Νίκος Δόικος

[wings]

Νίκος Δόικος, Κυρά της Λίμνης

Κυρά της Λίμνης με τ’ αστέρια στα φλουριά σου,
πού τριγυρνάς με τόσους σένιους συνοδούς,
ποιος να πρωτοθαυμάσει τον ταφτά σου,
την στόφα, τον τζουμπέ της σπάνιας ζιμπελίνας,
ποιος να τολμήσει να προβάλει αντίρρηση,
ν’ αμφισβητήσει την αιώνια δεσποτεία σου;

Πόσες ακόμα νύχτες αξημέρωτες
θα καρτερώ να με δεχτείς,
με τόσες στείρες αντιρρήσεις στις γωνιές,
παρακοιμώμενους που σε κρατούν απρόσιτη,
εξαγοράζοντας σκιές να σβήσουνε τον ήλιο,
να μην πυρώσουν τ’ αλαβάστρινά σου
μάγουλα τα χάδια του Γαρμπή;

Κυρά της Λίμνης με τ’ αστέρια στα φλουριά σου,
τι να τους κάνεις τόσους πλάνους αυλικούς,
άφησ’ ελεύθερη για λίγο την καρδιά σου
ν’ αγκαλιαστεί με λίγους φίλους καρδιακούς.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Της Πατρίδας και της Οικουμένης

Της Πατρίδας

Σ’ αισθάνθηκ’ απ’ τα πρώτα φθινοπωρινά σου αρώματα,
χαράματα της πρώτης μέρας μου.

Κάθ’ Αγιαντρά, με τα κεράκια που πληθαίναν,
σου χάριζα με δύναμη μια φλογερή πνοή
να ζεσταθούν τα σπλάχνα σου
–βουνά ’κυβέρνητα και πέλαγα και
τα μαιανδρικά ποτάμια.

Κι αν μέστωσα χρωστάω στους χυμούς σου
–νερό με θυμαρόμελο, ζεστό κολλυβοζούμι
’πό μακαριές αμέτρητες–
στις λιτανείες των Αγίων,
στα μονοπάτια τ’ ανηφορικά χρωστώ,
έτσι που χτίζεις δύσβατες τις Ακροπόλεις σου.

Όσο κι αν θέλουν να σε λησμονήσω οι τοκιστές σου
δεν γίνεται να λησμονήσω την πνοή μου.

και της Οικουμένης

Σε γνώρισα με τους θαλασσομάχους πειρατές,
πολλές Πατρίδες κουβαλώντας
μέσα σε κάνιστρα τρικάταρτα
γιομάτα σίτον, οίνον κι έλαιον
απ’ τα μεσόγεια Θέματα.

Το Έχει σου ζυγιάζουν κερδοσκόποι,
μετράνε τις ηγεμονίες, τις πολλές Πατρίδες,
πόσο λιγότερο κοστίζει ’πολογίζουνε
να κυβερνάν οι ίδιοι.

Οι έρμοι λογαριάζουνε χωρίς τους πειρατές.
Στην Σύναξη του Μάη συμφωνήσαμε
πως κάθε πόρτο θα κρατήσει προνομίες,
δικά του Θέσμια, την εξουσία των Ακροπόλεων
και των Αγίων τα δικά του Τάγματα,
πως κάθε Ακρόπολη
θα σου προσφέρει δώρ’ αλλιώτικα,
να σε στολίζουν φύλακα των Παραλλαγών,
της Ποικιλίας,
για ν’ αραδίζεις πιο σοφή, πιο θαλπερή
απ’ τις πολλές τις χάρες των ανθρώπων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Από μηδενική βάση

Αχ να μπορούσα να ’πιανα
Του Κόσμου το τιμόνι
Να στρίψω μια να φύγουνε
Τα ντέρτια των Ανθρώπων
Να στρίψω δυο ν’ αδράξουνε
Το νάμα της Χαράς
Να στρίψω τρεις και κόνιασαν
Οι εχθροί της Οικουμένης
Τέσσερις και θρονιάστηκε
Ειρήνη στις καρδιές
Να στρίψω πέντε και να ’δώ
Μωράκια αγκαλιασμένα
Νωρίς να ετοιμάζονται
Σε θείον αρραβώνα
Μιαν άλλην Ανθρωπότητα
Για να γεννοβολήσουν.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Έστω για λίγο

Στις σχολές του Χρόνου
μιαν αλήθεια κέρδισα:
– Δανειστές και Χορηγοί
σκάρωσαν μαζί ένα φόντο,
όπου, πάντα, σαν σε αδράχτι
νοικιασμένου αργαλειού,
ίδιοι καημοί υφαίνουνε
τα σάβανα του κόσμου.

