Νομίζω ότι η μεγαλύτερη τιμή στον Γιώργο Θέμελη, το μεγαλύτερο χρέος στον ποιητή και στον εαυτό μας, θα είναι να ασχοληθούμε πραγματικά με το έργο του. Να το αναζητήσουμε, να το διαβάσουμε, να το απολαύσουμε, να το μελετήσουμε, να εμβαθύνουμε σ΄αυτό. Είναι εκπληκτικό το πόσα πράγματα ανακαλύπτει κανείς όταν ξαναδιαβάζει τα ποιήματα ενός σπουδαίου ποιητή. Πίσω από το φανερό, συχνά κρύβεται το μυστικό και το θαύμα. Πίσω από το αρχικό επιφώνημα, συχνά ελλοχεύει η μαγεία, η κρυφή αρμονία, η δική του έκσταση που μεταδίδεται και μας κυριεύει. Και μια βαθύτερη λυτρωτική γνώση που αφυπνίζεται μέσα μας και είναι αδύνατον να εκφραστεί. Όλα αυτά ανήκουν στον κόσμο της μοναξιάς και της σιγής. Είναι μια προσωπική, μια υπαρξιακή, μια μυστικιστική εμπειρία που μας αξίζει και του αξίζει.
Κι ακόμη, ζούμε στην πόλη των προσφύγων. Οι γονείς μας και οι παππούδες μας, οι πρόγονοί μας, κατέφυγαν εδώ και βρήκαν μια πατρίδα από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, από τη Ρωσία, από τη Βουλγαρία, από την Ισπανία, από πολλά άλλα μέρη του κόσμου και από το εσωτερικό της χώρας. Το ίδιο κι ο Γιώργος Θέμελης. Αυτή η πατρίδα ήταν συχνά σκληρή, μα δεν μας πρόδωσε. Μας έδωσε την ψυχή της και της δώσαμε τη δική μας. Ταυτιστήκαμε. Η μουσική της είναι και δική μας μουσική, η ποίησή της και δική μας ποίηση. Ο Γιώργος Θέμελης είναι εμείς.
Χωρίς την καθημερινή φανερή και κρυφή ομορφιά, χωρίς το όνειρο, χωρίς δηλαδή την ποίηση, η ζωή δεν αξίζει. Κι ίσως αυτό θα πρέπει να είναι το μήνυμα της Παγκόσμιας Μέρας της Ποίησης. Να ζούμε αδερφικά, να ζούμε ελεύθερα, να ζούμε ποιητικά, να κάνουμε την κάθε μέρα μας, μέρα της ποίησης.
