα χείλια Σου αναμμένα·
 
Και είτανε τα χέρια μου –
Απ΄ τα χάδια Σου – γιομάτα,
 
Και σαν Ήλιος έφεγγεν
Του Μαρτυρίου η στράτα...
 
Κι ο πηχτός ο κουρνιαχτός
Που τυραννάει – ω Θε μου,
 
Τα μάτια μου, και χύνεται
Κι ομπρός κι απάνωθέ μου,
 
Και – σαν πέλαο άσωστο
Περνάει από κοντά μου,
 
Γίνεται ο Λιβανωτός
Τ΄ ανέσπερου Έρωτά μου...
 
Και στο δρόμο τον πικρό,
Και στο μαρτύριο πούμαι, –
 
Σε ΄νειρεύουμαι βαθιά
Και σε συλλογούμαι.
 
Κι όσο μου φωτοβολάς,
–Καλέ γλυκέ μου Κρίνε,
 
Κι όσο μου γλυκοφωτάς,
Μαρτύριο πια δεν είναι
 
Κι ο πικρός μου ο ίδρωτας
Χάμου γλυκός σταλάει,–
 
Και τριαντάφυλλα από μπρος,
Τριαντάφυλλα από πλάι...

Ο Νουμάς (http://xantho.lis.upatras.gr/test2.php?art=22479), Τόμ. 8, Αρ. 411 (1910)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 17 Mar, 2009, 07:53:40
Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή ...
Ναπολέων Λαπαθιώτης
 

Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή κι ανίδεη και καλή,
που την ποθώ και με ποθεί, και πού με περιμένει,
—μα πέφτει η νύχτα τι νωρίς, κι οι δρόμοι είναι θολοί,
κι όλοι τραβάμε βιαστικοί, σαν αργοπορημένοι...

Το βράδι πέφτει, κι είν’ άργά, κι oι δρόμοι είναι θολοί,
κι ούτε πιο γνώριμα—με τι;—μπορούμε να ντυθούμε.
Κι ένα παρόμοιο δειλινό, θλιμμένοι πιο πολύ,
δίπλα θ’ αντιπεράσουμε και δε θ’ απαντηθούμε...
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 17 Mar, 2009, 12:47:20
Επεισόδιο
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Μάτι δειλό, που σε κοιτάζει
βαθιά, βουβά και σκοτεινά,
κι έτσι πιστά, σα να σου τάζει:
Θα σ’ αγαπώ παντοτινά

Ψηλό, λιγνό, τρελό για χάδι,
δουλεύει σ’ ένα μαγαζί.
Το πήρα ένα Σάββατο βράδι
και κοιμηθήκαμε μαζί.


(https://www.translatum.gr/images/poetry/lapathiotis-epeisodio.jpg)
Το χειρόγραφο από την ανθολογία Περάνθη
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 17 Mar, 2009, 15:37:45
Είμαι μόνος...
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Είμαι μόνος. Βραδιάζει. Τι να κάνω...
Τα χέρια μου είναι τόσο απελπισμένα!
Τα χέρια μου είναι τόσο κουρασμένα!
Τ’ αφήνω και γλιστρούν, αργά, στο πιάνο...

Παίζω στην τύχη κάτι αγαπημένο,
κάτι παλιό, και γνώριμο, και πλάνο...
Και πάλι σταματώ. Δεν επιμένω.
Θα προτιμούσα, μάλλον να πεθάνω...


Ίσως το πιο αγαπημένο μου ποίημα του Λαπαθιώτη
Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ποιήματα, εκδόσεις Ζήτρος, 2001, σ. 257
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: Vasilis on 17 Mar, 2009, 15:48:59
Ελπίζω να μην προτιμάς να πεθάνεις και συ... (lol)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης, Είμαι μόνος...
Post by: wings on 17 Mar, 2009, 15:51:42
Αν το προτιμάει, Βασίλη μου, είναι μόνος και μόνος θα παραμείνει. Απλά και ξεκάθαρα είναι μερικά πράγματα...
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 17 Mar, 2009, 16:04:50
Η ρίμα «πιάνο» και «πλάνο» (σε διαφορετικές στροφές) είναι πραγματικά γοητευτική.

