Κωστής Μοσκώφ

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Ο Ελπήνορας φορά μπλουτζίν στο Γαλαξίδι...]

[Από την ενότητα: Α' Τα παλιότερα – β']

Ο Ελπήνορας φορά μπλουτζίν στο Γαλαξίδι,
η ακτή της Φωκίδας,
σαν το κορμί του γαλάζια και ακίνητη,
με πάνω της ακόμα τα στίγματα
της Λαμπρής
— περιώνυμους τόπους
Αράχοβα, Δελφούς,
και, πίσω απ’ την Λιάκουρα,
τον Οδυσσέα,
στο χάνι της Γραβιάς...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Τρεις μήνες ψάχνω να σε βρω στα Γιάννενα...]

[Από την ενότητα: Α' Τα παλιότερα – β']

Τρεις μήνες ψάχνω να σε βρω στα Γιάννενα
και να ’χω καθημερινά
την γκρίνια της Κυρα-Φροσύνης...
Ο Φρόντζος κάνει πόλεμο ενάντια στον Αφέντη Βαγγέλη
και ο Σπυρίδων, πάσης Ηπείρου Έξαρχος,
να βροντά ολονυκτίς
τις καμπάνες της Μητρόπολης
— έρχεται, λέει, έρχεται
ο Μαύρος Καβαλάρης...
Ποιος είδε την Μαργαρίτα Περδικάρη
μπρος στα τουφέκια της αυγής;
Στο Cancer Hospital
κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Χατζής
και ο Υφαντής
να ψαρεύει, όλο τον Αύγουστο, πέστροφες
με την Φρειδερίκη στο Ζαγόρι...

Καημένο Μιτσικέλι,
γυμνέ μου Ολύτσικα,
τομάρια των Τζουμέρκων,
να πουλάς τουριστικά στην λίμνη,
έξω απ’ το σαράι του Αλή Τεπελενλή...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Έκχυση του σώματος...]

[Από την ενότητα: Α' Τα παλιότερα – γ']

Έκχυση του σώματος προετοιμάστηκες μες στους αιώνες. Πλαντάζουν οι φλέβες μου — δρόμοι της πόλης, καθώς σεργιανώ ερωτικός. Έτοιμος να εκραγώ στο βλέμμα σου. Βλέμμα της Εγνατίας, βλέμμα της Τσιμισκή. Στην Ραμόνα καβάσης της Μαγδαληνής. Περιβολάρης στον Κιασίμπασσα, ψηλά, στον Τουρμπέ, στο Τσινάρι. Στην Διαγώνιο το μεσημέρι χριστός, σγουρό παλικαράκι. Στην παραλία το βράδυ Βαρδάρης, αδέξιος και αμήχανος. Πουλώ πασατέμπο στους φαντάρους του Μεγαλέξανδρου. Παρέα με τον Κόλια ψάχνω την Σμαρώ στην Καλαμαριά. Ο χρόνος συντρίφτηκε, έγινε χίλια είδωλα το Πρόσωπό σου...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Μνήμες παλιές πριν την Άλωση...]

[Από την ενότητα: Α' Τα παλιότερα – γ']

Μνήμες παλιές πριν την Άλωση∙ διαδρομή απ’ το Δορύλαιο μετά την μάχη του Μαντζικέρτ... Καλπάζω σιδερόφρακτος. Μαζί μου ο καημός της Ρωμιοσύνης, χλωμός Γανυμήδης... Όπιο του χρόνου που μόλις άνθισε∙ πορφυρό απ’ το αίμα σου υψίπεδο της Φρυγίας. Φεύγει μαζί μου, χάνεται η καθ’ ημάς Ανατολή... Σαγγάριος. Στην τσέπη μου η προκήρυξη της Πρώτης Επαναστατικής Επιτροπής. Υψώσαν λάθος, ξέρεις, άλλη κόκκινη σημαία στην Σμύρνη.

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Τι έδυς εξ οφθαλμών μου ο Αμνός...]

[Από την ενότητα: Α' Τα παλιότερα – δ']

Τι έδυς εξ οφθαλμών μου ο Αμνός
— αρνάκι μου σγουρόμαλλο,
εμείς όλοι γνωρίζουμε
πως το κάλλος σου ουκ έδυ
γέννησε την Ανάσταση
— ότι πολλοί σ’ αγάπησαν
και γίναν για πάντα ο Άλλος...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Τμηθείση τμάται πόντος...]

