Χάρης Βρόντος, Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις

[prazantrau?]

Εγώ δεν μπορώ γενικεύσεις βασισμένες σε περίεργες στατιστικές. Τη μια μέρα μπορεί να αθροίσω είκοσι λεπτά στο φαγητό και την άλλη τέσσερις ώρες (ξέρετε πότε). Κατά τ' άλλα, συμφωνώ με ό,τι γράψατε και, επειδή κάνει ζέστη, μου είπε η Νταλί, της φωτό, να περάσω το σύνθημα:

Τόλμα να λασκάρεις,
να κουλάρεις, να λουφάρεις.

Σωστός.
Κι επειδής πολλοί αντιποδοσφαιρικοί και μπαουγκστήδες μαζευτήκατε εδώ μέσα, λέω κι εγώ το στιχάκι μου (με τη ρίμα του nickel):
Γίνε Άρης,
να γουστάρεις.

[Katerina_A]

δεν είναι κριτήριο το τι τελικά ακούν αλλά το πώς φτάνουν ως εκεί. Αν π.χ. «ψαχτείς» και ακούσεις διάφορα είδη μουσικής και τελικά κατασταλάξεις στην Άντζελα, έχεις περάσει από μια διαδικασία αναζήτησης και ωρίμανσης και τουλάχιστον ξέρεις τι άλλο κυκλοφορεί γύρω σου. Με ενοχλεί όταν κάποιος δεν ξέρει ότι υπάρχουν Έλληνες κλασικοί τραγουδιστές στις μέρες μας αλλά ξέρουν κάθε Χ, Ψ, Ω «όρθια κιλότα» που λέει κι ο Κραουνάκης  Κοντολογίς, κριτήριο για τα δικά μου γράδα είναι η άγνοια και η άγνοια είναι βασική συνιστώσα της «αταραξίας».

Ν' αγιάσει ο στόμας σου, που έλεγε και μια θειά μου.

[F_idάνι]

Όποιος θέλει να ταραχθεί, ας τολμήσει καλύτερα να διαβάσει αυτό (reply no 5). Είναι, κι αυτό, κατά της άγνοιας. Μετά, το ξανασυζητάμε το περί αταραξίας και κλεφτοχρονάδων.

Αυτό που τρελά με παραξενεύει, όμως, ακόμη, είναι το πόσο εύκολα ο ''ένοχος'' είναι ο ''άλλος''. Ο πολιτισμός, ο μέσος Έλληνας, ο μέσος μπάτσος, ο μέσος Αλβανός, ο μέσος χριστιανός, ο μέσος ημιμαθής και οι Όρθιες Κιλότες.

Αν τα συνήθη αναγνώσματα και ακούσματα είναι τόσο εξώφθαλμα judgemental, sorry, I'll pass. Προτιμώ το χρόνο μου να τον περνώ διαβάζοντας πράγματα απαλλαγμένα από  fundamental attribution errors και σοφιστείες και γελώντας με τις ατάκες του Ζεφ, που του είπαν ότι θυμίζει δροσερό άνεμο, κι αυτός απάντησε με κάτι judgemental για τους μπάτσους :-)

[wings]

Όποιος θέλει να ταραχθεί, ας τολμήσει καλύτερα να διαβάσει αυτό (reply no 5) . Είναι, κι αυτό, κατά της άγνοιας. Μετά, το ξανασυζητάμε το περί αταραξίας και κλεφτοχρονάδων.

Ναι, για πάμε να συζητήσουμε τα περί «αταραξίας».

Λυπάμαι που θα το πω έτσι ξερά και ωμά, αλλά π.χ. ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών (που αναφέρεται στο νήμα που λες) δείχνει να έχει μεγάλο «ρεύμα» εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία και ο ίδιος μάλλον φημίζεται για την «αταραξία» του. Αν θεωρήσουμε ότι στοιχειωδώς επηρεάζει τους πάμπολλους «οπαδούς» του, μάλλον ενισχύεται αυτό που έλεγα νωρίτερα για τον μέσο νεοέλληνα.

Ο κόσμος δεν πάσχει από άποψη ενημέρωσης, Έφη. Ενημερώνεται για όλα τα φλέγοντα θέματα και μετά απλώς κωφεύει. Λες κι αυτή η ζωή είναι των άλλων κι όχι δικιά μας.