Θα έλεγα ψέμματα αν ισχυριζόμουν ότι δεν μου έχει τύχει, ιδίως αργά το βράδι, να παίξω κάτι παλιό, και γνώριμο, και πλάνο...

Συχνά βέβαια, με αυτά που ακούει και βλέπει κανείς από τους ανθρώπους, είναι, αν όχι να θέλει να πεθάνει, τουλάχιστον να προτιμάει την ευγενή συντροφιά του πιάνου του ;)

Όπως λέει και ο Keats (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=817.0):

A thing of beauty is a joy for ever:
Its loveliness increases; it will never
Pass into nothingness...

Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που βιώνουν την ποιότητα της συντροφιάς της κλασικής μουσικής όταν βγαίνει από τα δάχτυλά τους...
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 17 Mar, 2009, 16:09:29
Λίγοι είναι και όσοι νιώθουν την ποιότητα της καλής μουσικής κάθε λογής όταν μπαίνει στ' αφτιά τους, αν δεν έχουν το χάρισμα να παίζουν οι ίδιοι...
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 17 Mar, 2009, 16:12:55
Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να παίζει κανείς για να νοιώθει τη μουσική. Βέβαια για την κλασική μια σχετική παιδεία βοηθάει πολύ· ωστόσο, γνωρίζω ερμηνευτές κλασικής μουσικής (ιδίως μέλη σε ορχήστρες) οι οποίοι εκτελούν τις διαδικασίες εντελώς μηχανικά («they go through the motions» όπως λένε και οι Άγγλοι). Το συναίσθημα (ιδίως από την πλευρά του ερμηνευτή), δεν είναι κάτι που ταυτίζεται πάντα με τη δεξιοτεχνία. Η ευαισθησία είναι πάντα ευχή και κατάρα πολύ λίγων («pulchrum est paucorum...»).
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 17 Mar, 2009, 16:24:46
Το συναίσθημα, είτε συμμετέχεις στην «παραγωγή» τέχνης είτε είσαι ακροατής, θεατής, αναγνώστης κ.ο.κ., απαιτεί υψηλό δείκτη ψυχικής ευαισθησίας κι αυτός θα πρέπει να καταλάβουν οι πολλοί ότι δεν έρχεται με επιφοίτηση. Απαιτεί συνεχή άσκηση και σκληρή δουλειά, δική σου, καταδική σου με «αντίπαλο δέος» τον εαυτό σου και μόνο.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 17 Mar, 2009, 16:29:06
Ναι, δυστυχώς, η ευαισθησία είναι κάτι που δεν καλλιεργείται με «δημόσιες σχέσεις», ιδίως αν αυτές είναι τόσο κενές, όσο η ψυχή του ανθρώπου που τις διάγει.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ψυχή της νύχτας
Post by: spiros on 19 Mar, 2009, 06:20:09
Ψυχή της νύχτας
Ναπολέων Λαπαθιώτης
 
Παίζει το φως με το νερό, στην άκρη του γιαλού,
μα γω είμαι μόνος και μακριά – κι είναι η ψυχή μου αλλού·
κι ενώ στα γύρω φαίνεται χαμένη και δοσμένη,
με διπλωμένα τα φτερά, το δειλινό προσμένει.

γιατί, η ψυχή μου, όσο το φως απλώνεται, δε ζει,
είν’ αδερφή των σκοταδιών και χάνεται μαζί
κι ανίσως, τώρα, μες στο φως, έτσι μακριά μου μοιάζει
πάλι θα ζήσουμε μαζί τις ώρες που βραδιάζει...


Αφιερωμένο στις ψυχές που είναι «αδερφές των σκοταδιών» και «όσο το φως απλώνεται, δε ζουν»...
Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ένα τραγούδι της αυγής
Post by: spiros on 19 Mar, 2009, 08:41:51
Ένα τραγούδι της αυγής
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Δροσοσταλίδες ήμερες, βαλτές πάνου στα κρίνα,
σα χίλιες διαμαντόπετρες, μες στη γλαρήν αυγή·
πουλάκια πρωτοξύπνητα, που λαχταράν κι εκείνα,
πότε να τρέξει του φωτός η αστέρευτη πηγή·

