Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Γεύση απουσίας

«Σβήσιμο των ματιών
ω σκοτάδια σωρός...»
G. Ungaretti

Σαν σφάλισες τα μάτια
οι νεφέλες στα ανεξιχνίαστα σε οδήγησαν
του στερεώματος χνάρια.
Εκεί ο χρόνος καίγεται
σε εκθαμβωτικούς καθρέφτες
κι η μνήμη δεν φέρνει πυρετό
στων αστροσυρμών τη χλόη.

Μία και μόνη φορά
τραγούδι ήσουν που έσβησε
όπως οι μέρες σβήνουνε
στου ορίζοντα τη γραμμή επάνω.

Τη μορφή σου έκλεισες
σε όνειρο αδιάκοπο σμιλεμένη
πριν γίνεις γεύση απουσίας.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Κοιμάσαι

«Μα πως την ανασαίνει τώρα
Ο ουρανός»
Τάκης Βαρβιτσιώτης

Μέρες κοιμάσαι.
Τόσο γαλήνια και τόσο μόνη
ποτέ σου δεν κοιμήθηκες.
Ποτέ οι κουρτίνες του δωματίου σου
δεν φύλαξαν τον ύπνο σου τόσο πολύ.
Ποτέ οι μέρες τόσο αδειανές
κι η ανεμώνη ποτέ τόσο ματωμένη.

Κοιμάσαι,
στην πιο μητρική αγκαλιά παραδομένη
κι απ’ τη σχισμάδα την τεφρή
οι θύμησες αχνίζουν μελαγχολικά.
Το μεγαλείο τ’ ουρανού ν’ ανταμώσουν.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Το απροσδιόριστο χρώμα

Τα χέρια σου δίχως αφή
δεν ταξιδεύουν στον αιθέρα πια,
του ορίζοντα ν’ αγγίξουνε την κόχη.
Εδώ, στο θάμπος του μεσημεριού,
σταμάτησε ο χρόνος
τα σύδεντρα ντυμένος σάρκας μεστής
σε άμμο μετουσιωμένης,
σκορπίζοντας ολόγυρα
εκείνο το απροσδιόριστο χρώμα,
που όσο φυσά ο άνεμος
γίνεται όλο και πιο λευκό,
τόσο λευκό, όσο τα κρίνα.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ύστερα

Ύστερα, σε άλλη κυλούν οι μέρες κοίτη
ομίχλη διαπερνάει την ψυχή μας
κισσοί τις πύλες της απουσίας μεγαλώνουνε
κι η θύμηση βραδιάζει.
Κι ούτε η ικεσία πια ανάβει το λυχνάρι
και τα τρεμάμενα τ’ ανέμου χρώματα
η ελπίδα δεν κεντρίζει.
Πίσω γιατί απ’ τις οδυνηρές σιωπές,
της θλίψης το υγρό τείχος,
υπάρχει η σπίθα, η φωτιά,
ο ήλιος και τ’ αστέρια.
Οι λέξεις, οι συλλαβές, τα γράμματα,
ο στίχος και το ποίημα.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)