Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τρανές αλήθειες

[Ενότητα Το παράπονο]

Σκλαβώθηκα από την άφθαρτη ανάμνησή σου.
Μοιάζει με ακατανίκητη θρησκεία
που ριζώνει και βαθαίνει,
με αρχέγονο μύθο που φωτίζει τρανές αλήθειες.

Είμαι υπόδουλη στην άφθαρτη ανάμνησή σου –
σε ό,τι συναποτελεί τον μύθο σου,
στην παραδεισένια φαντασμαγορία
που έφερες στη ζωή μου.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ακαταμάχητη

Αρχίζω να συνειδητοποιώ
τους λόγους που την ερωτεύτηκα
μου είπε:
«Φανέρωνε κάτι το ανεπαίσθητα
ευάλωτο επάνω της,
ίσως πληγωμένη από δραματικά γεγονότα
κι εμπειρίες που έζησε.
Γινόταν ακαταμάχητη στα μάτια μου
όχι μόνο από το φυσικό της κάλλος
που έκανε θραύση,
αλλά και από κάτι ιδιαίτερα ζεστό,
βαθιά ευαίσθητο,
που πηγαία εκδήλωνε.
Ακαταμάχητη,
χορός και ζάλη του οίστρου μου.»

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ακροθαλασσιά

Σιωπηλός, άκεφος κι απόμακρος
ξάπλωσες στην αμμουδιά.
Εκνευρισμένος σχολίαζες κάτι που σε ενοχλούσε
από τους ανθρώπους στην παραλία.
Ξαφνιάστηκα που σ’ έβλεπα σκοτεινό, συννεφιασμένο –
γιατί πάντα ξεχείλιζες από ζωντάνια,
ενέργεια και χαρά.
Μαζεύτηκα
περιμένοντας να χαμογελάσεις.
Συνειδητοποίησα πόσο εξαρτημένη ήμουν,
πόσο είχα απόλυτη ανάγκη να δέχομαι, να μεθάω,
από το μεγαλείο της ενέργειας και της φωτεινότητάς σου.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Μελαχρινός νέος

Στο λύκειο, την ώρα που σχολνούσαμε,
πολύ συχνά καθόταν στο μπαλκόνι
της μονοκατοικίας τους, ακριβώς απέναντι.
Όμορφος, ηδυπαθής κι αρρενωπός.
Συνήθιζε να κάθεται,
με σπατάλη χρόνου ρέμβαζε εκεί
χόρταινε η ματιά του από δροσερά κορίτσια.
Όμως οι ματιές ήταν ασταμάτητα αμφίδρομες,
απολάμβανε να τον κοιτάζουν στο μικρό του μπαλκόνι,
να είναι το αντικείμενο του πόθου
από το πλήθος των κοριτσιών
που ορμητικά ξεχύνονταν μετά το σχόλασμα.

Ο ονειρεμένος κι ηδυπαθής ρεμβασμός
ανήκει ιδιαίτερα στα νιάτα.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ασυγχώρητο

Με θάρρος μου είπε:
«Πόνος, ακατάσχετη φθορά,
η απουσία σου.
Από έρωτα έκλαψα για σένα.»
Με θάρρος, γιατί οι ερωτευμένοι
συνήθως κρύβουν τη συντριβή τους.

Έκανα λάθος να παριστάνω την αδιάφορη,
να παριστάνω ότι δεν το άκουσα.
Ασυγχώρητο λάθος.
Γιατί κι εγώ για εκείνον από έρωτα
έκλαιγα στα κρυφά.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Μεταίχμιο

Με το αυτοκίνητο ταξίδευα
ανηφορίζοντας ψηλά στο βουνό.
Νύχτα, έναστρος ουρανός,
το δασωμένο βουνό με τις στροφές του.
Εγκατέλειπα έναν έρωτα για να πάω σ’ έναν άλλο.
Μεταίχμιο,
πυρακτωμένη μετάβαση.
Μετεωριζόμουν στο καινούριο που με καλούσε.
Πάσχιζα να τιθασεύσω τους επίμονους απόηχους,
τις τόσες δονήσεις των συναισθημάτων μου
καθώς ταξίδευα.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Δοξασμένο

Στο ημίφως
παρορμητικός θηρευτής η αφή μου.
Σαν το πιο θαυμάσιο γλυπτό
η αγκαλιά σου.
Μπράτσα, στέρνο, στήθος,
τόσο σφριγηλά όπως ενός έφηβου,
κι ας είσαι ώριμος άνδρας.
Έργο τέχνης δοξασμένο
η ζεστή αγκαλιά σου.
Με την αφή ανιχνεύω
και σε χαίρομαι.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η τελετουργία του χορού

Μετά τον εγκλεισμό
και την απομόνωσή μου από αρρώστια,
σε ένα μεγάλο πάρτι
ένα βαρύ ζεϊμπέκικο θέλω να χορέψω,
με λυγίσματα, στροφές και κινήσεις
που αλλάζουν μέσα στον ρυθμό του.
Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο που με εσωτερικότητα
εκφράζει θλίψη, παράπονο,
κι έναν συνεχή, υπόγειο αισθησιασμό.
Έναν αισθησιασμό που στην ουσία
αντιμάχεται το σκοτεινό μνήμα του θανάτου,
και σαν αντίπαλο τον προκαλεί.
Όπως ανταγωνίζονται δύο θηρία,
ο αισθησιασμός αντιμάχεται τον θάνατο,
κι ο χορός γίνεται τελετουργία,
μια αναπαράσταση της αιώνιας πάλης τους.

