Στέλλα Γεωργιάδου

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Σαν προσευχή

στην οικογένειά μου

Μητέρα μου φύση
Δεν είμαι παρά ένα απ’ τα πιο αδύναμα πλάσματά σου
εγωκεντρικό απορριμματοφόρο που προσπαθεί να σωθεί
απ’ την πλεονεξία της ευφυΐας του
κι από τη θλίψη που του προσφέρει
ο κατατρεγμός της σιωπής σου

Άφησέ με να σε νιώσω, να νιώσω το αίμα που μας δένει
Να βαδίσω μαζί σου κι όχι απέναντί σου
Να ξαναβρώ την καταγωγή μου
Γιατί δεν είμαι άμοιρος ευθυνών
ούτε αθώος των προγονικών σφαλμάτων
Μα σ’ αγαπώ και σε χρειάζομαι
όπως ο άντρας την αγάπη της γυναίκας του
όπως η ανάσα μας το οξυγόνο
όπως το αφυδατωμένο χώμα την αναγεννητική βροχή

Μου λείπεις και μου λείπουνε τα πάντα
Καμιά ισορροπία μέσα σ’ αυτόν τον αλλότριο κόσμο
Ανάμεσα στους ομοίους μου είμαι ο πιο ξένος
Η θλίψη μου είναι σαν την απουσία του ήλιου
στο άρμα της αυγής
Ο πόνος μου είναι σαν το καμένο δάσος
σκοτεινός και άκαμπτος
Η οργή σου με φοβίζει και μ’ εξιλεώνει
Η μοίρα σου είναι και μοίρα μου

Μου χάρισες θεούς για να παρηγορώ τα κρίματά μου
και τους έκανα άρχοντες του φόβου μου
Μου χάρισες συντρόφους να μοιράζομαι την αγάπη
και τους έκανα σκλάβους και δυνάστες μου
Μου χάρισες ευφυΐα όπλα και τόλμη να σε προστατέψω
κι εγώ ανήμπορο θύμα αδιάφορος εκμεταλλευτής
ένοχος έτσι κι αλλιώς
σε πληγώνω καθημερινά κι ανεπανόρθωτα

Και μόνο την τέχνη μου άφησες
Δόρυ-δοξάρι
Να τραγουδήσω μήπως και σωθείς
Να πολεμήσω μήπως και γλιτώσουμε
Ή να το μπήξω μέσα μου
αυτόχειρας απορριπτέος
Τέκνο ανάξιο της μεγαλοσύνης σου.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Αμφίβια

Ανέγερση νέων υπερπολυτελών αισθημάτων
Η θέα σας διακόπτεται προσωρινά

Επιγραφή ευμεγέθους σημασίας
ανθεκτική στις εσωτερικές συνθήκες
κόσμησε τα απέναντι κενά
στα όρια μιας αχανούς ερήμου.

Σπουδαίο νέο!
Χρόνια περίμενα
κάτι να μ’ αποκόψει
από την εμμονή
της άγριας δύσης των αισθήσεων

Άμορφη και φιλόστοργη βιοτική ανάγκη
η στροφή κατεύθυνσης
προς την ανατολή των παραισθήσεων
Σοφός ο κοινός παρονομαστής
του κλητού και του μοιραίου

Αποξεχνιόμαστε –προσωρινά–
ταΐζοντας μ’ αισθήματα
κάθε καινούριο μύθο
Γινόμαστε έτσι ανθεκτικοί
και στο βουνό και στο βυθό
και στο αναμεταξύ τους ρεύμα
Κι ανάλογα στρεφόμαστε
απ’ τα παθήματα στα πάθη

Ανεμοδούρες στου καιρού τη θέληση

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Τελευταία επιθυμία

στην Χλόη Κουτσουμπέλη

– Πώς καίγεται η λύπη;
– Σιωπηλά
– Η αγάπη;
– Σαν την ελιά
– Σαν την ελιά να με κάψεις

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Τα συρτάρια

Άλλοτε ησυχαστήρια
συχνά δεξαμενές ωρίμανσης
κάποτε κενοτάφια
τα συρτάρια
είναι ο ου-τόπος του ποιητή
το περιβάλλον της α-παρηγορίας του
Μέλλον τετελεσμένο