άρρητα ανθάκια σύχαρα, μες στο δροσό λουσμένα,
ευωδερά και φλογερά, με τη γλυκιά θωριά·
φαιδρά νεράκια, που ξυπνάν και, μισοκοιμισμένα,
παίρνουν το δρόμο, τρέχοντας, προς την κατηφοριά·

χιονάτα αρνάκια, που λακάν ολόχαρα απ' τη στάνη,
και πηλαλάν κουδουνιστά, μες στο λευκό στρατί·
κλώνοι των δέντρων, άλλοι φως, και φλόγα, και στεφάνι,
κι άλλοι γερμένοι και βουβοί, και σα γονατιστοί:

ας ήταν έτσι, σήμερα, με τόση απαλοσύνη,
με τόσα ρόδα, τόσο φως, και τόσες ευωδιές,
να 'χε μιλήσει της αυγής η μάνα καλοσύνη,
σ’ όλες τις σκέψεις τις κακές, και σ' όλες τις καρδιές...


Να λοιπόν που ο Λαπαθιώτης, είχε ακουστά για τον «Λακάν».
Κι ένα τραγούδι (http://dl.mp3.kapsule.info/fsfsdfdsfdserwrwq3/81eecb4d73b29d985d99ba400aed1e27/49c1eec8/7/89/7892b35b98cce533a604e6ab0df9bac7.mp3?filename=Circumradiant-Dawn.mp3) που ταιριάζει μαγικά με αυτό το ποίημα... (mouse over πάνω από το εικονίδιο με τις νότες και μετά κλικ στο κουμπί αναπαραγωγής).
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ένα τραγούδι της αυγής
Post by: spiros on 19 Mar, 2009, 08:52:33
ας ήταν έτσι, σήμερα, με τόση απαλοσύνη,
με τόσα ρόδα, τόσο φως, και τόσες ευωδιές,
να 'χε μιλήσει της αυγής η μάνα καλοσύνη,
σ’ όλες τις σκέψεις τις κακές, και σ' όλες τις καρδιές...


Παράβαλε με:

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΑΝΑΝΟΥΔΑΚΗΣ


Της αγάπης σου οι κακίες να γινόταν ακακίες...

Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Παραμυθάκι
Post by: spiros on 20 Mar, 2009, 13:14:44
Παραμυθάκι
Ναπολέων Λαπαθιώτης

https://www.youtube.com/watch?v=W-ZSDYI0QkM

Ήτανε, μια φορά, κάποια Πεντάμορφη,
πιο διάφανη κι απ’ τις δροσιές ακόμα.
Δυο στάλες ουρανός ήταν τα μάτια της...
Μια μέρα, οι ουρανοί βρεθήκαν χώμα...

Ήτανε, μια φορά, ένα Βασιλόπουλο...
Το μύρωσεν η αγάπη η ξεγελάστρα.
Την άβυσσο, τ’ αστέρια, ο νους του χάιδευε...
Μια νύχτα δεν αντίκρισε πια τ’ άστρα...

Ήτανε κι ένας πύργος γιγαντόσωμος!
Στεφάνια είχε τα σύννεφα, τη νίκη...
Προχτές, καθώς εσκάλιζα στη θάλασσα,
ευρήκα από τον πύργο ένα χαλίκι...

Ήτανε μια φορά... Και τι δεν ήτανε...
Μα τι να πω; Τριγύρω δες τη φύση:
τόσα μεγάλα κι όμορφα, κι εχάθηκαν
και το μικρό τραγούδι μου θα ζήσει;
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 20 Mar, 2009, 13:46:35
Τι γλυκό ποίημα! Σαν παραμυθάκι. :-)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 20 Mar, 2009, 13:48:04
Και η μελοποίηση πολύ τρυφερή.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 20 Mar, 2009, 13:50:26
Δεν το άκουσα ακόμα μελοποιημένο, γιατί ακούω τη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=34211.msg171229#msg171229) εδώ και λίγη ώρα.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 20 Mar, 2009, 13:53:15
Ναι, ωραιότατη η μελοποίηση. Πολύ όμορφο και τρυφερό ποίημα.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 20 Mar, 2009, 15:30:36
Τα ποιήματα που περιέχονται στην έκδοση:
Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ποιήματα, εκδόσεις Ζήτρος, 2001

