Τελικά, απ' ό,τι φαίνεται δεν είμαστε αρκετά αγανακτισμένοι ή, ίσως, δεν έχει ωριμάσει η αγανάκτησή μας. Μάλλον αντιδρούμε (εννοώ ο μέσος Έλληνας και οι ομάδες που συγκροτούνται από τον μέσο Έλληνα) σαν το κακομαθημένο παιδί που του πήραν το παιχνίδι από τα χέρια γιατί δεν διάβαζε, αλλά αυτό εξακολουθεί να μην διαβάζει και να κάνει σκανταλιές και να κλαψουρίζει για το παιχνίδι που έχασε. Φέρτε στον νου το μέσο Ελληνάκι που δεν κάθεται ήσυχο στο σινεμά, στο θέατρο, σε συναυλία, στις δεξιώσεις γάμου ή γκρινιάζει, χτυπιέται, χτυπάει τους γονείς του όταν δεν του αγοράζουν παγωτό ή μπαλόνι στο σουπερμάρκετ, στο πανηγύρι, στην παραλία (ναι, αυτό που, όταν δεν είναι δικό σου, σού' ρχεται να το πλακώσεις στις σφαλιάρες). Έχετε τύχει σε συναυλία, θεατρική παράσταση κλπ. στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό όπου υπάρχουν παιδάκια (ακόμη και 3-4 ετών) από την Κεντρική ή Βόρεια ή Ανατολική Ευρώπη; Βλέπετε κάποια διαφορά;
Άκουσα προσεκτικά τους αγανακτισμένους του Συντάγματος, καθώς και φίλους και γνωστούς, και κάθε κόμμα, σύλλογο και σύνολο ανθρώπων που εκφράζονται και διεκδικούν (δεν βάζω αντικείμενο εδώ εσκεμμένα γιατί δεν τους είναι σαφές τι διεκδικούν*) και αντιλαμβάνομαι τα εξής:
Ουσιαστικά επιθυμούν και ζητούν την επιστροφή στην προηγούμενη οικονομική κατάσταση, καθώς και την διατήρηση της υφιστάμενης κοινωνικής, πολιτιστικής, μορφωτικής, εκπαιδευτικής κλπ. κατάστασης. Δηλαδή δώστε μας χρήμα (και δουλειά - αυτό δεν είναι απαραίτητο βέβαια!) και μην αλλάζετε τίποτα. Ούτε πριν ούτε τώρα άκουσα έναν από αυτούς (σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνω ορισμένους ανθρώπους του πνεύματος που κρατούν απόσταση από τον αναρχοελληνικό χαβαλέ του Συντάγματος, του facebook κλπ., ο οποίος δεν έχει ουσιαστικό πνευματικό υπόβαθρο, και αναλύουν τα πράγματα με τόλμη, ψυχραιμία και ορθή σκέψη) να διεκδικεί οτιδήποτε άλλο: καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, γιατρούς, δημοσίους υπαλλήλους, πολίτες, φορολογουμένους, πολιτισμό για όλους. Ούτε πριν ούτε τώρα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν διεκδίκησαν ουσιαστικά καλύτερη και δυσκολότερη εκπαίδευση για αυτούς, περισσότερη και απαιτητικότερη εργασία από αυτούς, αλλά ζητούσαν κυρίως επιδόματα (επειδή είναι πονηροί έβαζαν για άλλοθι ως 8ο αίτημα: «επιμόρφωση-εκπαιδευτικά σεμινάρια», «βιβλιοθήκες στα σχολεία» κλπ.). Οι μαθητές-φοιτητές στις καταλήψεις τους δεν είχαν ούτε έχουν ως αίτημα την κατάργηση της παπαγαλίας, πιο δύσκολες εξετάσεις, απαιτητικές εργασίες στο σχολείο-πανεπιστήμιο, περισσότερες ώρες σχολείου, δυσκολότερη φοίτηση και αποφοίτηση, αντιθέτως ζητούσαν και ζητούν εύκολες εξετάσεις, όλοι να σπουδάζουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (κουτσοί-στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα), όλοι να αποφοιτούν εύκολα και μόλις αποφοιτήσουν να διορίζονται και να παίρνουν τίτλους και σφραγίδες και να αποκτούν αυτομάτως δικαιώματα και μισθούς. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν διεκδίκησαν ποτέ την χαρά του να είναι χρήσιμοι και να παράγουν έργο κ.ο.κ.
