Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (97-100)
97.
Ψέματα δεν είπα: υπάρχει το κοκόρι, νόμισμα και τρυγόνα.
Ψηλόλιγνη λεύκα χαϊδεύει τον αέρα λέγοντας σ’ αγαπώ.
98.
Νύχτα και μέρα ένα, πνιγμένα τ’ άστρα του φωτός και η χλωμή σελήνη,
όνειρο και κρασί, καρδιά και νους, τα μπλε και τα λευκά σου μήλα.
99.
Βουρκώνει ο καιρός και όμως ένα δέντρο στολίζεται. Έχει το νερό και το φως, το μυστικό αεράκι, στοχάζεται μακριά — στολίζεται. Θα βάλει τα λευκά άνθη προς συνάντησιν, λυχνάρι της νύχτας και γάλα του Έρωτα και φιλιά στην αιωνιότητα της Γης.
Τρέμουλο στην ψυχή. Μαζί με το παμπάλαιο ρήμα καρτερώ.
100.
Τσιγγάνικα βαλτόνερα, σύννεφα από κυπαρίσσια θα φύγουν
μια νύχτα τρελαμένα, θα χαθούν. Και μόνο εσύ θα ’σαι κοντά μου.
Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)