Χορηγούς των ιδρυμάτων,
των μεγάρων, των αγώνων
δεν εγνώρισα,
μέτρησα μόνο τις κηρήθρες
άδειες
να τις ξαναγεμίζουνε αδιάκοπα
οι εργάτριες με χρυσόν ιδρώτα.

Την Ευταξία διδάχτηκα
στις πολιτείες του Χάους,
όπου σφαχτάρι η Τάξη
στον βωμό τής
Ανακύκλωσης Διαθεσίμων.

Ίδρωσα, μάτωσα να ιδώ,
πέρα απ’ το φέγγος της ξερολιθιάς,
τα μυστικά του αρχιμάστορα,
τους Πελεκάνους
ν’ ανασταίνουν ωραίες κοινότητες.

Τη θυμαρίσια ’πόλαυσα ευωδιά
στον ιδρώτα του πάτερου,
κι είδα και πάλι Χορηγούς
να ξεπουλάνε
τα Ιερά Κληροδοτήματα,
στοιχήματα
στις Επιλεκτικές Χρεοκοπίες.

Κάρπισα με τα δάκρυα
–λιπάσματα εξεγέρσεων–
μα όσο κι αν πάντοτε νικήθηκα,
και δεν νικήθηκα ’πό τις στρατιές
των Χορηγών
μ’ από τις μεταλλάξεις
των Συντρόφων,
καθόλου δεν μετάνιωσα
για τις θυσίες στους προμαχώνες,
ψυχή ψυχή
με τους γενναίους συμμαχητές,
απέναντι στους αδυσώπητους,
τους ακατάβλητους στρατούς.

Καθόλου δεν μετάνιωσα.

Γιατί έζησα και χάρηκα,
έστω για λίγο,
τα Μυστικά τ’ απόκρυφα
και γιατί γεύτηκα,
έστω σε μια γουλιά,
τα Θεία.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Εμβατήριο

Καταλυτής και καταλύτης
Ομοειδείς κι ομότροποι
Κι οι δυο χαλάνε τα παλιά
Και στήνουν τα καινούρια
Γκρεμίζουν ζωές αφύλαχτες
Ζυμώνουν γιοματάρια
Ψυχορραγούνε τα παλιά
Και φέγγουν τα καινούρια
Γλυκοχαράζει την αυγή
Καλλίνικος ο Λαός σου
Κι οι τοκογλύφοι όπου γης
Ρήγες χωρίς ρηγάτα.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος: Αναδομήσεις I

Στην απουσία μου άλλο ένα κομμάτι,
το πιο ακριβό αποστηθίζοντας, τα βάσανα κενά,
αποκαλύπτοντας το καρδιακό στα σίδερα,
θεσμούς των προδομένων μαχητών,
σπονδή τ’ αδάμαστο στον πύργο σου,
στα περιγράμματα του κόσμου διαλύθηκα.

Αποστηθίζοντας στα σίδερά μου περιγράμματα,
ένα ακριβό κομμάτι μαχητών,
το άλλο στον πύργο, το πιο καρδιακό, τ’ αδάμαστο
στην απουσία σου, στα βάσανα διαλύθηκα,
σπονδή του κόσμου τα κενά,
αποκαλύπτοντας θεσμούς των προδομένων.

Στα σίδερα του κόσμου διαλύθηκα,
αποστηθίζοντας κενά τα βάσανά μου,
στον πύργο προδομένων μαχητών,
το ένα κομμάτι καρδιακό σπονδή, το άλλο,
πιο ακριβό, τ’ αδάμαστο, στην απουσία σου,
στα περιγράμματα θεσμούς αποκαλύπτοντας.

Διαλύθηκα αποστηθίζοντας θεσμούς,
αποκαλύπτοντας κενά τα περιγράμματα,
ένα κομμάτι μου στα σίδερα, άλλο στον πύργο,
τ’ αδάμαστο στους προδομένους μαχητές,
το καρδιακό σπονδή στην απουσία σου,
το πιο ακριβό στα βάσανα του κόσμου.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Τα Εννιά Βασίλεια

Εννιά βασίλεια στη σειρά.

