Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Κυριολεξία

Όπα λοιπόν να ο ήλιος: Τρέχω κι ονοματίζω:
Πράσινα δέντρα το δάσος σύντριμμα το κύμα η θάλασσα
νερό τον νερό κρύσταλλο και φωνή δεν πνίγεται
στον ασβεστόλιθο του γκρεμού.

Το πουλί στο κλουβί (ανοιγμένη η θύρα)
τα όνειρα στην πέτρα χρώματα της μέρας
το σοκάκι σοκάκι το σκυλί σκυλί του γυρισμού.

Χαϊδεύω τα μαλλιά σου σε φιλώ — τώρα
όλα θάνατος και παραλογές.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Αύριο

Αρχίζει ο ύπνος από το λυχνάρι από το λίγο φως
ρομάντζο λαϊκό που εσύ το απορρίπτεις ενώ κλαίει κρυφά
μόνος στους εξώστες του κινηματογράφου και στα γιοφύρια ή
στην άλλη μπάντα του χωριού.

Και σήμερα δεν έχει δύναμη να πεθάνει.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Τα ψέματά μου

Θα πάρω τον λόγο από την αρχή
ένα πράσινο δέντρο στα βουνά του δειλινού
από ξύλα το σπίτι από νερό τα ποτάμια
ο σκύλος στην αυλή — και το θανάσιμο αίσθημα
όχι από τον ουρανό: προβάλλει κάθε πρωινό
ώρα 7 με 8 από την διπλανή πόρτα.

Ψέματα! ψέματα λέω μη με πιστεύεις...

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Πάλι η επιμονή

Άλογα που πλαταίνει στα μάτια σας ο φόβος
στα λιβάδια ή στα φαράγγια μαύρο σύννεφο και φίδι
κολοβό. Και το πουλί σιωπηλό κλαρί το κλαρί
κατεβαίνει. Και στην ποδιά το αίμα από τα κεράσια
κι ο ασβέστης στα ντουβάρια λευκός.

Τη φωνή σας, τη φωνή σας εκείνη ν’ ακούσω.

Μέσα μου τα δέντρα ρουφήχτρες πνίγουν το αίμα.
Και σιωπή μεγάλη ως το σπαθί πριν πέσει στο
λαιμό του φονικού. Και τρυγόνα μετά θολώνει
το νερό και πίνει. Σφάζουν πρωί και η μέρα
ευθύς καθώς το δείλι μουκανίζει.

Τη φωνή σας, τη φωνή σας εκείνη ν’ ακούσω.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος: [Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις...]

I
 
Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις
στίχο το στίχο θλιβερά αναιρείς
κι όμως ’πιδέξιος κάθε μέρα μπορείς
φρέσκα πουκάμισα ν’ αλλάζεις.

Λοιπόν όλα ωραία και χλωρά λουλούδια
στο τραπέζι και καλό κρασί.
— Εβίβα! (Ψέμα όταν μου ζητάς εσύ
κρυφούς σκοπούς και αλλοτινά τραγούδια.)

Καλύτερα να φύγω στη γωνιά να πάω
στα χείλη μου το τελευταίο φιλί
τα μάτια μου στο δάσος μαύρο πουλί
(δεν θέλω δεν θέλω να μοιρολογάω...)

Τη ματαιότητα των παιδιών να πω μόνο
ήρθαν-μεγάλωσαν θα φύγουν σκοτωμένα
με μια σφαίρα στου μυαλού τα φρένα
(βλαστέ μου! να πώς το ποίημα τελειώνω).

... Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις
στίχο το στίχο θλιβερά αναιρείς
κι όμως ’πιδέξια κάθε μέρα μπορείς
μάτια χέρια πόδια ν’ αλλάζεις.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Διπλό φεγγάρι κύματα πολλά κάτω απ’ τη γλώσσα...]

II
 
μαύρος καπνός στο βάθος του αιώνα
και τα μνημεία με βλέφαρα κλειστά

Διπλό φεγγάρι κύματα πολλά κάτω απ’ τη γλώσσα
τρελά τραγούδια μελαγχολικά ζώα του δάσους
η οχιά ανεβαίνει στον λαιμό καταραμένα γρόσια
— χιονόνερο πολύ πιο κάτω απ’ τα ματόκλαδά σου.

Μεθούσα εγώ κι εσύ κορόιδευες την επομένη
ψηλά ψηλά ανεμίζοντας τα βραδινά κουρέλια.
Φταίει η βροχή κρύψου καλή μου στάχυα οι σκοτωμένοι
— σάπια τα γεννήματα πετροβολημένα σκέλια.

Κακό όνειρο! πιο πέρα απ’ τα πουλιά κι από τα μάτια
εικόνα της Αχερουσίας μαύρο της αβύσσου.
Μήτε στα δόντια νόμισμα τυφλά τα μονοπάτια
— ίσως το δέντρο εκείνο το ξερό να ’ναι η φωνή σου.

