Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 31 Dec, 2015, 17:37:51

Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 17:37:51
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-_nkK87wJ7MA%2FT4Mn33VTCbI%2FAAAAAAAAAWc%2FUP5s9K3aQwo%2Fs1600%2FArta%2B3.jpg&hash=27ba467814422f8e8533dcab88370f639a206cdc)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961 και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Έζησε στη Νέα Υόρκη, στις Βρυξέλλες και στο Άμστερνταμ. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Μακεδονία, όπου διατηρούσε στήλη με αρθρογραφία διεθνών θεμάτων. Παράλληλα συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά ποικίλης ύλης (SL, Επιχειρείν, 8ME8, Publicus). Είναι ο εκδότης και διευθυντής του πολιτιστικού περιοδικού «Ένεκεν», το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε ένθετο στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», και διευθύνει τις ομότιτλες εκδόσεις. Έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια της έκδοσης διαφόρων περιοδικών και βιβλίων και με τη μετάφραση.

[Πηγή για το βιογραφικό: protoporia.gr (http://www.protoporia.gr/author_info.php?authors_id=981932)]

Το ιστολόγιο του περιοδικού «Ένεκεν»: http://enekenperiodiko.blogspot.gr/

Ποιητικές συλλογές:
«Διαδρομή», 2000
«Το θέρος των βροτών», εκδ. Ένεκεν, Θεσσαλονίκη, 2010
«Λόγια θανάτου και αγάπης», εκδ. Ένεκεν, Θεσσαλονίκη, 2015

Πεζογραφία:
«Το μαύρο βιβλίο», εκδ. Κοχλίας, Αθήνα, 2003

Ανθολογημένα ποιήματα:


Συνεντεύξεις του Γιώργου Θ. Γιαννόπουλου:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Το σώμα σου
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 17:44:46
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Το σώμα σου

Και τους κατεύδοντας...
εργάτας είναι

Ηράκλειτος


Το σώμα σου σβήνει
στο κίτρινο
στον χρόνο του κρατήρα
στον αχό της έκστασης
το σώμα σου σβήνει
στο αίμα της Βηρυτού

Αρπάζομαι
απ’ τα κύματα
τις συχνότητες της οδύνης
απ’ τη μοναξιά των σωμάτων
αρπάζομαι
φιάλη σε απελπισίας
ωκεανό
κροταλίζουν οι μνήμες
σβησμένο πόθοι

το σώμα σου σβήνει
στο κίτρινο

Από τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης (2015)
Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Λόγια της αγάπης
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 18:10:00
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Λόγια της αγάπης

Τώρα που φτάσαμε ως εδώ
τούτα τα λόγια έχω να σου πω:
καθώς η έκσταση στρεβλώνει
το πρόσωπό σου
είμαι ο άντρας
και είσαι η γυναίκα μου
καθώς στο σώμα σου εισέρχομαι
και σε περιβάλλω
είμαι η γυναίκα σου
και είσαι ο άντρας μου

Δεν έχει στην αγάπη όρια
είσαι η μήτρα
όπου εξήλθα
και είμαι η απώλεια
που έρχεται ν’ ανάψει
και να σβήσει τον πόθο
των σωθικών σου
να ποτιστεί και να κορέσει
την ευωχία
των υγρών σου

Δεν έχει στην αγάπη όρια
είσαι η σάρκα που καταβροχθίζω
κι είμαι το κορμί σου
που γδέρνει
ο έρωτας

Είσαι το μακρινό αστέρι
που ρούφηξε
τα παγωμένα νερά της λίμνης
που μου δείχνει τον δρόμο
κι είσαι το χώμα που θα με φάει
κι ο τρόπος
που σε συναντώ
και θα σε συναντώ
γι’ αυτά που ζήσαμε
στο αύριο
και στα μελλούμενα
που μας φέραν
στην αγάπη

Δεν έχει στην αγάπη όρια
είσαι ο πατέρας που ποθεί
τη μάνα μου
και είμαι η μάνα σου
που ποθεί να σε φτιάξει
απ’ τον πατέρα σου
είμαι η ύβρις
που σπέρνει τον θάνατο
είσαι η σκέψη μου
που κλαίει γοερά
πάνω από τα χαλάσματα
του εβραϊκού νεκροταφείου

Από τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης (2015)
Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Της ξενιτεμένης
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 21:48:58
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Της ξενιτεμένης