Στο πρώτο βασιλεύει η Αθωότητα
Στο δεύτερο η Ορμή
Το τρίτο βιάζεται να μεγαλώσει
Του τέταρτου του μάθαν Τέχνη
Στο πέμπτο χάρισαν Βασίλισσα
Στο έκτο Βασιλόπουλα
Το έβδομο μετράει τα βάσανα
Του όγδοου του πήραν τα μυαλά
Στο ένατο κατάργησαν την Βασιλεία

Και στήσαν στήλη αναθηματική
Και αγοραία προτομή
Για τα καλά στερνά για να
Θυμίζει και τα εννιά βασίλεια.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος: Αναδομήσεις II

Μιας δεσποτείας δάνεια κύμβαλα δεν φοβάμαι,
που καταρρέει μόνη, ευτυχώς, παταγωδώς,
χωρίς ταφικούς συνοδούς, και σας λυπάμαι,
είστε αλαλάζοντα, δεν σας φοβήθηκα ποτέ.

Δεν σας λυπάμαι, είστε δάνεια αλαλάζοντα,
δεν φοβήθηκα ποτέ ταφικούς συνοδούς μιας
δεσποτείας που καταρρέει, φοβάμαι, μόνη,
παταγωδώς και δίχως κύμβαλα, ευτυχώς.

Ευτυχώς που δεν σας φοβήθηκα ποτέ, μόνη
καταρρέει και δεν σας φοβάμαι, λυπάμαι,
είστε δάνεια αλαλάζοντα παταγωδώς, κύμβαλα
μιας δεσποτείας χωρίς ταφικούς συνοδούς.

Δεν σας φοβήθηκα ποτέ, δεν σας φοβάμαι,
είστε δάνεια κύμβαλα αλαλάζοντα, λυπάμαι,
μιας δεσποτείας που καταρρέει παταγωδώς
και μόνη, χωρίς ταφικούς συνοδούς, ευτυχώς.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Κοιλώματα της γης

Πλαγιάσαμε στα μυστικά κοιλώματα της γης
γιομάτα πλατανόφυλλα του Οκτώβρη,
πέτρινες φλέβες σκαλισμένες στις πλαγιές,
μαλαματένιο φόντο, ιδεογράμματα
γνωστά μόνο στους μύστες
των παλιών μας εξεγέρσεων.

Ψηλάφισες με δισταγμό στο στήθος μου
βαθιάν ουλή παλιάς πληγής
στο στέρνο χαραγμένη
και μάτωσες χωρίς να πληγωθείς.

Σύννεφο πέρασε μπροστά ’πό το φεγγάρι
αρπάζοντας το φως του, καμαρώνοντας
τις φωτεινές ανταύγειες στις καμπύλες του,
τις φορτωμένες με ιδρώτα και βροχή.

Πόσες απρόσμενες βροχές
τότε που θέλαμε ήλιο
και πόσες άλλες αρνηθήκανε
τις λιτανείες και τα ξόρκια των αγρών
αφήνοντας λίγ’ άνθη ξηρασίας
ν’ απολογούνται για την στείρ’ απροθυμία τους.

Θά ’ρθει καιρός και πάλι να πλαγιάσουμε
στα μυστικά κοιλώματα της γης
γιομάτα ελπίδες κι όνειρα της Άνοιξης,
κόκκινες φλέβες κεντημένες στις πλαγιές
σε σμαραγδένιο φόντο, τα ορμητικά πρωινά,
όταν με πάθος θα εφορμάνε τα παιδιά μας
χωρίς τους μύστες των παλιών μας εξεγέρσεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Μέτρησα τις χαρές μου

Βαριά μου ευθύνη πάντα κι έγνοια βασανιστική
μην γονατίσω στις τραχιές τις ανηφόρες. Να μείνω
ορθός στο προσκλητήριο των γονυπετών.

Γύρω μου κύκνοι αμίλητοι σχημάτιζαν καρδιές
με τους κατάλευκους λαιμούς, δικό τους σύμβολο,
ορμέμφυτο πρωτόγονο, με σαγηνευτική νωχέλεια.