[F_idάνι]

That's my point. Νομίζω ότι αυτοί που κωφεύουν είναι πολύ λίγοι (και, να σου πω την αλήθεια, δε νομίζω ότι ''ο κόσμος'' συγκαταλέγεται σ' αυτούς που κωφεύουν). Οι περισσότεροι νιώθουμε ανήμποροι μπροστά στο τέρας και το παίζουμε ατάραχοι για να μην το ξυπνήσουμε.



Edit: Πραγματικά, δε νομίζω ότι ο Χριστόδουλος ήταν η κεντρική ιδέα του ποστ. Αλλά, όλοι ''ατάραχοι'' φαινόμαστε μπρος στα πραγματικά προβλήματα (εγώ έτσι νομίζω- και διαφωνώ εν μέρει με την τοποθέτηση του κειμένου του άλλου νήματος σε ρατσιστικό ή θρησκευτικό πλαίσιο- όπου αδύναμος κι η μοίρα του, σε όλον τον κόσμο. Και υπάρχουν και αστυνομικοί αδύναμοι, και ηγέτες αδύναμοι.) Anyway, αντί να αναλύουμε και να κρίνουμε τους άλλους, καλύτερα να πράττουμε. That's all I'm saying. Actions speak louder than words.

[lpap]

Επιχειρώντας να μην αλλάξω την αρχική ροή του 'νήματος', θα έλεγα ότι το πρόβλημα ανάγεται στο κλασικό πρόβλημα "consumer/producer".

Σε προσωπικό επίπεδο  :
όταν παράγουμε (ποιοτικά/ποσοτικά) περισσότερα από όσα καταναλώνουμε, θεωρούμε ότι μας εκμεταλλεύονται
όταν παράγουμε (ποιοτικά/ποσοτικά) αντίστοιχα με όσα καταναλώνουμε, θεωρούμε ότι αποτύχαμε
όταν παράγουμε (ποιοτικά/ποσοτικά) λιγότερα από όσα καταναλώνουμε, θεωρούμε ότι χρωστάμε

Το θέμα είναι ότι ο "χρόνος" στην δυτική κοινωνία βιώνεται ως καταναλώσιμο/παραγόμενο είδος.

Όταν λέμε: "μου περισσεύει χρόνος", ή "δεν μου φτάνει ο χρόνος", στην πραγματικότητα δεν δίνουμε στον ευατό μας την δυνατότητα να γευτεί την εμπειρία της αποτυχίας.

Η εμπέδωση της άποψης ότι υπάρχει καλή/ποιοτική/παραγωγική κατανάλωση του χρόνου, σε αντιδιαστολή με την κακή/αντιπαραγωγική κατανάλωση του χρόνου, και ειδικά η αποθέωση του λεγόμενου ελεύθερου χρόνου, δεν προσφέρουν παρά μόνο ένα άλλοθι στην αυτοκατανάλωση του εαυτού μας.

Μου κάνει κατάπληξη η παγερή έλλειψη αναφοράς στον "έρωτα" από τον κ. Βρόντο.

Κατά την άποψη μου, μόνο η εισαγωγή του "έρωτα" σε κάθε μας δραστηριότητα μπορεί να προσφέρει διέξοδο από τον φαύλο κύκλο consumer/producer.

Μόνο ο παραδομένος στον "έρωτα" τολμά να τον εκμεταλεύονται, τολμά να αποτυγχάνει και τολμά να χρωστάει, ταυτόχρονα, ξεπερνώντας τα σχήματα και φέρνοντας στη μνήμη του όσα δεν έχει ξαναδεί/βιώσει, σπάζοντας το χρονικό βρόχο.

Δυστυχώς, κατά την εκτίμηση μου, στην ανέραστη κοινωνία μας, το παρελθόν μας γίνεται ο δυνάστης του παρόντος μας και ο δεσμοφύλακας του μέλλοντος μας.

[mavrodon]

Επιχειρώντας να μην αλλάξω την αρχική ροή του 'νήματος', θα έλεγα ότι το πρόβλημα ανάγεται στο κλασικό πρόβλημα "consumer/producer".

Σε προσωπικό επίπεδο  :
όταν παράγουμε (ποιοτικά/ποσοτικά) περισσότερα από όσα καταναλώνουμε, θεωρούμε ότι μας εκμεταλλεύονται
όταν παράγουμε (ποιοτικά/ποσοτικά) αντίστοιχα με όσα καταναλώνουμε, θεωρούμε ότι αποτύχαμε
όταν παράγουμε (ποιοτικά/ποσοτικά) λιγότερα από όσα καταναλώνουμε, θεωρούμε ότι χρωστάμε

Το θέμα είναι ότι ο "χρόνος" στην δυτική κοινωνία βιώνεται ως καταναλώσιμο/παραγόμενο είδος.