Δεν είν' ο χάρος
που ’τρωγε τα σωθικά ένα-ένα
είναι τ' απόγευμα εκείνο
στην πλατεία
είναι η φωνή που δεν μπορούσε να βγει
κι έφτανε μέσα στο απ' το σύρμα
και τα νερά
η ξενιτεμένη
ναυάγιο που κάρπισε
στη Νέα Γη

Από τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης (2015)
Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Η μπαλάντα της παραφίνης
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 21:57:43
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Η μπαλάντα της παραφίνης

Δοξαστικό

Είσαι το αίμα, οι φλέβες, το σάλιο, τα γάγγλια
που ορέγεται ο κάβουρας
είσαι το χνούδι στο βλέμμα μου
που αναστατώνει τα πράγματα
είσαι η δομή της γραμματικής που αποστηθίζω
ουρλιάζοντας στο δάσος
είσαι η επιθυμία
για το χώμα που θα με φάει
είσαι η βάρκα και ο βράχος
που πάνω της τσακίστηκε η αγάπη
είσαι το σκασμένο καρπούζι
που λυπήθηκε ο Χάκκας
είσαι οι οδομαχίες στην οδό Ανδρομάχης
είσαι τα ηλεκτροσόκ και τα φαντάσματα
των αλλοπαρμένων
είσαι η ολανζαπίνη και τα δηλητήρια
των αγγέλων
είσαι το βγαλμένο μου δόντι
είσαι η ζωή που ακούει τη φωνή σου
είσαι αυτό που ήμουν
κι ό,τι απογίνω
είσαι η προσμονή για να σε συναντήσω
είσαι το ένστικτο που κοροϊδεύει

Είσαι το κύκνειο άσμα της χαμένης μου γλώσσας
είσαι το κουβάρι και τα δάκτυλα που το λύνουν
είσαι οι ρίζες και το σπέρμα μου
που σε τρέφει
είσαι το τρέμολο του κορμιού μου
στον ψίθυρο του θανάτου
είσαι η υπόσχεση της ηδονής
που μας πιστώνει αθανασία
είσαι το έρεβος του ματιού
είσαι ο κορμός του δέντρου που χαϊδεύω
είσαι η υπόσχεση και η προδιαγραφή του αφανισμού μου

γίνομαι ένα μαζί σου
είσαι η φρικτή μου παραφίνη

και μέσα στην ανάσα σου λυτρώνομαι
γίνομαι τραγούδι
παντοτινό

Από τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης (2015)
Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Το τραγούδι του Conquistador
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 22:03:32
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Το τραγούδι του Conquistador

Αγάπα με τις νύχτες με το κόκκινο φεγγάρι
αγάπα με στο χάδι της καρίνας στον βυθό
αγάπα με στης αλμύρας τον λωβό
αγάπα με στην άμπωτη του οργασμού σου
αγάπα με στην τέφρα του πατρός
αγάπα με στη σκόνη που νοτίζει το χώμα
αγάπα με στον ύπνο του χειμώνα
κι αγάπα με την ώρα που με κατασπαράζεις
και στα μάτια σου
λάμπει
το αντιφέγγισμα των σπλάχνων μου
στο ανελέητό σου
φως

Από τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης (2015)
Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Ο φίλος
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 22:16:45
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Ο φίλος

του Χρήστου Φλωρόπουλου

Κι έπειτα ήρθε και με βρήκε
σε ξέρω, μου είπε, σε ξέρω από πάντα.
Δεν το πίστεψα κι όμως έπρεπε να το φανταστώ
είχα δει το ίδιο ρεύμα στη γραφή
εκεί που πάνε να φτιαχτούν τα γράμματα
κι είναι έτοιμα να σπάσουν

Έπρεπε να το φανταστώ κι από το βλέμμα
με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια
σε ξέρω, μου είπε, σε ξέρω από καιρό

Έπειτα κατάλαβα.
Εγώ είμαι, επέμενε, πώς και δεν με αναγνωρίζεις;
Ήρθα από τον κόσμο των νεκρών για να σε συναντήσω.
Θυμάσαι την τελευταία φορά
σου είχα γράψει με το αίμα μου
γιατί ήξερα ότι κατά βάθος δεν με πιστεύεις.