Ερημοκκλήσια ισοκρατούσαν στις κορφές, μνήμες
διάσπαρτες παλιάς λαμπρής κοινότητας
που χάθηκε με μια γενναία ζαριά
σε κάποιο χρηματιστήριο αξιών για πάντα.

Μέτρησα τις χαρές μου στο χρυσάφι της οξιάς,
στα ματωμένα κράνα το Φθινόπωρο, εκεί
ανάμεσα στα βράχια και τα δέντρα λιγοστά, εκεί
με τ’ άσπρα περιστέρια στις αμμούδες του Ιούλη,
θυσία στα λιόδεντρα
και την κλαίουσα Πεύκη της Σιθωνίας.

Μέτρησα τις χαρές στα ταπεινά αραβουργήματα του
χείλους μιας κανάτας, με τα φτωχά κτερίσματα των
Θησαυρών στον Ομφαλό της Γης, τα όστρακα δειλά
να ξεπηδούν στο χορτασμένο χώμα, κάτ’ απ’ τις λαίμαργες
αχτίνες του Ήλιου που λαμπάδιαζαν τις φλέβες του γρανίτη.

Μέτρησα τις χαρές μου σε αγρυπνίες κρυφές,
στις κατακόμβες πειρασμών,
στις κόχες τους αμέτρητα κεράκια ξοδεμένα,
σταγόνα τη σταγόνα, σαν δάκρυα φειδωλά
που στο κεχριμπάρι βάλθηκαν ν’ αποθεώσουν
λογής λογής επίλογους ανείπωτων ερώτων.

Κανένα πρωινό δεν συγχωρεί τον έρωτα της νύχτας.

Οι μαχητές, οι μαχητές μιλούν τη γλώσσα
της παπαρούνας. Δεν την ακούς, μόνο την
καμαρώνεις κατακόκκινη, τις λέξεις της
κατανοείς αν θα γυρέψεις πέρ’ απ’ τους καπνούς,
αν διαπεράσεις την αχλή των γεγονότων.

Εκεί συνάντησα τους πειρατές, όλα τα πάθη τών
εξεγέρσεων, στο περίκλειστο πέλαγος παίζοντας
με τις αντοχές μου, αψύς, ανυπότακτος, ανεπίδεχτος
διδαχών, δήθεν δοκιμασμένων συνταγών
αντίδοτων στη ζάλη του μυαλού την κοσμογονική.

Μέτρησα τις χαρές μου ζάλη κοσμογονική με την
δική σου ανάσα, με την δική σου ορμή, ψηλά
στο μάτι του κυκλώνα, σε κείνη την απόκοσμη,
απέραντ’ ηρεμία της προσμονής, όταν φαντάζεσαι
τα χρώματα του Τόξου ν’ αγκαλιάζουν τις κορφές
για πάντα.

Μαστοροχώρια απλωμένα εκεί σε χάλκινες πλαγιές
και Ταρσανάδες στους γαλήνιους όρμους οι χαρές μου,
νοικοκυρόσπιτα και τρεχαντήρια σκαρωμένα
με το ίδιο κι απαράλλαχτο ερωτικό μεράκι.

Στων Βησιγότθων τις περίκλειστες ρυμοτομίες και
στων σοφών τους τα χειρόγραφα δεν βρήκα απαντήσεις.
Ούτε στα θέατρα των μαχών, μόνο
σε δυο αγγελούδια που μ’ ανάστησαν και πέταξα μαζί τους.
Με κείνες μέτρησα μονάκριβες χαρές.
Ψαρό το άτι, παραμύθι για τ’ απόβραδο,
τ’ άρωμα του βασιλικού και
λιμανάκια να χαμογελούν σαν Άνοιξες.

Οι μαχητές, οι μαχητές μιλούν τη γλώσσα της Άνοιξης.
Και τα πουλιά χτίζουν φωλιές και ξαναχτίζουν κάθε
χρόνο, απ’ την αρχή όσες γκρεμίζονται κι αλλού, με
λίγα μερεμέτια, συγυρίζοντας τις ίδιες απαράλλαχτες φωλιές,
τις ίδιες απαράλλαχτες ελπίδες. Μέτρησα τις χαρές μου
με τους μαχητές, χρόνο με χρόνο πελεκώντας τ’ όνειρο.

