ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΑΝΑΝΟΥΔΑΚΗΣ
Η αγάπη εκεί...
Συναντηθήκαμε κάποτε στο βυθό
ήσουν καράβι από μάχη
κι εγώ χλωρό κλαρί στο πρώτο φίλημά του
συναντηθήκαμε στο πλήρες της θάλασσας ταξίδι
που μοιάζει πάντα τελειωμένο
κι όμως διατηρεί τους επιβάτες να πηγαίνουν
τα όργανα πορείας, τους ελιγμούς αλάθευτους,
τα πανιά της μνήμης, ό,τι φυσά και τρίζει κι αγναντεύει
είχες κατέβει τότε που ακόμα
μήτε στην ακτή ήμουν έτοιμο ν’ αγγίξω την αλμύρα
μήτε στα όνειρα σάλευα καν των τεχνιτών και των μαστόρων
φτάνοντας είδα την πλώρη σου σε προσευχή
φύκια να σ’ ανασαίνουν την καρίνα
και συ τη μια πλευρά μου κοίταξες
θρύμματα από τα χείλη του πελάγου
αιτία των ρηγμάτων μας, του τραγουδιού μας τώρα,
φαινότανε η λύσσα των εχθρών σου
και μένα η νιότη των ναυτών μου οι ρεμβασμοί
μείναμε όπως έπρεπε
μια χιλιετία σιωπηλοί πριν πούμε λέξη
μείναμε κι αθόρυβα αλλάζαμε γύμνια
και σώματα κατάπικρα σαν άνθη ναυαγών
μικρές γοργόνες, όστρακα, αυγά ψαριών κι ονείρων
ευχές λιθάρια, προσμονές, μαχαίρια βουτηχτάδων
ο ένας στον άλλο δώσαμε όσα μας κατοικούσαν
μέχρι να ακουμπήσουμε μέχρι ν’ αγαπηθούμε.
(Μάιος-Ιούνιος 1991)