Στο κέντρο ενός κύκλου από εκλεκτούς φίλους,
ένα βαρύ ζεϊμπέκικο θέλω να χορέψω,
με πολλές εναλλαγές στις κινήσεις, διόλου μονότονο,
να χαθώ στον ήχο, τον ρυθμό του.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το στοιχείο

Όχι απλώς κατακτάς, αλλά αλυσοδένεις.

Ολοφάνερα κι ευθαρσώς η έκφραση στο πρόσωπό σου
δηλώνει ότι καίγεσαι για μένα.

Ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία του χαρακτήρα σου
είναι που δεν φοβάσαι να δοθείς ασυγκράτητα στον έρωτα,
ευθαρσώς να δηλώσεις ότι καίγεσαι.

Γι’ αυτό όχι μόνο κατακτάς, αλλά αλυσοδένεις.
Μόνιμα παραμένεις στην καρδιά μου.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ο φοιτητής

Πήρα το ενοίκιο από τον νεαρό φοιτητή
–έφηβος, γύρω στα δεκαοκτώ–
που νοίκιαζε την γκαρσονιέρα μου.
Από την ευάλωτη, αμήχανη στάση του,
που συγχρόνως είχε και μια κρυμμένη
σκοτεινότητα ή αλαζονεία,
κατάλαβα ότι επιζητούσε την επιδοκιμασία μου.
Τουλάχιστον με ένα βλέμμα μου την επιδοκιμασία
ότι ήταν λιμπιστός, αξιολάτρευτος.

Η αιώνια εφηβεία με τις ανασφάλειες κι ανησυχίες της.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Πορφυρό δειλινό

Η γαλήνη, το λημέρι των αισθήσεων.

Στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου
ένα θαλασσινό αεράκι
εισβάλλει απ’ τις ανοικτές μπαλκονόπορτες.
Συνεχώς αναδεύει τις λευκές κουρτίνες.
Ευχάριστα κουδουνίζει τα κρύσταλλα
στα φωτιστικά της οροφής.
Ένας λεβέντης διασχίζει ξυπόλητος την τραπεζαρία,
απροσπέλαστο, άχραντο κάλλος,
σε κάθε βήμα του πάλλονται ιριδισμοί.
Πορφυρό το καλοκαιρινό δειλινό που πέφτει.

Κι εγώ μια ζωή διάτρητη από ήττες και δοκιμασίες,
καταφεύγω στη γαλήνη των αισθήσεων.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα τιμαλφή

Ο δρόμος στενός
με ψηλές, αδιάφορες στην όψη πολυκατοικίες
στις δύο πλευρές του.
Ούτε πράσινο ούτε δενδροστοιχίες τον στολίζουν,
είναι κοινότατος, σχεδόν μουντός.
Όμως το βίωμα χρωματίζει
κι επιβάλλει τα δικά του.
Αυτός ο τόσο κοινός δρόμος
συνδέεται με συγκλονιστικά
στιγμιότυπα και γεγονότα της ζωής μου
που βαθιά με καθόρισαν.
Όσες φορές τυχαίνει να τον περάσω
αλλάζει διάσταση,
μοιάζει με κόχη και κρυψώνα,
μοιάζει με ενδιαίτημα
που κρατάει φυλαγμένα
μοναδικά τιμαλφή της μνήμης μου.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το πιο πρόσφορο

Καταρρακώθηκε όταν τον εγκατέλειψε
η αγαπημένη του.
Μέσα στη λαίλαπα του πόνου
χρειαζόταν ένα φάρμακο.
Με τη μνήμη ανέσυρε παλιές,
λησμονημένες αγάπες του,
λικνίστηκε, εμφυτεύτηκε
στη νοσταλγία τους.
Επειγόντως αγκιστρώθηκε
ακόμη και σε καταχωνιασμένες
στο παρελθόν αγάπες.
Ήταν το πιο πρόσφορο φάρμακο.

Και η καρδιά τις δικές της μάχες
έχει να δώσει.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Υποφώσκει

Χαίρομαι όταν άνδρες,
που είναι φίλοι και γνωστοί,
με χειραψία σκύβουν και με φιλούν
στο μάγουλο.
Υποφώσκει ένας ελάχιστος,
στοιχειώδης ερωτισμός.
Δείχνει ότι ακόμη κρατάει η μπογιά μου.

Ο χρόνος όλα τα ρημάζει κάποτε.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Προοίμιο

Τη στοιχειώνει εκείνη η φράση του:
«Δεν μπορώ να επαναλαμβάνομαι.»
Σημαδιακή φράση, προοίμιο της απόρριψης,
γιατί μετά σιγά-σιγά άρχιζε να της γυρίζει την πλάτη.
Εξάλλου δεν του έλειπε η αλκή
για καινούρια πετάγματα
κι άλλες περιπέτειες.

Σαν καταπέλτης που διαχωρίζει γραμμές,
τη στοιχειώνει εκείνη η φράση του.
Φράση της απόρριψης.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)