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Διαφθορά

Βουτάς το δάχτυλο στο μέλι
μετά το χέρι
πιο βαθιά
ως τον αγκώνα
τη μασχάλη
Το μέλι σε ρουφάει
σε αφανίζει

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Βήτα προβολής

Ανακατεύτηκαν οι οσμές σε μιαν ανάγνωση info λαγνείας
Με προδιάθεση Μαΐου στοχαστικά αναμοχλεύεις
των καφενείων τα πάθη
μοναχικός θαμώνας μιας
ερημικής συλλογικότητας
Χαραγμένα σε βότσαλα τα ίχνη σου επιβιώνουν στ’ αβαθή
Κι εγώ που σε νόμισα φουρτούνα και ντύθηκα πέλαγος
Μη μου σπρώχνεις το βλέμμα στα κατακάθια του καφέ
Θ’ αρχίσω τις μαντείες
και ποιος αντέχει το κατακόρυφο έρεβος
Μια καρποφόρα ανάγνωση εκλιπαρείς το ξέρω
Εκ του μη όντος να σου δίνεται να διαπερνά τα είδωλα
και τις στιγμές να χτίζει να διχάζει
Τόσα εικοσιτετράωρα περιστρεφόμενης αναλγησίας
ξεχειλίζουν την υπομονή κι επιστρέφουν τα αινίγματα άλυτα
Τόση επιμονή στα μήκη και τα πλάτη κάθε οδύνης
Κι η έρημος σπαρακτικά να σου απευθύνεται
Τι να υιοθετήσεις;
Τους αποκρυφισμούς σου με προβλήματα οράσεως
ή τα ανάλαφρα κυήματα αγνώστων σπερμοδόχων;
Ακόμη πιο σκληρή η επιλογή
Και η αποδοχή
φυλλοποντή στα ορύγματα μιας ξεχασμένης νιότης

Με τα πρόσωπα να δοκιμάζουν τα καινούρια προσωπεία τους
θαμώνας τακτικός σε βήτα προβολής ταινίες
Παραμιλάς
κι εκεί που σηκώνεσαι –γνωστό το έργο–
να σου και νέος κίνδυνος
Ποιο παραμύθι θα σκαρώσεις πάλι
την άγια αναβολή να εξευμενίσεις
και να χωθείς –βαθιά– στις άλλες έγνοιες
Να συμπάσχεις σε φίλια δράματα
Να σε ξεχνούν τα γεγονότα και να περνούν αδιάβροχα
Ε, κι αν χαθεί καμιά αλήθεια στον περίπατο
θα πεις πως ήταν αμοιβαίος ο συμβιβασμός

Είναι ελευθέρα η είσοδος
ή θα πληρώσουμε προκαταβολικά για τ’ όνειρο;

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Έξοδος

στον Μάρκο Μέσκο

Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι η κόλαση
χαλύβδινοι άνθρωποι, αδιάφορα βλέμματα
ζέστη πνιγηρή όχι απαραίτητα φωτιά
στεγνά μάτια χέρια υγρά
ακινησία
εκπομπές ρύπων χτύπων
ανούσιων συζητήσεων

Οι βασανιστές των ανθρώπων
δεν θα ’ναι άνθρωποι
παρά χαλασμένοι ανεμιστήρες
και βρόμικες παραλίες
Θα ’ναι ο απέναντι ξεφλουδισμένος
αμετακίνητος γκρίζος τοίχος
Η άπνοια του απομεσήμερου
στην καυτή άσφαλτο

Ναι, κάπως έτσι θα πρέπει να είναι η κόλαση
Συνωστισμένες ψυχές σε αστικά λεωφορεία
με κλειστά παράθυρα και αναθυμιάσεις νίτρου
με αλλοιωμένους τους ιδρωτοποιούς αδένες
Χωρίς οδηγό χωρίς προορισμό
σ’ ένα ατέλειωτο πέρα δώθε των πόλεων