[Από την ενότητα: Α' Τα παλιότερα – δ']

Τμηθείση τμάται πόντος
—η Ερυθρά Θάλασσα—
«κυματοφόρος ξηραίνηται βυθός»,
και Συ διαβαίνεις,
στους πάντες τα πάντα υποσχόμενος,
δούλων εκπλύναι Πάθη.
Συ, ο εν χερσί πνοή όλων
— εν μέσω της καμίνου
να λες, σ’ Αγαπώ...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Είμαι αυτός που αγαπάω...]

[Από την ενότητα: Α' Τα παλιότερα – ε']

«Είμαι αυτός που αγαπάω
και αυτός που αγαπάω
είναι εγώ»
— είπε ο Μανσούρ αλ Χαλάλ, και τον σταυρώσανε...
Περπατούσα στους δέκα γαλαξίες
ανάμεσα σε εμένα και σε Εμένα,
όταν με φώναξες «συ, εγώ»
— και ξάπλωσα στα πόδια σου επτά χιλιετίες...
Είμαι ο Γιαζί Αλ Μπισταμί,
ο Μαβλανά Τζαλλαλουντίν Ρουμί,
ο Ισσάκ της Νινευή,
— είμαι χιλιάδες
από το Στάλινγκραντ και την Καισαριανή,
το Κουτλουμούσι, την Μακρόνησο,
τη Μονή του Σταυρονικήτα
και τον τεκέ των Μπεκτασί δερβίσηδων
στις όχθες του Πηνειού, στο Χασάν Μπαμπά...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ, Η Κλεοπάτρα στα Ιεροσόλυμα

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

«a gap in nature
echo and light unto eternity»
Shakespeare, Antony and Cleopatra

στην Μάγδα Κοτζιά

Έτσι
που μέθυσες τα κύματα και τους ανέμους
παντού όπου πατάς
σκορπάς τον χαλασμό∙
τι συγκυρίες ανατρέποντας, ιστορικούς συμβιβασμούς
μπερδεύοντας προτσές,
αναποδογυρίζοντας την Ανάγκη,
να ξενυχτάμε όλοι για Χάρη Σου,
πλάθοντας, απ’ τα όνειρά μας,
την καινούρια Ύλη,
τινάζοντας το Τώρα Είναι Μπρος,
— φτιάχνοντας από τον Παρατατικό τον Μελλούμενο,
από τα συντριμμένα μέλη μας τον Καθόλου...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Πας, χάθηκες, ξέχασα πώς σε λένε...]

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

Πας, χάθηκες, ξέχασα πώς σε λένε,
Εσένα που μπρος σου τρεις χιλιάδες χρόνια γονάτιζα
και μου ήσουν πιο ακριβή απ’ τις Νύμφες
πιο ακριβή από τους Σάτυρους
—Δέσποινα, Μάγδα, Ιομορφάτη—
και είχα μαζί μου τον Αλέξη,
τον Φώτη, και κείνον τον Κοσμαρά, τον λοχαγό
τσόλια όλους
τσανάκια σου να μας μεταχειρίζεσαι...
Και ωστόσο
— ακούω ακόμα την καρδιά μας
για σένα να χτυπάει
— μυρίζω το άρωμά σου
ν’ ανεβαίνει ψηλά, καπνός απ’ τα καμένα φύλλα του φθινόπωρου.

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Το δέντρο αυτό, η Μάγδα...]

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

Το δέντρο αυτό, η Μάγδα,
φύτρωσε μέσα μας από κτίσεως κόσμου,
και Συ, πρωί και βράδυ, μπρος της στα γόνατα...
Την άρπαξα πάλι γερά με τον θεό Πάνα
στην ντισκοτέκ, στα στεγνά Λαγκάδια,
και ο Παυσανία μουγκός, να μην λέει τίποτα...
Και φέτος θ’ ανθίσουν οι μηλιές
και φέτος θα κολυμπούν στα πόδια σου τα πικραμύγδαλα αγόρια
— τσογλάνια του Λαρισαϊκού
κόρες παχιές στο χρώμα του αλάβαστρου.
Πόντιοι της Κατερίνης,
καπεταναίοι του Ολύμπου, χλωροί στα τρεις χιλιάδες επτακόσια τους.