Από τα δάκρυα των νεκρών οι θάλασσες γεμίζουν.
Αίμα σφαγμένο στην αυλή κρυφά παραχωμένο.
Σκιές της λίμνης χέρια στο νερό μάταια ελπίζουν
— φίλοι! κάνει ένα κρύο σήμερα διαβολεμένο.

Κακό όνειρο κακό! Και μην ξεχνάς κακό μεθύσι...
Ό,τι απομένει το πρωί στάχτη να πάει στο διάβολο!
Το άνθος της βερικοκιάς τη μέρα να στολίσει
— κάποια ψηλή κορφή κάποιο χαρούμενο σινιάλο.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Κοντό σπαθί και τρύπιο παπούτσι...]

III
 
Κοντό σπαθί και τρύπιο παπούτσι
στο πιάτο αντί ζάχαρη γλυκόζη
μόνο με γέλια κλαις Καραγκιόζη
και στο μυαλό ούτε δράμι, κουκούτσι.

Άγγελοι αρχάγγελοι στο φεγγάρι
σύμμαχοι κι αυτοί σπουδαίο μετερίζι
τώρα στο παράγγελμα η φωνή σου ορίζει
— τα βόλια εμπρός κενό το θηκάρι!

Κι από το κάστρο κανείς δεν θα περάσει!
Το κρύο δεν μπαίνει μήτε απ’ την πατούσα
πόσο κάνει στην πόλη ρωτούσα
ο λαγός του χασάπη το μαύρο κεράσι...

... Και ο καιρός άβυσσος πίσσα
αν έχει δρόμο ίσα στο πορνείο
κραιπάλη καθημερινή φανταστικό τοπίο —
ένα φύλλο στον πλάτανο τρελό εφύσα.

Μόνον αυτό. Κι εγώ πιστεύω καλέ μου.
Πέφτει ο καθρέπτης στο χώμα και σπάει
σα θάνατος μέσα μου το πλοίο κινάει
— τέρατα να σφάξω ορέγομαι άγγελέ μου!

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Το φως του δρόμου μόνη συντροφιά...]

IV
 
Το φως του δρόμου μόνη συντροφιά
μαχαίρι αμφίστομο κάποτε στομώνει
Γεράσιμε Γεράσιμε πώς μείναμε μόνοι
και τα κεφάλια μας πνίγει η συννεφιά;

Πουλιά-καράβια ξένη προκοπή
μήτε ο ουρανός μήτε ο γιαλός μάς θέλει
σημαία μαύρη κουρέλι απ’ τα βέλη
του μάταιου κόσμου η συγκοπή.

Τι εικόνα τι πέλαο τι δρυμός!
Βουίζουν όλα στον κόσμο επάνω
πεδίο βολής το λιγόκαιρο πλάνο
ατάλαντος ζωής λογαριασμός.

Αλλά εάν του θανάτου το στόμα πικρό
νέο δεν είναι τα ξέρεις μη φρίττεις
εδώ το πρόβλημα: κανενός πολίτης
καμιάς πηγής δεν ήπιαμε νερό.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Φυλακή μαύρη του κόσμου εικόνα...]

V
 
μη φοβάσαι κι αν τα βουνά μαυρίζουν
από τον Χάροντα και τους αποθαμένους

Φυλακή μαύρη του κόσμου εικόνα
σύννεφα βροχής φεγγάρι τ’ ουρανού
απόγεμα λυπάμαι μάτωμα του νου
άναρθρο έχε για στον γκρίζον αιώνα.

Με τη φωνή της μάνας τραγουδούσες
λεύκα του τζιαντέ ταπεινή φτελιά.
Περνούν απ’ έξω τα μικρά πουλιά
σαν όνειρο έτσι τα χαϊδολογούσες.

Υπόγεια μνήμη και φριχτή παγίδα
τέσσερις τοίχοι του Άδη κακό.
Πάνω στη ζωή αίμα και ουρλιαχτό
πάει και πάει στον ουρανό η ελπίδα.

Πώς μουκανίζει τρυφερό μοσχάρι
σε μια χώρα ανείδωτη μακρινή
πώς παπαρούνα σκάει κόκκινη
το άνθος πάντα στο χλωρό κλωνάρι.

Εδώ σιωπή και σκοτεινή υγρασία
σημαία βουβή του παλιού καιρού.
Δίχως σκοπό τραγούδι του νερού
η Επανάσταση απλώς εικασία.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Πού πας πού πας ψυχή μου θλιβερή...]

VI
 
Πού πας πού πας ψυχή μου θλιβερή
το πράσινο λιβάδι λύση δεν είναι
στο δωμάτιο το μικρό κλεισμένη μείνε
θά ’μπει λίγο φως και η νύχτα θα ’ναι φεγγερή.

Πού πας ψυχή μου ο δρόμος βγάζει στον γκρεμό
μεγάλο κύμα φοβερό στα βράχια το κοράκι.
(Φτωχός στην πόρτα εχτύπαγε ζητιάνευε ψωμάκι
σα φίδι το σχοινί γύριζε στον λαιμό.)

Μα πόσα τα βράδια πόσα τα κρύα νερά.
Αγάπα το κελί το βόλι ή την αγχόνη.
Η μοίρα σου. Το μάκρος της ζωής τελειώνει
χωρίς όνειρα και φαντάσματα νοερά.