Από τα χρώματα και τα όνειρα
θ’ απουσιάζουν το πράσινο το κυανό η πορφύρα
και όλα τα μενεξεδιά του σούρουπου
Μόνο μουντά γκρίζα και χλωμά μπεζ
στις όψεις των σπιτιών και των ανθρώπων
Ίσως και κάποιες χαραμάδες φωτός
να εισβάλλουν –μακρινές σαν νοσταλγίες–
ίσα-ίσα να θεριεύει
το άλγος της απώλειας

Κάπως έτσι (σκεφτόταν) θα ήταν η κόλαση
αναγκαστική επιβίωση κατά μόνας
με παιδιά που θα γεννιούνται γερασμένα
εις το διηνεκές ομοιότροπη ασθένεια
Απαράλλαχτα ίδιες οι νύχτες ανονείρευτες
και οι μέρες αφόρητα εργοστάσια κανόνων
Κατεδαφίσεις σκέψεων με αντιπαροχή
και ποσοστό διαπραγματεύσιμο

Δεν τον ένοιαζε στ’ αλήθεια η κόλαση
μόνο πίνακες έφτιαχνε μ’ άραχλες σκέψεις
και τους κοίταζε χαμογελώντας επίμονα
καθισμένος στην άκρη του κήπου
Όσο ακόμη του επέτρεπε
ο γαιοσκώληκας
που χαμογελούσε περιπαικτικά
δαγκώνοντας ελαφρά το παπούτσι του.

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Λόγου χάριν

Παρακινδυνευμένη
η έκφραση
«διά της ποιήσεως»

Σε άμεση αντίδραση τα μάτια
Συνδαιτημόνες περιωπής
τα αισθήματα
σε παραπέμπουν
στη μεγάλη κρίση
σε αναμένουν στη στροφή
Υποθηκοφύλακες και θεσμοθέτες
Άγιοι και σοφιστές

Εκεί ακριβώς που πέφτεις

Πλημμέλημα
η κριτική αποφασίζει
εκδικάζοντας τα μέσα

Μην προτρέχεις των σφαλμάτων
ουδόλως σε αγάπησε η ποίηση
επιδερμικά και φευγαλέα
τα αγγίγματά της

Πάντα εσύ ενεός της
μοναχικός
κι απρόσκλητος

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Ομηρία

Μη με κοιτάς
βαδίζω πλάι στον γκρεμό
Υπάρχω μόνο
γιατί ετούτος ο χαμός
θέλει ένα πρόσωπο
για να ξεδίνει η θλίψη
στους περιπάτους του απογεύματος

Ομήρους κρατώ
το ποίημα και το όνειρο
και δε φοβάμαι
Τους ανταλλάσσω πάραυτα
ελάχιστα τα λύτρα που ζητάω

Το άρωμα της προσμονής
ίσως και το κορμί σου

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Επικίνδυνες μαγειρικές

Έτσι τον αισθανότανε
Ένα τεράστιο κρεμμύδι
Μια ελάχιστη καρδιά
κλεισμένη
σε χιλιάδες πανωφόρια
Αυθεντικός στη γεύση
με αψάδα και οξύτητα στο βλέμμα
δύσοσμος εν βρασμώ
Και πόσο να γλυκαίνει
στο λάδι τσιτσιρίζοντας
Στο λάδι
το δικό της

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Πουλήσαμε φτηνά

Φτηνά ξενοδοχεία υπόδουλων αισθήσεων
ταγμένα σε μυσταγωγίες άγονου έρωτα
και βιαστικών συναλλαγών
Καρδιές στα όρια της ταπείνωσης
Υδραυλικά που στάζουν εμμονές
Υπόηχα λαχανιάσματα
σ’ έναν πνιχτό υγρό αέρα
κορεσμένων αντοχών

(Μια σύσπαση της μήτρας
δεν είναι ικανή
να εξαλείψει την οσμή της παρακμής)

Φτηνά και ξεπεσμένα και τα δάκρυά μου
αποδημούνε σε στιγμές αφρώδους μνήμης
Νοσούν στην τόση ζέστη χειμωνιάτικα
Φεύγω –πρέπει σου λέω– φεύγω
οι αυταπάτες έληξαν
οι ελπίδες δεν τη βγάζουν