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1905-1919
Έκσταση
Το παράπονο του τραγουδιστή
Στα περασμένα
Αγάπης πόθοι
Alla C. Bot.
Δάκρυα
Στους σκορπισμένους μενεξέδες του δρόμου!
Παραμυθάκι
Λυπητερή μελωδία
Λευκές ψυχούλες
Τρελές νυχτωδίες
Από τα «Οράματα του ονειρόκοσμου»
Στον αγαπημένο μου
Αρμονίες της καρδιάς
Νυχτερινό Ι
Dolente
Σε μια μικρούλα πεθαμένη
Απόψε πέθανε η γιαγιά
Χριστουγεννιάτικη αγωνία
Τα υστερνά δάκρυα του χρόνου
Μεθύσι
Μακριά, μακριά θα πάω...
Λυπημένο τραγούδι
Χαρωπά τραγουδάκια για να περνά η ώρα
Εγώ ’μαι τ’ άσπρο σύννεφο
Ερωτική πίκρα
Η μαργαρίτα
Να ’χα διάφανα φτερά...
Πρωτομαγιά
Νύχτα με φεγγάρι
Το ποτήρι ξεχείλισε
Μια περηφάνεια
Αγκαλιές και τριανταφυλλιές
Spleen
Langueur d’ amour
Γλυκιά αγάπη
Voglein’s abendlied
Circulus vitiosus
To τριαντάφυλλο
Σουρουπώνει
Ο επαναπαυόμενος αθλητής
Όταν πεθάνω...
Μια σιδερένια οξώπορτα...
Όλο βιολέτες στόλισα...
Στη φυλακή με κλείσανε...
Έχω έν’ αηδόνι στο κλουβί...
Είναι ψυχές...
Το μαντήλι
Η πηγή
Εμένα την καρδιά μου δεν τη θόλωσαν
Το κοιμητήρι
Ένα τραγούδι απελπισμένο
Έχω μια λύπη
Η καρδερίνα
Ήρθε η ψυχή μου...
Τ’ ανθογυάλι
Κι έτσι με σύντριψε το φως...
Γιατί;
Που πάμε...
Deliciae
Κι επί να μες’ απ’ τα χείλια σου...
Stabat mater dolorosa
Βάρβαρη ζωή
Οι αγύριστοι
Μαυα
Karma
Nirvana
Κραυγή
Το απόρρητο
Ουδ’ ο μελιχρός έρως αεί γλυκύς...
Ο λυτρωμός

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1920-1939
Διπλό τραγούδι
Το πέρασμα
Μικρή ελεγεία
Τα σαββατόβραδα
Αυγή
Οι Αγάπες
Τραγούδι το Φθινόπωρο
Τ’ απόβραδα
Είν’ ώρες...
Εαρινό
Τι κι αν η μοίρα μας στεφάνωσε...
Επίγραμμα του Goethe προς τη δύση του, κι έτσι όπως τον απέδωκεν O Stieler
Μικρό τραγούδι
Νοσταλγία
Οι κύκνοι το Φθινόπωρο
Χίμαιρα
Γραμμένο σ’ ένα λεύκωμα
Ένα Τραγούδι της αυγής
Ψυχή της νύχτας
Τραγούδι των καλοκαιριών
Φθινοπωρινό
Εκάτης πάθη
Μάτια
Απαύδημος
Ένα τραγούδι μακρινό Τραγούδι
Οι νικημένοι της ζωής
Το παλιό μας το τραγούδι
Μικρό τραγούδι
Βρήκα στο δρόμο μου, προχτές
Τα χλωμά κοριτσάκια
Τα καημένα τα πουλάκια
Τ’ αηδόνι
Πόθος
Τα βραδινά τριαντάφυλλα
Μελαγχολία
Παραμύθι
Χεράκια παγωμένα
Όταν βραδιάζει
Γράμμα
Μια νύχτα πόθου μαγική
Μια νύχτα με φεγγάρι
Τα περασμένα
Όταν έρθει το φθινόπωρο
Το τραγούδι του θανάτου
Περιμένω
Ιστορία
Ερωτικό
Η ζωή μέσα στ’ όνειρο μου
Τ’ απλό παιδί που εγώ αγαπώ...
Αποχαιρετιστήριο
Η προσμονή
Με τι λαχτάρα σε προσμένω
Άσμα ασμάτων
Βράδυ
Το βράδυ γέρνει πάλι στο βουνό...
Η φτωχή καρδιά
Ερωτική νύχτα
Νάρκισσος
Η ψυχή μου...
Ανοιξιάτικο τραγούδι
Ωραιοπαθής
Εκ βαθέων
Στο κέντρο το νυχτερινό
Τοπίο χειμωνιάτικο
Νυχτερινό II
Ελεγεία
Ανάμνηση
Το Καλοκαίρι
Ζωές
Η φωνή
Κακό Φθινόπωρο
Ένας θάνατος
Κι έτσι είναι κάπου μια ψυχή...
Σκιά
Μνημόσυνο Β.Λ.Λ.
Το άστρο
Λυπήσου...
Το σπίτι μου...
Επιστροφή
Δάκρυα
Το συναπάντημα
Η στοργή σου με προσμένει...
Είναι βραδιές...
Ο πόνος ήρθε...
Η χαρά
Αναμνήσεις
Επεισόδιο

