Depuis que tu me connais Depuis que tu me connais Je me connais enfin Mon corps m'était plus étranger Qu'un continent lointain Je ne distinguais pas L'Est du Sud Mon épaule escarpée Pointait comme un rocher Soudain ta main savante M'enseigna qui j'étais Mon pied trouva sa course Mon coeur son battement Et maintenant je m'aime Comme tu m'aimes | Από τότε που με γνώρισες Από τότε που με γνώρισες Γνώρισα κι εγώ τον εαυτό μου Το σώμα μου το 'νιωθα πιο ξένο Κι από μια ήπειρο μακρινή Δεν εξεχώριζα Ανατολή από Νότο Ο ώμος μου απόγκρεμος Ορθωνόταν σα βράχος Ξάφνου το χέρι σου σοφό Μου δίδαξε ποια είμαι Το πόδι μου βρήκε το βήμα του Η καρδιά μου το χτύπο της Τώρα αγαπώ τον εαυτό μου Όπως εσύ μ’ αγαπάς |
L'Ange à Claire Une fois l'ange passe aussi Tout près de toi C'est un lundi matin pluvieux Tu te sens plus vieux que le monde Les souliers mal cirés Et le cœur tout rouillé Mais l'ange de ton destin passe T'inondant de bonté Et d'un sourire rose : Retiens-le ! Retourne-toi ! Avant qu'il ne ressemble au vent ! | Ο Άγγελος Ιβάν Γκολ. Μετάφραση: Ε. Χ. Γονατάς. Κάποτε ο άγγελος περνάει κι από μπροστά σου είναι μια Δευτέρα πρωί, βρέχει κι αισθάνεσαι πιο γέρος απ' τον κόσμο φοράς αγυάλιστα παπούτσια κι είναι η καρδιά σου όλο σκουριά Αλλά ο άγγελος του πεπρωμένου σου περνάει σε πλημμυρίζει καλοσύνη και με το ρόδινο χαμόγελό του. Άρπαξέ τον! Γύρισε πίσω! Προτού να γίνει άνεμος. |
Les portes J’ai passé devant tant de portes Dans le couloir des peurs perdues et des rêves séquestrés J’ai entendu derrière les portes des arbres qu’on torturait Et des rivières qu’on essayait de dompter J’ai passé devant la porte dorée de la connaissance Devant des portes qui brûlaient et qui ne s’ouvraient pas Devant des portes lasses de s’être trop fermées D’autres comme des miroirs où ne passaient que les anges Mais il est une porte simple, sans verrou, ni loquet Tout au fond du couloir tout à l’opposé du cadran La porte qui conduit hors de toi Personne ne la pousse jamais | Οι πόρτες Ιβάν Γκολ. Μετάφραση: Ε. Χ. Γονατάς. Πέρασα μπροστά από τόσες πόρτες μέσα στο διάδρομο των χαμένων φόβων και των φυλακισμένων ονείρων άκουσα πίσω απ' τις πόρτες δέντρα που τα βασάνιζαν και ποταμούς που προσπαθούσαν να τους δαμάσουν Πέρασα μπροστά απ' τη χρυσή πόρτα της γνώσης μπροστά από πόρτες που έκαιγαν και δεν ανοίγαν μπροστά από πόρτες που κουράστηκαν να μένουν πολύ καιρό κλειστές κι από άλλες σαν καθρέφτες απ' όπου περνούσαν μόνο οι άγγελοι Υπάρχει όμως μια πόρτα απλή, δίχως σύρτη ούτε μάνταλο στο βάθος του διαδρόμου, απέναντι απ' το ρολόι η πόρτα που οδηγεί πέρα από σένα– κανένας δεν τη σπρώχνει ποτέ |