Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ερωτικό

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Χορέψαμε

Γραμμές και όνειρα στα φώτα της νυχτερινής αγκάλης
άνοιξη διάχυτη στη γαλήνη των πάρκων

Ουρανός καθάριος
γυμνός από ξέρες και λάσπη

Ακούμε τους ήχους
τα κλαδιά που ακινητούν στην αιωνιότητα

Τα βήματά μας
σ’ έναν παλμό ρόδου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ανάμνηση καλοκαιριού

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Καμιά φωνή δεν ακουγόταν στο πεζούλι
εκτός απ’ το καθρέφτισμα του ουρανού
οι περιπατητές είχαν πια φύγει
μικρές φωτιές ανάψανε στα σπίτια
και η άδεια πλατεία της βροχής
άφηνε φωνογράφους μες στη νύχτα

Κι είχα ένα μικρό τρεμούλιασμα
που έπαιζε μες στα γυάλινα φανάρια

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ωδή στον ταξιδιώτη απ’ τον βορρά

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Ήρθες μες στο γαλάζιο μεσημέρι
την ώρα που ωριμάζει η οπώρα την άνοιξη
και τα μαλλιά σου χρωματίζουν τον κυματισμό του ανέμου

Ήρθες, απλά κι ωραία, γέννημα των αμπελιών και της θάλασσας του ήλιου
τα λευκά σου δόντια λάμπουν από τραγούδι, η φωνή σου σπάζει σαν κρύσταλλο
κι είναι το γέλιο σου μήνυμα γυμνού καλοκαιριού
κι είσαι θερμή Γαλλία της Μεσημβρίας
τα μάτια σου μια στάλα από φως, καθρέφτισμα παιδιάστικου χαμόγελου

Κι έτσι που σε συνάντησα μέσα στην πρώτη άνοιξη
άσπρο μεταξωτό που πτυχώνει δίπλα στη θάλασσα

Πάντα να ήσουν εσύ που δε θυμίζεις χρόνια της ταπείνωσης
να μείνεις μέσα μου μοντέρνα μουσική
που ο Σηκουάνας κάθε βράδυ ταξιδεύει

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Όχι γι’ αυτόν

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Όχι γι’ αυτόν η ασυλλόγιστη κίνηση, το αλογάριαστο
σκόρπισμα. Στο βροχερό μεσημέρι
είδα το κάτασπρο γέλιο του, μέτρησα τη ζύμωση
στην ακριβή του ελπίδα
τώρα γεννιέται σε μένα

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κέρκυρα

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Το βράδυ θα πέφτει πάντα στα νερά. Γείρε στην προκυμαία
όταν μακραίνουν τα φώτα της πόλης και πες δεν έμεινε τίποτα
στα λιόδεντρα που δένονται με τη θάλασσα. Όπου κι αν πας
θ’ αρχίζεις ένα αίσθημα και θα τ’ αφήνεις μισό τελειωμένο

Γείρε και πες δεν έμεινε τίποτα
μια ξεραμένη μέδουσα πάνω στον βράχο
το χέρι μου ανεπαίσθητα στον ώμο και η μαλακή γραμμή του ορίζοντα
στα μάτια σου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Το τρίτο παράθυρο

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Με κυνηγάει πάντα στον ύπνο μου το τρίτο παράθυρο
ένα μάτι ανελέητο κι εμείς
κόκκινα κι άσπρα πιόνια στη λέσχη των τραπεζικών·
είναι το ίδιο φωτάκι που καίει στην πολύβουη Αθήνα
για μια νύχτα μονάχα, την άνοιξη, «φθερεί αυτόν ο Θεός»
αυτός ο αμαρτωλός Θεός που με σαρκάζει στο κάτασπρο γέλιο σου
κάτω από μια λάμπα ασετιλίνης τα βράδια στον κήπο
δε μ’ αφήνουν ποτέ μοναχό και το τρίτο παράθυρο
ένα κόκκινο μάτι – ανάβει τη φλέβα της νύχτας, πυκνώνει τη μοναξιά
θαμπώνει τα όνειρά μου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κόρινθος

