Φυ-σι-κά και του επετέθη (ασύμμετρα) ο ένας-αλλά-λέων της MGM. Άντρες σαν τον Αλέν δεν φέρουν ποτέ επιπόλαια τραύματα -τα αντιμετωπίζουν βέβαια σαν τέτοια γιατί δεν πονάν τα παλικάρια (ωρέ). Οι πληγές τους μαρτυρούν πάντα μια αδυσώπητη μάχη το χρόνο, το είναι, το φαίνεσθαι και το κατεστημένο και κοσμούν σαν παράσημα το πρόσωπό τους.
Ο Αλέν Ντελόν κι η Άλαν Ντάλον...
:)
Πού να δεις και την πρόσφατη εκδοχή της Πισίνας, του 2003. Εκεί να δεις κάτι πειστήρια!
Σχεδόν πιεστήρια θα έλεγα...
Η "Πισίνα" του Οζόν δεν είναι ριμέικ της παλιάς "Πισίνας". Κι επειδή επιμένω ότι πρέπει να τη δείτε, πέρα από την πραγματικά ερωτική ατμόσφαιρα και τον Αλέν, υπάρχει και μια Τζέιν Μπίρκιν που δεν θα αφήσει κανέναν άντρα ασυγκίνητο.
(Παίζει κι η Ρόμυ Σνάιντερ, αλλά προσωπικά πιο πολύ με χαλάει παρά με φτιάχνει.)