Η κίτρινη γύρις των πεύκων στο σώσιμο του Απρίλη,
άχνη χρυσή, ασεβεί στις παστρικές επιφάνειες των
πραγμάτων τριγύρω. Μια επίμονη ρυτίδα στο μέτωπό σου
κι οι ουράνιες σαΐτες τα χελιδόνια να διασχίζουν τις ώρες,
σ’ αλλεπάλληλες χαμηλές πτήσεις, βολιδοσκοπώντας τις
διαθέσεις σου. Πλάι μου στέκεις και πλάι σου μέτρησα
τις χαρές τις απόκρυφες, όσες αποκαλύπτονται με την
σοφία του χρόνου.

Μέτρησα τις χαρές μου ισοζυγιάζοντάς τες
πάντα με των αλλονών τις λύπες
και γίναν οι χαρές μου χαρμολύπες.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ο τενεκές

Απρόσεκτος,
με το κεφάλι μέσα στο νερό,
μες στο γαλάζιο,
κολυμπώντας crawl,
χτύπησα με τ’ αριστερό
έναν τενεκέ ξεγάνωτο.

Ήταν γεμάτος αλμυρό νερό
κι αντήχησε υπόκωφα
σε τούτο το αταίριαστο
για κείνον περιβάλλον.

Πάσχισα να ερμηνεύσω
το ηχητικό παράδοξο, αν
ήταν θέμα χαρακτήρος ιδιάζοντος
ή ταλαντώσεων μηχανικών.

Μήπως οι αχτίνες του Ήλιου οι
τεθλασμένες μέσα στο νερό
αλλοίωναν και τις συνήθειες όσων
(εκόντων ακόντων) άρπαζαν
τα κύματα, μήπως δρομολογούσαν
το ίδιο τεθλασμένες μεταλλάξεις;

Και μήπως ήταν
Ποσειδώνιας τραγωδίας Χορός
οι ρυθμικές κραυγές των λουομένων,
έτσι που τον εχλεύαζαν ξεγάνωτο
ή μήπως θα ’πρεπε ν’ αποδεχτώ
το πεπρωμένο ασμένως και να
συγχρωτιστώ με τον ανάγωγο συρμό;

Τον εκουβάλησα έξω
ως τις κροκάλες της ακτής,
άδειασα το νερό και τρόμαξα
απ’ τον κρότο τον καμπανιστό
μόλις τον πέταξ’ άδειο
στον χώρο του τον φυσικό,
στην αγκαλιά των πέτρινων συμβάσεων.

Είχα ξεχάσει,
με τόσον ήλιο στ’ ακρογιάλι,
μια παροιμία του παππού μου αγαπημένη,
πως ο άδειος τενεκές
κάνει τον πιο μεγάλο θόρυβο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Παρθενική πτήση

Βρήκες τον δρόμο σου.
Την Εγνατία των ονείρων σου.
Σημάδεψες τ’ ασβεστολιθικά της
κράσπεδα. Και συνεχίζεις.

Ράθυμοι ορίζοντες ρουφάνε
την ομίχλη μετά τον εγερτήριο
εναγκαλισμό του Ήλιου.

Αετόπουλο που τόλμησε
παρθενική του πτήση,
μετά την πολυκαιρινή προθέρμανση
πτερύγων και μηρών,
ενίκησες τον φόβο
της βαρύτητας και πέταξες.

Κι εμείς,
για τα χαρίσματά σου σίγουροι, τώρα
θαυμάζουμε τους εναέριους ελιγμούς.

Στην Δομνίκη 10/11/2014

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Όνειρο

Παραδόθηκα στο Κενό,
στην κρυφή γοητεία του Μηδενός,
στο πληθωρικό Τίποτα.

Είναι σωρευτικό το Τίποτα, καθώς
συνήθως συνοδεύει ένα φιλόδοξο Κάτι
που πάντ’ αποδεικνύεται ένα τίποτα.

Και πόσο αληθινό το Μηδέν,
γέννημα ζευγαρώματος
μιας θέσης και μιας άρνησης,
που μ’ ένα μοιραίο σφιχταγκάλιασμα
αλληλομηδενίζονται.

Μόνη αλήθεια το Μηδέν.

Κι από κοντά του μηδενός η μήτρα,
το Κενό.
Ελεύθερο,
χωρίς βαρυτικά πεδία.
Βολικό κι απέραντο
για ν’ αγκαλιάζει την ψυχή μου.

