Ο κόσμος σου να είμαι εγώ
Πάλι μεγάλα λόγια
κι υπερβολές,
πάλι μεγάλα λόγια
μου ξαναλές.
Όποιος χωρίς δαιμόνους
δαιμονίζεται,
πάει μια δεξιά, μια αριστερά,
ποτέ δεν πάει μπροστά.
Λόγια γνωστά και ίδια,
λόγια αδειανά,
ατέλειωτα ταξίδια
στο πουθενά.
Όποιος χωρίς ανέμους
ανεμίζεται,
πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,
ποτέ δεν πάει σωστά.
Πάλι μεγάλα λόγια
κι υπερβολές,
πάλι μεγάλα λόγια
μην ξαναλές.
Όποιος χωρίς φεγγάρια
φεγγαριάζεται,
πάει μια κρυφά, μια φανερά,
ποτέ δεν πάει στρωτά.
Αν μ'αγαπάς
κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς,
το άνθος σου και τον καρπό.
Μαζί μου θέλω
σεμνά να περπατάς,
αλλού να μην κοιτάς,
ο κόσμος σου να είμ'εγώ.
Η εκτέλεση που μόλις άκουσα από τη συλλογή «Αντικατοπτρισμοί» του 1993 με την υπέροχη ερμηνεία της Αλίκης Καλιαλόγλου από την εκπληκτική σημερινή βραδινή ζώνη του Β' Προγράμματος.
Φυσικά, αφιερωμένο στον Σπύρο γιατί αγαπάμε κι οι δυο τόσο πολύ τα τραγούδια του Χατζιδάκι και για πολλούς ακόμα λόγους.:-)