Κι όμως με βλέπεις τώρα, είμαι μπροστά σου
μπορείς να με αγγίξεις αν θέλεις
ή πάλι να αρκεστείς στο χαμόγελό μου
ή και στο βλέμμα μου.
Μα δεν θυμάσαι το βλέμμα αυτό,
αυτό που έλεγες πως άναβε πυρκαγιές;

Μη σε παραξενεύει η μορφή μου,
συνέχισε.
Πώς να εμφανιζόμουν μπροστά σου
τώρα που από ολάκερο το κορμί μου
έχουν μείνει τα φρικτά του κόκαλα;

Ξέρω, συνέχισε,
ο κόμπος που νιώθεις να σε πνίγει
είναι απ’ τη συγκίνηση.
Και τη χαρά. Γιατί με ξέρεις, με θυμάσαι, έτσι δεν είναι;
Και μη σε μπερδεύει η εμφάνισή μου.
Εμείς δεν πιστεύουμε στους αγγέλους αλλά στη φιλία.

Την έβλεπα μπροστά μου. Το στήθος της ήταν μικρό
στα χέρια μου σαν το μανταρίνι της ποίησης.
Τα δόντια της είχαν ματώσει στις σάρκες των νεκρών
το αίμα της χαλκός και μέλι
κι όπως την αγκάλιαζα
τίναζε απ’ τους ώμους της
την τέφρα της οδύνης.

Εγώ είμαι, μου είπε
εγώ είμαι, η Ζωή
ξέφυγα από τον κόσμο
του σκότους
ήρθα εδώ μέσα από έναν βράχο
είμαι η κόρη που σήκωσε
την αγάπη όλη

Ο φίλος σου είδε την καρτερία μου και με βρήκε.
Μη ζηλέψεις. Με κυρίευσε μόνο για να σε συναντήσει.
Εξάλλου στον κόσμο των νεκρών δεν υπάρχει
ο έρωτας. Μόνον η απόλυτη νοσταλγία
γι’ αυτά που χάνονται για πάντα.
Άκουσε την καρδιά μου...

Είχα μπει μέσα της και την έσκαβα βαθιά.
Είχα μια λύσσα στα χέρια και ένα μάτι θολό,
ακόρεστο
κι αμετανόητο...

Μη με κομματιάσεις τώρα, αγάπη,
την άκουσα να μου λέει.
Άφησα τα εγχειρίδια αιμόφυρτος.
Μου άγγιξε τα χέρια.
Μέσα στον λουτήρα του Άργους ίδρωναν.

Από τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης (2015)
Title: Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Λόγια θανάτου και αγάπης
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 22:44:46
Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Λόγια θανάτου και αγάπης

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη
αφήσαμε μόνον έναν χώρο για τη μοίρα
και το βλέμμα των παιδιών

κι έπειτα τα χέρια μας
σκάλισαν τον λόγο

ξέρεις, τον μόχθο να γράφεις
στην πέτρα∙
να μάθεις πρώτα πρέπει
στην άμμο της ερήμου
ή στο νερό

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη
στον χαμό
στα σβησμένα σου μάτια
στη λήθη της Κασταλίας
στο ελάχιστο του Ηριδανού
στα άνθη της Καισαριανής
στο σπασμένο της αύρας
το χέρι σου κρατούσα
σου φώναζα
στον τόσο πόνο και στην τόση ομορφιά
σ’ αγαπάω μ’ ακούς
σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
κι ήταν όλα συντρίμμια και χαλάσματα

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη

Δεν έχει εγχειρίδια
δεν έχει αστρολάβους

Διαβάζω τις λέξεις σου
και στάζω αίμα
αγγίζω το σώμα σου
και τον πόνο,
σαν το νησί
που
ανασύραμε από τα βάθη,
σηκώνω

κάθε λέξη μια μαχαιριά
στο στόμα
κάθε λέξη το βλέμμα
το άγγιγμα
κι η παρουσία του νεκρού

κάθε λέξη το βλέμμα
της αγάπης
η αγκαλιά του κόσμου

κάθε λέξη μια υπόσχεση
στον πόνο
στο άφατο

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη
λέξη τη λέξη σε βρήκα
διάβηκα τους δρόμους και τα μονοπάτια σου
όλα
είδα τους ήλιους και τα φεγγάρια σου
της απόγνωσης
όλα
πέταξα στους ουρανούς της οδύνης

λέξη τη λέξη σου μάζεψα
κάτω απ’ το λιοπύρι
κι είπα να φτιάξω ένα σπίτι
στη μέση του πουθενά
να σου φυτέψω ένα δέντρο
κι ένα πηγάδι να σου βρω
να σε δροσίζει
και μιαν αυλή
για τ’ απογεύματα

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ομορφιά
πάνω απ’ την αγάπη
να με μάθεις μόνον ήθελα
να κλείνω ένα ποίημα.

Από τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης (2015)