Επτά χιονάτα περιστέρια την πήραν και
την πήγανε πιο πέρα απ’ την Βαρύτητα
και την αφήσαν να βουτήξει στο Κενό.

Κι ο φύλαξ του Κενού την ρώτησε:
«Χάρηκες την ζωή σου;»
Ω ναι, απάντησε η ψυχή.
Και κείνος ξαναρώτησε:
«Κι απ' τις δικές σου τις χαρές
άλλες ψυχές χαρήκαν;»
Θαρρώ αρκετές, πάλιν απάντησε η ψυχή.

Και μόνο τότε ο φύλαξ άνοιξε
την Πύλη του Κενού,
στην Πόλη της Απόλυτης Σιωπής,
ανιδρυμένη από σοφία αιώνων,
για να ξεχνάμε τις αβάσταχτες βλακείες
των Συνελεύσεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Το Λούκι

Ξαναγυρνάς σ’ αναλαμπές ανάμεσα
Διαγώνιο και Βασιλέως Γεωργίου.
Μια πινελιά λεπτή, στα μαύρα,
κείνο το μαύρο από την κόγχη του Αγίου.
Βαρδάρης στα μαλλιά σου ανάβρα.
Μου λες: ανάσανε πάλι την αύρα
του Θερμαϊκού, τ’ αστέρια μέτρα,
που τα μετρούσαμε με τ’ ασφαλίτικο πιο κει δυο μέτρα,
κείνες τις νύχτες τις ακίνητες, μήπως μας διέφυγε
κάποιο με τ’ άλλα τ’ άμωμα της εποχής και ξέφυγε
στις αλλαγές-συναλλαγές ανάμεσα.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Στον λεμονόκηπο των αστεριών

Το φθινοπωρινό φεγγάρι έχει γεύση κυδωνιού,
ευωδιάζει παλιούς χειμώνες, ιδρωμένους καναπέδες.
Μα εγώ επιμένω να χλευάζω τη χειμερία νάρκη.
Προσδένομαι στο καλοκαίρι της Κασσάνδρας
–Οδυσσέας στο κατάρτι, χωρίς κερί στ’ αυτιά–
ελεύθερος, μέσα στον λεμονόκηπο των αστεριών.

Αστερίες κυβερνούν τις ενάλιες κοινότητες.
Ακυβέρνητες επιφάνειες αφρόψαρων στα πεζοδρόμια.
Τίποτα δεν προοιωνίζεται την έλευση του χειμώνα.
Ο χειμώνας αποκλείεται.
Σαν ψηφιακός ιός καρφώθηκε το καλοκαίρι
στην οθόνη των εποχών και στέριωσε.
Αρνείται να μετακινηθεί, να ολοκληρωθεί ως γεγονός.
Αδέσποτ’ αγάλματα ιριδίζουν κάτω απ’ τον ήλιο.
Δεκαπεντασύλλαβοι αρμενίζουν κάτω απ’ τον ήλιο.
Κανείς δεν αναπολεί το σπαρακτικό ερώτημα της γοργόνας.

Νικόλαος.
Νίκανδρος.
Νικηφόρος ο Λεπρός.
Εύηχα ονόματα χειμερινών Αγίων
προκαλούν την αλαζονεία του θέρους.
Ηχούν ταξιδεύοντας με τα μελτέμια
στις λοφοσειρές των πευκώνων, με τις χορωδίες
των τζιτζικιών –το ισοκράτημα της μεσημβρίας–
με μουσικήν υπόκρουση να κατεβαίνει το ψωμί,
υμνητική δραματουργία για τον ιδρώτα του αγρότη,
ευχαριστήρια για τα πολυχρόνια καλοκαίρια,
ορμητήρια για τα καταχθόνια λημέρια,
εμβατήρια για τα αμαζόνεια σεφέρια,
γυμναστήρια για τα μαραθώνια νυχτέρια.

Το φθινοπωρινό φεγγάρι έχει γεύση κυδωνιού.
Προαναγγέλλει την πρόθεση ενός φιλόδοξου χειμώνα
να συντρίψει την αλαζονεία του θέρους.
Μα εγώ απτόητος συνεχίζω να ξεγελώ τον χρόνο,
ελεύθερος, μέσα στον λεμονόκηπο των αστεριών.

