Ο ευφυέστατος συντάκτης μπερδεύει τις... με τις
βούρτσες. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι πρόβλημα πολιτικής «απόχρωσης», το πρόβλημα είναι άνθρωποι που είτε κάνουν ή δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους (βλέπε πελατειακό κράτος, αργομισθία, αναξιοκρατία, κ.τ.ό τα οποία έχουν τιμήσει δεόντως κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, κι ας μην ξεχνάμε την πρόσφατη, και καλά, «αριστερή» κυβέρνηση, π.χ. το επεισόδιο με τον
Κριμιζή, που τον ήθελε για... γλάστρα). Π.χ. τυγχάνει να γνωρίζω κάποια άτομα που ενώ πληρώνονται αδρότατα από μεγάλους πολυεθνικούς οργανισμούς, περνάνε τον μεγαλύτερο χρόνο της εργάσιμης ημέρας γράφοντας εξαιρετικά σχόλια σε... ιστολόγια, φόρουμ και λοιπά μέσα κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Δεν νομίζω αυτό να έχει να κάνει με τις πολιτικές πεποιθήσεις των εκάστοτε ατόμων, μάλλον έχει να κάνει με τις πεποιθήσεις περί Εγώ και των αναγκών περί αυτοπροβολής που μερικές φορές καθίστανται... αφόρητα επείγουσες στον πάσχοντα. Κάτι σαν κορονοπαθής με οξύτατη αναπνευστική ανεπάρκεια. Να προσπαθεί να πάρει ανάσα και να μην μπορεί αν δεν δει να πέφτει άλλο ένα Like το λεπτό. Ένα σχόλιο βρε αδερφέ. Ένα κάτι. Χρειάζεται διασωλήνωσή του για να συνεχιστεί η παροχή. Είναι δεξιός ο πάσχοντας; Είναι αριστερός; Ποσώς δεν μας νοιάζει. Η ασθένεια είναι η ίδια.
Σήμερα, επί των ημερών μας, το να είσαι στην Αριστερά ή στη Δεξιά δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Και η Αριστερά και η Δεξιά περιμένουν καινούργια στοιχεία αναθεωρητικά για να μπορέσουν να πάνε πιο πέρα. Ούτε η Αριστερά μπορεί να σταθεί με τη σημαία του παρελθόντος σήμερα, ούτε πάλι η Δεξιά με τον ακραιφνή και στενόμυαλο εθνικισμό τον μεταπολεμικό μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει (…) Είμαι απογοητευμένος, ιδιαίτερα για το άμεσο μέλλον. Και μην ξεχνάμε ότι σε τελευταία ανάλυση οι μόνες στιγμές που σκεφτήκαμε σοβαρά σαν έθνος ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή μπας και σωθούμε σοβαρά. Δυστυχώς έρχεται η πλήρης εξαφάνισή μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.
— Μάνος Χατζιδάκις
Ο Χατζιδάκις μάλλον προφητικός μού φαίνεται.
Ο διαχωρισμός Αριστερά – Δεξιά είναι πλέον ένα κενό σηματολόγιο που μόνο σε καθυστερημένες χώρες, όπως η Ελλάδα, έχει κάποια ισχύ.
Και να προσθέσω, και σε άτομα με καθυστερημένη συναισθηματική νοημοσύνη και πολωτικής φύσεως αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι που αναλίσκονται σε αντιπαλότητες τύπου δεξιά-αριστερά, άσπρο-μαύρο και αγνοούν την ουσία των πραγμάτων επειδή αυτή η ουσία, είναι κάτι που τους διαφεύγει, μα εντελώς.
Ο Παζολίνι έβλεπε ως «ενοποιητικά» στοιχεία αυτής της αποξενωτικής αντίληψης τον καταναλωτισμό και την τηλεόραση. Αν ζούσε σήμερα θα προσέθετε και πιο σύγχρονα μέσα· η
κοινή ηλιθιότητα ωστόσο, ανεξαρτήτως απόχρωσης, παραμένει η διαχρονική σταθερά:
In the months before his death Pasolini waged a campaign as a political journalist against the “genocide Marx prophesied in the Manifesto,” a consumerist “genocide in the form of the suicide of an entire country.” He called for the immediate abolition of television, explaining that “genocide” was the “acculturation by the power of consumerism” through the tool of television, that would soon overcome the difference between fascists and anti-fascists in a common imbecility.
