Σοφία Περδίκη, Το γυάλινο σπίτι
Το γυάλινο σπίτι είχε από καιρό φυσηθεί, είχε ψηθεί σε χιλιάδες βαθμούς Κελσίου· η αποστείρωση επετεύχθη, κάτι μικροοργανισμοί εξαφανίσθηκαν και ορθώθηκε σε θέα κοινή. Η άφιξή μας στην κορυφή του λόφου έγινε αισθητή, τα κλειδιά πετάχτηκαν στα γκρεμνά, μαζί με την καμπάνα ήχησαν σε συγχορδία αρμονική – δεν τα είχαμε ανάγκη. Στο σπίτι τούτο εξάλλου οι νέοι κάτοικοι θα ήταν αποκαλυπτικοί, ολόκληρη η ζωή τους περίοπτη. Η μοναξιά του κρεβατιού τους, η τόσο απόλυτη, τώρα θα ίδρωνε σε οργασμικές στιγμές και οι γυάλινοι επισκέπτες με ζώων χνότα θα θόλωναν το τζάμι· αράχνη δεν θα εισέβαλλε καμία, γνωρίζοντας πως δεν θα ’βρισκε ταβάνι για να κρεμαστεί.
Ανάμεσα σε δυο πελώρια βράχια, σαν βόλος που παίζαμε παιδιά, κύλησε η μπίλια· χωρίς θεμέλια, μόνον ένας θόλος μας αγκαλιάζει, καμιά πλεκτάνη στην κάψουλά μας δεν περνάει, κρεμάστηκε και η ταμπέλα: ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΣΠΙΤΙ. Το όραμα του δάσους που μας ακολουθεί ανακλάται πάνω μας σαν αρχαία προβολή.
Δεν επιδιώκουμε την εξαφάνιση, και η πρόθεσή μας αυτή είναι, αν μη τι άλλο, έντιμη.
Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