Ερυθρόδερμοι Μακεδόνες της Κασσάνδρας
επιβλέπουν τις ολοήμερες παραθαλάσσιες πασαρέλες.
Ερωτιδείς αεροπόροι ιστιοσανίδων ζωγραφίζουν το γαλάζιο.
Αιωρούνται στις καρδιές των κοριτσιών οι ορμές των αγγέλων,
μαζί με δεκάδες κάρτες γραφείων ευρέσεως εργασίας,
μαζί με φωτογραφίες της ξενιτεμένης γενιάς τους
– παράπλευρη απώλεια του Πολέμου των Αποθεματικών.

Βασάλτης.
Ροδοκάντινο.
Γυραλωνίτης.
Όνυχας.
Ιερά πετρώματα.
Χρυσόμαλλοι Μακεδόνες επιτηρούν τις ταπεινές λοφοσειρές,
τα ιερά πετρώματα, με το ρετσίνι δάκρυ να ευωδιάζει,
και τις μέλισσες να ζυγίζουν το μέλι
και τα κορίτσια να ζυγίζουν το γάλα, ψηλά στα βλάχικα,
όταν οι ώρες φορτώνονται την δίψα των ταξιδευτών
κι οι μέρες φορτίζουν τις αντιθέσεις των αρδευτών.
Η κρυφή πηγή.
Η ανάσα του πεύκου.

Η Μάνα Γη μου,
όπου γεράκια αραδίζουν με την φωτιά και τα ομόλογα,
μα η Γη μου πάντα κατισχύει
με το διαμάντι του Φωτός και την τιμή του Γαλάζιου,
με το Άτι και την Αίγα,
με την αναμμένη πέτρα στ’ αγκωνάρια του μάστορα πελεκάνου,
με τις καντήλες στα ερημοκλήσια της κορυφογραμμής,
με τ’ ακροκέραμα στους ουρανούς των νοικοκυρόσπιτων,
με το νάμα της κρυφής πηγής και την ανάσα του πεύκου.

Αντέχω, αντέχεις, ανατρέπουμε.
Αδέσποτα όνειρα κυβερνούν τις αμμούδες της Γης μου.
Γλυκαίνουν τις μπουκαμβίλιες και τις ορτανσίες,
ξελογιάζουν τις σκιές των κυπαρισσιών στα πεζούλια
και χαμηλώνουν το φεγγάρι
σαν χαρταετό σφιχτοδεμένο στα καραβόλια της μεσάντρας.

Και με κάθε καινούριο χάραμα να το ανάβει το χρυσάφι
στις κορυφές της Πίνδου και της Μάνης,
ξεχύνεται λάβα χρυσή λουσμένη στο φως το αληθινό,
ευωχία των ποιμένων και των άλαλων ποιητών.
Και πέφτουν τα ψεύτικα κάστρα των αργυραμοιβών.
Και ανασταίνονται τα χρυσά φύλλα του φθινοπώρου.
Και στο Πλίθινο Τείχος*, το παραστολισμένο, μαζεύουν
τις χρυσές χειροπέδες και τα σιδερένια κολάρα
και τις σπασμένες αλυσίδες του δεσμώτη
που είδε το φως το αληθινό και δραπέτευσε
κι έσφιξε την τύχη του μέσα στην γροθιά του
και μέσα στο μυαλό του το κοφτερό σαν βελόνη του πεύκου,
σαν τους σχιστόλιθους στις όχθες των παλιών παγετώνων.

Ο Λόγος. Το Κάλλος. Η Γη μου.
Εδώ, δραπέτες-πρόσφυγες του Πλιθινοτείχους. Εδώ.
Με τα φτερά της μεγάλης ανάστασης.
Με μια λαμπάδα για το χώμα το γενναιόδωρο.
Δεν μας αφήσαν τίποτ’ άλλο παρά μονάχα ένα μεγάλο πιθάρι.
Αρκεί για να φυλάξουμε τα Μοιρολόγια και τις Ωδές σας
μαζί με τον Λόγο και το Κάλλος της Γης μου.
Να ’χουν να πορεύονται οι γενεές εις τους αιώνας των αιώνων.

* Wall Street – Το προστατευτικό τείχος που κατασκεύασαν με πλιθιά οι Ολλανδοί στο Lower Manhattan της Νέας Υόρκης.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)