Μιας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει την τιμητική του σήμερα, ένα τραγούδι που πρωτοάκουσα στο "Χαμάμ" σε μια μαγική βραδυά
που στην σκηνή ήταν μόνο ο Θ.Π. και ο Κ. Θεοδώρου. Μπορεί να σας φανεί χαζό, αλλά εγώ ήμουν τότε μικρομάνα και με πήραν τα ζουμιά!
Έκτοτε βέβαια όποτε πάω σε συναυλία (π.χ. Λαύριο) βρίζω τον εαυτό μου.
Οι στίχοι είναι απο παραδοσιακό της Μυτιλήνης και η μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Μια μάνα που 'χε ένα γιο,
μα ήταν λωλοπαρμένη
δεν είχε την υπομονή
για να το αναθρέψει,
και στην ποδιά της το 'βαλε,
πάει να το ρεματίσει.
Στο δρόμο που επήγαινε,
στη στράτα που πηγαίνει
μια πέρδικα την απαντά,
μια πέρδικα της λέγει:
-Μωρή σκύλα, μωρή άνομη,
μωρή μαριολεμένη,
εγώ έχω δεκαοχτώ πουλιά,
πάσχω να τ' αναθρέψω
και συ έκανες χρυσόν υγιό,
πας να τον ρεματίσεις;
Και στην ποδιά της το 'βαλε,
στο σπίτι της πηγαίνει
το έβαλε στην κούνια του,
το τραγουδά και λέει:
-Γιε μου σαν γίνεις κυνηγός,
σαν γίνεις παλικάρι,
σαν ανταμώσεις πέρδικα,
να μην τήνε σκοτώσεις.
Η πέρδικα είναι η μάνα σου
κι εγώ η μητριά σου.