Όταν λέμε: "μου περισσεύει χρόνος", ή "δεν μου φτάνει ο χρόνος", στην πραγματικότητα δεν δίνουμε στον ευατό μας την δυνατότητα να γευτεί την εμπειρία της αποτυχίας.

Η εμπέδωση της άποψης ότι υπάρχει καλή/ποιοτική/παραγωγική κατανάλωση του χρόνου, σε αντιδιαστολή με την κακή/αντιπαραγωγική κατανάλωση του χρόνου, και ειδικά η αποθέωση του λεγόμενου ελεύθερου χρόνου, δεν προσφέρουν παρά μόνο ένα άλλοθι στην αυτοκατανάλωση του εαυτού μας.

Μου κάνει κατάπληξη η παγερή έλλειψη αναφοράς στον "έρωτα" από τον κ. Βρόντο.

Κατά την άποψη μου, μόνο η εισαγωγή του "έρωτα" σε κάθε μας δραστηριότητα μπορεί να προσφέρει διέξοδο από τον φαύλο κύκλο consumer/producer.

Μόνο ο παραδομένος στον "έρωτα" τολμά να τον εκμεταλεύονται, τολμά να αποτυγχάνει και τολμά να χρωστάει, ταυτόχρονα, ξεπερνώντας τα σχήματα και φέρνοντας στη μνήμη του όσα δεν έχει ξαναδεί/βιώσει, σπάζοντας το χρονικό βρόχο.

Δυστυχώς, κατά την εκτίμηση μου, στην ανέραστη κοινωνία μας, το παρελθόν μας γίνεται ο δυνάστης του παρόντος μας και ο δεσμοφύλακας του μέλλοντος μας.

Ίσως στην εποχή μας ο έρωτας έγινε και αυτός μια επιλογή στα γρήγορα. Ήθελα και εγώ εξαρχής να επισημάνω την έλλειψη της αναφοράς στον έρωτα από τον κ. Βρόντο. Αυτός που έχει φάει την κεραμίδα στο κεφάλι δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αφιερώνει όλο το χρόνο του σκεπτόμενος το αντικείμενο (υποκείμενο) του πόθου του. Η έννοια του χρόνου είναι εντελώς υποκειμενική και την έδωσε προσφυώς ο Αϊνστάιν με το παράδειγμα του ερωτευμένου. Αν θέλει κάποιος να αναζητήσει την έννοια του χρόνου που πέρασε και χάθηκε ας έχει το κουράγιο να διαβάσει το πολύτομο πόνημα του Proust. Κάποιος τρομάζει με την ιδέα να διαβάσει από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό το μυθιστόρημα-ποταμό. Διερωτώμαι αν κάποιος από σας το έπραξε αυτό. Ίσως αν εγκλειστεί κάποιος σε φυλακή υψηλής ασφαλείας μπορεί να το διαβάσει. Ο Ζάννας το μετέφρασε (νομίζω εν μέρει) όντας στη φυλακή κατά τη διάρκεια της χούντας.

[GinGin]

το πιο σημαντικό για έναν άνθρωπο είναι να αφιερώνει χρόνο στην προσωπική του εξέλιξη, με όλους τους παράγοντες που αυτή περιβάλλει (έρωτας, μόρφωση, επαφή με τους άλλους ανθρώπους, εργασία, οικογένεια, διασκέδαση). Και βέβαια, το ποσοστό στο οποίο ο καθένας μας χρειάζεται τον κάθε τέτοιο «παράγοντα» διαφέρει, όπως διαφέρουν και οι προτεραιότητες του καθενός, αλλά και η αντίληψη που έχει ο καθένας μας για την «ποιότητα». 

Για μένα το σημαντικότερο πράγμα, είναι να αισθάνεται κανείς την ζωή του να περνά, να την συνηδειτοποιεί και να την γεύεται. Να μην φτάσει μια μέρα συνειδητοποιώντας ότι πέρασε τη ζωή του σαν μια κούρσα. Κούρσα πτυχίων για τα παιδιά, προσόντων, χρημάτων, υλικών αγαθών για τους μεγαλύτερους.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, λοιπόν, θα έλεγα ότι ο καθένας μας πρέπει να δίνει αξία στην κάθε μέρα του...