Αχ! έτσι λένε. Κι εσύ γυρίζεις τρελή
πάγος στοιχειό του αγέρα και κουφάρι.
Στολίζεις τους νεκρούς στο κάτω αμπάρι
σα να ’φταιξες κι αποζητάς θερμό φιλί.

Ψηλά πετάξου δέντρο ή γαλαξίας λευκός
σ’ άγνωστη τροχιά ο ανείδωτος πλανήτης
τέφρα του σύμπαντος του χάους σπουργίτης —
σκυλιά από κάτω ακούονται στο χαμό.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Σούρουπο σιμώνουν οι σκιές...]

VII
 
Σούρουπο σιμώνουν οι σκιές
βρυχάται το κύμα στις αχτές
— δεν είμαι ’γώ.

Στης λεύκας το κλαρί φυσάει
αλλάζει ο καιρός και πάει
— δεν είμαι ’γώ.

Το κεφάλι ψηλά από το νερό
θα σε φιλήσουν, ίσως, νεκρό
— δεν είμαι ’γώ.

Φάντασμα της νύχτας σιωπηλό
όνειρο και ήχος και πηλός
— δεν είμαι ’γώ.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Henri Matisse: Odalisque, Harmony in Red (1926-1927)
Πηγή: https://www.metmuseum.org/art/collection/search/489997

Μάρκος Μέσκος, [Το παράθυρο κλείνεις βιαστικά...]

IX
 
Το παράθυρο κλείνεις βιαστικά
άγρια μπόρα βροχή σιμώνει.
Πρίγκιπες τέλος χωρίς χελιδόνι
τα ονείρατά σου τα φανταστικά.

Θαλπωρή ζεστή γκρενά ριντό
ο μέσα χώρος πια ενδιαφέρει.
Πλαστή ερημιά διαβολομέρη
κι εγώ ο τρελός τους δρόμους ρωτώ.

Πεταλούδα καρφωμένη στο χαρτί
βάζο στη γωνιά συλλογισμένο
το κάντρο αδέξια κρεμασμένο
ρεύμα και λάμπα από την οροφή.

Μα εσύ οδαλίσκη του Ματίς
πυρωμένο κόκκινο ντιβάνι.
Μετάξι από κουκούλι αστείο κάνει
σπίτι και σάρκα της συναλλαγής.

Μπλε-ροζ βλέφαρα κίνηση αργή
λάμπει το πρόσωπό σου από την κρέμα.
Δεν βλέπεις δεν ακούς δεν έχεις αίμα
κι είναι η πληρωμή σου τόσο οδυνηρή;

Άβυσσος και χάος δίχως συγγνώμη
μια ζωή λάθος και ψέματα φριχτά.
Στους τόσους ένας θάνατος ακόμη —
να ’ξερες τουλάχιστον τον έρωτα!

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Γυναίκα ωραία στο στρατί με τον ίσκιο σου βαδίζεις...]

X
 
Γυναίκα ωραία στο στρατί με τον ίσκιο σου βαδίζεις —
νύχτες ξάγρυπνες ελπίζεις∙ τίποτ’ άλλο στη ζωή.

Παίξε μου τώρα την οχιά να κάνω τον ερωτεμένο —
μόνο φαρμάκι περιμένω κι έχω στο λαιμό τριχιά.

Να το αηδόνι στην αυλή να στον φράχτη το κοτσύφι —
κλείσε μου τα μάτια νύφη πεταλούδας θείο φιλί.

Μαύρη οχιά φαρμακερή πέφτει κάτασπρο το χιόνι
ζέστανέ με κι ας κρυώνει η καρδιά μου η θλιβερή.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Γλάρος λευκός αχτίδες φωτεινές...]

XI
 
Γλάρος λευκός αχτίδες φωτεινές
και το καράβι φεύγει για το μέλλον!
Σα φλέβα αμίλητη και σαν ποτάμι
και σαν πουλί με φτερούγες ανοιχτές.

Δεν είναι τρομαγμένο το πρωί
φωνή χαρούμενη το μεσημέρι.
Μαχαίρι ο ήλιος και σκοπός βράδυ
φοβέρα των δράκων και απειλή.

Όλον τον κόσμο παίζει καθώς παιδί
τσακίζοντας τα δόντια του κακού και τραγουδώντας
τα μαραμένα λουλούδια ή το χλωμό
πρόσωπο του νεκρού.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Το χάραμα γλώσσα κομμένη...]

XII
 
27 Σεπτεμβρίου 1975

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
λόγια δεν έχει μήτε φωνή
στάχτη και κόκαλα από πριν —
τέσσερις σύντροφοι αγκαλιασμένοι.

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
έρημο δαμάλι στο βουνό
γυαλί στα μάτια τρομερό —
τέσσερις σύντροφοι αγκαλιασμένοι.

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
του αγέρα ακίνητα κλαδιά
σημάδεψαν καλά στην καρδιά —
τέσσερις σύντροφοι σκοτωμένοι.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)