Δήμητρα Κουβάτα

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Πειθήνια στην πολλαπλότητα

[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]

Για όλα να γράψω ένα επίθετο, μία μεταφορά ή ένα σχήμα λόγου εύστοχο.
Μπορούσα. Όλα φερτά υλικά κι ανούσια προίκα.
Παρακαλώ όμως αφήστε με στα ταπεινά να στέκομαι και στα μικρά, και ας σπουδαία να φανώ διόλου μου επιτρέπουν.
Λόγου χάρη: αφήστε με να κλαίω καθημερινά για το έκθαμβο –ημέρα πρώτη στο σχολειό– πεντάχρονο παιδί του άλμπουμ στο συρτάρι. Ανίδεο πως κουβαλάει τη μυρωδιά του μοσχοσάπουνου και του λευκού του κατσικιού που με μπιμπερό ταΐζει.
Ανίδεα αίματος, μάτια μου, και τα δυο, σαν όλους τους αθώους. Πόσες φορές, για να πειστώ

ότι το έργο έτσι παίχτηκε
και τώρα δεν αλλάζει;

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Δεν θέλω να θυμίζεις

[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]

Θα έρθεις
και θα κρεμάσεις στο καρφί
το άσπρο σου πουκάμισο: όπως πάντα.
Στον ύπνο σου θα σε κοιτώ,
όπως γυναίκα μοναχή κοιτάζει απ’ το παράθυρο
απέναντι το Πήλιο.

Θα ξαναγίνεις όπως σ’ ήθελα. Όπως
σε διάλεξα, θα ξαναγίνεις:
Πίνδος
που γάνιασα για να σε περπατήσω.
Από την Πρέβεζα στη Λάρισα,
από τον Παγασητικό στο Μεσολόγγι.
Θα στάζουνε τον ίδρωτα οι λιμνοθάλασσες.
Και γύρω, να στολίζουν το Αιγαίο σου
τα φώτα μου,
φώτα βυθού που ανέσυρα για σένα.

Δεν θέλω ως και στον ύπνο σου
το κάθαρμα που είσαι
να θυμίζεις.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Επίγραμμα

[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]

υπέρ ανάπαυσης

των ανιόντων εραστών ό,τι ζεστό θυμάμαι
(τον στεναγμό, τη μυρωδιά
και τη μικρή συνήθεια)

ποιος δώρισε το πέταγμα
τον ίλιγγο
ή ποιος πολύ παλιά μας έμαθε το γέλιο;

χωράφια οι πάλαι ποτέ μας εραστές
κορμιά
έως την πέτρα οργωμένα.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Σωματικοί δείκτες

[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]

Την απουσία σου με δείκτες μετρώ
σωματικούς.
Πόσο μακρύναν τα μαλλιά,
πόσες φορές τα νύχια έβαψα.

Στην καθιστική διαμαρτυρία των αισθήσεων
κάθε τους εκατοστό εξ-
εγείρεται.

Πότε ξανά θα ’ρθεις,
με δάκρυα, πάλι να σε στολίσουν;

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Στο τρίτο ουίσκι

[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]

Τα σαββατόβραδα με πρόσχημα
στο τρίτο ουίσκι θα εμφανίζομαι. Πάντα αιφνίδια. Θα
στέκομαι την κρίσιμη ώρα
στο απέναντί σου πεζοδρόμιο. Στις αφηγήσεις για των
μηρών το in medias res κάπου στο μπαρ θα υπερ-
ίπταμαι.

Από Δευτέρα
κάτω από τα τονισμένα bold, τις υψηλές τιμές
στις εξετάσεις των γιατρών τα καρδιογραφήματα
κι εγώ θα σου μαυρίζω,
όπως από τη φέρμα σου
η πάπια η κρυμμένη στα νεροκάλαμα.

Χωρίς ποτέ ξανά να αγγιχτούμε.
Σχόλες ή καθημερινές, συνέχεια χωρίς.

φέρμα: η προσήλωση του κυνηγετικού ζώου στο κρυμμένο θήραμα, λίγο πριν επιτεθεί.
in medias res: από τη μέση των πραγμάτων.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Επ’ ουδενί

[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]

Πάντα μετά τ’ αντίδωρο
μας μοίραζαν τα πολυτεκνικά φυλλάδια.
Παιδιά, σαν τα καρπούζια, λες, εν παρατάξει,
με το ευμέγεθες μπροστά,
πιο πίσω τα αποφόρια. Τα θήλεα για δόσιμο
τα άρρενα για φάγωμα.

Πώς να προχώρησε άραγε
η στωικά πρωτότοκη ή ο βενιαμίν τους
όταν ο δείκτης σουβλερός έπαψε ν’ ανεβοκατεβαίνει.
Αραίωσε του βλέμματος το αυστηρό οινόπνευμα;
Για τα επ’ ουδενί ευδόκησε η κατήχηση;
Σταμάτησαν, σκέφτομαι πικρά, στον ύπνο τους
με χίλιες να βάζουν ενοχές
το χέρι
στην πληγή τους;

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Αποφορά

[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]

Ό,τι είχα για σένα στο δισάκι μου
το ξόδεψαν τα τρίστρατα
μαντεύοντας τα ξέφωτα που έρχονταν
σε σένα.

Κι εσύ επέστρεφες σαν κυνηγός τα ξημερώματα
σαν τον Νεάντερταλ
με τα θηράματα
ανάποδα στη ζώνη κρεμασμένα.
Να ξεψυχούν των αηδονιών οι σπαραγμοί
σε κάθε μώλωπα
σε κάθε χτύπημα της μπότας.

Ο δράκος έγινες
και μόνο σκόρδο πια μυρίζεις. Το παραμύθι
το φονέψαμε.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

[wings]

Δήμητρα Κουβάτα, Μέδομαι λένε αλλιώς το σκέφτομαι

[Ενότητα Β. Έως την πέτρα οργωμένα]

Με σφίγγει απόψε το βραχιόλι που μ’ αγόρασε
όταν απ’ την Κολχίδα δραπετεύαμε
και το Αιγαίο φαινότανε μικρό να μας χωρέσει.
Ερχόμουν κι ήθελα μονάχα
τα πόδια να του πλένω, να του γεννώ παιδιά,
πάντα θερμή, πάντα ζεστή και αρωματισμένη.
Πάχυνα λίγο, το βραχιόλι με πονά,
το μπράτσο σημαδεύει.
Του γέννησα δύο παιδιά και έκτοτε
ρίχνω στη μήτρα μου δύο σταξιές λεμόνι,
για να μπορώ απίκραντη και άκαρπη
προς χάριν του να λύνω τα μαλλιά μου.
Μέδομαι λέγεται αλλιώς το σκέφτομαι.
Τα βράδια που εκείνος δε γυρνά
με λίγη άψινθο το πίνω το κρασί μου
και σκέφτομαι στης Αμπχαζίας τα βουνά
άραγε θυμούνται το όνομά μου;
Μέγγενη απόψε το βραχιόλι μου.
Σαν να ’μουνα πουλί, το τύλιξε στο πόδι μου,
μ’ έσυρε σαν δαμάλα, σα να ’μουν σκλάβα του,
με μάρκαρε.
Και μέδομαι: πουλί, σκλαβί, δαμάλι από τη μια
το δέρας, το καράβι, ένα βραχιόλι από την άλλη.
Δεν βγάζουνε σωστό λογαριασμό.

Λείπεις πολύ, Ιάσονα, στα ξένα τα κρεβάτια.
Και δεν ευθύνομαι εγώ, γι’ αυτό που θα προκύψει.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)