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Φτάσαμε με κόπο στο ύψωμα. Ο δρόμος κουλουριάζεται μέχρι τη θάλασσα
εκεί που ο ήλιος κατηφορίζει θρυμματίζοντας το άσπρο χαλίκι σε φως
και το λουλάκι του ουρανού ψήνει την άσφαλτο σκαρφαλώνοντας ως τους στρατώνες

Σ’ αυτό τον ερημότοπο με το λειψό νερό, τον αφιλόξενο ήλιο
ήταν τα μάρμαρα ζεστά και κλάψαμε δίπλα στις πεσμένες κολόνες
και κάποιος χάραξε στο περιστύλιο τ’ όνομά του·

Ούτε ένα σχήμα καραβιού στο αχνιστό απομεσήμερο. Η αντικρινή στεριά
και ο ήλιος να χορεύει στις βεράντες του Saint George Hotel. Όλα είναι έτοιμα
τα φρούτα στον πάγο, τα σερβίτσια ανέγγιχτα
και οι λέξεις κομψά ταιριασμένες σε μιαν ανύπαρκτη σχέση. Αργότερα μένει
το μαλακό φως και το τρεμούλιασμα του αέρα στη νύχτα
το φέγγος πίσω απ’ τα μάτια σου στον άλλο ουρανό. Μα τώρα
που η αγωνία πυκνώνει και η μοναξιά του αρμυρού νερού δεν ξεδιψά
μας γέννησε η ένοχη σχέση, μας πεθαίνει
η ευθύνη της σκηνοθετημένης εκλογής. Τι γυρεύαμε
σ’ αυτές τις ξαπλωμένες κολόνες που δεν ονειρεύονται
τι να ζητούσαμε

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Δύσκολη γέννηση

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Έξι χειμώνες προσμένοντας τα Χριστούγεννα, τα καλύτερα χρόνια μου, σ’ ένα ψεύτικο σχήμα
με τη γλυκιά συντροφιά στο μισόφωτο, τη βεβαιότητα της ζεστής παρουσίας
όπως στο μισοσκόταδο των κινηματογράφων, όπως μέσα
σε κάμαρα ζεστή, όταν μονάζει η νύχτα. Θε μου,
κάτι κυλά στη φλέβα και ξυπνά την αβάσταχτη νοσταλγία. Να ελπίζετε
για τη λησμονιά και την εγκαρτέρηση. Θα μπορέσω ακόμα

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Επικίνδυνη ηλικία

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση
στις ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως
και οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι, τι κι αν γινόταν αργότερα
μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρο ήλιο
πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα. Πόλη μου αγαπημένη
πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών
ψευτίζοντας τη ζωή μας.
Αυτή η θηλυκιά εποχή
στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις
την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά
κι ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε
ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται
κι ύστερα σβήνουν στον διάδρομο· ανάβουνε το φως της σκάλας
μα δεν ακούγεται κανείς

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: «Πεταλούδα» 51

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Δεν ξέρω αν σ’ αυτό το ορόσημο που φτάσαμε, στη ζεστή νύχτα
ξεχωρίζετε άλλο από την άσφαλτο με τις στεγνές πιπεριές
τη μέρα ο σκονισμένος ήλιος, τ’ αυτοκίνητα της γραμμής το βράδυ στα ηλεχτρικά
περάσαμε τ’ άγουρα χρόνια μας σαν την κλειστή μαραμένη αγάπη ενός κοριτσιού· ως τώρα
μας πλήγωναν, μα ήτανε για τη βαρύτιμη θυσία, μας παίδευαν
μα ήτανε για την κρυφή ικανοποίηση
σ’ αυτό το σύνορο τόση σκορπισμένη ελπίδα, τόση απερίσκεπτη κίνηση
στα φώτα που αλλοιώνουν το πρόσωπο, κάτω από έναν ουρανό
που δεν μπορεί να περιμένει