Κοίταξε πώς με κουρελιάζω
Ασχημονώ
και καταλύεται το τελευταίο έαρ
(Μια σε κρίνω μια σε θαυμάζω
τέτοιο κουκούλωμα που κάνεις στην ντροπή!)
Υστερική κραυγή η σιγή μου
Δεν ακούς;

Ω πάνσοφη ουδετερότητα
να είχα τη γαλήνη σου ή την αποδοχή σου
Τη φτήνια μου να ντύσω μ’ εγκαρτέρηση
Να μεταμορφωθώ σε πρόχειρο συμβάν
ενός μυθιστορήματος διακοπών
που το πετάει κανείς πριν επιστρέψει

Πουλήσαμε φτηνά ό,τι κι αν πεις

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Ίζημα

Χλωμό το στόμα του πρωινού
Όλη τη νύχτα φύσαγε βοριάς
και σκόρπιζε τις στάχτες
απ’ τα κορμιά
που παίξανε με τη φωτιά
και κάηκαν
στου αγριεμένου πόθου το κρεβάτι
Τώρα
ένας παγωμένος ήλιος
φωτίζει το δωμάτιο

Η πίκρα του καφέ ομολογεί
πως άνοιξη δεν ήταν

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Άρνηση

Καμιά συγγνώμη δεν ήταν τόσο ύπουλη
όσο η ειλικρινής σου μεταμέλεια

Να φύγεις πρόσταζαν τα μάτια μου
όταν τα χέρια μου ολόγυρά σου απίθωναν
μαρτυρικές σιωπές
Με κατρακύλησες ξανά στην άνοιξη
αιμόφυρτη να μαζεύω ήλιο

Όχι δεν συγχωρώ το βλέμμα αυτό της προσμονής
ανάμεσα στις εμμονές του Μάη
Του Μάη που ξερίζωνε γενέθλιους φόβους
κι έχτιζε υπέρλαμπρες ανατολές
για να θυμάμαι

Να φύγεις! Είχα πολλή αγάπη μέσα μου
μα πέτρωσε
στης απουσίας σου το μεσουράνημα
και με συνθλίβει
Οι αποφάσεις κόπιασαν πολύ
για να ’ρθουν ως την πόρτα μου
Σκληρός ο ναύλος

Τώρα με περιφρόνηση
την ύπαρξή μου απο-
σύρω απ’ τα κατάστιχα
των λιγοστών πιθανοτήτων σου
Στις στάχτες
η ελπίδα μου κουρνιάζει.

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Δίνες των αριθμών

Οδύνες παροιμιώδους ολιγωρίας
στοιχειώνουν την αειθαλή μου πραγματικότητα
Άρπυιες κατατρέχουν τις παιδικές μου απώλειες
στα κολαστήρια των χαμένων ευκαιριών
Κι όμως
οι ανταρσίες των εύπιστων κυττάρων της παρόρμησης
θεραπεύουν τα συνήθη ψυχογενή κατάγματα

Κάπως έτσι
επιπλέω στην αθωότητα των αριθμών
Με θέλγουν οι άρρητοι
Παρουσιάζουν μια σαφήνεια
ολωσδιόλου απροσδιόριστη
αφόρητα εσωτερική
Από το έσχατο στο άπειρο
τονίζουν το μοναδικό του μοναχικού

Κι ύστερα
από άτομο γίνομαι μάζα
από αριθμός ποσοστό
από δείγμα στατιστική
Μια αιωρούμενη πραγματικότητα
που ποτέ δε θ’ αγγίξω

Ρεύμα θερμού αέρα
εκτοξεύομαι απ’ τις καμινάδες
και λικνίζομαι κοροϊδευτικά
πάνω από τις ανούσιες πληροφορίες
που απειλούν τη σκέψη με εξόντωση

Ο επόμενος σταθμός
στη γοητεία του μηδενός
Κατεβαίνω

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)

[wings]

Στέλλα Γεωργιάδου, Ανακοίνωση

του μικρού μας Γιάννη

Χάθηκε παιδί
με mountain bike
γαλάζιο αδιάβροχο
και κόκκινο καπέλο

Παρακαλείται ο ευρών
να το αφήσει ήσυχο

Είναι
εις γνώσιν των συνεπειών
κι έχει δρόμο πολύ
ως το βουνό του

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)