[mavrodon]

Τα ωραία που είπε η ωραία GinGin μου θύμισαν το φοβερό ποίημα του Καβάφη για το γέρο. Για εμάς της μιας κάποιας ηλικίας, που βλέπουμε με φρίκη τη γραμμή των σβησμένων κεριών να μακραίνει πίσω μας, είναι αυτό μια υπόμνηση αν ζήσαμε τη ζωή μας σωστα ή λάθος.

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό».

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[mavrodon]

Και μια και βλέπω ότι ο Nickel είναι έτοιμος να πει την ατάκα του, θέλω να παρατηρήσω ότι το άρθρο του κ. Βρόντου δεν έπεσε στον βρόντο. Μας έκανε να φιλοσοφήσουμε και να αναλογιστούμε για την πορεία της ζωής του ανθρώπου. Δεν επιθυμώ να κρίνω την πορεία των ανθρώπων φτάνει να μη συγκρούεται με την πορεία των άλλων. Και μια και προανέφερα τον Καβάφη, ιδού και το σημαντικότερο, κατ' εμέ, ποίημά του.

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.


Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[GinGin]

Φίλε mavrodon, όντως με νιώθεις!

Φυσικά, ο Καβάφης μας περνά με το δικό του τρόπο, αυτό που εγώ είπα έτσι απλά. Μόνο που δεν μου αρέσει τόσο η απαισιόδοξη ατμόσφαιρα... Για μένα όλα είναι μπροστά! Θέλω να πάω παντού, να δω τα πάντα, να ζήσω πολλά... voila!

Ας αρχίσουμε όλοι με λίγες μερούλες διακοπές όπου θα αισθανθούμε ευγνώμονες για τον άνεμο, τον ήλιο, τον ήχο των κυμάτων, των εδεσμάτων που θα δοκιμάσουμε κλπ κλπ.

Ποπο, τί είπα τώρα! Θέλω διακοπέεεεεεεεεεεεεεες!



Καλή σας μέρα και καλή δουλειά!!!
GinGin

[mavrodon]

Φίλε mavrodon, όντως με νιώθεις!

Φυσικά, ο Καβάφης μας περνά με το δικό του τρόπο, αυτό που εγώ είπα έτσι απλά. Μόνο που δεν μου αρέσει τόσο η απαισιόδοξη ατμόσφαιρα... Για μένα όλα είναι μπροστά! Θέλω να πάω παντού, να δω τα πάντα, να ζήσω πολλά... voila!

Ας αρχίσουμε όλοι με λίγες μερούλες διακοπές όπου θα αισθανθούμε ευγνώμονες για τον άνεμο, τον ήλιο, τον ήχο των κυμάτων, των εδεσμάτων που θα δοκιμάσουμε κλπ κλπ.

Ποπο, τί είπα τώρα! Θέλω διακοπέεεεεεεεεεεεεεες!

Καλή σας μέρα και καλή δουλειά!!!
GinGin

Έχεις δίκαιο. Έτσι πρέπει να σκέπτονται οι νέοι. Εύχομαι ο δρόμος σου να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Καλές διακοπές!
Από τη Χαλικιδική με αγάπη!

[Sabrathan]

Γιατί θεωρούνται τόσο ασυμβίβαστα ο άνεμος, ο ήλιος, ο ήχος των κυμάτων και γενικά οι απολαύσεις της ζωής με την καθημερινότητα; Ας τις φέρουμε στην καθημερινότητά μας - ειδικά ο ελεύθερος επαγγελματίας μεταφραστής έχει απίστευτο πλεονέκτημα εκεί. Δεν ξέρω για σας αλλά αυτή είναι η φιλοδοξία μου. Να δουλεύω σε ένα πανέμορφο μέρος, κοντά ή μέσα σε μεγάλα, όμορφα πάρκα, αν όχι σε σχετικά παρθένα φύση.

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη μανία που έχουμε στην Ελλάδα να έχουμε δυο ζωές: η μία στην μίζερη πόλη , γεμάτη δουλειά και υποχρεώσεις για 330 ημέρες του χρόνου, και η άλλη μια πυρετώδη, ξέφρενη προσπάθεια να απολαύσουμε όμορφα μέρη και χαλάρωση στις υπόλοιπες 30... περίεργο, πραγματικά. Συναντάται κυρίως στις πόλεις αυτό, υποθέτω, αλλά αν έμοιαζαν οι πόλεις μας με κάποιες άλλες που έχω δει στο παρελθόν, μάλλον θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.