Εδώ που φτάσαμε, δεν είμαστε παρά στο ίδιο σημείο. Κουτσαίνοντας
με αμφίρροπες σχέσεις και πάλι κουτσαίνοντας.
Σ’ αυτό το τοπίο πολλή η κίνηση, μετρημένο το αίσθημα
ισχνό κι ευμετάβλητο καθώς το κοιτάς να γλιστρά και να σβήνει
μες στα πολύχρωμα φώτα. Τώρα δεν ξέρω τι μένει
κοιτώντας μ’ ένα ψεύτικο μάτι, προφέροντας λέξεις με μια δανεισμένη φωνή

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γράμμα από τα τελευταία

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Ακόμα θυμάμαι την άνοιξη, σε πονάει σα μια παλιά περιπέτεια
το βράδυ που κατεβαίνει μοιράζοντας μοναξιά, τον πιο μυστικό μου καημό
το απόγευμα μέχρι την ώρα της καρδιάς, το βράδυ ως την ώρα του ύπνου
αγάπη μου, όλο και περισσότερο χάνουμε σε αισθήματα
στον κινηματογράφο και στις φιλικές συναντήσεις
στην ευκολία των συναλλαγών, στην κοσμούπολη
ή στη νεκρή επαρχία, στο βουνό και στη θάλασσα, τον χειμώνα
ή μια έναστρη βαθιά καλοκαιριά

Η αγνότητα, η καλή καρδιά στην παρέα
όλα σ’ αφήνουν ή τους αφήνεις στα μικροπράγματα

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Οδοιπορικό 1953

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Αργά, με το σούρουπο, επισκέφτηκα τον Γιαννάκη στον θάλαμο. Τα μάτια του άναβαν σαν τον υδράργυρο που ανεβαίνει επικίνδυνα. «Αύριο φεύγουμε. Δοκιμάσαμε τον ήλιο τον καυτό μαζί. Ήπιαμε τα βράχια, την άνυδρη πέτρα, τα λατομεία πιο άσπρα από το φως και οι λεμονάδες ήταν απρόσιτες, κι η Αθήνα, α, η Αθήνα μια υπόσχεση μόνο.»
Το Σάββατο, στην επιθεώρηση, είδα τις τυλιγμένες κουβέρτες. Ο θάλαμος σκοτείνιαζε με τη βροχή, ο θάλαμος βράδιαζε σαν τον υδράργυρο που χαμηλώνει με το πρώτο φθινόπωρο. Το στρατόπεδο ερημώνει.
Γνώρισα το βήμα του από το παράθυρο. Πήδηξε σ’ ένα τζέιμς κι έφυγε.
Η βροχή δε σταμάτησε όλο τον Σεπτέμβρη.

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μες στ’ αυτοκίνητα

Έτσι καθώς κατηφορίζει η φάλαγγα
λικνίζοντας στον ίλιγγο τους προβολείς της
και σβήνεις τα φώτα σου στα φώτα των άλλων κι εκστασιάζεσαι
μες στον γλυκό χαμό σου – έτσι και τώρα
βαραίνω αργά εντός σου κι απομένω
μοναχικό πουλί στην άσφαλτο κι έντρομος βλέπω
το φως σου να σπιθίζει τα δικά μου
χαμηλωμένα φώτα
όπως όταν
μες σε κρυστάλλινο ποτήρι πίνεις
το πιο ακριβό ποτό κι η μουσική κι όλα τα φώτα
σε μηδενίζουν φέγγοντας την ακριβή σου αγάπη
σ’ έκπαγλη ομορφιά κι αναβοσβήνεις
στη φρίκη μιας αποτρόπαιης στιγμής – έτσι και πάλι
θα σε δεχθώ μες στην παλιά σου πόλη καίγοντας
μια χαμηλή λαχανιασμένη φλόγα
κι όταν
μακραίνουν οι στρατιώτες στο προχωρημένο βράδυ
πιάνοντας επαφή με ακραίους σταθμούς ξάφνου αγγίζουν
συντρίμμια αναλυμένης μουσικής – έτσι και τώρα
μες στ’ αυτοκίνητα και στη βουή των δρόμων
ακούω την απόκοσμη φωνή σου να σπαράζει
πληθαίνοντας εντός μου την απόγνωση και βλέπω
την πιο παράφρονη ομορφιά να πνίγεται
μες στις φωνές της άνοιξης και να πεθαίνει

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)