What's in the brain that ink may character Which hath not figured to thee my true spirit? What's new to speak, what now to register, That may express my love, or thy dear merit? Nothing, sweet boy; but yet, like prayers divine, I must each day say o'er the very same; Counting no old thing old, thou mine, I thine, Even as when first I hallowed thy fair name. So that eternal love in love's fresh case, Weighs not the dust and injury of age, Nor gives to necessary wrinkles place, But makes antiquity for aye his page; Finding the first conceit of love there bred, Where time and outward form would show it dead. | Τι ’ναι στον νου που να το γράφουνε ψηφιά, και δε σ’ το ’χει αραδιάσει η μούσα μου η πιστή; Τι νέο να ειπώ, με ποια μπορεί άλλη μαρτύριά η αγάπη μου ή η ωραία άξιά σου να εκφραστεί; Τίποτ’ αγόρι μου, όμως πρέπει εγώ ολοένα να λέω σαν προσευχή τα ίδια: το παλιό όχι παλιό, δικόν μου εσέ, δικόν σου εμένα σαν όταν σε πρωτάγιασα, όνομα γλυκό. Αγάπη αιώνια, αγάπη που όλο ανθοφορεί, για σκόνη και φθορά ηλικίας δεν τη μέλλει, για ζάρες αναπόφευγες αδιαφορεί και κάνει την αρχαιότη του ματιού κοπέλι, τι βρίσκει την πρωτόπιαστην αγάπη εκεί που χρόνος κι όψη θα την έδειχναν νεκρή. |