Όπως είδες nickel, έγραψα καθρέφτης στην αρχή και όπως είπε η Βίκυ, εκ παραδρομής έγραψα μετά καθρέπτης. Βιαζόμουν λιγάκι. Sorry, έχεις δίκιο που το επισημαίνεις. Είπαμε να μάθουμε καλά και τα Ελληνικά. Ευχαριστούμε, λοιπόν!
Lionpsyche is back! Τι να κάνω που έπρεπε να πάω να ελέγξω πάλι κάτι βιολογικά προϊόντα και να πω και δυο κουβέντες για να βοηθήσω;
Anyway, ο Λακάν, λοιπόν, παρατήρησε πως τα βρέφη είχαν μια περίεργη συμπεριφορά κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Το εκπληκτικό, όμως, ήταν όταν κοιτούσαν τη μητέρα τους στον καθρέφτη. Παρατήρησε πως προσπαθούσαν να τη μιμηθούν. Το ίδιο έκαναν, φυσικά, και όταν απλά την κοιτούσαν. Προσπαθούσαν να τη μιμηθούν! Σαν να ήταν η μητέρα τους ο ίδιος ο καθρέφτης! Κοιτάζοντας τον εαυτό τους τον ίδιο στον καθρέφτη, προσπαθούσαν να τον αγγίξουν. Τους φαινόταν περίεργο. Προσπαθούσαν να εξοικιωθούν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Πιστεύω πως το ίδιο κάνει και κάθε άνθρωπος. Προσπαθεί να εξοικιωθεί με τον ίδιο του τον εαυτό... Κι όταν αυτό το καταφέρει, τότε έχει γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του.
Είναι πολλές οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να μην κοιτάγεται στον καθρέφτη... Σαν να με φοβίζει κάτι. Πολλές φορές, μας φοβίζει και ο ίδιος μας ο εαυτός...
Πολλές φορές, μας φοβίζει να δούμε την πραγματικότητα και να αγγίξουμε την ίδια μας την ψυχή.
Ένα σεμινάριο που γίνεται την άλλη Παρασκευή έχει θέμα "Γιατί μισούμε τόσο πολύ αυτό που αγαπάμε". Πιστεύω πως αυτός ο τίτλος φτιάχτηκε για μένα. Το πιστεύετε; Είναι αμέτρητες οι φορές που έχω κάνει τον εαυτό μου να μισεί αυτό που πραγματικά αγαπά. Κι αυτό γιατί με την τελειομανία μου δεν κοιτάζω το Λιοντάρι μέσα μου, αλλά το τέλειο που προσπαθώ να φτάσω, ενώ ξέρω πως τέλειο δεν υπάρχει... Κι όμως, εγώ συνεχίζω να παλεύω... Πολλοί είναι αυτοί που μπερδεύουν το άριστο με το καλό...
Προσπαθώντας να πιάσουμε το άπιαστο, χάνουμε τον εαυτό μας και παύουμε να μπορούμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, να δούμε βαθιά μέσα μας, γιατί απλά τον έχουμε χάσει...