Αντί λοιπόν να επιδεικνύουμε καλύτερη κοινωνική συμπεριφορά και να σεβόμαστε τους νόμους (αφού απ’ ό,τι λένε όλοι, φταίει και ο λαός για το χάλι επειδή δεν σέβεται τους νόμους), τι κάναμε; Τον νόμο περί απαγόρευσης του καπνίσματος τον γράψαμε στα παπούτσια μας και επιδεικτικά δεν τον εφαρμόζει κανείς, ούτε οι καταστηματάρχες ούτε οι πολίτες ούτε καν κάποιοι «άνθρωποι του πνεύματος» που βιάστηκαν να οργανώσουν συνεντεύξεις Τύπου και εκδηλώσεις κατά του νόμου διότι κινδυνεύουν να στερηθούν την μαστούρα στους κλειστούς δημόσιους χώρους (άμα έχεις κάτι καλό πρέπει και να το επιδεικνύεις κιόλας και να καμαρώνεις γι’ αυτό, άσε που προσδίδει και στυλ). Οι συμπολίτες μας εξακολουθούν να βγάζουν καρέκλες, φυτά, ποδήλατα, μηχανάκια, τάβλες και αυτοσχέδιες κατασκευές κατοχυρώνοντας θέση στάθμευσης έξω από το σπίτι τους ή να σταθμεύουν στο πάρκινγκ του άλλου. Οι Αθηναίοι ύστερα από 10 χρόνια λειτουργίας του μετρό ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι στις κυλιόμενες σκάλες των σταθμών είμαστε υποχρεωμένοι νομικά και ηθικά να στεκόμαστε στην δεξιά πλευρά και να αφήνουμε ελεύθερη την αριστερή πλευρά για αυτούς που βιάζονται. Επίσης, για να μπούμε στο λεωφορείο ή στο τραίνο, πρέπει πρώτα να βγουν από αυτά όσοι το επιθυμούν και δεν είναι σωστό ούτε έξυπνο να φράσσουμε την είσοδο-έξοδο. Αυτό φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να το καταλάβουμε και να το εφαρμόσουμε. (Για όλα αυτά μάλλον δεν φταίνε οι πολιτικοί, έτσι δεν είναι;) Οι δημόσιοι υπάλληλοι εξακολουθούν να δουλεύουν στους ίδιους ρυθμούς (λίγοι δουλεύουν, πολλοί κάθονται και όλοι αναμένουν την σύνταξη και το θαύμα, ενδεχομένως και τον θάνατο μιας και η ζωή είναι πληκτική όταν δεν είσαι χρήσιμος). Οι γιατροί που έπαιρναν φακελάκια εξακολουθούν να τα παίρνουν, αποδείξεις κόβουν μόνο όσοι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και όλα κυλούν όμορφα και ελληνικά, γιατί την παράδοση την καλή δεν την αλλάζεις («ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» – άραγε η ομάδα αυτή κερδίζει ή είναι μονίμως της καρπαζιάς)!
* Πράγματι, ρωτήστε κάποιον τι θέλει, τι διεκδικεί. Δεν νομίζω ότι μπορούν πολλοί να το εκφράσουν ή να τολμήσουν να το εκφράσουν. Οι «πονηροί» παπαγάλοι θα πουν κάτι του στυλ: «διεκδικούμε το μέλλον μας». Και εάν τους ρωτήσεις τι προτίθενται να κάνουν για να έχουν καλύτερο μέλλον, μάλλον δεν θα απαντήσουν τίποτα… Δεν τους έδωσαν σκονάκι για αυτό στο κόμμα, στην οργάνωση, στο facebook, στο καφενείο…