Συμφωνώ κατά βάση με τις παραπάνω παρατηρήσεις. Σημειώνω απλώς ότι δεν έχουν όλα την ίδια συγγένεια με όλα. Οι ευρωπαϊκές γλώσσες συγγενεύουν πολύ στενότερα με την Ελληνική απ' ό,τι οι εκτός Ευρώπης γλώσσες (με εξαίρεση όσες εκτός Ευρώπης γλώσσες κατάγονται απώτερα από την Ευρώπη, π.χ. Σανσκριτική). Σημειώνω επίσης ότι το "λατινικό" αλφάβητο είναι το χαλκιδικό ελληνικό, άρα το να μπορούν (και να πρέπει) να το διαβάζουν όλοι οι Έλληνες δεν αποτελεί εθνικό κίνδυνο, αλλά εθνική αναγκαιότητα. Είμαι από τους μεταφραστές που γράφουν με "λατινικό" αλφάβητο τα ξενόγλωσσα ανθρωπονύμια και τοπωνύμια μέσα σε ελληνικά κείμενα, για να αποφεύγονται τέρατα όπως Ζιλ [= Jules, χωρίς ιστορική ορθογραφία], Γκαίτεμποργκ [με δήθεν ιστορική ορθογραφία, ενώ η ορθή μεταγραφή, με βάση τη σουηδική προφορά, θα ήταν περίπου Γετεμπόργ], βαν Γκογκ [ενώ το σωστό θα ήταν βαν/φαν Χοχ] κ.ά.
Επίσης, θα διατύπωνα τον τίτλο του νήματος ως εξής: "Γιατί πολλοί προτιμούν να εκφράσουν κάτι στα αγγλικά όταν μπορούν να βρεθούν αντίστοιχες ελληνικές λέξεις και εκφράσεις;" Εννοώ ότι δεν υπήρχαν/υπάρχουν πάντα τέτοιες, αλλά πάρα πολλές τις έχουμε φτιάξει και φτιάχνουμε κι άλλες (όπως κάνουμε π.χ. στην ΕΛΕΤΟ). Όλα θα πρέπει να γίνονται με μέτρο, βεβαίως.