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1939-1943
Ένας χαμένος κύκλος
Επίλογος και ερωτηματικό
Φαντάσματα
Προσμονή
Είμαι μόνος...
Ερινύες
Τραγούδι του πολέμου
Ήταν ένα βαθύ κι εξαίσιο βράδυ...
Σαν προσευχή
Απόψε που όλα είναι βουβά...
Απόψε πρόβαλεν ο κάμπος...
Αλήτης
Σαν ένα παραμύθι
Παιδικά γλυκά μου χρόνια...
Χειμώνας...
Το μήνυμα
Μια νύχτα το φεγγάρι...
Προσμένω πάλι
Τ’ όνειρο μου πέθανε
Ποιητής
Είμαι τόσο κουρασμένος
Το βασίλεμα που πέφτει...
Homo sum
Ωδή
Από τότε, πες, που ο νους μου...
Άδικα προσμένω...
Κι όμως μόνος...
[Χωρίς τίτλο]
Θάνατος
Αποχαιρετισμοί στη μουσική
Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Βρήκα στο δρόμο μου προχτές
Post by: spiros on 21 Mar, 2009, 06:46:33
Βρήκα στο δρόμο μου προχτές
Ναπολέων Λαπαθιώτης

https://www.youtube.com/watch?v=RgxF5vxRxuY
Δύο από τα ποιήματα διαβάζει ο Κωνσταντίνος Τζούμας

Βρήκα στο δρόμο μου, προχτές, ένα κομμένο ρόδο:
δεν ξέρω πώς μου τράβηξε με μιας την προσοχή.
Το περιβόλι ήταν υγρό, – παντού μοσκοβολούσε, και μύριζε βροχή.

Το ’δα μονάχο και βουβό, σε μια γωνιά του δρόμου·
κι όμως, αν και θανάσιμα πεσμένο καταγής,
με το λευκό το χρώμα του, θαρρείς κι αναπολούσε
το χρώμα της αυγής...

Ίσως, αφού το κόψανε δυο δάχτυλα, με πόθο,
και το χιλιομαδήσανε δυο χείλη τρυφερά,
να ’πεσε, και να το ’συραν, εδώ, σ’ αυτή τη θέση,
τα βραδινά νερά...

Μα ίσως ακόμα –ποιος μπορεί να ξέρει τι συμβαίνει,
και κάποιοι που περάσανε, τη νύχτα, βιαστικοί,
να το σπάραξαν άπονα, –κι αφού το τυράννησαν,
να τ’ άφησαν εκεί!

Στάθηκα και το κοίταξα, δεν ξέρω πόσην ώρα,
κι έπειτα, πάλι, τράβηξα, στο δρόμο σιωπηλά,
γιατί το συναπάντημα του πεθαμένου ρόδου,
μου θύμισε πολλά.