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Τι κέρδισα είκοσι χρόνους...]

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

στον καπετάν Αποστόλη Σαρίδη

Τι κέρδισα είκοσι χρόνους τσανάκι του Οδυσσέα;
Αυτός να πλαγιάζει με τις θεές
και εγώ να τρώω τ’ αλμυρό κρέας
— Ελπήνωρ πάντα
δίχως να μάθω να ερωτεύομαι
Ελπήνωρ, κάτοικος έτσι της Σιωπής...
«Πήξτε τ’ επί τύμβω ερέτμον»
το κουπί που στη ζωή κρατούσα όπλο μου
λάμνοντας στην γαλάζια έρημο του Ιονίου
«ανδρός δυστηνοίο» — έτσι που με οικτίρει αυτός ο Όμηρος!
Και όμως φάνηκε ποιος ήμουν
πολεμώντας στα περίχωρα της Κυρήνειας...
— «άνθρωπος αδύναμος γι’ αυτό και γνήσιος...»

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Έλαμπες τόσο...]

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

Φαέθων∙ Γιαμάχα∙ λάμψεις του νίκελ

Έλαμπες τόσο
ώστε άφηνες τους άλλους σκοτεινούς∙
θανάτω θάνατον πατήσας
γινόσουν Συ το φως,
και την ζωήν χαρισάμενος
—ποια ζωή;— να ’μαστε όλοι τσόλια Σου
δικά Σου τσανάκια...
Όταν βγάζει τα ρούχα Σου
στενάζει ο Βαρδάρης∙
θα τσακίσω όλες τις ελιές, πεύκα και κυπαρίσσια
να φαίνεσαι ακέρια καθώς πλες μες στην γαλάζια θάλασσα...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Ποιος είναι τούτος ο χάλκινος έφηβος...]

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

Ποιος είναι τούτος ο χάλκινος έφηβος
που προχωρά ματωμένος στον Καιρό;
Ξέχασα τ’ όνομά του
ξέχασα και την γη των Οπουντίων Λοκρών
τούτη την νύκτα
που φυσά σκληρός Βαρδάρης
και «δίχως μνήμη αρμενίζουμε».

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: Ο Ελπήνωρ της Λιαρίγκοβας...

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

Αυτός ο έφηβος μες στο σβησμένο του μπλουτζίν
λες να ’ναι ο χαμένος μας Ελπήνωρ;
Λες ο Ελπήνωρ να μας ήρθε πίσω
θρεμμένος απ’ τις παχουλές Γοργόνες
και τον νόστο των πικραμύγδαλων αγοριών;
Λες να ’ναι ο χαμένος μας Ελπήνωρ
που προσπαθεί καθημερινά
εκείνη την αργοπορημένη Επανάσταση
— ωχρός απ’ τον έρωτα ως το πρωί
κλείνοντας μες στα νιάτα του
τους σπόρους όλων των δυνατοτήτων
χαμογελώντας
καθώς αποσαθρώνει
τον Ακίνητο...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)

[wings]

Κωστής Μοσκώφ: [Πρώτα βέβαια...]

[Ενότητα: Β' Τα καινούρια – α' Σχόλια στον Ezra]

στον Σοφοκλή Θεοδωρίδη

Πρώτα βέβαια
να στείλεις όλους τους στον διάβολο
— πώς να γνωρίσεις τον Καθόλου
μέσα στα πέντε δισεκατομμύρια, τόσοι που γίναν;
Έστω
βγάλε έξω
τους αλαζόνες, σαν τον Κασταμωνίτη
όσους δεν έχουν πρόσωπο ωχρό απ’ τον πολύν έρωτα ως την αυγή
όσους στα πολιτικά
φρονούν υπέρμετρα —ή πολύ λίγο—
όσους τους per viltà Σε απαρνήθηκαν
Έτσι Να Τον Βρεις Πολεμάς:
Αυτόν Που Όλα Τα Γνωρίζει
«τον σοφό σαν βόιδι...»

Ελοχίμ, «Εσύ Που Έρχεσαι»,
με εγκατέλειψες,
να δέρνομαι,
μ’ αυτούς στα Καπηλειά
τους άλλους στα Γραφεία
κι εκείνες τις Σεμνές των νομίμων...

Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)