Μαρία Καρδάτου, Γεμάτη δώρα άδωρα
Πάντα στα όνειρά μου
θα φωνάζεις «πού μ’ αφήνετε»
Ενώ είσαι εσύ που μας άφησες
Θα σε περιμένω κάτω από τη σκιά
του πεύκου του γερτού
που μόνο εμείς γνωρίζαμε
γλυκά όταν μας αγκάλιαζε
Πάντα θα σκέφτομαι τα ασημένια
πρωινά που σπαρταρούσαν
στα χέρια μου τα δώρα σου
παιδί της φύσης, κυνηγέ
μεγάλε ψαρά που πιάστηκες
στο παραγάδι του θανάτου
Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)