Και τη δική μου τη χαρά, που ζούσε και γελούσε,
και, για να ζήσει, γύρευε, του κάκου, να κρυφτεί,
κάποιος διαβάτης, μια βραδιά, και μ’ έναν ίδιο τρόπο,
τη σκότωσε κι αυτή...
Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Τοπίο χειμωνιάτικο
Post by: spiros on 22 Mar, 2009, 07:42:11
Τοπίο χειμωνιάτικο
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Έν’ αλλόκοτο φεγγάρι σαν ένα κομμάτι πάγου,
πεθαμένο και στημένο μες στη μέση του πελάγου,
μια βουβή μεγάλη ξέρα, πιο γυμνή κι από παλάμη,
μ’ ένα γέρικο, θλιμμένο, τραγικό μικρό καλάμι
κι ένας ίσκιος –ένα κάτι, που δε ξέρω τι έχει χάσει,
κι από τότε φέρνει γύρα, μη μπορώντας να ησυχάσει,
– παγωμένο, το χαμένο κι όλο φως εκείνο τρίο,
σιωπούσε, κι αγρυπνούσε, μες στη νύχτα, μες στο κρύο...
Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Κακό Φθινόπωρο
Post by: spiros on 23 Mar, 2009, 08:40:21
Κακό Φθινόπωρο
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Το φετινό φθινόπωρο κοντεύει,
με τα μηνύματά του τα βαριά,
κάθε δέντρο το τέλος του μαντεύει,
κι ανήσυχα τεντώνει τα κλαριά.

Τα δειλινά δεν είναι παρά θλίψη,
κι αλάλητος καημός για κατιτί,
– θαρρείς κι από παντού κάτι έχει λείψει,
κι αυτό που μένει μάταια το ζητεί.

Σαν κάθε χρόνο κι ώρα με την ώρα,
βλέπω να παίρνει τέλος η χαρά:
μα εμέναν, ως κι αυτή μου η λύπη, τώρα,
δεν είναι καθώς ήταν μια φορά...

Δεν έχω πια την πρώτη μου γαλήνη,
το βήμα μου δεν είναι πια γερό:
σ’ αυτό το μεταξύ, κάτι έχει γίνει,
που δε γιατρεύεται με τον καιρό...

Μες στο σκοτάδι, τώρα, που γυρίζει,
με την ανατριχίλα του βαριά,
το περιβόλι αθάνατο μυρίζει,
– κι είμαι χωρίς παρηγοριά...
Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Μικρό τραγούδι
Post by: spiros on 23 Mar, 2009, 21:40:37
Μικρό τραγούδι
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ο παλιός μας ο Έρωτας,
με τα βάσανά του,
– ο καλός μας ο έρωτας,
ήταν του θανάτου.

Δέκα χρόνια στη σειρά,
δίχως να το ξέρει,
δέκα χρόνια στη σειρά,
μας κρατούσε ταίρι·

μας βαστούσε συντροφιά,
μας κρατούσε ταίρι,
δέκα χρόνια στη σειρά
– κι ένα καλοκαίρι...

Μα όπως όλα μας περνούν
και χαρές και πόνοι,
να μια μέρα, που, κι αυτός,
άρχισε να λιώνει.

Κι ένα βράδυ σκοτεινό,
– βράδυ πικραμένο,
καθώς είχα κουραστεί
να σε περιμένω,

δίχως λέξη να μου πει,
γύρισε στη μπάντα,
σφάλισε τα μάτια του
– κι έσβησε για πάντα...
Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ερωτικό
Post by: spiros on 24 Mar, 2009, 08:26:08
Ερωτικό
Ναπολέων Λαπαθιώτης

https://www.youtube.com/watch?v=9IzzPWEH1As
Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ελευθερία Αρβανιτάκη

Καημός αλήθεια να περνώ
Του έρωτα πάλι το στενό
Ώσπου να πέσει σκοτεινιά
Μια μέρα του θανάτου

Στενό βαθύ και θλιβερό
Που θα θυμάμαι για καιρό
Τι μου στοιχίζει στην καρδιά
Το ξαναπέρασμά του

Ας είναι ωστόσο, τι ωφελεί
Γυρεύω πάντα το φιλί
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί
Και με λαχτάρα πόση

Γυρεύω πάντα το φιλί,
Αχ καρδιά μου
Που μου το τάξανε πολλοί
Κι όμως δε μπόρεσε κανείς
Ποτέ να μου το δώσει

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
Γυρνώντας πάλι στο βυθό
Και με τη νύχτα μυστικά
Γίνουμε πάλι ταίρι

Αυτό το ανεύρετο φιλί
Που το λαχτάρησα πολύ
Σαν μια παλιά της οφειλή
Να μου το ξαναφέρει

Ας είναι ωστόσο, τι ωφελεί
Γυρεύω πάντα το φιλί
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί
Και με λαχτάρα πόση

Γυρεύω πάντα το φιλί,
Αχ καρδιά μου
Που μου το τάξανε πολλοί
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
Ποτέ να μου το δώσει.


