Γιάννης Βαρβέρης, Πιάνο βυθού

[spiros]

Γιάννης Βαρβέρης, Πιάνο βυθού Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον. Απ’ τον καιρό του ναυαγίου που αργά μας σώριασε τους δυo ως κάτω στον βυθό σαν βάρος έκπληκτο το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος μια υπόκωφη επίπλωση βυθού ένα λουλούδι εξωτικό ή ένα τεράστιο όστρακο φωλιά ιπποκάμπων διάδρομος ψαριών που όλο απορούν μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου. Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες σαν ντο και σολ και μι μη φανταστείτε μουσική είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται πιέζει κι ανεβαίνει. Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε. το πιάνο μου κι εγώ είμαστ’ εδώ πολύ καλά εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου και ιδίως μακριά επιτέλους από κάθε προοπτική πνιγμού. Από τη συλλογή Πιάνο βυθού (1991)

[wings]

Πολύ ωραίο ποίημα, Σπύρο.

[spiros]

Είναι το ποίημα που με είχε εμπνεύσει, όταν πρωτοδιάβασα Βαρβέρη, πριν 20 χρόνια περίπου.

Του είχα στείλει μάλιστα και ένα ομότιτλο ποίημα αφιερωμένο σε αυτόν (ψάξε σε αυτά που σου έχω στείλει, θα το βρεις).

[wings]

Ναι, θα ψάξω με την πρώτη ευκαιρία. Ωραίος ποιητής ο Γιάννης Βαρβέρης και το συγκεκριμένο ποίημα εξαιρετικό.

Μπράβο. Καλά έκανες και το δημοσίευσες.

[banned]

Mε τον Γιάννη Βαρβέρη γνωριζόμαστε χρόνια και ανταλλάσσουμε βιβλία. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό ποιητή της 3ης μεταπολεμικής γενιάς (ή γενιάς του "70) και, ταυτόχρονα, για μεταφραστή, ανθολόγο και βραβευμένο κριτικό θεάτρου.

Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που επιτυγχάνει ο Βαρβέρης στην ποίησή του είναι, μέσα από μια λεκτική λιτότητα και συναισθηματική εγκράτεια, να αναδύεται (συχνά αιφνιδιαστικά) η τραγική αίσθηση της ύπαρξης και του θανάτου. Ιδιαίτερα μου αρέσουν δύο ποιήματα αφιερωμένα στη μνήμη του πατέρα του, το ένα για την ονομαστική γιορτή του γιου του Νίκου («6 Δεκεμβρίου, Νικολάου, επισκόπου Μύρων»), που περιλαμβάνεται στην ανθολογία του Καστανιώτη, «Τα ωραιότερα ποιήματα για τον πατέρα».

Συνιστώ στους φίλους της ποίησης να τον διαβάσουν.   

 

[spiros]

Ο Κώστας Καστανάς διαβάζει το «Πιάνο βυθού» του Γιάννη Βαρβέρη