English translation here (http://www.allthelyrics.com/forum/greek-lyrics-translation/19725-erotik.html)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 24 Mar, 2009, 12:13:11
Ωραίο ποίημα αυτό, όπως και η μελοποίησή του.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 24 Mar, 2009, 12:13:45
Ναι, ίσως από τα πιο γνωστά ένεκα του δημοφιλούς της ερμηνεύτριας...
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 24 Mar, 2009, 12:15:01
Όταν πρωτοβγήκε το τραγούδι, η ερμηνεύτρια δεν ήταν τόσο γνωστή όσο σήμερα.
Title: Ναπολέων Λαπαθιώτης → Spleen
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 00:06:24
Spleen
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Μελοποιημένο
Μουσική: Νίκος Καρανικόλας
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Λαζόπουλος & Μιχάλης Δημητριάδης (Ντουέτο)


Βαρέθηκα όλους τους σαχλούς και τους κουτούς του κόσμου
καιρός να ζήσω μοναχός· τι λέτε πια;... Καιρός μου!

Δεν φτάνει που τους έδινα, ευγενικά το χέρι;
Πόσες αηδίες ετράβηξα, ένας Θεός το ξέρει!

Τώρα το πήρα απόφαση: θα ζήσω όπως μ’ αρέσει!
όποιος μου μπαίνει εμπόδιο θα τον πετώ απ’ τη μέση!

Και θα τραβώ χωρίς καημούς για τούτο και για κείνο...
Και για τους άλλους τσακιστή δεκάρα δεν θα δίνω!...

Ας ρίξουμε, μια και καλή, όλη μας πια τη σκέπη:
όπως γουστάρει καθενός να ζήσει, τώρα, πρέπει...

...Κι αν με κακολογήσουνε και ειπούνε χίλια τόσα,
–ό,τι τους έρχεται στο νου κι ό,τι τους τρώει τη γλώσσα–

άστους να λένε... Φίμωτρο δεν έχω να τους βάλω
μα θα μου μπουν απ' το 'να αυτί και θα μου βγουν απ' τ' άλλο

κι έτσι κανείς παράπονο στον κόσμο αυτό δεν θα 'χει
Πάντα οι κουτοί θα 'ναι κουτοί κι οι βράχοι πάντα... βράχοι!

Αχ, πώς με εκφράζει αυτό το ποιηματάκι!
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: Asdings on 26 Mar, 2009, 00:12:18
Και πόσους άλλους, δεν φαντάζεσαι! -:)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 00:15:37
Λολ, να πω ότι χαίρομαι, θα είναι ψέμα... δυστυχώς, η βλακεία (και η αχαριστία (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=15239.0)) είναι πράγματα που δεν παλεύονται.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης → Spleen
Post by: wings on 26 Mar, 2009, 00:50:27
... Κι αν με κακολογήσουνε και ειπούνε χίλια τόσα,
–ό,τι τους έρχεται στο νου κι ό,τι τους τρώει τη γλώσσα–

άστους να λένε... Φίμωτρο δεν έχω να τους βάλω
μα θα μου μπουν απ' το 'να αυτί και θα μου βγουν απ' τ' άλλο

κι έτσι κανείς παράπονο στον κόσμο αυτό δεν θα ’χει
Πάντα οι κουτοί θα 'ναι κουτοί κι οι βράχοι πάντα... βράχοι!


Αυτό ξεχώρισα εγώ κι άμα θέλετε.

Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 00:58:11
Και καλά έκανες -:)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 26 Mar, 2009, 01:00:04
Έτσι λες εσύ, αλλά δεν συμφωνούν μαζί σου τ' αφτιά μου. Διαμαρτύρονται ότι έχουν καταντήσει διαμπερή εξαιτίας της νοοτροπίας μου. :-)
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 01:01:10
Καλά, τα αυτιά σου τι κάνουν τώρα, αυτοδιαφημίζονται;
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: wings on 26 Mar, 2009, 01:10:27
Βρήκα κι εγώ την ευκαιρία να πω τον πόνο μου με αφορμή το ποίημα κι εσύ με κατατρέχεις. Το τραγούδι που λέει «βράχο-βράχο τον καημό μου, τον μετράω και πονώ...» δεν το ξέρεις;
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: Asdings on 26 Mar, 2009, 02:03:21
Quote
spiros: Συχνά βέβαια, με αυτά που ακούει και βλέπει κανείς από τους ανθρώπους, είναι, αν όχι να θέλει να πεθάνει, τουλάχιστον να προτιμάει την ευγενή συντροφιά του πιάνου του ;)

Σοφό! Όλο και πιο συχνά το νιώθω...
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 02:10:11
Προτιμάς κι εσύ τη συντροφιά του πιάνου σου;
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: Asdings on 26 Mar, 2009, 02:20:14
Ναι! Είναι μια πολύ προσωπική και (για όσο έχω χέρια) αναφαίρετη σχέση!
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 02:26:01
Ωραία, ίσως σου πουν κάτι λοιπόν τα: Metaphysics of Art (https://www.translatum.gr/etexts/moart.htm) | Η Μυσταγωγία της Μουσικής (https://www.translatum.gr/afaton/music/music.htm).
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: Asdings on 26 Mar, 2009, 02:41:55
Ειδικά το

Quote
Αν ο άνθρωπος είναι η τονική και ο Θεός η δεσπόζουσα, τότε ο Διάβολος είναι σίγουρα η υποδεσπόζουσα και η γυναίκα η σχετική ελάσσονα.

Samuel Butler

με διέλυσε! Ενοχλητικά τέλειο!
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 18:30:35
Το ζήτημα που εγείρεται (ή ένα εξ αυτών), είναι αυτό της αρμονικής συσχέτισης μεταξύ μείζονος κλίμακας και της σχετικής της ελάσσονος. Αν τα πράγματα ήταν τόσο αρμονικά όσο στη μουσική, απλά δεν θα εγείρετο...
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 18:39:00
Τραγούδι το φθινόπωρο
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Μελοποιημένο
Μουσική/Ερμηνεία: Στέλλα Γαδέδη
Δίσκος: Κήποι της νύχτας


Φθινόπωρο σ' αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,
– κι είναι τα βράδια μόνα…

Και τώρα στέκω και ρωτώ: ποια μοίρα, και ποια μπόρα,
καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα, να μ' έχει φέρει, τώρα,
ζητιάνο στην αυλή σου;

Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να 'ρχομαι πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!

Φθινόπωρο σ' αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα
φθινόπωρο σ' αγάπησα – ή μην είν' η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα;…
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης, Τραγούδι το φθινόπωρο
Post by: wings on 26 Mar, 2009, 18:46:58
Δεν μου λες; Γιατί δεν δημοσιεύεις κάνα ποίημα για την άνοιξη;
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 26 Mar, 2009, 19:03:16
Βλέπεις ανοιξιάτικο καιρό;
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης, Τραγούδι το φθινόπωρο
Post by: wings on 26 Mar, 2009, 19:05:09
Όχι, αλλά μπορεί να τον ξορκίσουμε αν βάλουμε ποιήματα για την άνοιξη.
Title: Re: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Post by: spiros on 07 Jan, 2012, 18:29:00
Αποχαιρετισμοί στη μουσική, II
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, –κι ήσαν όλοι, γύρω μόνοι,
κι όλοι ξένοι, τραγουδάμε, μες στη νύχτα που σιμώνει

Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονο μου,
το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου!

Tη στιγμή του σταυρωμού μου και για μόνη συντροφιά μου,
μόλις ένιωσα τα χέρια που σταυρώσαν τα καρφιά μου…

Μόνος ήρθα, κάποιο βράδυ, μόνος πόνεσα για λίγο,
μόνος έζησα του κάκου, –κι όπως ήρθα και θα φύγω.

Τ’ είναι τάχα, για τους άλλους, ο χαμός ενός ατόμου;
–κι όπως ήρθα, και θα φύγω, μόνος μες στο θάνατό μου…